Hoi, nu 17 weken onderweg, echo's gehad op 9 weken en 12 weken (combi-test), op 14 weken heb ik het hartje mogen horen. Over 2 weken weer naar de VK en over 3 weken de 20 weken echo. Voel me nu een beetje tussen de wal en schip hangen. Heb nog niet echt een zwangerbuik, er zit wel buik (ben 2 jaar geleden 26 kg afgevallen en de erfenis hiervan was vet op de buik en slappe buikspieren), maar een kleine zwangerbuik wil ik het nog niet noemen. Mn eigen kleding gaat niet meer aan maar dat komt ook doordat ik niet meer kan hardlopen (vanwege mn borsten, zit nu al op 80F...) en deels door de zwangerschap, voel wel dat het harder is dan het luie vet wat op mn buik na de afvalrace is blijven zitten. Ben ook niet echt secuur met op mn eten letten....Ga ik nu overigens wel doen, wil niet met vreetkilo's blijven zitten straks. Maar nu de onzekerheid waarover ik jullie mening wil vragen, onzekerheid of alles nog wel goed is met de spruit...ik voel namelijk nog niets...ik word niet onzeker door het nog niet kunnen voelen van je kind, maar gewoon, ik zou het liefst elke week bij de VK langsgaan om het hartje te horen. Ben zo bang dat het gestopt is met kloppen... Heb daarnaast ook nog eens last van bijgeloof, heel erg. Omdat mn vriend het niet van de daken schreeuwt vroeg ik laatst of hij het eigenlijk allemaal wel wilde (ik heb echt vreselijk last van mn hormonen), dan wordt hij weer pissig/boos en vraagt aan mij waarom ik dat uberhaupt in mn hoofd haal, dan voel ik me weer schuldig dat ik zoiets gemeens vraag. Hij werkt gewoon keihard, is daar dan 200% mee bezig (hij is echt gek van zn werk), en dan ga ik als hij eindelijk eens een dagje thuis is lopen zeiken, wat een trut niet?!....Fijn die hormonen, ik jank me suf, om alles. Voel me zo'n onzekere muts, erg hè... Herkenbaar voor sommigen?
Schat, zo herkenbaar. Ben zelf ook net 12 kilo afgevallen en kreeg rond 17/18 weken ook echt het gevoel dat ik eruit zag alsof ik eetbuien had gehad. Gaat echt over, want er komt gewoon een mooie buik aan, geloof mij! Het duurde bij mij tot week 22 ongeveer en nu groeit de buik enorm en kan iedereen zien dat het van een zwangerschap is. Verder zou ik je vriend wat tijd gunnen. Voor ons is het allemaal veel echter omdat we al dingen voelen veranderen binnen. Bij mijn vriend duurde het ook even en nu is hij het trots aan iedereen aan het vertellen. Ik heb ook weleens gevraagd waarom hij meer met z'n sporten etc. bezig is dan met het kind en hij verzekerde me dan dat het niet zo was, maar dat ie nog even aan het idee moest wennen. Ik hoop dat jouw vent er hetzelfde over denkt. Nu moet ik namelijk wel eens lachen: het eerste wat hij zegt meestal is nu dat hij vader wordt, als iemand vraagt hoe het met hem gaat... Het komt echt goed!!!
Heel herkenbaar hoor! Vergeet niet dat je meestal wat begint te voelen rond 20 - 22 weken! Maar ja, je wilt zo graag he! Als je je kindje voelt is dat elke keer weer een teken dat het goed gaat.. Nog ff geduld helaas!! Mijn man was in het begin ook niet zo dat hij het wilde uitroepen hoor! Ik denk dat het bij mannen gewoon wat langer duurt om aan het idee te wennen en misschien neemt hij ook wat van jou onzekerheid over en is hij bang dat het nog mis kan gaan?? Ik denk wle dat je echt duidelijk moet maken dat je last van hormonen hebt, maar laat dat ook niet altijd een excuus zijn.
ooo.. ook ik begrijp je helemaal. Die angst dat het misschien gestopt is oid.. Weet je wat ik dan deed (doe) .. ik bel gewoon de verloskundige.. vertel haar alles.. (janken gaat vanzelf). en dan mocht ik weer langskomen.. Ze heeft ook tegen mij gezegd dat ik er niet zo mee moet blijven lopen.. Er last van hebben is uiteindelijk vervelender dan gewoon even bellen en langsgaan.. Het kan je heel erg geruststellen.. Mijn man daarintegen is echt super trots.., dat komt misschien omdat wij erg lang hebben moeten wachten en dat zijn zaad niet goed was.. De zwangerschap is voor hem dus een bevestiging van zijn man-zijn.. Elke keer als ik twijfel en ik voel me daarna beroerd dan zegt hij; nu is de beeb boos omdat je daht dat hij het niet meer deed.. (eigenlijik wel echt humor). maar goed.. ik zou zeggen BELLEN liefs
Heel herkenbaar, het is een limbo periode waar je eigenlijk soort wacht tot je verder bent... je voelt nog niets (in sommige gevallen wel... kennelijke uitzonderingen daargelaten), je ziet nog niets, omgeving ziet nog niets en je hebt zin in allerlei dingen die je niet mag eten, terwijl je je op dit moment niet heel zwanger voelt (had ik tenminste). Man is ondertussen aan het idee gewend en zit eigenlijk gewoon te wachten (ineens zal misschien de vraag komen, zijn die negen maanden nog steeds niet voorbij ofzo?). Het komt allemaal goed... volgende afspraak met de VK en je hoort het hartje weer en dan ben je weer even van slag in hoe mooi het allemaal is en dat het echt in je groeit etc.
Hier ook zo onzeker, zelfs nu ik het kindje al sinds week 18 kan voelen. Als ik het kindje wat minder voel een dag of twee ben ik alweer in paniek. En heb veel stress en huilbuien hoor. Die eigenlijk misschien helemaal niet hoeven maar inmiddels heb ik me licht verzoend met het feit dat het de hormonen zullen zijn dat ik zo snel van slag ben. Ik heb het liefst een deurtje in mijn buik dat ik elke dag even kan kijken of alles nog oke is... En trek me alles aan wat mijn vriend naar mijn idee niet goed doet/niet genoeg betrokken is. Terwijl hij super trots is want op zijn werk heeft hij het er vaak over, want de dames van de administratie leven ook allemaal met ons mee. Dus ja waars. zien wij vrouwen in de zwangerschap alleen de dingen die niet goed gaan, althans bij mij, want alles moet natuurlijk perfect en dat is nooit zo...zucht weetje, voor mij helpt het als ik eens flink gehuild heb, dan kan ik daarna weer verder en wachten tot de volgende huilbui hihi.
hahaha lachen maar o zo waar, hier ook, dan zit ik te huilen en te schokken en zegt mijn vriend alsmaar, dat heen en weer geschud is niet goed hoor voor de baby, stop nou met huilen, de baby raakt helemaal van slag. achteraf wel humor, maar als ik zit te huilen (om iets wat hij heeft gedaan) en hij zegt zulke dingen dan wordt ik alleen maar bozer! Dan zeg ik: maar het is allemaal wel jou schuld. hihi ik vind het wel fijn dat ik hem de schuld kan geven. Normaal zeg ik dat soort dingen niet hardop maar nu lekker wel! maar idd. gewoon bellen als je je ongerust voelt hoor, doe ik ook!
Oh meid het zwanger raken en zwanger zijn is een en al ongerustheid. Ik heb een angelsound gekocht puur omdat zolang ik nog niets voelde ik af en toe kon horen dat het hartje nog klopte. Inmiddels heb ik een golfslagbad in mijn buik dus ze doet het prima maar ik ben pas opgelucht als ik ben bevallen. En dan komt het opvoeden en opgroeien nog.