Goedemorgen allemaal, Zijn er hier meer meiden die een (postnatale) depressie hebben gehad! Wil graag horen hoe lang deze heeft geduurd, wat bij jullie heeft geholpen om hier vanaf te komen, en of je ooit weer helemaal de oude word? Hier Oudjaarsavond ingestort, nu nog veel terugvallen, en nog steeds het gevoel niet de oude te zijn! Bedankt alvast voor de reacties!
Bij mijn eerste een jaar en nu bij de 2de heb ik het aardig onder controle met pillen en therapie. Hebje al hulp gezocht want dat raad ik echt aan.
Had jij ook regelmatig terugvallen, en dan het gevoel dat het weer beter ging? Heb meerdere therapieen, begeleiding gehad afgelopen jaar, het gaat duidelijk beter, terugvallen zijn minder heftig! Toch ben ik er echt nog lang niet. Heb t gevoel nergens van te kunnen genieten, en niet meer van iemand te kunnen houden! Herkenbaar? Ben de AD aan het afbouwen..
Niet echt een postnatale depressie maar wel een inzinking na de geboorte van de 2e. Dit was ook met oud en nieuw, en ik ga nu weer aan het werk in januari. Ik heb veel gesprekken gehad met een sociaal psych verpleegkundige, was een man die met beide benen op de grond staat. Mijn tip, zoek hulp, en zoek door tot je iemand hebt gevonden die bij je past. Mijn eerste 2 hulpverleners waren van die zwevers, ik kwam daar gestrester vandaan dan dat ik er heen ging.
Fijn die herkenning! Hebben jullie ook AD gebruikt? En ik werk inmiddels wel weer, ook al is het een andere baan / andere functie en veel minder uren! Durf bijna geen lichtpunten te zien, bang om weer terug te vallen!
Nee, omdat ik bv gaf en omdat ik vroeger wel een tijdje ad heb geslikt en veel moeite had met afbouwen. Ik probeer om steeds naar voren te kijken en steeds iets "leuks" in te plannen waar ik dan naartoe leef, weekendje weg, leuke avond zonder kids, naar de bios met een vriendin, steeds zoiets, dan lijkt de tijd voor me niet zo eindeloos zeg maar. Veel sterkte meis, uiteindelijk gaat het beter, echt waar!
Ik heb het na de bevalling van mijn zoontje gehad. En heb weken lang 5 dagen pw dagbehandeling gehad ( hele dag ) En zat tegen een opname aan. Het heeft bij mij meer als een jaar geduurd voor ik van de depressie af was en ben nu pas weer echt de "oude" Ik heb vaak gehad dat ik het niet meer zag zitten en dat ik bang was dat het nooit meer over ging. Maar ik ben er vanaf! Ben gelukkig kan genieten van mijn gezin en ook weer van mezelf! Ik wil je heel veel sterkte wensen! Oh en ik heb wel AD gebruikt (zoloft)
Hoe oud is je zoontje nu? Wat goed dat je er vanaf bent zeg! Wat zul jij daar blij mee zijn! Ik kan bij periodes ook wel zeggen dat het beter gaat hoor, en zo slecht als in het begin is het niet meer geweest, maar toch... De oude ben ik niet! Wat waren jullie klachten?
Mijn zoontje is nu 1,5. En mijn klachten waren vooral dat ik heel erg bang was om hem wat aan te doen. Ik was bang dat andere hem wat aan zouden doen. Ik had nergens zin in wilde alleen maar slapen. Ik durfde niet meer naar buiten en hoorde en zag dingen die er niet waren. Op den duur dacht ik zelfs dat iedereen beter af was zonder mij en ik maar beter dood kon zijn. Maar dat was wel echt het toppunt van mn depressie.
Ben jij nooit bang om terug te vallen! Heftig zeg dat je bang bent om je kind wat aan te doen! Dat herken ik niet.. Wel agressiviteit bij vlagen, en vooral heeeeeeeeeeeeeel veel piekeren!!
Ja toen het eenmaal wat beter ging ben ik ook een paar keer flink terug gevallen. Maar nu eigenlijk niet ( en dat terwijl ik toch weer een heftige tijd mee maak momenteel ) Maar door de therapieën weet ik nu hoe ik er mee om moet gaan.
Tja het is moeilijk om DE tip te geven hihi. Wat mij gewoon veel geholpen heeft is vooral denken aan mijn gezin voor hun moet ik beter worden! En vooral ook blijven denken dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is.. Hoe moeilijk dat ook is.
ik ben 6 weken naar de geboorte van mijn dochter ingestort. Ik had een vreselijke zwangerschap en toen ze 4 weken was kwam ik weer in het zh terecht. Toen ik thuis kwam storte ik in ze begon vreselijk veel te huilen omdat ze reflux had. Ik heb zo vaak langs haar bedje gestaan om haar wat aan te doen. ik voel me daar zo schuldig over..gelukkig heb ik me steeds wel kunnen inhouden maar toen ben ik naar de ha gegaan. Die gaf aan dat het zo echt niet ging en ik tot rust moest komen. Ik kreeg GTB zorg 2x in de week en ging aan de AD. Nu 11 maanden later heb ik nog steeds 2x per week GTB zorg en loop bij een psygoloog ondertussen ook andere AD gekregen. Ik merk wel dat de band met me dochter beter is. In het begin kon ik me niet binden het leek alsof ze niet van mij was. Ik gaf haar ook steeds af aan mensen om me heen enz ipv van haar bij me te willen hebben. Ik heb nog vaak terug vallen en merk dat ik een duidelijk ritme moet hebben anders gaat het niet goed en slaap ik slecht raak ik snel boos naar de kindjes toe enz. Me relatie met me vriend staat hierdoor ook op losse schroeven.. Ik hoop dat het eens over is en dat ik kan zeggen dat alles voorbij is
Of je ooit weer het zelfde zal worden na je pnd of wat dan ook. Denk het niet. Wel denk ik dat het uiteindelijk beter gaat en je meer vertrouwen in je zelf en in de toekomst kan krijgen. Wat mij op valt is dat na twee kinderen ik elke keer me zelf behoorlijk kwijt was. En na mijn jongste ben ik er nog steeds niet helemaal het gaat met ups en downs. Na mijn eerste kindje heeft het een tijd geduurd voor ik zekerder werd bij de tweede herhaalde de geschiedenis zich eigenlijk weer. maar heb wel het vertrouwen dat het ooit beter gaat. Zorgen loos zal je nooit meer worden na dat je kinderen gekregen hebt en gevoelens laten zich niet sturen. Wel denk ik dat het uit eindelijk je weer sterker maakt.
Heb wel regelmatig terugvallen. Maar gelukkig niet meer van die heftige. Het gaat niet meer zo ver als vroeger dat ik een waas voor me ogen krijg en gekke dingen ga doen. Door de pillen wordt ook alles vlak natuurlijk, mijn gevoelens zijn heel zwak, ik slik nu ad setraline 100. Heel veel sterkte iig meid. Probeer afleiding te zoeken en het komt allemaal wel weer goed. Het duurt alleen helaas best lang. Hoe lang ben je nu eigenlijk al bezig
Klinkt gek, maar als je af en toe kwaad word is juist goed voor je herstel. Depressie is eigenlijk passieve agressie. Dus als je is goed kwaad word (zonder jezelf of iemand daarmee iets aan te doen natuurlijk) is dat alleen maar goed, dan gebeurd er weer wat met je emoties. Mijn klachten waren voornamelijk echt verschrikkelijk zenuwachtig zijn. En dan de hele dag. Ik voelde me de hele dag alsof ik over 5 minuten de vreselijkste tandartsbehandeling ging krijgen die je je maar kunt voor stellen. Ik viel ook veel flauw. Ik durfde niet meer alleen te zijn met de kinderen dus maakte mijn man een schema, ik had dus de hele dag "oppas". Mijn zwager, schoonzus, moeder, enz. Vooral als mijn man sochtends weg ging dacht ik dat ik gewoon de dag niet door zou komen. Gelukkig is het voorbij, het was echt verschrikkelijk!
ik ben herstellende van een depressie. Ben eind september met spoed opgenomen omdat ik steeds vaker dacht dat ik er maar beter niet meer kon zijn, steeds angstiger werd, bijna niet meer kan eten en slapen. Heftig maar wel goed geweest. Was van te voren al in therapie en heb een revalidatietraject gevolgd afgelopen zomer ivm bekkenklachten en een lichte halfzijdige verlamming. Toen ik echt ging praten wat er in me om ging en hoe vaak ik mezelf in mijn hoofd aan het afstraffen was was de geest uit de fles en ging het binnen een paar weken slechter. Tijdens mijn studie heb ik een zeer ernstige depressie gehad waarvoor ik 14 maanden ben opgenomen. Dat was echt hel en ik wilde echt nooit meer opgenomen worden. Maar ik kwam zelf nu wel tot inzicht dat het thuis niet meer ging, wilde het niet laten escaleren thuis ( had de neiging om letterlijk met mijn hoofd tegen de muur te lopen of te gaan snijden) Dat is ook niet gebeurd en na 9 weken ben ik nu weer 3 weken thuis. Heb nog therapie. De AD die ik al slikte is tijdens de opname opgehoogd en is goed aangeslagen. Heb nog slaapmedicatie want zonder lukt slapen echt nog niet. Ik heb een behoorlijke klap gehad. Alle narigheid vanaf de zwangerschap van de oudste nu 6 jaar geleden komt er uit. Moet nog erg rustig aan doen. Vandaag start er thuisbegeleiding en heb nog therapie bij een fantastische therapeut die erg lief is en alles heel goed begeleid heeft. Werken zit er voorlopig nog niet in. Moet leren mijn leven te leven zonder voortdurend tegen me zelf te zeggen dat ik niet moet zeuren en gewoon moet doorgaan. Moet leren naar mijn eigen gevoelens te luisteren met grenzen om te gaan. Niet door te gaan tot het bittere eind. Het is pittig maar ik ga er vast en zeker komen!! Een depressie is echt hel en ben zo blij dat er medicatie is die ook helpt . Op het moment dat het zo slecht ging hielp praten ook niet. Ik moest veel pillen en rust hebben.