Een therapeut heeft wel vaker met dit bijltje gehakt. Daar mag je denk ik wel op vertrouwen. En ik zou de huisarts vragen of je echt niet alleen langs kan komen. Mijn vriendin is orthopedagoog en heeft altijd alleen met de ouders als eerste contact.
Ik zou sowieso het , we gaan over jou gedrag en problemen praten even niet meer benoemen. mijn zoon loopt zonder problemen met alle psychiaters/orthopedagogen/psychologen mee. maar haat het feit dat hij bij zijn psychiater de eerste 2 zinnen zelf moet zeggen over hoe het gaat. terwijl hij dondersgoed kan uitleggen wat wel en niet werkt met zijn hoofd.. alleen het en hoe is het ? tja goed. zijn er nog dingen anders.. ehh MAM.?? pas als ze dan vraagt als hij speelt. is je hoofd druk geweest op school? kon je over 1 ding nadenken op school? kan dat ook thuis? etc.. dan gaat hij praten. De meeste hulpverleners zullen ook eerst met jouw praten. ouders kunnen nu eenmaal duidelijker uitleggen in welke hoek ze moeten zoeken. en ze zal zelf helemaal niet zoveel moeten "stilzitten en praten" dat gaat veel speelser.
Ik vind dit wel een goeie, maar weet niet zo goed hoe ik het dan moet brengen? Ik heb ook al gezegd dat het bij ons sámen wel eens misgaat, en we het dus ook sámen gaan oplossen. Om de schuld en de druk niet bij haar te leggen. Ik heb ook al gezegd dat ze zelf niet tegen de huisarts hoeft te praten. Dat doe ik wel. Maar ik zal toch íéts tegen haar moeten zeggen als ik weer een afspraak heb gemaakt. "Lieverd, we gaan morgen nog even naar de dokter" "Waarom dan? Wat gaan we daar doen?" Heb jij een idee hoe ik het dan kan verwoorden?
We gaan naar de dokter omdat ik iets wil bespreken wat ik lastig vind in ons gezinsleven Maar ik zou gewoon alleen gaan met een of meerdere filmpje(s) van haar gedrag. De huisarts mag toch alleen verwijzen en heeft noch de tijd noch de kennis om jullie hier goed bij te helpen, maar door jou ongenuanceerde verhaal en beeldmateriaal weet hij of zij wel welke instantie kan helpen. Dochter gaat bij de dokter toch dat gedrag niet weergeven. Moet ze echt mee dan zou ik zelf denk ik haar eerst even bij het speelgoed laten en het dan met de huisarts bespreken zodat ze niet belast word met wat er eigenlijk allemaal fout gaat en dan als huisarts het echt nodig vind zou ik haar binnen roepen. Zoon vind dat nog steeds erg moeilijk, hij kan er niets aan doen en weet ondertussen dat het ok is maar zijn gedrag is soms zo heftig dat het wij wel de lastige dingen moeten uitleggen. het moeilijk vinden om bepraat te worden dat is logisch als 2 mensen over jou gaan praten naast je en het gaat over een karaktertrek die je heel lastig vind van jezelf, hoe voel jij je dan?
@fafa ik zou zonder haar naar de huisarts gaan. Ik denk dat het niet goed is voor haar om te horen hoe jij tegen de ha verteld wat haar gedrag is en welke invloed dat heeft op de situatie en je daar hulp bij wilt. Gewoon alleen naar die afspraak gaan!
Ik sluit me aan bij de tips om alleen te gaan. Je kunt dan ook veel opener spreken met de huisarts en het is minder belastend voor je dochter. Ik zou dat in jouw geval ook doen. Daarnaast herken ik mijn oudste van 9 hier ook in; alleen net anders en wat minder heftig en zij kan er achteraf wel goed over praten. Bij ons schiet ze dan eerst in de 'clown'modus waarin ze doorfdraaft/gek gaat doen en niet goed meer te bereiken is. daarna vaak ongecontroleerd boos zijn; schreeuwen/gillen/ons uitschelden. En als dat weg is dan heeft ze een hekel aan zichzelf. Ook heeft ze net als jouw dochter een hele sterke behoefte om zelf te bepalen wat ze doet/kiest etc. en iheeft ze er wel controle over in de zin van dat ook wij een beloning hadden gesteld dat ze na 4 weken zonder deze buien iets kreeg wat ze heel graag wilde hebben. Met verbazing zagen we dat dit dus wel lukte (hadden we niet verwacht) Wij hebben twee jaar geleden ook op het punt gestaan om naar de huisarts te gaan omdat zij (en wij) er echt last van hadden en we niet goed meer wisten hoe dit aan te pakken. Maar in de vakantie was het meteen een stuk beter en we merken dat het bij haar echt overprikkeling/overvragen is wat zich uit in zo'n bui. Het gaat ook een stuk beter nu ze het goed kan verwoorden. Al vrees ik bij haar wel de pubertijd.....
De huisarts hoeft alleen maar een verwijzing te geven dus ik snap niet goed waarom je dochter mee moet. En mensen roepen makkelijk "nou ze had bij mij geen kans gekregen, mee is mee" maar dat is in praktijk iets lastiger weet ik met 2 getraumatiseerde en daardoor regelmatig extreem pittige kinderen. Dus ik snap dat je de afspraak canceled. Ik kan je als tip geven, geef haar het gevoel dat je haar ziet. Erken wat er gebeurd, erken wat je ziet en denk met haar mee. Verder idd ruimte geven wanneer het kan maar binnen de kaders van duidelijke grenzen. Succes met je hulpvraag, het valt niet mee temperamentvolle kinderen die in de knoop zitten op te voeden, dat kost engelen geduld en bergen energie
Dank jullie allemaal voor de uitgebreide reacties en het meedenken. Gisteren een kleine breakthrough. Het ging weer (bijna) mis en ik probeerde haar stiekem te filmen. Maar werd natuurlijk betrapt. Daardoor ging ze spontaan uit haar bui, maar moest wel huilen om het idee dat ik een dokter dat filmpje zou laten zien. Met haar gepraat en aan haar verstand proberen te peuteren dat als ze nou eens met míj zou praten, ze niet met een professional zou hoeven praten. En zowaar... er kwam wat uit. Zoals ik al dacht ligt er telkens een verdrietje onder dat dwingende gedrag. (er was in dit geval wat stuk gegaan waar ze trots op was). Boosheid is makkelijker te handelen dan het verdriet, dus vertaalt ze dat verdriet in boosheid. Maar ik hoop nu dat ze hiermee een beetje heeft ingezien dat ze beter kan vertellen wat haar dwars zit (en dat ik dat helemaal niet raar of stom vind, waar ze bang voor was). Zodat ik het kan oplossen of troost bieden. Het zal nog niet zijn opgelost, maar ik ben al blij met deze stap! Misschien moet ik nog een paar keer dreigen met de dokter
Ik ken de situatie natuurlijk niet, alleen vanaf hoe je hem hier beschrijft, maar is dat misschien ook de kern van je probleem? Je geeft aan dat je dochter niet mee wilt naar de dokter en jij haar niet wilt dwingen. Imo heeft een kind van 7 niks te 'willen' maar zij merkt heel goed dat zij met haar gedrag haar zin krijgt. Mogelijk gebeurt dit in andere situaties ook? Ik wil je hiermee echt niet voor het hoofd stoten maar soms heb je zelf een 'blinde vlek' voor dingen en zien anderen dat wel.
Ik snap wat je bedoelt. En uit dit voorbeeld kan inderdaad lijken of ik haar maar makkelijk haar zin geef. Maar ik denk (of daar moet inderdaad een grote blinde vlek zitten) dat ik dat normaal niet doe. Ik neem aan dat je het dikgedrukte niet heel letterlijk bedoelt. Want mijn kinderen hebben een hele hoop te willen, net als ieder mens. En we proberen hier thuis in principe altijd een oplossing te verzinnen waar iedereen mee kan leven. Maar zoals ik al zei: als ze niet naar bed, school, tandarts, zwemles, whatever wil, is het inderdaad jammer voor haar, maar dan ga je toch. Maar therapie werkt volgens mij alleen als dat gebeurt in een sfeer van vertrouwen, rust en respect. Als ik als alleereerste al keihard dat vertrouwen en respect negeer, lijkt me dat geen goed begin. Vandaar mijn keuze in dit geval. Zonet kwam ze trouwens bij me "ik heb ruzie met Annelore, en ik wil het tegen jou vertellen" Oh, ik hoop dat mn binnenvettertje nu het licht heeft gezien.
Volgens mij pak je t heel goed aan Fafa! Mogelijk kun je haar ook helpen door mogelijk verdriet te benoemen, bv. Naast zusje lopen: vind je t jammer dat zus niet (meer) wil? Etc als ze t zelf nog niet kan is in eerste instantie beamen al makkelijker als je een optie krijgt. Dan steun je haar op die manier om meer zicht te krijgen op haar gevoelens