In mijn omgeving speelt dit.. en dader blijkt als kind misbruikt te zijn geweest. dit zou je vaak zien bij daders. Ik peins mij suf en via Google kom ik ook niet echt op antwoorden… ik snap het wel bij agressie. Dat je stress systeem op hol is geslagen, of dat ‘ik laat nooit meer met mij sollen’ maar bij zeden daders snap ik het mechanisme geloof ik niet zo goed. iemand hier wel? Of kan iemand een artikel vinden waar het goed in wordt uitgelegd?
Kan het wel plaatsen.. alsin.. Als kind misbruikt, woede slaat naar binnen in het systeem en die woede wil naar buiten. Dat kan ook overslaan in agressie / misbruik. Woede wat in het lijf opgesloten zit en geen ruimte krijgt om te verwerken kan heel eng (onbewust) naar buiten komen. Het leed wat jou is aangedaan, het een ander aan doen omdat de pijn in het systeem van de dader niet is erkend/gezien/gehoord/verwerkt etc. Pijn kan verbitteren, vereenzamen, het gevoel "nooit meer slachtoffer willen zijn", woede op de wereld en mensen om zich heen etc. Kan een blinde vlek worden, zich nooit meer machteloos willen voelen dus zelf machtig zijn. Lastig uitleggen hoor, psychische termen weet ik er verder ook niet aan te hangen. Buiten dat het verbonden is aan het (familie)systeem waar iemand in verwikkeld zit.
Ik dacht altijd dat het te maken had met dat iemand nooit het goede en gezonde voorbeeld heeft gehad. Dus bij het gebruik van geweld: nooit geleerd hoe je conflicten en frustraties op een normale manier oplost. Bij seksueel geweld: nooit geleerd wat een gezonde manier van liefhebben en seksuele relaties hebben is. En dat het daarnaast te maken heeft met controle/macht. Maar of ik dit ooit ergens gelezen of gehoord heb of misschien wel zelf verzonnen, weet ik niet. Sorry, geen fantastische bronvermelding hier
Denk dat wij hetzelfde dan gelezen hebben, staat mij iets van bij dat het een artikel was over de dader van een zeden feit. Ik dacht in de periode dat het op dat kinderdagverblijf speelde, misschien zelfs wel die specifieke maar dat weet ik dus niet meer. Was in ieder geval wel een proffessional die het uitlegde, en hetgeen jij schrijft herken ik wat dat betreft. Maar ik kan zo ook even geen directe bron vinden.
Wat @Maev en @Chayammy zeggen is inderdaad zo. Komt uit allerlei wetenschappelijke onderzoeken, waaronder in de British Journal of Psychiatry: Een kind dat zelf gaat misbruiken Niet ieder slachtoffer ontpopt zich later natuurlijk tot dader. Maar wetenschappelijk onderzoek laat zien dat die kans bij slachtoffers wel groter is dan bij anderen. Zo blijkt bijvoorbeeld uit een rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie dat wie als kind is mishandeld, een groter risico loopt om als volwassene zijn eigen partner of kinderen te mishandelen. Een onderzoek dat werd gepubliceerd in British Journal of Psychiatry liet zien dat een op de drie mannelijke kindermisbruikers zelf als kind is misbruikt; in een controlegroep van niet-zedendelinquenten was dat het geval bij een op de tien. En Noorse onderzoekers ontdekten een overlap tussen de groep pesters en pestslachtoffers: in de onderzochte lagereschoolklassen behoorde 30 tot 50 procent tot beide groepen. Op basis van literatuuronderzoek naar uiteenlopende soorten geweld en pesterij schat Kamphuis dat ongeveer een derde van de slachtoffers ook dader is: aanstichter van hetzelfde onheil als waarvan ze zélf slachtoffer werden, of van een ander delict. Dat is nog steeds een minderheid, concludeert ook de Wereldgezondheidsorganisatie, maar het feit dat iemand slachtoffer is geweest, is volgens de WHO wel een risicofactor waarmee serieus rekening moet worden gehouden. Onbewust verdedigingsmechanisme Hoe kan het dat slachtoffers vaker daders worden? Is er een direct oorzakelijk verband tussen slachtoffer- en daderschap? Daarover is nog veel onduidelijk. Wetenschappers opperen uiteenlopende verklaringen voor de cyclus van geweld. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat kinderen van gewelddadige ouders op latere leeftijd simpelweg het gedrag kopiëren waarmee ze zo bekend zijn. Een meer recente verklaring is dat traumatische ervaringen het stresssysteem blijvend ontregelen, waardoor slachtoffers agressiever reageren op hun omgeving. Maar volgens Kamphuis is een belangrijk ander mechanisme aan het werk, dat direct ook een aanknopingspunt geeft voor de behandeling van dader-slachtoffers. ‘Sommige slachtoffers identificeren zich onbewust met degene die hun iets aandoet,’ zegt ze. Die identificatie is bijvoorbeeld terug te zien bij gegijzelden met het Stockholmsyndroom: ze ontwikkelen sympathie voor hun kwelgeesten – iets wat psychologen capture bonding noemen. Kinderen die mishandeld zijn, vallen volgens haar ten prooi aan een vergelijkbaar mechanisme: ‘identificatie met de agressor’. ‘Het kind vereenzelvigt zich daarbij met degene die hem iets aandoet.’ Door die identificatie nemen slachtoffers tot op zekere hoogte de normen van de dader over, zegt Kamphuis. ‘De slechte behandeling die ze ondergaan, vinden ze normaal. Of ze vinden dat ze haar hebben verdiend.’ Het vergroot de kans dat ze zich net als hun kwelgeesten gaan gedragen. Overlopen naar het andere kamp Maar waarom zou een slachtoffer zich identificeren met degene die hem of haar kwaad doet? Volgens Kamphuis is dat een onbewust verdedigingsmechanisme. ‘Zodra het terecht is dat je klappen krijgt en je de schuld op je neemt, kun je er zelf ook iets aan veranderen. Het geeft je de illusie van controle. Als jij maar beter was geweest, dan was het niet gebeurd. Dat is een rotgevoel, maar minder rot dan de pure pech dat je toevallig het kind bent van gewelddadige ouders.’ Iets soortgelijks gebeurt in gijzelingssituaties: ‘Op het moment dat wat er met jou gebeurt zin krijgt, neemt dat iets van de machteloosheid weg. Als je overloopt naar het kamp van de dader, heeft je gevangenschap een hoger doel. Het is een manier om grip te krijgen op de situatie.’ Klassiek onderzoek door de bekende Amerikaanse psycholoog Daniel Goleman bewijst inderdaad dat slachtoffers die zich schuldig voelen over wat hun is aangedaan, vaker het leed doorgeven. Net als slachtoffers die de ernst van het gebeurde ontkennen. Kamphuis: ‘Zodra je zegt “Het viel wel mee,” neem je de normen van de dader over.’ Veelbelovende therapie Dat identificatie met de dader een belangrijke rol speelt bij de herhaling van geweld, lijkt te worden ondersteund door een onderzoek naar schematherapie in zeven Nederlandse tbs-klinieken. Tbs’ers hebben namelijk zelf vaak een achtergrond als slachtoffer. De eerste resultaten van het onderzoek zijn veelbelovend, weet Kamphuis: ‘Ze lijken erop te wijzen dat het recidiverisico na behandeling kleiner is.’ In deze therapie, die vaak wordt toegepast bij mensen met een persoonlijkheidsstoornis, zitten veel elementen die de identificatie met de dader doorbreken en stap voor stap het schuldgevoel van het slachtoffer verminderen. Er is in deze therapie bijvoorbeeld een heel nauwe band tussen de patiënt en de behandelaar, legt Kamphuis uit; daardoor krijgt de patiënt in de persoon van de behandelaar een ander rolmodel dan degene die hem kwaad heeft gedaan. ‘Er is iemand die zegt: wat jou is overkomen is niet oké.’ En laat dat nou precies datgene zijn wat slachtoffers die zich niet tot daders ontwikkelen, uit zichzelf al doen. Ze nemen psychologisch afstand van degene die hen slecht heeft behandeld. Kamphuis: ‘Zij beseffen heel duidelijk dat wat diegene hun heeft aangedaan, op geen enkele manier was te rechtvaardigen.’
Goed stuk @Liekje81 Mijn C heeft die Kamphuis ook voor zijn eindscriptie gebruikt; de citaten dan. Ik heb zijn scriptie helemaal nagekeken op spelling en grammatica dus ik dacht bij het lezen: waar ken ik die naam toch van. C werkt bij de reclassering. @bunchy: als je wil kan ik vragen of hij artikelen voor je weet?
Wat heftig zeg! Ik hoop voor jou dat je er niet al te dicht bij staat, sterkte! Wat verdrietig voor alle partijen. Iedereen is beschadigd zo.