Moeilijk zwanger worden

Geen herkenning, maar wil je wel laten weten dat ik met je meeleef. Iedere maand is er één te veel, en dan keer op keer die vreselijk teleurstelling. Kan me je verdriet zo goed voorstellen.
Ik hoop écht dat je heel gauw een mooie positieve test in handen mag houden.

Dikke knuffel!

 

Dank je wel Ik hoop jou ook gauw te mogen feliciteren.
Ook hoop ik dat je in ieder geval veel steun hier zult krijgen. Er zullen hier helaas genoeg dames zijn die in hetzelfde schuitje zitten....

 

Toen wij voor een kindje kozen wilde ik er niet aan denken dat het bij ons wat lang of helemaal niet zou kunnen lukken. Andere vrouwen om me heen van dezelfde leeftijd (35+) werden ook zwanger en je wilt toch van het positieve uitgaan. Je bent bang dat je bij dat groepje mensen gaat horen die in het verleden de behandeling hebben moeten opgegeven en altijd kinderloos blijven.'
Nu 2 jaar later ben ik banger als ooit daarvoren om ooit bij dat groepje te moeten horen. :'(

Probeer positief te blijven; artsen sturen je niet voor niks naar huis. Je hebt dan toch nog een goede kans om spontaan zwanger te raken. IUI verricht geen wonderen helaas. En kan emotioneel best zwaar zijn.

En ik denk dat iedereen die hier komt wel heel goed die teleurstelling kent. Het is ook heel moeilijk, maar blijf hoop houden!

 

beste mam,

Hier had ik ook alle hoop verloren , maar na een herstel operatie van mijn linker eileider + hsg na 3 maand zwanger geworden ! ,in totaal 20. geef niet op !!

 

Voor ons zoontje zijn we ook 2 jaar bezig geweest (we zouden in januari starten met de IUI en in december was is zwanger), na m'n bevalling ben ik erg ziek geweest en we gaan dus nu proberen voor een tweede. Ik ben ook heeeeel bang dat het weer zo lang gaat duren. Maar probeer in je achterhoofd te houden, het is al een x gelukt dus de tweede komt ook vast goed!

 

Ik zit niet helemaal in hetzelfde schuitje, maar herken wel veel van wat je schrijft. Behalve dan dat wij nog steeds bezig zijn voor ons eerste kindje.

Ik zal even mijn verhaal over ons traject hier neerzetten, toevallig vanochtend in een ander topic gepost.

 

Ik ben gestopt in februari 2013 met de pil. Het eerste half jaar lekker aan de klus gegaan zonder ovulatietesten of tempen, gewoon als we zin hadden. Vanaf de zomer 2013 gestart met ovulatietesten en kon daarmee mijn eisprong vinden. Eind september 2013 gestart met tempen om zeker te weten hoe het met mijn eisprong zat. Ook al heb ik wisselende cyclussen, met tempen kon ik zien dat mijn lf 14/15 dagen is.
Manlief heeft zich in oktober 2013 op zijn zaad laten controleren vanwege zijn medische verleden en daarmee was alles prima, 53 miljoen zaadjes!
In januari 2014 via de ha doorverwezen naar de gyn op de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis. Mijn cyclus is toen gevolgd, het groeien van de follikel tot en met de eisprong, bloed laten prikken voor de progesteronwaarde en een samenlevingstest gehad. Daaruit bleek dat alles prima was. We werden naar huis gestuurd om weer wat maanden zelf te proberen. In mei 2014 heb ik een hsg gehad om te kijken of mijn eileiders goed doorgankelijk waren en dat was ook prima. Na een hsg heb je een verhoogde kans om zwanger te raken, dus werden we weer naar huis gestuurd.
In oktober 2014 hadden we een vervolggesprek met de gyn en we mochten gaan starten met iui. Ik moest toen rond cyclusdag 10 langskomen voor een follikelmeting en toen zat er al een follikel van 19 mm aan de rechterkant. Moest gelijk die avond pregnyl spuiten en twee dagen later was de iui. Helaas was manlief vlak ervoor net ziek geweest waardoor er veel minder zaadjes aanwezig waren. Na de bewerking waren er nog maar 200.000 zaadjes aanwezig. Voor iui heb je een minimum van 1 miljoen nodig. Toch heeft de gyn de iui door laten gaan vanwege de goede beweeglijkheid van de zaadjes. Helaas weer geen resultaat.
We moesten erna drie maanden wachten om het zaad dat nodig heeft na koorts om weer op te bouwen en in de kerstvakantie waren ze dicht. Eind december heeft manlief tussendoor nog zijn zaad laten testen en we zagen dat het alweer beter was. In januari 2015 weer teruggekomen en we konden weer verder met de iui. Weer rond cyclusdag 10 een fm gehad en weer een follikel van 19 mm rechts. De gyn en ik vertrouwden het niet en ik moest bloed laten prikken. Daaruit bleek dat er geen eisprong aan zat te komen, bleek dat het een cyste was en geen follikel. En die cyste zat er dus de vorige keer ook al en daardoor was die eerste iui verkeerde timing. Dus om de dag terug gekomen voor de fm en uiteindelijk had ik een mooi ei links die groeide. Dus daarna weer pregnyl gespoten en twee dagen later de iui. Helaas voor ons werd manlief weer vlak ervoor ziek en overlegd met de gyn. Maar weer werd de iui doorgezet, nu wel de goede timing en met 290.000 zaadjes. We moesten ons twee weken later melden voor een gesprek en daar kregen we te horen dat we weer een paar maanden moeten wachten voor een extra zaadanalyse. Als in april de zaadjes weer beter zijn dan begin februari, dan mogen we in april of mei (ligt eraan waar ik dan in mijn cyclus zit) weer verder met iui. Als de zaadjes dan weer slecht zijn dan is onze enige kans icsi.

En zo ben ik inmiddels al twee jaar verder en helaas nog steeds zonder resultaat. Ik probeer ook om positief te blijven en hoop te houden, want om zwanger te raken en een baby te krijgen is echt een grote droom voor ons. Maar er is ook de angst, de angst om nooit zwanger te mogen raken, om kinderloos te blijven. Een positieve test lijkt verder weg dan ooit.

Ik las net over miskramen, dat lijkt me echt super erg om mee te maken. Ik denk dat als je een mk hebt gehad er echt anders instaat en een andere soort angst hebt.

Wij hebben om de dag sexytime gedaan vanaf afgelopen weekend. Van de week al vruchtbaar slijm gespot en sinds vanochtend echt een behoorlijke druk vanaf de linkerkant. Groei maar goed follikel! Eisprong kom maar door dit weekend! Manlief en ik zijn (liggen) er klaar voor, hahahaha!

 

Moed er in houden meid!!

Hier in nov 2012 gestopt met AC, en vanaf dec 2012 echt begonnen. Bijna 2.5 jaar nu.. Ondertussen begonnen met IUI. Dat valt gelukkig wel redelijk mee. Volgende week IUI5 We mogen nog een paar keer en dan door naar ICSI. Maar hoop dat het gewoon gaat lukken met IUI! Dat moet gewoon!!

Het verhaal is bij ons wel iets anders,
Na ruim 2 jaar is bij ons nog onderzocht of mijn baarmoedermond slijm in orde is, (om te kijken of ik wel of niet meteen moest beginnen met het spuiten van hormonen icm IUI). dit bleek niet het geval, en een natuurlijke zwangerschap is voor ons hiermee uitgesloten. Dat is wel even schrikken geweest. Het verlaagt je kansen meteen enorm helaas.

Maar het gaat ons gewoon lukken!! Ooit (en hopelijk een beetje snel ) worden wij mama en papa! Daar gaan we voor!

 

Heftige verhalen hoor dames.
Hier aan het begin van een (hopelijk niet) traject.
Mijn 'verhaal'.

Wij zijn in 2011 gestopt met de pil, heel enthousiast en vol vertrouwen. Want mijn moeder was immers van kijken naar mijn vader al zwanger. Ik had dan ook volop vertrouwen dat het zo gepiept zou zijn. Helaas bleek dat niet zo. Na een half jaar netjes mijn temperatuur bij gaan houden en na een jaartje naar de huisarts. Zaad gecontroleerd bij man en dat bleek in orde. Dus hoppa ik naar de gyn. Dat leverde bij mij grote opluchting op. Nú 'eindelijk' zouden we geholpen worden. Ergens in juni 2012 een afspraak bij de gyn en daar een goed gesprek en een inwendige echo gehad. Alles zag er goed uit, en vanaf het begin van de aankomende cyclus bloedprikken om bepaalde waardes te bepalen. Maar wat gebeurde er, 3 dagen later sprongen wij een heel groot gat in de lucht, zwanger!
Wat een ontzettend geluk! De medische molen bleef ons bespaard. Hoewel niet uber vruchtbaar, wel een klein wondertje. Dat jaar leek opeens zo lang niet meer en al het verdriet was weg. In Februari 2013 is onze dochter geboren.

Na veel overleg, besloten (ik wilde al eerder) om een jaar geleden de rubbers te laten liggen en volle bak voor nr 2 te gaan. Dit moest immers lukken. Het levende bewijs loopt iedere dag vrolijk door ons huis. Het eerste half jaar, niks aan de hand. Vrolijk en wel gezellig aan de klus. Ergens tussendoor een ronde nog met ovulatietesten gewerkt om te kijken of mijn cyclus ongeveer gelijk was. Dat was, maar wat een ondingen. Ik word daar niet vrolijker van. Allé... maand 7, 8, 9 gingen voorbij en langzaam zakte mijn moed weer naar beneden. Ik had immers zo gehoopt, op het welbekende fabeltje 'nu weet je lijf hoe het werkt, en zal het sneller gaan'. Maar nee, helaas.

Eergisteren opnieuw naar de huisarts, geen zaadonderzoek voor mijn man deze keer (zal de gyn vast wel doen), en door verwezen naar de gyn. Helaas met wat minder opluchting dan de vorige keer. Sterker nog, geen opluchting. Mijn gevoel zegt dat onze dochter de meest fantastische toevalstreffer was. De gyn kan ons niet zwanger kijken, en als het niet spontaan gebeurt, dan gaat er een hoop gedoe aan vooraf.

Dus, ja ik herken je gevoel. Moedeloos en blag! Een kindje krijgen is zo bijzonder en leuk! Maar de weg er naar toe vind ik helemaal niks!

En ik weet, wat een ontzettend groot geluk ik heb, dat wij al een kind hebben. En dat deze spontaan is ontstaan. Maar wat wil ik graag een brusje voor mijn meisje. En wat zie ik er (nu al) tegenop om de MMM in te gaan.

Dus ik doe gezellig met je mee, met balen en dergelijke. Jij bent alleen al wat verder dan ik. Mag ik met je mee babbelen?

 

wat een verhalen dames. Het blijft een wonder, zwangerschap.
Hier ook een zelfde verhaal, gestopt met de pil vanwege klachten in januari 2013. Vanaf voorjaar 2014 actief aan de slag met kinderwens. 8 maanden om de dag geklust, vanaf toen temperatuur en ovulatietesten gebruikt. Helaas wederom tot nu toe zonder succes. Vorige week naar de ha gegaan en verwijzing is binnen. Vandaag bloed laten prikken, ML gaat deze week verwijzing halen bij zijn HA en 19 maart zitten we voor de eerste afspraak bij het fertiliteitscentrum.
Ben heel benieuwd, ben wel blij dat er eindelijk 'iets' gaat gebeuren. Weet alleen niet goed of ik nu blij moet zijn als ze niets vinden of niet... We gaan het zien.
Ben nooit echt een persoon die af wacht geweest, dus ik ben blij dat we deze kans krijgen en we zien wel waar t toe leidt.

 

Hallo meiden, interessant om jullie verhalen te lezen, zo zie je maar, een kindje krijgen is een gods-geschenk! En absoluut niet vanzelfsprekend! Dat begin ik mij ook steeds meer te beseffen...
Ik ben 23 jaar, sinds januari 2014 gestopt met AC.
Sinds zomer 2014 bewust bezig...
Op mijn 18e geopereerd aan een Cyste van 7cm op mijn linker eierstok, daarna interne bloeding gehad (2,5 liter bloed verloren).
Daarna dus spoed operatie gehad, groot litteken op mijn bikinilijn. Arts zei toen de tijd dat het voor mij geen probleem zou zijn om kinderen te krijgen en dat hij maar ongeveer een kwartje van mijn eierstok weg heeft moeten halen.
Wij zijn inmiddels ruim een jaar met ac gestopt, zeer bewust bezig sinds 8 maanden, vorige maand bij fertiliteitsarts geweest in het OLVG.
Echo gemaakt, van linker eierstok is niks over... SCHRIK!!!
Zaadonderzoek en bloedonderzoek komt volgende week... Ben er best nerveus onder...
Ben zelf bang dat er door de operaties verklevingen zitten, ik denk dat ik ook snel voor een HSG moet...
Mijn vriend en ik proberen absoluut positief te zijn, die baby komt er, hoe dan ook, wanneer dan ook... Het is alleen zo onzeker, je hebt het niet in de hand...

Voor alle dames die ook de MMM in gaan of zitten, heel veel succes en geluk, ik hoop dat we allemaal snel een positieve test in onze handen hebben!!!!

 

Onze verhalen lijken wel een beetje op elkaar Mam87.

In 2009 ben ik gestopt met de pil, na tijdje werd mijn cyclus regelmatig en toen besloten we er echt voor te gaan. Dit ging niet zo vlot, na een tijd kwam er op het werk een mooie kans op mijn pad, dus daar voor gegaan en de kinderwens even onderbroken.
Daarna weer verder gegaan, maar na een jaar nog geen zwangerschap. Toen een afspraak gemaakt bij de huisarts, bij vriendlief was alles goed, ik zou een ochtend naar het ziekenhuis moeten voor verschillende onderzoeken, en net voor die tijd, terwijl ik het toen helemaal niet verwachte bleek ik zwanger!
Dat was Januari 2013! Oktober is ons kleine mannetje geboren.

Nadien ook geen AC meer gebruikt, en we zijn inmiddels, met een kleine pauze tussendoor, alweer in ronde 6 voor een 2e uk.

Begon met goede hoop, maar nu zie ik het allemaal alweer lastig worden... Wachten het nog een half jaar af, hopelijk is het niet nodig, maar anders dan weer een huisartsenbezoek...

De eerste keer stond ik er luchtiger in dan nu, de wens voor een 2e kindje is veel groter dan bij de eerste keer. Toen dacht ik, als het níet komt, waar we wel alles aan willen doen, dan worden we met z'n 2-en ook gelukkig, en gaan we het leven anders inrichten. Maar nu weet ik hoe bijzonder het is, zwanger zijn, de eerste weken, gewoon alles met zo'n kleintje... En wil ik dan gewoon ontzettend graag nog een keer mee maken. Ook voor ons mannetje lijkt een broertje of zusje me geweldig!

Hopelijk snel goed nieuws voor jullie, en iedereen natuurlijk hier!

 

Naar is dat hea als alles zo lang duurt. Na mn zoontje lukte het ook niet om zwanger te worden. Zijn na 28 maanden voor het eerst 'lang' zwanger. Hopelijk nu goed. Ik begrijp de terleurstellingen elke maand weer, hoop dat je snel een positieve test in handen hebt!

 

mirte, fijn dat je al zo snel een afspraak hebt!
mam87, september pffff hoop dat je eerder spontaan zwanger bent!
Debbie, dat is zeker schrikken ik hoop het beste voor je!
Cida, ik herken je ook volop. Hier hetzelfde.
Sterre, gefeliciteerd!