Zomaar één van mijn gedachtes. Best vaak hoor je "Je moet het loslaten". En ja, ik begrijp best wat de bedoeling is. En soms is het ook net of dat lukt, om vervolgens weken later toch nog te kunnen beseffen dat dit kennelijk niet het geval was. Hoe weet je nou dat je iets hebt los kunnen laten, je niet meer druk maakt of wat dan ook?
Ik denk op het moment dat het je niet meer echt raakt. Zo hebben mijn man en ik jaren "gevochten" voor waardering en erkenning van m'n schoonmoeder (zijn moeder), mijn man overigens veel langer. Nu na 1 jaar kan ik zeggen dat ik het los heb gelaten en het contact is er niet of heel oppervlakkig. Wij zoeken in elk geval geen contact. Voorheen keek ik regelmatig op haar fb en deed het me echt pijn als ik zag hoe ze met haar andere kind en kleinkinderen omging (foto's) maar nu? Ik kijk nooit meer op haar fb en het zal me een rot zorg zijn wat ze doet. Soms denk ik er wel eens aan, maar ze verdient onze energie niet.
In mijn geval was dat toen ik me besefte dat ik zonder boosheid/verdriet/frustratie aan een bepaalde gebeurtenis kon denken. Ik had er dan geen gevoel bij maar meer een houding van 'ach..zo is het gegaan en niet anders. Het is goed zo.' Overigens zijn er ook gebeurtenissen die mijn leven niet meer beïnvloeden en die ik dus in die zin heb losgelaten maar die me nog wel enigszins kunnen raken wanneer ik daar soms aan terugdenk. Dat zijn littekens die heel soms wat steken maar me gelukkig niet meer van de wijs brengen.
Als het je niet meer bezig houdt. Het feit dat je een topic opent betekent dus dat je het nog niet hebt losgelaten.
Misschien (waarschijnlijk) heb je wel een punt. Al had ik in eerste instantie een ander uitgangspunt en kwam deze vraag bij mij op n.a.v. een gesprek met iemand hierover. In de trant van; goh, we zeggen het allemaal en vervolgens gaan we aan de slag, maar waar ligt dan het meetpunt van loslaten? Er zijn wel wat dingen waar ik nu tegenaan loop en waar ik werkelijk 's nachts wakker van lig en dat vind ik lastig. Mijn weten zegt namelijk; je doet wat je kunt en meer kan je niet doen, probeer te vertrouwen Maar mijn voelen gaat een heel andere kant op. Dat vind ik soms heel moeilijk. Het is namelijk het verstand dat echt weet wat goed zou zijn en dat het anders zou moeten. Het gaat dan niet om vergeten huisvuil en zelfs niet over de voorbereiding voor een toets. Maar dan gaat het over de dingen waar mijn dochter vooral nu last van heeft in combinatie met een (emotioneel) onbereikbare ex. Ik loop zo verschrikkelijk op mijn tenen op moment, terwijl ik weet dat ik dat los zou moeten laten. Maar tjemig. Mijn hart breekt wanneer het gaat om mijn dochter.