Soms zijn er van die dagen met een gouden randje. Vandaag is dat zo'n dag. 6 maanden geleden werd ze geboren. Een wonder en absoluut de mooiste dag uit m'n leven. Nadat ik meerdere keren te horen had gekregen dat kinderen krijgen niet ging lukken had ik de hoop al opgegeven. Tot die ene brief ons leven compleet veranderde. We zijn het traject ingegaan met de instelling we zien het wel. En toen de test zwanger. M'n hele zwangerschap kon ik het gewoon niet geloven en pas in het laatste trimester durfde ik spulletjes te kopen en de kamer te gaan inrichten. Maar nog steeds bleef m'n angst dat het mis zou gaan. Tot 19 februari het verlossende woord kwam, je wordt morgen ingeleid. Er viel een grote last van m'n schouders. Op 20 februari had ik m'n kleine meisje in m'n armen. Wat was ze mooi en we hebben een uur naar elkaar liggen kijken. Toen vond ze het genoeg en happend zocht ze m'n borst. Ik drukte op het belletje en de zuster kwam kijken. Ik zei ze wil drinken en ik wil graag proberen of dat lukt. Ik kom zo bij je zei ze even een spoedje verderop. Roos keek naar me alsof ze zeggen wil maar dat kunnen wij toch gewoon zelf? En inderdaad we kunnen het ook zelf, ik legde haar aan en ze hapte. Ze begon te sabbelen en ik voelde me zo trots. Tranen van geluk rollen over mijn wangen. Ik voedt gewoon mijn eigen kind! En zo kwam ik terecht in de wereld van stuwing, spuitborsten, borstontsteking tepelkloven en borstcompressen, van kolven, clusteren, blokvoeden en voedingskleding. Na 2 borstontstekingingen vond ik het tijd voor een lactatie kundige. Het was toch wel lastig die spuitborsten. Je bent veel te verliefd zei de lactatie kundige. Ze had het over termen als rugby of Madonna houding. Ik had er nog nooit van gehoord. Met een hoop nieuwe info gingen Roos en ik aan de slag. De spuitborsten gingen lekker door en ik liet het toeschietreflex lekker z'n gang gaan en voedde Roos gewoon op m'n buik. Er brak een rustige periode aan waarin Roos niet zoveel krampen meer had. Sterker nog ze keek iedere voeding me zo gelukkig aan alsof ze zeggen wilde we hebben het onder de knie. En toen die eerste lach. We keken elkaar aan en met een mond vol melk glimlachte ze naar me. Een hoop geknoei als gevolg maar ach wat geeft het? Ze groeide en groeide en dat allemaal van mijn melk. Toen waren de eerste 3 maanden om. Stoppen? Welnee waarom? Nee na 6 maanden dan stop ik. Ja dan krijgt ze vaste voeding dus dan zal ze vast op mij zijn uitgekeken. En dan nu 6 maanden, stoppen? Gisteravond toen ze al drinkend mij vasthield aan m'n neus, want dat is haar gewoonte sinds ze kan grijpen, dacht ik we willen nog helemaal niet stoppen. Hoe had ik 6 maanden geleden nou kunnen bedenken dat ik dit maar 6 maanden zou willen? Ik wil nog lang niet stoppen. En Roos? Die al helemaal niet. Want vaste voeding vind ze heerlijk, maar wat is er nou fijner om heerlijk aan de borst in slaap te vallen? Om 's morgens in alle stilte rustig de dag te beginnen aan de borst? Van mezelf had ik dit nooit gedacht. Ik heb in een half jaar een hoop geleerd en wat ben ik daar blij om! Zojuist hebben Roos en ik besloten dat we gewoon nog een half jaartje eraan vast plakken. Alle commentaar van iedereen naast ons neer te leggen en nog heel veel bijzondere momentjes te beleven. En 20-02-2016? Ik kan niet in de toekomst kijken maar het wordt vast weer een dag met een gouden randje.
Gefeliciteerd! En op naar de volgende 6 maanden. Zolang jij en je dochter het fijn vinden: gewoon doorgaan. Wat lijkt mijn verhaal op die van jou. Tot en met het vastgrijpen van de neus, want dat deed mijn dochter ook. Mijn zoontje pakte mijn haar. Hij is nu 4,5 maar als hij moe is en hij drinkt dan pakt hij het liefst weer mijn haar vast.
Dank je wel. Haha echt waar? Ja sinds ze erbij kan zwaait die hand naar boven en pakt ze m'n neus. In het begin maakte ik steeds d'r hand los. Maar dan stopte ze met drinken en hoppa weer m'n neus. Ik zorg wel dat d'r nagels goed kort zijn.. Grappig dat je zoontje het nu nog doet!
Ik vind het zo leuk dat die van jou dat ook doet. Iedereen kijkt me aan van wat raar dat je baby dat doet. Eerst zwaaide ze erg met haar armpje, maar zodra ze de controle had greep ze mn neus en die liet ze niet los tot ze klaar was met drinken. Soms haalde ik los en hield ik haar hand vast met mijn hand. Ik vond het wel frapant dat tot 6 maanden iedereen zei: ja dat is wel het beste voor je kind (of iets in die richting) en na 6 maanden zeiden veel mensen: wat knap dat je het zolang volhoud. Terwijl ik het steeds makkelijker begon te vinden.