Ik kan me je topic ook nog wel herinneren. Ontzettend rot dat je dit mee hebt gemaakt, ik ga niet oordelen of hij wel of niet nu wel trouw zal blijven, daarvoor moet je mensen kennen en ik denk dat er voor beide uitkomsten tal van voorbeelden op de wereld zijn. Ook van stellen die wél door zo'n situatie zijn gekomen en uiteindelijk beter zijn geworden. Maar hebben jullie het wel verwerkt? Het klinkt soms een beetje alsof je de boosheid van verraden worden nu projecteert op deze keuze, en ik denk niet dat dat helemaal klopt. Kan je hem kwalijk nemen dat hij niet zeker weet of zijn keuze om dat te zeggen is geweest omdat hij écht graag een 2e wilt, of omdat hij jou echt graag terug wilde? Misschien is hij zo'n lelijk persoon dat hij bewust ervoor koos om te liegen, maar misschien was het gewoon een gevoel dat hij zichzelf aanpraatte. Of misschien wilt hij eigenlijk ook nog steeds wel die 2e, maar weet hij het nu niet meer zeker omdat hij twijfelt of hij het niet alleen voor jou wilt. Jij dacht ook niet bewust "Ik ga terug omdat ik een 2e wilt en dan dump ik hem" maar volgens mij weet jij niet 100% zeker of je het nog wel geprobeerd had zonder die belofte; dat is net zo goed niet helemaal eerlijk. Korte versie: als ik het zo lees, zijn jullie beiden niet helemaal zeker geweest van jullie motieven. Ik zou optie 2e kindje voorlopig opzij zetten, en gaan voor je relatie. Of kiezen om de stekker eruit te trekken, maar tussen de regels door lees ik dat je dat helemaal niet wilt. Een kindje kan geen beloning zijn, daar moet je eerlijk achter staan, en ik denk niet dat hij daar achter kan komen tot jullie weer een goede basis hebben. Misschien zit ik er helemaal naast hoor, ik geef alleen mijn gedachten bij het lezen van jouw topic en reacties, uiteindelijk kennen we elkaar hier maar tot op een bepaalde hoogte.
Mijn mening is misschien hard maar zo denk ik er over: 1. Hij heeft je gelokt met een 2e kindje. Dat is niet oké. 2. Hij spreekt over voorwaardelijke liefde. Dan is bij mij daar het gat van de deur. Je gaat of helemaal voor me. Of helemaal niet. Maar niet een beetje. 3. Eens vreemd gaan is altijd vreemd gaan. Klinkt hard. Maar als het een beetje moeilijk wordt doen ze het zo weer. Is voor vrouwen net zo trouwens. Daar trek ik geen scheiding in. Heb het gezien bij mijn vader (hou ziels veel van die man en ben er regelmatig Begrijp me niet verkeerd) maar hij is een x vreemd gegaan toen ik heel klein was. Mijn moeder had hem vergeven en hij zei dat hij het nooit meer zou doen en echt de grootste fout van zijn leven had gemaakt. 20 jaar later komt mijn moeder er achter dat hij al 3 jaar een relatie had met een andere vrouw. En dat zie ik vaker bij mensen die ooit vreemd gaan. Dan blijven ze het doen als het moeilijk wordt. Ik zou zeggen kies voor jezelf. En laat jezelf behandeling zoals je behandeld wil worden. En dat is niet jezelf laten lokken en voorwaardelijk van gehouden worden en bedonderd worden. Maar dat is mijn ongezouten mening..
Ik zeg je heel eerlijk dat ik niet alle reacties van iedereen heb gelezen, dus wellicht zeg ik hier nu iets wat al tig keer is gezegd. Jouw verhaal roept bij mij een gevoel op dat hij jouw wens heeft gebruikt om je terug te krijgen, hij heeft emotioneel misbruik van je gemaakt. Ik krijg niet het idee dat er heel veel liefde is... (sorry als ik dat mis heb en je hiermee nu kwets). Denk allereerst aan je dochter en wat het beste is voor haar. En verlies jezelf daarbij niet uit het oog. Wil je graag een tweede kindje met hem, of wil je gewoon graag een tweede kindje? In het laatste geval, heb je hem niet nodig.... Vertrouw je hem voor de volle 100%? Zie je jezelf oud worden met hem? Wees vooral eerlijk naar hem en doe geen dingen om de verkeerde reden. Ik wens je heel veel kracht en wijsheid in deze lastige situatie.
Jeetje, wat een lastige en vooral vervelende situatie. Jouw wens voor een tweede kindje snap ik volkomen. Je hebt het recht om die wens te hebben, net als dat hij het recht heeft om daar een andere mening over te hebben. Is dit wat je wilt? Een kindje van de man die jou bedrogen heeft. Kun je jouw, terechte, achterdocht achter je laten? En hem vertrouwen op dat het maar iets eenmaligs geweest is? Hij zoekt gewoon allerlei manieren om jou bij zich te houden. Eerst wilt hij geen tweede, je accepteert dat maar stiekem begint je wens groter en groter te worden. Vervolgens word het voor je man misschien te veel, gaat vreemd. Jij bent te vergevingsgezind, hij probeert je denkbeeldig een toekomst voor te schotelen door te zeggen dat hij het eigenlijk misschien wel wilt. Want hij weet dat jouw wens zo groot is en dat je dan echt wel bij hem blijft. En nu het goed lijkt te gaan komt hij erop terug dat een tweede voor hem niet hoeft. Als jij echt zo graag een tweede kindje wilt, zijn er meer manieren om die wens uit te laten komen.
mij bekruipt het gevoel dat als je zou melden uit elkaar te willen dat zijn twijfel weg gaat.. ik zit in een vergelijkbare situatie en merk dat verhalen meestal mooi zijn maar ik in mn hart ook wel weet en voel hoe het zit. Wellicht voor jou ook de vraag wat voor jou belangrijk is. samen met hem en geen kindje meer ( of misschien een kind) of echt de wens voor een kindje en er ( op welke andere manier dan ook) daar voor gaan..
Hoi allemaal, Dank voor jullie reactie. Ten eerste wil ik even vermelden dat wij zelf er momenteel even niet mee bezig zijn. Tuurlijk, ik ben er in mijn hoofd wel mee bezig maar dat is ook omdat mijn zus pas weer een kleintje heeft gekregen en dan alles naar boven komt. Maar We hebben het er nu al een aantal maanden niet over : ik heb dit topic gestart als uitlaatklep , maar uiteraard ook om te bespreken hoe we dit verder kunnen bespreken als we er weer klaar voor zijn. De reden dat we er nu niet over praten is natuurlijk om te kijken hoe het met onze relatie verder gaat. Ik ben er eerlijk over dat ik veel hebt verwerkt, maar dat ik nog steeds moeite heb met bepaalde dingen. Ik weet dat dit natuurlijk prioriteit heeft, maar ik wil ook gewoon een stukje duidelijkheid. We zijn al meer 14 jaar samen en ondanks de gebeurtenis wil ik ergens wel Weten waar ik aan toe ben. De reden dat hij het overigens niet wil is omdat hij nog een puber heeft bij een andere vrouw en hij denkt dat dit met twee kinderen moeilijk te combineren is. Hij is eigenlijk bang dat hij zijn andere kind dan minder aandacht kan geven als ik bijv moet werken. daarnaast vindt hij alles met een kind vele malen makkelijker. De reden dat ik het wel wil is omdat ik er zo van geniet ,ik zelf twee zussen heb en ik dat altijd heel fijn heb gevonden en gewoon het hele zwanger zijn e.d graag nog een keertje mee wil maken . ik heb altijd gedroomd van een wat groter gezin. Daarnaast vraagt mijn dochter ook af en toe waarom zij alleen is en anderen niet. Mijn partner zegt zelf vaak: als je onverwachts zwanger zou zijn , dan is dat zo en dan zou ik helemaal voor gaan . Maar om er weer bewust voor te kiezen is een ander verhaal. Als hij zoiets zegt dan denk ik weer dat zijn twijfels best mee vallen. sommigen gaan vast zeggen stop gewoon met de pil, maar zo ben ik niet. Ik wil gewoon samen er over praten en dan een besluit nemen, misschien is het idd wel zo dat ik mijn wens laat varen voor hem. Maar ik ben er eerlijk in : ik denk dat ik daar spijt van zal krijgen als onze dochter ouder is. Ik vind het in ieder geval heel fijn dat ik reacties krijg over hoe ik dit het beste kan aanpakken want met twee verschillende denkwijzen is dit uiteraard best moeilijk. Nogmaals bedankt
Vooropgesteld ben ik er helemaal voor dat een kind gewenst moet zijn door beide ouders. Maar ik vind het ergens ook weer krom dat een vrouw die zelf een kinderwens heeft maar voor anticonceptie moet zorgen, terwijl de man die geen kinderwens heeft, zich dan helemaal niet laat helpen ofzo. Waarom laat hij zich niet steriliseren als hij echt helemaal geen kindjes meer wil?? Waarom zorgt HIJ niet voor anticonceptie (condoom) als hij geen kindjes meer wil? Waarom de verantwoordelijkheid voor het niet-zwanger worden helemaal bij jou neerleggen? Ik zou het er hier toch met hem over willen hebben eigenlijk. Bespreek dit met hem. Dat jij niet meer volledig achter het slikken van de pil staat. En dat hij dan nu maar moet zorgen voor anticonceptie als hij echt geen kind meer wil.
Heb ook even meegelezen. Wat een lastige situatie. Ik denk wel, dat je voor jezelf en voor je dochter wel op redelijk korte termijn een beslissing moet nemen. Zelf moet je rust in je hoofd krijgen en ook voor je dochtertje is het belangrijk om te weten hoe de vork in de steel zit met papa en mama. Of samen door, of niet. Maar bij half en toch blijven twijfelen lijkt mij dat het je op een gegeven moment op gaat breken. Heb het idee, zoals anderen ook al zeggen, dat hij gelokt heeft door in te spelen op jouw gevoelens voor een 2e kind. Dat is niet eerlijk. Hij heeft je dus eigenlijk voor de 2e keer belazerd en komt op mij over als erg onbetrouwbaar. Ik denk dat je een aantal dingen voor jezelf op een rij moet gaan zetten. - Stel dat jullie toch voor een 2e kind zouden gaan, en het blijkt dat het niet meer gaat lukken. Hoe sta je er dan in? Kies je dan alsnog voor hem, of zie je hem dan - als je heel eerlijk bent- meer als een potentiële vader voor je 2e kindje en is hij dan minder interessant als blijkt dat een 2e kind niet meer gaat lukken? (Komt misschien heel rot over, zo is het niet bedoelt! ) In mijn ogen kies je voor elkaar, dus ook als jullie wel beiden een kinderwens hebben en blijkt dat zwanger worden helaas niet gaat lukken. - Zul je hem ooit helemaal kunnen vergeven dat hij je zo bedonderd heeft? Heb je het idee dat hij 100% voor jou en je dochter gaat? Want dat verdienen jullie! - Als jullie wel een 2e kindje zouden krijgen, denk je dat niet dat het nog meer stress gaat opleveren? Een baby erbij is natuurlijk niet niks en geeft altijd meer druk op de relatie. Je relatie moet dan wel echt stabiel zijn wil dit goed verlopen. Ik denk zelf dat na de stress van het vreemdgaan, het wantrouwen en het feit dat hij eigenlijk heel duidelijk is over zijn twijfels voor een 2e kind, het straks met een kleintje erbij alleen maar op gaat lopen met ruzies, nog meer stress voor jou en je dochter, misschien wel weer het vreemdgaan van je partner en dan uiteindelijk toch een scheiding als gevolg alleen is er dan nog een kind extra bij betrokken. Dit is natuurlijk niet wat je wilt. Snap dat het allemaal erg lastig is, maar kies in eerste instantie even voor jezelf en je dochter en zorg voor rust in jullie koppies. Zorg dat je weet wat je wil. Wie weet wat voor leuke vent je in de toekomst nog tegen het lijf loopt en die jou en je dochter met respect behandeld en onvoorwaardelijk van jullie houdt!! Succes meid!
Dankjewel! Jouw laatste punt daar ben ik zeker bang voor. En dat is ook de reden dat ik soms twijfel: natuurlijk wil ik uiteindelijk niet met twee kinderen alleen achter blijven ! Ik wil overigens niet dat er toch een bepaalde druk op onze relatie komt te staan en hij op de een of andere manier weer contact gaat Zoeken met haar. Het is een collega dus daar ben ik nog bang voor. Bang dat hij toch beter met haar lan praten bijvoorbeeld. Hij zegt dat ik echt niet bang hoef te zijn omdat hij nu weet wat hij kwijt is geraakt en die tijd zonder ons zo ongelukkig was .... Van de ene kant wil ik het ook allemaal de tijd geven, 'aar van de andere kant wil ik inderdaad duidelijkheid. Voor me zelf en voor mijn dochter. Ik heb dan ook gezegd dat ik wil weten waar ik aan toe ben als we weer definitief samen gaan wonen en ik volledig intrek .
Hee. Ik heb er toevallig vannacht met mijn partner over gesproken en wilde toch m'n gevoel hierover kwijt . Hij vertelde dat hij er nog steeds voor open stond, maar dat hij ook allerlei beren op de weg ziet. Namelijk, dat ik onregelmatig werk en vaak ook in de weekend en dat hij dat dan moeilijk te combineren vindt met zijn andere puberzoon. Ook vertelde hij dat hij de leeftijd ook een rol vind spelen (hij wordt 41) en dat als het aan hem had gelegen wij samen kinderloos waren gebleven .. met andere woorden; hij wist dat ik graag een kindje wilde , maar voor hem hoefde het niet zo. En hij vindt dat ik in een "onderhandelingspositie" sta. Want wat als hij niet wil, ga ik dan weg? (Heb nu m'n huis nog) Ik heb hem voor het eerst echt verteld dat ik me wel belazerd voel nu, omdat toen hij me terug wilde heel stellig was dat hij er wel voor wilde gaan en dat hij me op deze manier veel hoop heeft gegeven. Zelfs hij heeft het tegen vrienden en familieleden verteld, waardoor het balletje ook nog meer is gaan rollen. Hij snapt dat ik teleurgesteld ben en dat hij zelf bijdrage heeft geleverd dat mijn hoop en mijn toekomstperspectief daardoor anders is gaan uitzien...ik weet niet goed wat ik er allemaal mee aan moet. We verschillen nu best van mening, waardoor het ook moeilijk is om er goed over te praten. Ik ben er eerlijk in dat ik nog steeds niet weet wat ik wil als hij echt een duidelijke nee laat horen (wat ik wel verwacht) ik vind het zo moeilijk!