Ondanks dat ik niet weet of er mee gelezen word, of dat ik het nu wel onder het juiste topic plaats doe ik het toch gewoon, even van mij afschrijven... Het is een heel verhaal en doet mij erg pijn ( de tranen branden al weer achter mijn ogen). Vorige week donderdag las ik op mijn zusjes weblog een stukje over " zeg me dat het niet zo is". Nu weet ik dat ze ook bezig is voor hun 2de ( ergens anders heb ik al maanden terug hier een postje over gedaan of het ego was dat ik het daar moeilijk mee had), dus mijn voelsprieten gingen uit bij het lezen van het logje ( ze heeft al eens een miskraam gehad en dit logje zou wel eens ook zoiets kunnen zijn.)Vrijdags zag ik mijn moeder en nu moet je weten dat mijn zusje en mijn moeder een eenheid zijn. Dus ik vroeg aan mijn moeder of zij wist wat er was... " nee geen idee, ik heb het logje nog niet eens gelezen". Dit kwam er zo uit dat ik zeker wist dat mijn moeder wel iets wist, al was het niet de toon, dan was het wel dat mijn zusje alles aan mijn moeder vertelt dus het al ongeloofwaardig is als mijn moeder zegt dat ze iets niet weet van mijn zusje. Goed ik liet het maar zoals het was. Maandag belde ik mijn moeder om te vragen hoe het weekend was ( ze zou iets leuks gaan doen op zondag). Wederom gevraagd of ze al iets van mijn zusje had gehoord ( die ze absoluut zondag gesproken had.) Uiteraard kreeg ik weer een nee. Dit is deel een wat mij enorm pijn doet. Woensdag had ik een hele zware dag op mijn werk. Ik kwam thuis en ging even mail checken, mijn zusje op msn. Of ik even tijd had. Ondanks dat ik bek af was kon ik mijn zusje natuurlijk niet een luisterend ( lezend oog) oor ontzeggen. Ze had zaterdag de 8ste ongesteld meoten worden, maar werd het niet. Bij haar niet vreemd, want ze is onreglematig. MAar toch had ze maandag maar een testje gedaan... Positief.... Wat heel vreemd is want ze had maar 1 keer geklust die maand... Deel 2 wat steekt... vorige keer heeft ze er anderhalf of 2 jaar over gedaan en nu ineens de 2 maand en wij die nu al weer 10 mnd verder zijn.. Maar goed ik gun het ze natuurlijk wel... Maar ze had donderdag een bloeding gehad, vandaar het logje... Ze was helemaal in paniek ( gezien haar vorige miskraam). Uiteindelijk blijkt er een vruchtzakje te zitten van ongeveer 6 a7 weken, dus nog te klein om te zien of het echt een zwangerschap is zeg maar. Deel 3 van de auw is dus, mijn moeder wist dit absoluut onmogelijk dat mijn zusje mijn moeder hier buiten liet. Mijn moeder heeft dus gewoon staan liegen... Iets wat ik ook nog wel begrijp omdat ze in opdracht van mijn zusje waarschijnlijk niets mocht zeggen. Maar zeg dat dan..... Zeg gewoon, ja ik weet wat er aan de hand is, maar ze heeft gevraagd of ik het voor mij kan houden.... Dat begrijp ik, maar ga niet achterbaks liegen... Goed ik stond nog in werk modus en heb mijn zusje geprobeert op te peppen ( ook omdat ik de auw nog niet bewust was) en bij te staan. Zij schreef toen ook nog dat ze beter in alle voortekenen moest gaan geloven, want die waren er genoeg... Nu moet je weten dat mijn opa van moederskant op mijn 13de overleed en dat ik sinds dien die man min of meer verafgode en ik ook altijd zei dat hij bij mij was in moeilijke tijden. Dus ik vroeg aan mij zusje vertel welke voortekenen? Nou als het kindje zou komen was ze uitgerekent op 9 mei, de geboortedag van mijn opa...( en ook volgend jaar nog eens moederdag) Dit was dus auw dubbel op, dus 4 en 5 auw... Zij is al het lievelingetje van mijn moeder, dus krijgt al haar aandacht en nu zij zwanger is zou mijn eventuele zwangerschap voor mijn moeder in het niet vallen want tja je zusje heeft het vanaf het begin al zwaar...En nu doet ze ook nog eens alsof zij het alleen recht heeft over bescherming van mijn opa... Ik ben kapot... Mijn partner las het eerste stukje mee en was erg moe, dus is tijdens de chat op de andere bank gaan liggen en isin slaap gevallen. \ Voelde voor mij als in de steek laten... Heb hem ondanks dat hij het woensdagavond met het naar bed gaan vroeg. Dus ook niet vertelt wat mijn zusje allemaal had gezegd en hoe ik mij voelde... Heb gister de hele dag op bed gelegen... Ben op stuk, murf geslagen.. 1 een moeder die keihard liegt, dan het vooruit zicht dat ik niet speciaal ben als ik straks zwanger zou zijn van mijn eerste, dan de opmerking over mijn opa... Hoe moet ik dit accepteren? Hoe moet ik hier nu mee omgaan, hoe verwerk ik dit?
Ik begrijp niet heel erg veel van wat je hierboven hebt opgeschreven, maar je klinkt alsof je een ontzettende binnenvetter bent. Praat en blijf praten met je ma en je zusje, alleen dan kunnen dingen opgelost worden.
ik snap er ook niet veel van, beetje verwarrend, maar ook ik zou zeggen, praat erover met je familie.
Ik begrijp niet zo goed dat je zo boos bent op je moeder , als ik iets tegen mijn moeder in vertrouwen vertel , en zeg dat ze het absoluut niet tegen mijn zusje mag vertellen , doet ze dat ook niet .. lijkt me eigenlijk heel logisch .. verder zou ik inderdaad er wel over praten met je zusje en je moeder ... succes
Volgens mij voel je je nogal buitengesloten. Maar probeer realistisch te zijn. Je vult erg veel in voor de ander: -Dat jij niet meer speciaal bent als je zwanger bent (wie zegt dat?). -Je vindt je moeder achterbaks, terwijl het voor haar misschien wel heel moeilijk is geweest niks te zeggen. Je had het ook gewoon rechtstreeks aan je zusje kunnen vragen. En dan dat stukje over de bescherming van je opa... ik snap niet wat daar t probleem van is. Volgens mij moet jij eerst eens even flink uithuilen van alle opgekropte gevoelens en het dan opnieuw overdenken!
Wat rot voor je dat je je zo rot voelt! Ik kan zo niet één twee drie iets negatiefs vinden wat ik je moeder of zusje echt kwalijk zou kunnen nemen, maar ik vind het heel erg rot voor je dat je je zo naar voelt. Blijkbaar zit je gewoon, al dan niet terecht, iets dwars. Praat erover met je moeder, en met je zusje. Leg uit waarom je je zo rot voelt, en zonder ook maar enige schuld bij je moeder of zusje te leggen. Praat vanuit je eigen gevoel, vertel waar je het moeilijk mee hebt, maar leg daar ook bij uit dat je weet dat zij daar niets aan kunnen doen. Sterkte!
maar dan Had ze ook gewoon kunnen zeggen dat ze het niet mocht vertellen. Liegen vind ik erger dan aangeven dat je eht wel weet maar er niet over kan/mag praten.
Ik doe de laatste drie dagen al neit anders en blijf bij hetzekfde uit komen namelijk dat mijn moeder gelogen heeft ( en dat is iets anders dan achterbaks zijn), dat ik weet hoe mijn moeer met mijn zusje omgaat en dus vul ik iets in met behoorlijk wat achtergrond kennis van 27 jaar ervaring, dan is het niet invulllen, maar simpelweg een optel som. Ik heb het gelijk na het plaatsen van het logje aan mijn zusje gevraagd. Het probleem van het stukje over mijn opa is dat mijn zusje het alleen recht denkt te hebben over mijn opa ( ook dit is uit ervaring geschreven) en dat ze nu naast mijn moeder ook mijn opa opeist..
Ik kan hier ook geen soep van koken. Als lezer heb ik het gevoel dat je inderdaad veel invult, zoals hierboven al gezegd. En dat je wel heel erg snel gekwetst bent door op zich kleine voorvallen. Je vraagt hoe je dit moet verwerken. Dat vind ik nogal heftig. Verwerken doe je met een sterfgeval of een miskraam. Niet met een moeder die het vertrouwen van je zus niet wil beschamen. Zo lees ik het tenminste. Als jij, met jouw ervaring in jullie gezin, hier anders tegenaan kijkt, zou ik ervoor kiezen om hier gevoelsmatig wat meer afstand van te nemen. Of je praat het goed uit met je zus en je moeder. Of je gaat wat meer je eigen gang. Dit leidt tot niets. Heel veel succes.
DAnk je, als geen ander weet ik hoe belangrijk praten is, en dat is dus ook wat ik al jaren doe, en ook deed toen mijn zusje mij vertelde voor een 2de kindje te gaan. Toen heb ik ook gepraat tot ik er bij neer viel en vertelt dat ik het heel erg zou vinden om samen zwanger te zijn omdat zij dan toch alle aandacht zou krijgen. En als je dan een antwoord krijgt van je zusje " tja ik heb nu eenmaal een andere band met mama", terwijl je al jaren bezig bent om een klein beetje band op te bouwen met je moeder dan is dit allemaal een behoorlijke hap.. Ik weet hoe belangrijk praten is, maar is het niet net zo belangrijk om af en toe je mond te houden. Dat had mijn zusje indeze kunnen overwegen. Niet over haar zwangerschap en eventuele miskraam, maar wel over mijn opa. Soms is genoeg genoeg.
Is het niet een idee om er samen met je moeder en zusje over te praten, want zo te lezen zit er een hoop dwars. Ik wens je sterkte.
Misschien heb ik de dingen niet duidelijk opgeschreven, dit omdat het mij enorm aan heeft gegrepen en ik idd erg verward ben. Ik had hier troost gehoopt te vinden, maar het tegenovergestelde blijkt. Dank voor jullie reactie al is die niet wat ik gehoopt had. De meeste van jullie hebben het over praten, een onderdeel van praten is vragen. Helaas heb ik in geen van de reacties een vraag tot verduidelijking gelzen, maar wel een invullen en aannemen van dingen. ALs jullie gevraagd zouden hebben of ik invulde, dan had ik kunnen antwoorden dat ik niet invul, alleen de dingen herhaal die bijna letterlijk gezegd zijn. Dank voor jullie reacties ondanks dat het neit de steun is die ik gehoot had.
Misschien moet je wat minder denken voor een ander. Jouw zwangerschap zou voor je moeder niet speciaal zijn omdat je zus het zo zwaar heeft gehad? Heeft je moeder dat gezegd dan? Je ben nu al aan het verzinnen wat je moeder misschien zou kunnen gaan denken. En ik vind niet dat je moeder liegt. Ze mocht niets zeggen van je zusje. En als ze had gezegd dat ze het wist maar niet mocht zeggen van je zusje had je het ook niet leuk gevonden en had je je waarschijnlijk hetzelfde gevoelt. Vind ook niet dat je zusje je moeder en je opa opeist. Sorry, maar je opa is overleden. Hoe kan ze die man opeisen? Omdat ze op de dag is uitgerekend dat je opa is geboren? Kan zij toch niets aan doen. Ik vind dat je het allemaal wel erg ver zoekt.
meid, ik wil je even een hart onder de riem steken! Ook ik snap net als de andere die hier reageren, niet precies hoe de situatie precies is. En ik wil niet negatief reageren omdat wij jouw leven niet kennen. Maar wat wel blijkt is dat je niet de allerbeste band hebt met je moeder. Als jij straks zwanger van je eerste kindje bent, ben je absoluut heel speciaal, misschien laten ze het niet zo blijken, omdat je zus al langer bezig is. Maar jou kindje is er echt niet minder om! Ieder kindje is anders en in jullie geval alle twee heel gewenst. Hou ook in gedachte dat je opa over jullie alle twee waakt! Jullie waren alle twee zijn kleindochters, en hij zorgt voor jullie alle twee! Je moeder had idd beter kunnen zeggen dat ze het wist, maar niet kon zeggen. Heel veel mensen denken dat ze het beter op kunnen lossen door te liegen, zodat je niet gaat doorvragen, denk maar gewoon dat dit een vorm is van onmacht... Niet weten hoe ze het anders moet zeggen... En verder maak je eigen leven leuk!
Misschien moet je wat minder denken voor een ander. Jouw zwangerschap zou voor je moeder niet speciaal zijn omdat je zus het zo zwaar heeft gehad? Heeft je moeder dat gezegd dan? Je ben nu al aan het verzinnen wat je moeder misschien zou kunnen gaan denken. \ Niet letterlijk, maar lees mijn voorgaande reactie een uitspraak als " tja maar ik heb nu eenmaal een andere band met mama" op het feit dat ik aangaf dat ik dit zo voelde zegt genoeg toch? Daarnaast spreek ik dus uit 27 jaar ervaring. En ik vind niet dat je moeder liegt. Ze mocht niets zeggen van je zusje. En als ze had gezegd dat ze het wist maar niet mocht zeggen van je zusje had je het ook niet leuk gevonden en had je je waarschijnlijk hetzelfde gevoelt. Nogmaals ze had ook kunnen zeggen " ja er is iets aan de hand, maar ik kan eht nog neit vertellen, dat sommig dit pijnlijker vinden dan liegen ok, maar ik vidn liegene erger. Dat mijn zusje met mijn moeder geheimen heeft dat is al jaren bekend in de familie en is een dragelijker feit dan het gewoon weg liegen...
Heeft je moeder dat gezegd dan? Je ben nu al aan het verzinnen wat je moeder misschien zou kunnen gaan denken. \ Niet letterlijk, maar lees mijn voorgaande reactie een uitspraak als " tja maar ik heb nu eenmaal een andere band met mama" op het feit dat ik aangaf dat ik dit zo voelde zegt genoeg toch? dit heeft je moeder toch niet gezegd? je zus zei dit toch? En ik zou het ook niet leuk viunden als ik voor een baby-tje ginge en mijn zus zou zeggen, maar ik vind het niet leuk als we samen zwanger zijn. Wat moet zei dan? stoppen met proberen tot jullie een baby hebben?
Idd, je zus zei het allemaal en niet je moeder. En wat maakt het uit dat je moeder zei dat ze niets wist. Zij mocht niets zeggen en dit leek haar de beste oplossing. Misschien moet je is met je moeder gaat praten en haar is vertellen hoe je je voelt. Ik snap wel dat je je rottig voelt om de situatie, maar je kan ook overdrijven.