Goedemorgen, Moet even m’n verhaal kwijt zit er een beetje doorheen. Misschien helpt het een beetje om het van me af te schrijven. Mijn lieve papa is zo aan het kwakkelen met z’n gezondheid. Heeft al jaren copd 4. Drie jaar geleden was het nog echt een heertje vol in hebt leven qua werk en nog actief. Toen binnen een half jaar drie flinke herseninfarcten gehad en sindsdien gaat het alleen maar achteruit. De afgelopen jaren geestelijk zo warrig , moe en gezondheid op en af. En dan nu, week voor kerst weer longontsteking gehad, lag veel op bed. Toch kerstavond met ons gezin en mijn ouders gegeten, ong 5 uurtjes bij elkaar geweest en je ziet hem echt afzwakken. Na de kerst ligt papa alleen maar op bed, geen energie om er uit te komen (alleen voor avondeten) en dan met moeite weer naar bed. Hij is zo moe en benauwd. Kan nog geen 10 meter lopen. Dinsdag gaat het echt niet en moeten we weer naar het ziekenhuis. Ze kunnen niet veel doen, extra medicijnen voor de benauwdheid. Copd is in z’n eindtermijn (arts spoedeisende hulp kan moeilijk prognose geven)Kan nog 10 jaar duren maar z’n longen zijn zo slecht als de hals van een ballon dat met een paar longontstekingen hebt ook zo over kan zijn. In januari afspraak met longarts over zuurstof en hoe nu verder, huisarts wordt ingeschakeld voor hulp voor m’n vader met douchen ed. Vind t zo moeilijk om m zo benauwd te zien, het is al zo pittig om hem zo te hebben zien veranderen na de herseninfarcten, m’n moeder die zo haar best doet maar die heeft het ook zo zwaar met de situatie. En dan nu zie je hem zo aftakelen, zo lastig om mee om te gaan. Tranen zitten hoog maar we moeten positief blijven maar dat is niet altijd even makkelijk. Ik hoop zo dat de medicijnen wat verlichting brengen en dat volgende maand nog enigszins de longarts nog wat kan betekenen. En dat hij weer iets mag opknappen om nog een beetje te kunnen genieten van de kleine dingen. Bedankt voor hebt lezen. Liefs
Wat ontzettend verdrietig. Je wilt je ouders gewoon niet zo zien, zo aftakelend. En je moeders leven die er ook door wordt beheersd. En jullie leven natuurlijk. Heel heel verdrietig. Sterkte
Heel veel sterkte!!!! Woon je in de buurt, meer dan je moeder proberen te ondersteunen kun je niet doen.
Ja ik woon er 17 km vanaf. Probeer er ook zoveel mogelijk te zijn maar voor je gevoel is t nooit genoeg.
Dat is t vaak, je kan er ook zo weinig van zeggen. Kan er zelf af en toe ook zo weinig mee dat is het frustrerende Dank je wel!
Wat verdrietig. Die machteloosheid is killing. Heel veel sterkte. Hopelijk is er iemand die nog een verschil kan maken voor je vader.
Heel herkenbaar! Mijn vader heeft ook COPD en is ook heel ziek op dit moment. Hij zit nu aan de prednison maar hij kan echt niks. Heel veel sterkte!
Dat is mooi***. Hoe voel jij je eronder? Zit jou vader ook in een hoog stadium? Hoop dat de prednison gauw aanslaat en dat je vader wat op knapt! Jij ook veel sterkte
Ja dat snap ik, je zal dat een plek moeten geven anders voel je je nog schuldig en daar heeft niemand wat aan. Toen mijn vader zo ziek was woonde we 160km verderop en konden we ook niet elk weekend er zijn maar probeerde we dat wel. We belde wel vaak, zodra we dachten dat we verkouden werder bleven we thuis (had chemo) en wat voelde we ons dan schuldig, maar vast niet zo schuldig als we hem nog zieker hadden gemaakt. Heel veel sterkte, geniet van de kleinste dingetjes!
Het is een nare ziekte, zo wil je niemand zien... Ik lees dat jullie het over zuurstof gaan hebben met een huisarts. Misschien een praktische tip om nog te kijken welke zorgverzekering goed dekt en hoe ze (indien van toepassing) stroomkosten vergoeden. Sommige zien deze vergoeding als eigen risico bijvoorbeeld. Kan het nog voorkomen dat je ouders op vakantie willen? Ook daar zit veel verschil in de kosten. Ik wil eventueel wel wat meer toelichten in een pb maar liever niet hier ivm herkenbaarheid.