Hoi allemaal, Ik ben nu dik twee en half jaar bezig om zwanger te raken. We zijn in het begin een keer (meteen eerste mnd raak) zwanger geraakt. Vervolgens miskraam gehad. En nu zitten we in een medisch traject, 5e iui gehad en helaas moeten we op naar de 6e en daarna IVF. ik vind het best geestelijk zwaar. De energie die het kost en nog niets heeft opgeleverd, En de hormonen gieren door mijn lichaam.. In deze tijd zijn eigenlijk al mijn vriendinnen (op 1 na) zwanger en sommigen voor de tweede keer. Twee weken geleden vertelde weer een vriendin dat ze zwanger was en gisteravond een andere vriendin. Ik merkte echt dat het me emotioneel heel erg raakte. ik schoot meteen vol en kon er niet meer even over praten met mijn vriendin die de boodschap bracht. Het is zo;n confrontatie. Al mijn vriendinnen zijn binnen twee maanden zwanger (nu hebben we het over 6 vriendinnen (echt allemaal) en niemand heeft een miskraam, allemaal gezonde kinderen. Echt ik gun ze het enorm en vind het leuk voor ze. Maar het is zo confronterend. En ik merk echt dat ik zo gefrustreerd en verdrietig erom ben geworden. Ik wil zo graag! Het lukt me niet goed meer om het los te laten terwijl ik weet dat dit zo belangrijk is en ik merk dat mijn vertrouwen dat het nog komt, steeds meer afneemt Ina steeds de teleurstellingen). Wie kent deze gevoelens? Misschien is er iemand in de omgeving van Nijmegen die het ook fijn vindt om af en toe af te spreken om je gevoelens te delen. Ik kan het echt wel aan mijn omgeving vertellen, ik heb lieve familie en vrienden. Maar echt begrijpen doen ze het niet en ik merk dat ze het steeds moeilijker vinden om nog iets erover te zeggen... Dus wie zou deze momenten graag willen delen? xx
Hey Yses, heel herkenbaar dat je omgeving er af en toe totaal niet mee weet om te gaan. Mijn schoonzus is nu ook zwanger, nou, totaal geen begrip voor het feit dat dat voor mij best dubbel is. Ik zit natuurlijk wel in een andere situatie dan jij (zie onderstaand). Erg heftig als al je vriendinnen dan ook zwanger zijn. Heel veel sterkte hiermee, en trek vooral je eigen plan!
Hoi hoi, Ik woon in Bemmel....en ben met m'n laatste vergoede icsi poging bezig... waarschijnlijk gaan we nog 1 poging doen volgend jaar (hoop dat het niet nodig is hihi!) Herkenbaar verhaal, wij houden onze poging nu "stil" omdat we de vorige keer zwanger waren maar helaas een leeg vruchtzakje (MA) en uiteindelijk curretage. Heb 1 vriendin die ook vruchtbaarheidsbehandelingen heeft ondergaan maar ik merk dat we toch niet helemaal op 1 lijn zitten. Ik vind het fijn om erover te praten maar niet continue, m'n vriendin is tijdens zo'n poging heel lief maar vraagt/belt best vaak. (Heel goed bedoeld natuurlijk, maar dit voelt bij mij niet altijd even goed) Daarom houden we het nu stil... Ik herken dus je gevoelens helemaal! De wens is zo groot en het verdriet zo heftig als het niet lukt! Enige is dat ik al wel een dochtertje heb rondlopen van nu 5 jaar en we nu voor de tweede bezig zijn...... de eerste heeft ruim 5 jaar geduurd en is een echt wondertje. Manlief is verminderd vruchtbaar. Wat jij zegt over zo confronterend is dat een vriendin aangeeft dat ze zwanger is/ voor de tweede keer. Is dat bij mij ook dat andere mensen ons "inhalen" met een tweede wondertje en wij nog met lege handen staan. Herkenbaar! Ik sta zeker open voor persoonlijk contact, maar kan mij voorstellen dat je liever met iemand contact hebt die nog geen kids heeft.... Heel veel succes met dit loeizware traject! Groetjes Trotsemammavan1
@Yses: ik woon op ca. 30 km van Nijmegen, dus neem aan dat ik ook nog een beetje onder 'omgeving N'megen' val. Heel herkenbaar je verhaal. Alleen ben ik zelf een stuk ouder, dus daardoor heb ik minder 'last' van vriendinnen die zwanger blijken te zijn. Maar merk wel dat ik er hoe dan ook soms erg veel moeite mee heb als er iemand zwanger is. Niet dat ik het de mensen niet gun, maar je wilt het zelf ook zo graag. Waar ik ook al tegenaan ben gelopen is dat een collega geen foto's van haar kleinkind aan mij durfde te laten zien, omdat ze weet dat we graag een 2e kindje willen, wat maar niet wil lukken. Moet zeggen dat ik dat ook wel een pijnlijk iets vond. Het moedeloze gevoel herken ik ook wel. Van mijn zoontje was ik direct spontaan zwanger, de tweede keer (vorig jaar april) ook weer spontaan en redelijk snel. Maar dat is geëindigd in een mk. Daarna niet meer zwanger geweest. En nu dus, ook vanwege mijn leeftijd, het IVF-traject in. Inmiddels twee mislukte pogingen, dus we staan nu op het punt van aan onze laatste vergoede poging te beginnen. Niet echt een geruststellende gedachte. We willen evt. nog wel een poging zelf betalen, dus daarmee is de ergste druk van het gevoel van de laatste poging weer even weg. Ik heb ook wel vriendinnen om me heen, die enorm met me begaan zijn. Eentje leeft erg met ons mee, maar zegt ook eerlijk dat ze niet altijd weet wat ze moet zeggen. Ze heeft zelf geen moeite gehad met zwanger worden. En snapt gewoon niet wat er allemaal precies bij komt kijken als je via het zkh probeert zwanger te worden. Een andere vriendin is altijd heel belangstellend, maar komt soms op het verkeerde moment met belangstelling en vragen. Verder heb ik veel steun aan het forum hier. Toch een gevoel van herkenning en antwoorden bij vragen waar je tegenaan loopt. De eerste poging hebben we praktisch stil gehouden, omdat het toen gunstig viel in de vakantieperiode. En ik het wel fijn vond om dat echt 'samen' te doen (als je al het zkh-personeel niet meetelt). De tweede poging moest ik het op mijn werk wel vertellen, maar heb er verder voor gekozen niet te veel in detail te treden. Er is al niets romantisch meer aan als je eenmaal voor ivf gaat, dat ik 'onze kinderwens' met alle ins en outs niet helemaal open wilde gooien op het werk. Bij de derde poging twijfel ik nog. We krijgen op ons werk ook veel nieuwe collega's per 1 januari en ik weet uit ervaring hoe snel de tam-tam rond gaat als ze iets niet weten, maar wel vermoeden. En hoe makkelijk ze dingen gaan invullen. Dus zit er aan te denken om in ieder geval te zeggen dat we met ivf bezig zijn. Hopelijk hebben ze dan ook wat meer begrip als ik wat minder scherp ben dan anders. Maar hoe ik het ga vertellen moet ik nog even over nadenken.