Ik mag niet klagen hoor, want na een relatief makkelijke zwangerschap en prachtige bevalling kwam daar mijn gezonde pummel van een baby ter wereld. Kraamtijd ging prima, hoewel ik merkte dat het huilen van onze oudste zijn sporen had nagelaten. Traumatisch toch wel. Maar eigenlijk leek dit een heel ander kindje. Tot de laatste dag van de kraamzorg. Hoe cliche Mijn kraamverzorgster en ik verbaasden ons erover dat hij ineens niet meer in slaap viel. Niet na de voeding, niet in de box en niet op mijn borst. Zelfs niet in de wiebelende kinderwagen. Uiteindelijk wiegde ze hem in slaap op haar schouder. Het kind was doodop. In de weken erna ging het steeds minder goed. Het kereltje was steeds doodmoe maar kon de slaap niet vatten. Dus de draagdoek bood een oplossing. En tot de dag vandaag leeft hij graag op me. Overdag slapend wegleggen betekend na max 20 min weer wakker. In de avond met geluk een blokje van 2 uurtjes in de cosleeper en daarna de hele nacht tegen mij aan. Nu is hij ruim 4,5 maand en ik kom de dag door met een baby die constant aandacht vraagt, miept en jammert. Behalve als ik oogcontact met hem heb of hij in de draagzak zit. Af en toe lukt de box voor een 5/10 minuutjes. Ook lichamelijk is hij erg druk. Benen en armpjes bewegen constant. Hij draait sinds vorige week alle kanten op. Ook wil hij op schoot niet meer zitten, maar hij strekt zijn benen waardoor hij ‘staat’. Maxicosi en kinderwagen vind hij helemaal niks, omdat hij zich dan belemmert voelt. Dus ik kijk uit naar de dag dat hij kan kruipen en het mooi weer is zodat we vaker naar buiten kunnen. Mijn oudste was precies zo. En nu is hij zo’n lief, empatisch en gezellig, kereltje van 4. Hij weet nu zijn emoties beter te uitten en dat helpt hem heel goed. Op gebied van slapen, eten en dingen die ‘moeten’ hebben we weinig strijd meer. Buiten dat ik enorm trots ben op mijn kleine ventje, ik hem met heel mijn hart en ziel draag en voed en samen met hem slaap, vind ik het vaak best pittig. Ook omdat reguliere adviezen als prikkelreductie en rrr schema’s totaal geen zin hebben. Om nog maar over begrip te zwijgen. Veel mensen denken dat het aan onze aanpak ligt. De adviezen die daarop volgen kan ik totaal niks mee. Het enigste wat af en toe helpt is oppas regelen voor een paar uur en 2 dagen per week werken. Wie herkent zich en wil ook even een plek om af en toe uit te razen?
Heel herkenbaar! Mijn dochter van nu 4 jaar hebben we veel gedoe mee gehad. Veel gehuild en altijd onrustig en veel ziekenhuis bezoeken. Veel gedragen en voor de rest zo veel mogelijk thuis zijn met haar, want prikkels werden haar al snel te veel. Bij de zwangerschap van mijn zoon besloten om thuis te blijven, want het heen en weer gevlieg tussen thuis, ziekenhuis en werk wilde ik niet meer. En wat heb ik in het begin spijt gehad! Mijn zoon heeft dezelfde medische klachten als mijn dochter en ik zag de bui al hangen. Echter wilt hij alleen door mij getroost worden en plakt de hele dag aan mij vast, wat bij mijn dochter ook prima door papa kon. Na een paar weken heb ik mij er bij neergelegd en dat voelt, klinkt gek, als een bevrijding. Dus heb ik dag en nacht een soort koala beer aan mijn buik hangen en staat de wandelwagen en box en ongebruikt in de kamer. Maar nu: medisch alles onder controle, 9 maanden verder kan hij de hele kamer door en heeft daar ontzettende lol in! Snachts hangt hij nog altijd bij mij, maar ik neem de kramp in mijn rug ondertussen voor lief. En wat ben ik blij dat ik nu mij niets van anderen meningen heb aangetrokken. Dus geen slaaptrainingen oud, waar ik bij mijn dochter mij nogal van streek liet maken door anderen.
Hier voornamelijk de eerste 6 weken een hel, forum hier heeft me er aardig doorheen gesleept toen en dat was hard nodig. Vanaf 14 weken begon de wat vrolijkere periode. Bij elke kommer en kwel ben ik de pineut, tenzij ik er echt niet ben omdat papa thuis is met de kleine en ik aan t werk ben. Ach, papa is de speelheld, mama voor de rest maar die wordt tegenwoordig ook uitgenodigd voor speeldates bij dr boeken en dr keukentje en zo nu en dan laat ze midden in dr spel alles ineens liggen en komt ze speciaal naar me toe gekropen om even een knuffel te geven en dan geniet mama volle teugen. Over een paar jaar ben ik toch stomme mama dus kom maar op met die knuffels en playdates! Stond vandaag een half uur op een cb te wachten met een hoopje ellendig aan me vast geklampt, liep allemaal uit. Geen rug en bekken meer over maar blij dat ze nu mij vastgrijpt dat scheelt alweer de helft! Ook erg blij met een baas met ook thuiswerk mogelijkheden waarbij ik mn halve dag werk over de dag kan verspreiden, al wordt ook dat steeds pittiger zeker op dagen als vandaag.
Heeeeel herkenbaar.mijn zoontje leefde ook op mij. Ben heel benieuwd hoe baby 2 is, want nu heb ik een peuter in huis. Toen mijn zoontje mobiel werd, rollen. Tijgeren, ging t veeeel beter. Toen lag hij op de grond rustig te spelen. Slapen is tot 1,5 jaar moeilijk geweest voor m....
Slaaptraining is ook iets wat ik elke dag overweeg. Terwijl ik overtuigd ben van de schadelijke effecten en het echt niet bij me past. Gelukkig ben ik te labiel om te beginnen. Ik hoop dat ik hetzelfde op deze periode ga terugkijken als jij. Na mijn eerste schreef ik ongeveer hetzelfde na een jaar iig.
mijn oudste (nu 4) was precies zo. als ze niet bij me was was het huilen (krijsen) geblazen. ze heeft 4,5mnd alleen maar in de draagdoek gezeten. het lukte nooit om haar in bed te leggen en wij zijn ook up/ap'ers. uiteindelijk moest ik weer naar werk en 2w daarvoor begonnen met slaaptraining. ik heb úren bij haar bedje gestaan, handje vastgehouden en hoofdje geaaid. iedereen vond t belachelijk maar ze was gewoon bang en ik wilde haar niet laten huilen. nu is ze dus 4 en nog steeds aanhankelijk zeker als ze moe is (biiiijna voorjaarsvakantie pfieuw). Ze is gewoon t liefst bij mama en zoekt veel bevestiging. tegelijk zie ik de vooruitgang met de jaren.. tot ze 1 was kon ze geen minuut alleen zijn.. nu zit ze zomaar een uur lief te spelen met haar pop. en ze voelt zich veilig daar deed ik het voor. het heeft me wel heel wat tranen en vermoeidheid gekost....
Ik doe het nu een derde keer. Een derde baby die ontzettend beweeglijk is, reflux baby, alleen slaapt in de draagzak, 'snachts omhoog op me ligt. Ik heb geen seconde rust maar leg me er bii neer. Dit is wat het is en eigen weet ik dat het zo natuurlijk is. Een baby wil niet weggelegd worden. Alleen is onze cultuur er niet op ingericht. Helaas. Mijn man vangt wel veel op. Hij legt de ansere twee op bed zodat Ik rustig kan clusteren. Ik ga om 21 uur slapen. Het gaat over. En nu geniet ik maar zoveel mogelijk van dat heerlijke lijfje dichtbij wat me zo nodig heeft.
Mag ik jou vragen wat je ervaring is met wanneer het beter gaat? Ik kan het me bij de oudste niet meer zo herinneren. Waarschijnlijk tegen de tijd dat hij kon lopen. (12 mnd). Slapen, oftwel slapend wegleggen ging hier bij de oudste wel eerder goed. Het Lukt me nu overdag nog steeds niet. “The whole family” draagt hem in slaap, omdat niemand een andere techniek lukt. Dankbaar dat ze dat willen natuurlijk! Ook in de nacht plakt hij tegen me aan. Maar dan heb ik zelfs betere nachten dan wanneer ik hem steeds in de cosleeper leg. Want dan kan ik niet terug in slaap vallen tijdens het voeden.
Hier ook zo'n onrustig kindje. Vooral tussen week 6 en week 15. Nu is ie bijna 6 mnd oud en vanaf 3 weken geleden is ie ineens wat makkelijker. Hij kan zelf in slaap vallen in zijn bedje, heeft hier af en toe nog wat hulp bij nodig. Maar het urenlange huilen, miepen en met armen en benen zwaaien is voor 90% over. Wat hier erg opviel was dat zodra er extra prikkels waren geweest....in de zin van bezoek, de hond die blafte of de buurman die het nodig vond te gaan boren hij compleet van het padje was. Hier is zoonlief heel snel overprikkeld. Ik heb dus nu nooit meer de tv of radio aan als hij beneden is. En hou vast aan een ritme van max 2 uren wakker en dan weer slapen. Dit lukt de ene keer beter dan de andere keer. Deze week hebben we 2 dagen gehad waarop ie alleen maar kon slapen als we hem in slaap wiegden. Dan 10 minuten wachten en in bedje leggen en dan sliep ie wel weer. Vanmorgen voor het eerste weer zelf in bedje in slaap kunnen vallen, maar dat heeft wel 3 uur gekost met troosten, wiegen en terugleggen als ie rustig was. Ik denk dat ie gewoon heel gevoelig is, maar ben ontzettend blij dat het nu stukken beter gaat. Want wat een uitputtingsslag was het. En al die mensen die zeiden dat we hem moesten laten huilen. Nou echt niet!
Ik mag niet klagen, absoluut niet, maar ik herken het enorm wiebelen, veel meer willen dan ze al kan en continu aandacht willen heel goed. Hier absoluut geen medische klachten en huilen doet ze ook weinig (waarschijnlijk omdat ik haar snel oppak en niet laat huilen), maar haar zomaar wegleggen gaat ook niet.
Ik denk ook dat mijn zoon erg gevoelig is, maar minder prikkels maakt hem niet rustiger. Meer prikkels wel. Als we erop uit gaan is hij veel beter gemutst. Vandaag gezien dat het hem lukte zich vooruit te verplaatsen in de box richting een speelgoedje. Hij heeft er zeker een kwartier rustig in gelegen. Maar dit was na een lang slaapje (bij mij in de draagzak). Dat zijn vaak de rustigste momenten. Heeeeerlijk! Op de arm begint hij aan te geven waar hij naartoe wil. Armen uitstrekken en leunen. “Doe eens een beetje rustig, een beetje babyachtig joh”, zeg ik vaak tegen hem hihi. Ook zit hij al mooi rechtop in de kinderstoel. Klapt in zijn handjes en wordt al wat eenkennig. Speelkleed trekt hij alle kanten op omdat hij eraf rolt en er dan mee gaat spelen. Billetjes gaan de lucht in als hij op zn buik ligt en zijn bovenlijf steunt hij vaak op zn handen. Maar nog nèt niet tegelijk, er wordt druk geoefend. Ik kijk mn ogen uit. Dàt is dan wel weer de leuke kant van zo’n drukke baby, die snelle ontwikkeling. Hij is nu ruim 5,5 mnd oud.
Pff wat pittig meis. Knap dat je dit al zo lang volhoudt!! Ik herken wel veel, al heeft het bij ons zoontje een duidelijke lichamelijke oorzaak, namelijk ( verborgen) reflux. Hierdoor is hij rond 6 wk langzaam in een huilbaby veranderd, tot hij op het ergste moment eigenlijk de hele dag krijste. Hij sliep max 30 min per slaapje, en dit een keer of 3-4 tussen 6 en 23. S nachts was hij dan zo uitgeput dat hij wel sliep, op of naast mij. Overdag droegen we hem de hele dag rond. Tot we dit niet meer volhielden... Hij is half februari opgenomen in het zh, vanwege de extreme klachten. Hier hebben ze een strak schema opgesteld van voedingen ( die ik kolf en indik), medicatie ( zuurremming en laxeermiddel) en idd slaaptraining. De slaaptraining die zij toepasten was voor ons heel fijn. Niet laten huilen, maar erheen zodra hij een kik gaf, wat druk geven op z’n heup en bovenarm ( hij slaapt op z’n zij) en op vrij luide maar monotone toon ‘sissen’. Dit geluid schijnt te lijken op het geluid wat ze in de bm horen, en dat geeft rust. Juist niet pakken, tenzij hij echt over de rooie gaat, maar hem in z’n bedje troosten. Dit ging al vrij snel heel goed. Daarnaast hebben we daar geleerd dat een baby een slaapcyclus heeft van 30-45 min. Vaak worden ze na die tijd wat wakker, ze moeten leren dat ze dan naar een volgend slaapje kunnen. Pas dan gaan ze naar een diepe slaap. Dus wij hebben de babyfoon met camera op scherp staan. Als hij een half uur ligt hou ik die goed in de gaten. Als ik hem zie rommelen ga ik erheen, geef weer druk en sis. Vaak gaat hij dan door, soms ook niet. Laten huilen doen we niet, tenzij we echt horen dat het ‘mopperen’ Is om in slaap tr komen. Al moet ik zeggen dat het met een peuter in huis ook niet altijd te doen is om gelijk bij het eerste huiltje te reageren, en moet hij soms wel even wachten. Maar de intentie is niet hem te laten huilen. Met dit alles is ook hij een veeleisende baby. Ik ben de hele dag mer hem bezig. Het evenwicht is ook nog super wankel. Hij is nu bijvoorbeeld verkouden, en dan valt hij gelijk terug in z’n oude patroon van huilen en weinig slapen. Het is slopend. Ik heb een trauma van het huilen, waarvoor ik emdr therapie ‘moet’ gaan volgen. Het is loodzwaar steeds een kind met je mee te zeulen, super knap dat je dat volhoudt! Ik redde het niet meer op een gegeven moment.
@madelein Wat erg, ik zie nu pas je post. Wat een heftig verhaal schrijf je.. ik hoop dat de rust in jullie gezin een beetje gesetteld is en blijft. Je moet ook idd een manier vinden die je volhoudt en die past bij jullie. Iets doen tegen je gevoel in is bijna onmogelijk vind ik. Hier komen vlagen met betere momenten voorbij. Het worden er steeds meer, maar helaas hebben we ook nog wel eens hele nare dagen. Slaapgebrek snijdt echt door mijn ziel. En maakt van mij een mens die ik niet wil zijn. De energie niet hebben voor humor, leuke dingen doen, de moeder zijn voor mijn oudste zoon, de echtgenoot zijn die ik wil zijn voor mijn man... enz. Dat maakt me dan heel neerslachtig. Zoals dit weekend eigenlijk. Ik heb hulptroepen, waar we ook gretig gebruik van maken. Nu het tandjestijd is, herinner ik me weer hoe heftig onze oudste daar ook op reageerde. En nu is het ook weer alle emoties x 10 bij de jongste. Heel vermoeiend. Hoe ik het volhou.. nou, die hulptroepen dus. Opa draagt een slaapje. Oma zwabbert door mijn huis. Mijn man trekt de kar in het weekend wat meer en ik ga zo vroeg mogelijk naar bed. Ook al wordt ik elk uur of vaker wakker gemaakt door een verdrietig baby’tje, ik kan niet anders dan er voor hem zijn. Slaapjes overdag veranderen wel wat. Zo kan ik nu met drager en al gaan zitten. En slaapt hij soms ook na een borstvoeding waarna ik hem slapend een half uur kan wegleggen. Dat is al weer beter dan de hele dag wiebelen/lopen. Hoe gaat het nu bij jullie?