Hoi dames, Mijn meisje is nu ruim 19 maanden en gaat vanaf dat ze 4 maanden is naar het kdv. Als ik de leidsters moet geloven heeft ze het heel erg naar haar zin. Ik twijfel daar de laatste tijd toch wel een beetje aan. Als ik haar breng dan slaat ze helemaal dicht. Op haar gezicht is geen enkele uitdrukking te zien en er komt gewoon geen geluid meer uit (en het is echt een babbelkous). Van de week zei een leidster trots dat ze "ja" zegt op hun vragen. Wist even niet wat ik moest zeggen . Ze klets thuis al zoveel. De dieren van de kinderboerderij en de geluiden die ze maken. Verschillende figuren uit Sesamstraat, Zandkasteel en Bumba. Aantal lichaamsdelen kan ze benoemen. En nog veel meer! Zou ze het dan echt niet naar haar zin hebben? Voelt ze zich niet op haar gemak? Wat voel ik me dan schuldig zeg dat ik haar naar het kdv breng. Hebben jullie misschien tips? Hoe pak ik dit aan en moet ik dit op het kdv bespreken?
Nou nou zeg, rustig aan Hoe is ze als je haar komt ophalen? Kijk je wel eens om het hoekje voordat ze jou ziet? Mijn zoontje is de laatste maanden ook niet ubervrolijk als ik hem wegbreng, maar wel als ik hem ophaal. Niet altijd natuurlijk, maar meestal zie ik hem actief spelen of gezellig aan tafel zitten. En heb je je zorgen al eens geuit naar de leidsters?
Haha sorry.....beetje ongeduldig ! Bedankt voor je reactie Yukl. Als ik haar kom halen is ze meestal wel op haar gemak maar zegt ze nog steeds niets. Als ik haar vraag om de leidsters gedag te zeggen, dan doet ze vaak net of ze me niet hoort en wil ze eigenlijk gewoon zo snel mogelijk weg. In de auto babbelt ze er vervolgens gewoon weer vrolijk op los. Ik heb op het kdv eerder al aangegeven dat ze thuis wel gewoon praat. Maar zij geven aan dat het kan zijn dat ze op het kdv wat terughoudender is. Lastig.... Vind het gewoon geen prettig idee dat ik haar naar een kdv breng en zij zich daar helemaal niet op haar gemakt voelt .
Jules, ik heb zelf in de kinderopvang gewerkt en ik breng momenteel mijn dochter sinds 2 weken 3 dagen in de week naar het kdv. Met pijn in mijn hart, maar dat daargelaten. Jij bent haar moeder en jij bent dus diegene die haarscherp aanvoelt wat er is of dat er iets is met je dochter. Jij kent haar als niemand anders. Het feit dat ze thuis een echte babbelkous is en op het kdv niet zie ik als dat ze thuis veilig,vertrouwd en gehecht is en op het kdv (nog) niet. Zij durft zich niet te laten gaan. Een van de belangrijkste dingen in de kinderopvang is dat de leidsters in de eerste plaats ervoor zorgen dat een kind zich veilig, geborgen en vertrouwd voelt. Zonder deze 3 is het nauwelijks mogelijk om een hechtingsproces aan te gaan. En dat is belangrijk vanaf dag 1. Dit is dusdanig van belang dat ik het zou proberen te bespreken met de leidsters. Je brengt je kind naar de opvang met het idee dat ze daar goed zit en het goed heeft. Reageert ze op de leidsters? Is ze blij als ze deze ziet? heeft ze een favoriet? Sinds wanneer heeft ze dit? Heeft ze ook weleens anders gereageerd? Toch zijn er soms kinderen die 'geen kinderdagverblijfkinderen' zijn. Klinkt gek, maar ik bedoel dat ze er nu misschien nog niet aan toe zijn, niet mee kunnen of willen komen, het overzicht kwijtraken, op hun tenen moeten lopen of zich er gewoonweg niet prettig voelen. Eigenlijk wat wij volwassenen soms ook hebben, alleen dan als kindje. En dat is echt niet leuk hoor! Ik merk zelf aan het kinderdagverblijf en de leidsters waar mijn dochter nu naar toen gaat, dat ze meteen maar mee moet doen met het geheel. Ik vraag me dan ook echt af of ze er alles aan doen om haar veilig te laten voelen, iets wat ik zo belangrijk vindt. Van de week zei een leidster dat ze even had gehuild maar dat de grotere kindjes (verticale groep) haar dan troosten en speeltjes geven. Waarop ik vraag waarom ze huilde (doet ze echt bijna nooit, dan is er echt wat) en als antwoordt krijg "o, ik denk dat ze gewoon even aandacht wilde en wilde knuffelen!" Voor mij een antwoord waarvan ik denk "ja, dan zal ze dat ook wel even nodig hebben en is er waarschijnlijk weinig met haar gedaan". Maar, dit is mijn verhaal, het gaat om de jouwe. Ik zou, als je een moment vindt, het bespreken. Het gaat om jouw kind. En die wil jij met een goed gevoel achter laten. Groetjes, mexican
@Mexicang: heel erg bedankt voor je reactie. Ik ga dit inderdaad maar bespreken op het kdv. Het lijkt erop dat ze zich toch niet prettig voelt. Zelf was ik als kind ook niet op mijn gemak in een groep en trok me dan vaak terug. Dat zou zij dus ook kunnen hebben. Het is eigenlijk al een hele tijd dat ze zo'n uitdrukkingloos gezichtje heeft als ik haar breng. Ze heeft wel een favoriete leidster. Als ze haar 's ochtends ziet, klampt ze zich helemaal aan haar vast. Aan de ene kant vind ik dat een erg fijn idee. Maar toch......als ze alleen maar bij haar op haar gemak is.... Ik herken wel wat jij zegt dat ze mee moeten doen met het geheel. Er is zo weinig ruimte voor 1 op 1 aandacht en lekker knuffelen. Ik denk dat mijn meisje dat gewoon heel erg nodig heeft. Dus, dank je. Vanmiddag maak ik er gelijk werk van bij het ophalen!
Mijn nichtje heeft totdat ze naar school ging, alleen maar gefluisterd op het KDV, en het was ook een echte kletskous. Persoonlijk denk ik dat zij heel onzeker was en niet goed durfde of zich niet prettig voelde. Is wel heel sneu natuurlijk. Toen ze naar de basisschool ging, was het vanaf dag 1 goed; voluit praten! Heel raar eigenlijk maar toen was het wel goed.
Mijn jochie heeft het ook gehad. En dat heeft ook lang geduurd. Hij begint vanaf dat hij 2 is wel meer los te komen (hij gaat vana 15 maand), maar het gaat erg langzaam. Wel heeft hij het prima naar zijn zin, speelt leuk, eet/drinkt/slaapt goed, maakt vriendjes etc. Als we 's ochtends komen heeft hij soms echt even 10-15 minuten nodig om te schakelen. Maar volgens de leidsters is het daarna prima. Bij het ophalen is hij altijd leuk aan het spelen. Het blijft wel een rustig ventje, maar thuis is hij ook niet de drukste.
@deepfreeze: dat klinkt in ieder geval hoopvol! Mijn meisje is juist heel erg expressief. Juist daarom maak ik me zorgen. @MiSe: hmmm.....dat klinkt dat weer wat minder goed . Zal het misschien toch aan de omgeving liggen. Net niet de juiste mensen waarbij een kindje zich op zijn gemak kan voelen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik als kind ook heel stil was bij andere mensen. Ik moet nog steeds van mijn moeder horen dat een kennis zich op een gegeven moment rot is geschrokken omdat ik ineens wél antwoord gaf op zijn vraag . Het is gewoon een onderbuikgevoel wat me zegt dat ze daar niet lekker in haar vel zit. Vandaag aan de leidsters gevraagd of zij het idee hebben dat ze zich prettig voelt op de groep. Zij zien totaal geen signalen dat ze het niet naar haar zin heeft. Toen ik over het niet praten begon, werd alleen gezegd: "dat is heel normaal". Ze waren zo met andere dingen bezig dat ik op dat moment niet zo veel behoefte had om er nog verder op in te gaan. Misschien nog andere mensen met een zelfde ervaring?
Ik herken jouw verhaal ook wel, alleen ik denk dat onze meid wel redelijk op d'r gemak is op het kdv. Als we binnen komen kijkt ze altijd eerst een hele tijd een beetje 'sullig' (maar dat doet ze bijna overal, behalve thuis en bij opa/oma..). Pas zeiden de leidsters dat onze dochter echt goed begint te babbelen en dat ze soms wel met 2 woorden spreekt. Thuis staat haar mondje nooit stil en spreekt ze al een hele tijd met 3-4-5 woorden. Ik heb het idee dat ze nu wat losser begint te worden. Ze is echt lekker aan het spelen als ik haar op kom halen, en ze kent bijna alle namen van de kindjes/leidsters en 's avonds roept ze soms ook ineens een naam van een kindje van het kdv.. Heb je nog een gesprekje gehad met de leidsters??
Hoi Bubbel! Dat is het goede woord: sullig! Totaal emotieloos en met haar mondje helemaal open in haar geval. Gelukkig heb jij wel het idee dat je dochtertje het naar haar zin heeft. Ook al houdt ze zich blijkbaar wel een beetje in met praten. Zie mijn post van eerder vanavond. Heb inderdaad een poging gedaan om er wat informatie uit te krijgen op het kdv. Maar dat is me niet zo goed gelukt helaas . Ik kijk het nog even aan. Als ik me er rot over blijf voelen, dan kaart ik het weer aan op het kdv. Wat knap trouwens dat je dochtertje al zo goed praat ! Ze is een maandje jonger als die van mij.
oke, ik werk ook op een kdv en als ik dit lees krijg ik er ook een beetje beeld bij. Dit heeft in mijn ogen niks te maken met het niet naar haar zin hebben hoor. Kindjes die het niet naar hun zin hebben huilen gewoon de hele dag. Kindjes die zo kijken wat jij omschrijft zijn kinderen die "snapkijken". Misschien weet je wat het is, anders zal ik het iig nog even uitleggen: als jouw dochtertje 2 kindjes in de poppenhoek ziet spelen en daar zo "sullig" bij kijkt dan is ze in werkelijkheid in haar hoofd al aan het meespelen. Ze is alleen nog niet zover dat ze lichamelijk meedoet. Hetzelfde geldt voor liedjes zingen of diertjes benoemen, in haar hoofd zal ze dat zeker doen, maar ze is gewoon nog niet zover om het hardop te doen. Dat ze dus "ja"zegt op de vragen van de leidsters is een hele grote stap voor haar en moet zeker positief beloond worden. Ben dus niet bang dat ze het niet leuk vindt, want dan zou je een heel ander kind terugkrijgen hoor. Je kunt ook altijd vragen of ze stiekem je dochter willen filmen.
Hoi Tulip, bedankt voor je toelichting! Ik heb nog nooit van snapdenken gehoord. Door je uitleg kan ik me inderdaad voorstellen dat dit bij haar zo is. Zal misschien ook met verlegenheid te maken hebben? Nu kan ik ook plaatsen waarom ze me met zo'n wazige blik aankijkt en niet meer reageerd als ik vraag om een kus bijvoorbeeld. Ze is in gedachten dus al lang met iets anders bezig. Blijkbaar weten ze op ons kdv ook niet wat snapdenken is. Ik maak namelijk elke keer wel een opmerking als ik haar kom brengen en ze zo kijkt. Daar krijg ik totaal geen reactie op en dan ga ik dus weer met een rotgevoel weg. Was zelfs even bang dat ze misschien zullen dat ze niet helemaal oke is . Bedankt Tulip! Voel me door jouw reactie al een stuk beter. Oh, en dat filmen. Kun je dat bij elk kdv gewoon vragen?
Ja hoor, ik vind het altijd leuk als ouders een camera of fototoestel meenemen. Wij maken natuurlijk ook wel foto's van de kinderen, maar als de ouders het zelf meebrengen is het echt bewust van hun kindje. Het heeft ook zeker met verlegenheid te maken, niet elk kindje durft naar voren te stappen en meteen te zeggen, ik doe ook mee. Wat wel helpt misschien is er met je dochtertje over praten thuis. Ik begrijp dat ze er thuis wel op los kletst??? Dus gewoon de dag doornemen, met wie heb je gespeeld, wat heb je op je boterhammetje gegeten en wat hebben jullie nog meer gedaan?? Het is ook wel handig om zelf een paar namen te weten van kindjes in haar leeftijd. Dan kun je die eens noemen en dan zal ze die daar vanzelf herkennen. Het geeft voor haar een veilig gevoel, want mama kent ze ook. Je hebt ws een kindje dat in zulke situaties de kat uit de boom kijkt.
Ik herken het helemaal. Demi is nu net 2. Thuis is ze superdruk, haantje de voorste en kletst en zingt de hele dag. Maar daar alleen als ze alleen is met een leidster, tijdens het verschonen bijvoorbeeld. Ze gaat vaak rond 4 uur al in een hoekje staan wachten en om mama roepen. Ik heb het er ook met de leidster en m'n schoonmoeder over gehad (die heeft 14jr op een kdv gewerkt) en die zeggen allemaal: Rustig en vrolijk (dus niet gespannen) haar wegbrengen, niet laten merken dat je bang bent dat ze het niet naar haar zin zal hebben. Maar misschien doe je dat al ? Demi begint elke week een beetje meer los te komen. Maar ik maak me ook vaak zorgen. Er is alleen weinig wat je eraan kunt doen. Is ze de kleinste in de groep? Demi is 1 april over gegaan naar de grotere groep (2-4jr, ze was toen 1,5) 10 april werd haar broertje geboren. Mei een nieuwe leidster Juni een leidster terug van zw verlof juli een extra dag (nu 2dgn) dus wéér nieuwe leidsters. En daar moet ze gewoon enorm aan wennen. Kan je misschien iets vertrouwds meegeven? Een knuffel ofzo? En een herkenningspunt geven wanneer je haar komt ophalen. Bijvoorbeeld na het knutselen/buiten spelen ofzo. En ziet ze in d'r thuisomgeving veel andere kinderen? Demi bijna niet dus moet erg wennen aan die 'grote' kinderen. Nou sterkte ermee, ik weet hoe vervelend het voelt als je haar in een hoekje ziet staan sippen
Nog meer goede tips. Dank je! Ik ken inderdaad wel een aantal kindjes bij naam. Dus daar ga ik wat proberen op in te spelen. Net zoals met wat ze allemaal heeft gedaan die dag.
@Mirjam2112: klinkt alsof jouw meisje even in een hele heftige periode zit met allemaal veranderingen. Wij zien erg regelmatig andere kinderen buiten het kdv om. Allemaal een beetje van de zelfde leeftijd. En dan is ze dus wel druk bezig en aan het kletsen. Voelt ze zich waarschijnlijk veilig omdat ik er ben. Knuffeltje ga ik even over nadenken. Ze heeft wel een lievelingsknuffel thuis maar alleen voor in bed. Jij ook veel succes met je kleine dame.
Nathan heeft dat ook een paar maanden gehad. Hij was ook vrij stil op het KDV. Maar dat heeft dus maar een paar maandjes geduurd. En dat terwijl hij er al vanaf 6 maanden heen ging. Het was blijkbaar echt een fase, want daarna lulde hij ook daar iedereen de oren van de kop.
Hoi hoi, als ik in jou situatie zat, en ik had het idee dat ze het niet lekker naar haar zit had, dan ging ik wel een keer onverwachts even een bezoekje brengen, en even kijken hoe het er daar aan toe ging Misschien is er idd helemaal niets, misschien is ze gewoon onzeker, en verlegen misschien, maar je weet het nooit. Ik heb bijvoorbeeld ooit eens stage gelopen op een KDV en daar noemden de leidsters een jochie gewoon een sukkel, omdat deze gewoon net even wat meer achter was dan de rest... Belangrijk is dat je kindje het naar zijn of haar zin heeft, en daar zou ik echt alles aan doen Ze kunnen zoveel zeggen daar dat het goed gaat, je ziet aan je kindje dat er iets niet goed is...daar moet je op af gaan Succes!
@Aszz: ik hoop inderdaad ook dat het een fase is. Het enige vervelende is dat ze met 2 jaar weer naar een volgende groep gaat. Dan is ze weer de jongste en begint ze weer met nieuwe kindjes en nieuwe juffen. off topic: Wat heb jij trouwens een goede smaak met namen . Dat is mijn top 2 voor als we ooit nog een knulletje krijgen. @Linnypin: voor mijn kind zou ik inderdaad alles doen. Vrijdag heb ik zelfs overwogen om dan maar te stoppen met werken. Terwijl ik daar eerder echt niet aan moest denken! Het stoppen met werken heb ik nu wel losgelaten. Ik ga eerst eens kijken of ik iets kan met de tips die ik van jullie heb gekregen. Wel 'fijn' dat er toch nog veel herkenning is bij jullie.