Tja, dat is natuurlijk ook te mooi om waar te zijn; lekker lente-weer, met beeb alles goed, ik voel me goed.... Dan heb ik al zoiets van:"er gaat zoveel goed nu, er zal toch wel een keer iets fout gaan..." En jawel, vandaag diende zich de kink in de kabel aan, waardoor de roze wolk een klein beetje valer is geworden. We kregen straks te horen dat mijn zwager ernstig ziek is... Hoewel ik natuurlijk erg verdrietig ben om dit nieuws, vind ik het moeilijk nu om een goeie balans te vinden in mijn... tja... mijn gevoelens, mijn doen en laten, hoe ik met het leven en wellicht misschien de dood om moet gaan. Ik wil aan mijn eigen gezondheid denken natuurlijk, maar wil er ook zijn voor mijn zus en zwager die het nu moeilijk hebben. Pffffffffff... lastig hoor... Ben er nog niet helemaal uit....
O dat is erg. Heel erg. wat ligt dat ook altijd dicht bij elkaar. De dood en geboorte. Heel moeilijk lijkt het me. Sterkte
Oh, dat zijn inderdaad heel dubbele gevoelens. Heel veel sterkte meid, ik hoop dat alles goed komt met je zwager. *Digitale Knuff*
Inderdaad heel dubbel allemaal ja; ik schaam me er nu bijna voor om blij te zijn dat er een beebje in mijn buik zit...
Ik heb hetzelfde gehad met mijn moeder. Die bleek ver uitgezaaide eierstokkanker te hebben, ik was 7 mnd toen we het hoorden en vanaf dat moment was ik alleen maar daarmee bezig. totdat ik dacht, hè maar de baby is er ook nog! Ik ben toen heel bewust elke dag een moment genomen voor mij en de baby, en ook afgezonderd van de rest van het gezin. Ik denk niet dat je zus en zwager zouden willen dat je niet meer blij bent met je zwangerschap. Dus geniet daar wel van!
niet doen....! ik geloof ook niet dat iemand dat van jou verwacht of wil. Ik weet nog toen onze knul geboren werd had mijn zwager 2 dng daarvoor een 2e beroerte gehad. Heel vervelend natuurlijk maar eerlijk is eerlijk..mijn man en ik waren erg met onszelf bezig (door blijdschap van geboorte maar ook omdat het met mij niet goed ging) en hebben nauwelijks aan mn zwager gedacht. Schaamte...?nee is niet bij ons opgekomen..en vooralsnog heeft niemand ons dat kwalijk genomen, ook mijn zwager niet..
Ik snap helemaal hoe je je voelt... Ik heb hetzelfde meegemaakt tijdens mijn laatste zwangerschap en had er toen ook een topic over geopend: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/231663-veel-ellende-familie-ga-daar-mee-om.html Misschien heb je zelf ook nog wel iets aan de reacties die ik toen gekregen heb. In ieder geval heel veel sterkte, want het is erg moeilijk voor je!
Sterkte meis! Helaas wel een beetje herkenbaar . Toen de oudste geboren was is mijn opa een half jaar later helaas overleden, en toen ik zwanger was van de tweede is de opa van mijn man plotseling overleden . Zijn toch de mindere dingen van het leven, en dan ligt het allemaal heel dicht bij elkaar. Nogmaals sterkte voor jou en je familie!
Allerleerst veel sterkte voor jou en je familie. Je gemengde gevoelens zijn normaal dus daar hoef je vast niet te gaan twijfelen. Daarnaast...weet natuurlijk niet hoe de verstand houding tussen jou en je zwager en zus is....zou ik als dat kan je dubbele gevoel kenbaar maken bij hun. Vertel ze hoe jij er onder vaart! Dat kunnen ze vast begrijpen. En als het dan een keertje zo uit komt dat jij zingend door de straten gaat terwijl het bij hun bar slecht gaat (bijvoorbeeld) en ze zien dat...dat ze snappen dat dit niet af doet aan het verdriet om hun situatie...maar dat je tegelijk een blijde situatie in je buik hebt en die gevoelens er ook zijn want die mogen er ook zijn! Ik denk dat ze dat soort dingen dan beter kunnen relativeren.
kan wel voorstellen wat je bedoelt.. wil je sterkte wensen.. mijn schoonvader zal dit jaar (paar maanden) overlijden aan kanker en mijn vader is ook ongeneeslijk ziek (kanker) en is afwachten hoe lang..langer dan 2 jaar zal het niet zijn maar maar daar ga ik natuurlijk wel op hopen..(dat hij nog lang mag leven bedoel ik) ook een dubbele tijd voor ons dus...kan goed zijn dat schoonvader net is overleden als ik bevallen ben van de derde, of dat hij dan echt helemaal op is.. mijn vader kan dan ook heel erg achteruit gegaan zijn maar hoop dat hij het nog heel lang vol gaat houden zonder pijn.
in april 2007 kregen we te horen dat mijn schoonvader terminaal botkanker had. In augustus 2007 raakte ik zwanger van ons zoontje. toen ik 3 maanden zwanger was overleed mijn schoonvader. Maar hij heeft elke dag gezegd hoe blij we moesten zijn met deze zwangerschap en hoeveel hij van zijn ongeboren kleinkind hield. Hierdoor liet hij ook weten dat we moesten genieten van deze uniek ervaring.... en dat hebben we ook zoveel mogelijk gedaan. Natuurlijk heel veel verdriet erbij ook, maar ook plaats gemaakt voor onze zwangerschap. ik wens je heel veel sterkte
Heel veel sterkte, want dit gevoel is zo moeilijk en zo ontzettend oneerlijk!!! Helaas erg herkenbaar. 6 wkn nadat ik zwanger was van onze dochter hoorden we dat mijn moeder uitgezaaide lonkanker had. Ik heb haar al die tijd bijgestaan in alles ( artsenbezoeken/ chemo's etc ) Mijn zwangerschap verliep niet vlekkeloos, toch dacht ik daar maar zelden aan en heb alleen maar geprobeerd zoveel mogelijk bij mijn moeder te zijn. Ik zou zelfs ingeleid worden met 37 wkn ,omdat het toen heel heel slecht met mijn moeder ging. Wonder boven wonder diende de kleine meid zich spontaan aan, op notabene de sterfdag van mijn broer ( 10 jaar eerder). Helaas was onze kleine meid levenbedreigend ziek en lag daardoor op de ic. Het klinkt heel cru ,maar het was heel fijn dat mijn moeder op dat moment ook in het ziekenhuis was, daardoor kon ze toch elke dag onze kleine meid nog zien en zelfs nog flesjes geven. Hoogstwaarschijnlijk heeft dit alles haar toch nog kracht gegeven ,want ze heeft toch langer geleefd dan verwacht.Ze hoopte heel erg onze dochter nog thuis in haar eigen bedje te zien slapen ,helaas is dat niet gelukt. Tegen de tijd dat onze dochter uit het ziekenhuis kwam ,was mijn moeder al dusdanig verzwakt. 7 wkn na de geboorte van mijn dochter is mijn moeder overleden. Het is zo heftig en zo realiteit, leven en dood zo dichtbij elkaar.Nu pak ik beetje bij beetje het leven weer op en geniet eindelijk echt van onze dochter en komt nu pas die roze wolk terug die ikvoelde in de 1e 6 wkn zwangerschap.. Sorry een heel verhaal geworden in je topic.
Dankjewel allemaal voor de lieve reacties. Wat het zo moeilijk maakt is dat ze niet effe om de hoek wonen maar 500 km. hier vandaan (buitenland). Ik kan dus niet even langsgaan om ze een knuffel te geven of wat dan ook. Behandelingen vinden waarschijnlijk wel in NL plaats, dus dan kan ik er een beetje voor ze zijn. De vooruitzichten waren in elk geval niet positief, dus dat is flink balen. Hè, verdikkeme... dit moest eigenlijk ONS jaar worden... (Sorry hoor....)
oja en nog even een aanvulling op mijn reactie,schaam je alsjeblieft niet voor je gevoelens. Dit is zo menselijk.