Dat komt omdat ik heel direct en eerlijk ben en zeg waar het op staat (althans voor mij). Zo is niet iedereen en daarom kan het op sommigen bot overkomen. Het geldt niet alleen voor anderen maar uiteraard ook voor mezelf zoals ik al uitlegde. Zoals mijn 2 oudste meiden (van 9 en 10 jaar) waar ik meer mee zou ondernemen als ik geen peuter en dreumes had. Dat is gewoon zo. Ik heb gelukkig 4 kinderen die allemaal altijd meteen en goed sliepen dus van slaapgebrek geen last. Lijkt me pittig om dat jaren te hebben. Ik heb zeker niks tegen grote gezinnen, heb zelf 4 dochters en die krijgen meer aandacht dan ik als enig kind dus het is niet allemaal zwart wit. Mijn ouders werkten fulltime en gingen daarna sporten en in de weekenden. Ik moest mezelf maar zien te vermaken. Dus ja dat kan ook met 1 kind. Maar ik vind niet dat je alsmaar kinderen moet nemen/krijgen om het aantal en je eigen kinderen daarmee tekort doet.
Wat je zegt als laatste is denk ik wel een hele grote factor. Naast het aantal kinderen heb je ook nog de tijd die er in de situatie waarin je zit is voor de kinderen. Dat is baan, persoonlijkheid en leeftijdsgebonden. De manier waarop je de tijd benut is ook belangrijk. Ik kom uit een nest van 2 kinderen waar ik mij al aan de zijlijn voelde staan. Moeder was fulltime thuis. Maar was voor mijn gevoel grotendeels met haar hoofd afwezig of met mijn zusje bezig. Maar buiten de aandacht van de ouders om is het denk ik ook heel belangrijk hoe de kinderen onderling met elkaar om gaan. Als ze daarin een maatje vinden is dat ook heel waardevol in mijn ogen. Mijn middelste en mijn jongste trekken veel naar elkaar toe. Mijn oudste staat daar een beetje buiten. Wij vangen dat op door hem wat meer aandacht te geven. Maar ik zie bij hem juist ook de behoefte aan een broertje of zusje waar hij van nature mee klikt. Natuurlijk stimuleren we dit wel. Maar ik denk dat hij het voorlopig wel goed aanvoelt. Dat kan nog heel goed gaan veranderen in andere leeftijdsfases. Door mijn eigen ervaring vind ik sowieso dat een kind zich beschermd en geliefd moet voelen door de ouders. Maar ik geloof ook zeker dat broers en zussen een hele grote toegevoegde waarde kunnen hebben.
Ipv van een "ja dat is ook zo" zo'n reactie waarbij ik denk van "nou beschuldig je er anderen van dat ze niet eerlijk zijn". Alsof anderen verplicht zijn om het zwaar te vinden omdat jij dat toevallig vindt. Ik vind gewoon alles een negatieve ondertoon hebben van wat je schrijft. Het is moeilijk, lastig, zwaar... Ik zie dingen anders dan dat jij ze ziet/schrijft. En dat zal vast allemaal te maken hebben met karakter, wensen en context. Ik denk dat wij gewoon geen geweldige communicatiematch zijn
Ik zou van jou een "ja dat is ook zo" als reactie moeten geven terwijl jij dat zelf ook niet als reactie op mij geeft. Beetje krom dus. Er zijn genoeg mensen die hun leven naar de buitenwereld toe altijd mooier voor willen doen, dit zullen zij uiteraard niet toegeven. En ja uiteraard ervaren mensen dingen anders. Alles wat ik zeg heeft een negatieve ondertoon? Dat is jouw beleving. Ik zeg helemaal nergens alles is moeilijk, lastig en zwaar. Waar zie je dat staan? Je zegt zelf daarna 'ik zie dingen anders dan jij ze schrijft'. Dan is er toch echt iets mis met jouw opvattingen, je gaat dus invullen voor een ander, mij in dit geval. Nee hoe kan je een communicatiematch zijn als je je eigen draai eraan geeft wat ik schrijf.
Verschil van interpretatie dan in de berichten die ik van je heb gelezen afgelopen weken. En verder ga ik niet met je in discussie omdat ik niet het idee heb dat het zinvol is.
Jij zegt dingen die ik niet zeg: alles is moeilijk, lastig en zwaar. Dat heb ik nooit gezegd want dat vind ik niet eens. Ik vroeg je al waar lees je dat, hoe kom je daar überhaupt bij? Maar daar komt geen voorbeeld van. Dat is hetzelfde als ik over jou zeg: je vindt alles moeilijk, lastig en zwaar. Dat heb jij toch ook nergens gezegd. Ik vind het een hele vreemde interpretatie, beweren dat ik iets vind terwijl ik dat nergens zegt. Niet in discussie gaan maar wel dingen roepen die een ander niet zegt en beweren alsof het zo is, dat is zinvol.
In mijn familie is er een gezin met 5 kinderen. Ik weet nog dat ik dat vroeger enorm overweldigend vond. Als ze ergens kwamen kwam er wel wat binnen zeg maar. Moeder was thuis (werken is dan echt geen optie meer). Maar ondanks dat ervaarde ik het echt als een chaos. Altijd overal mensen en spullen. De oudste kinderen bleven vaak langer op school om huiswerk te maken of te studeren. Want thuis kon dat gewoon niet (ondanks het eigen kamertje). Vakantie deden ze wel maar dan huurden ze een huis (vaak in Nederland, België of Duitsland). Want 7 personen ver weg is erg kostbaar (tenzij jullie natuurlijk een hoog inkomen hebben). Vakantie was ook altijd een complete volksverhuizing aan spullen. En ik weet dat er ook echt wel keuzes gemaakt moesten worden met bijvoorbeeld sport. Ze konden alleen op sporten zoals voetbal of handbal. Want al het andere was gewoon te kostbaar. Daar gingen ze op zeer jonge leeftijd zelfstandig heen (best een gevaarlijke straat en ook in het donker). Want iedereen overal heenbrengen en halen was logistiek gezien gewoon geen optie. Het oudste kind werd ook best vaak ingezet als oppas omdat er gewoon geen andere optie was. Ik zou trouwens niet onderschatten wat een groot gezin aan tijd kost mbt het huishouden en de logistiek als ze ouder worden. En als er een zorgenkindje bij zou zijn heeft dat vaak een grote impact op de rest. Met ieder kind dat erbij komt krijgt de rest minder aandacht, jii minder tijd voor jezelf en jullie minder tijd voor elkaar. Nog los van de financiën (want wees eerlijk maar kunnen jullie dit betalen)? Ik zeg niet dat het een slecht idee is. Maar denk er eerlijk over na. En wacht tot alle hormonen zijn uitgewerkt.
@Amberxx bedankt voor je eerlijke mening, maar idd...nadenken kan niet meer. Ik ben al zwanger. Qua financiën zit het wel goed. Ik blijf zelf ook wel gewoon werken.
Mijn schoonmoeder is lang thuisgebleven (was ook normaal in die tijd) maar toen de jongste 2 (tweeling) 7 waren is ze een opleiding gaan doen en daarna weer gaan werken. De kinderen die wilden konden gelukkig ook sporten en huiswerk deden ze thuis en werden geholpen waar nodig. Ligt ook erg aan het karakter van de kinderen en aan de draagkracht van de ouders, in hoeverre kinderen het anders hebben dan in gezinnen met maar 1 of 2 kinderen. Moet wel zeggen dat mijn schoonouders wel alles hebben laten vallen voor zich zelf. (Doen wij nu ook. Zij en wij hebben daar geen problemen mee) Al het geld ging naar de behoeften van de kinderen en pas toen de jongste 18 waren zijn ze zelf weer gaan “leven”. Nu gaan ze Bijv elk jaar met vrienden op vakantie
@Saartje33 daar hebben wij ook geen probleem mee. Wij gaan heel af en toe een avondje uit, meestal naar de bios. Dan passen mijn schoonouders op. Mijn man heeft zijn me-time op maandagavond. Hij gaat iedere maandag gamen met zijn zwagers. Verder gamed bij bijna nooit (voor mij en de kinderen wel meer, maar niet zorgwekkend). Ik ga zelf ook wel gewoon dagjes/avondjes uit, dan is mijn man thuis bij de kinderen. Voor mij is het al me-time als de kinderen 's avonds in bed liggen. En mijn man en ik hebben ook zoiets van 'onze tijd komt wel weer'.
Ja precies. Zo lang is het niet dat ze zo klein zijn dat ze je echt dag en nacht nodig hebben. (Met gezonde kinderen in elk geval) lijkt lang als je er midden in zit natuurlijk maar achteraf valt het wel mee
Nee als ik dit zo lees zou ik het zeker niet doen... Maar gelukkig herken ik Maar weinig in je verhaal. Maar niet ieder gezin van 5 of meer Kids hoeft het zo te gaan of gaat het zo. Mijn kinderen hebben geen eigen kamer op de oudste na en ja dat is inderdaad weleens een nadeel, maar aan de andere kant, als er eens eentje alleen moet slapen, omdat de ander uit logeren is kruipen ze bij elkaar en heel vaak liggen ze in het weekend met z'n vijven op 1 kamer. Oppassen ja dat doet de oudste van de meiden nu om de week 2x na schooltijd, maar wel tegen vergoeding en manlief probeerd op tijd thuis te zijn, dat het maar om een half uurtje gaat. En ja zoals je dus leest ben ik een werkende mama met 6 Kids, maar ik heb dan wel het geluk dat ik alleen avonden werk en dus pas om 15 uur de deur uit moet en om 23.30 weer binnen stap dus de Kids hebben er weinig erg in, behalve in het weekend. Zorgenkindje ja die ervaring hebben wij ook, al gast het nu heel goed met haar. Vakantie, nee inderdaad geen dure campings met alle luxe, maar mijn Kids zijn net zo blij en gelukkig op een boerencamping of een camping waar beekjes en dergelijke naast liggen, heb ze nog nooit horen mopperen daar over. Voor nu zitten er 2 meiden op paardrijden en 2 Kids op scouting. Ze hebben dus gewoon hun sporten. Ze lopen er mijn inziens netjes bij. Is het financieel altijd makkelijk nee, is er hier nooit chaos, ja heel vaak. Kunnen ze meer aandacht krijgen ja dat zou kunnen, kom ik aan mijzelf toe inderdaad weinig. Is het zwaar ja soms wel, maar dat is ook met 3 Kids aan de orde. Maar wat doe ik het graag en met heel veel liefde. Ik zie mij niet met 2 Kids aan tafel zitten, ik ben blij en trots met met en op mijn grote gezin. Maar ik denk niet dat mijn kinderen het zo negatief zien als jij omschrijft
Maar dat ligt ook helemaal aan het soort gezin denk ik. Ik heb >10 broers en zussen. Ivm herkenbaarheid plaats ik het exacte aantal hier niet. Vanaf mijn 15e had ik een eigen slaapkamer. Maar ook daarvoor kon ik gewoon mijn huiswerk thuis maken. Iedereen die wilde mocht op een sport of club. Mijn ouders stonden niet op zaterdag bij de wedstrijden te kijken, ik ben zelf dankbaar dat mijn zoon geen voetballertje is haha. De chaos die jij noemt hadden wij thuis qua volume wel, qua spullen niet. We mochten onze troep niet laten slingeren namelijk. Mijn moeder was thuis, mijn vader had een (goede) baan, ook financieel kwamen we, voor zover ik dat weet, niks te kort. Wat ik wel lastig vond, was het lawaai. Het was bijna nooit eens stil en ik kan slecht tegen drukte. Een paar jaar terug kreeg ik de diagnose autisme. Maar toen ik opgroeide "bestond dat niet bij meisjes". Dus het is niet iets wat ik mijn ouders verwijt, dat ze het gemist hebben ofzo Als puber liep ik elke ochtend een krantenwijk, dat vond ik de fijnste uurtjes van de dag. Dan was het stil, ook op straat. Mijn moeder was beter met kleine kinderen dan met pubers. Ik denk, achteraf gezien, dat wij vanaf onze puberteit allemaal wel emotioneel iets tekort zijn gekomen. Niet dat we beschadigt waren ofzo. Maar ruimte voor een gesprek zonder dat 1 van de kleintjes weer iets nodig had was wel leuk geweest. Aan de andere kant blijf je loyaal en merk ik dat ik zelfs nu op mijn 42e altijd nog ons gezin wil verdedigen. Ik zou ook geen van mijn broers en zussen willen missen. Zelf hoor ik bij de oudste helft. Het was vroeger heel gewoon dat er steeds weer een baby bij kwam. Het is ook gewoon zoals het is. Soms vragen mensen hoe het was om op te groeien in een groot gezin. Ik vraag dan meestal hoe het is om op te groeien in een klein gezin. Je eigen omstandigheden zijn je eigen normaal. Genoeg kleinere gezinnen waarin de kinderen minder aandacht kregen. Zeker op kinderleeftijd kwamen we geen aandacht tekort. Het was wel altijd discussie wie er mee mocht met de wekelijkse boodschappen (want dan kreeg je een ijsje). En afwassen was altijd stom (we hadden een afwasrooster). Maar wij hoefden nooit op te passen, ook de alleroudsten niet. Zelf hou ik het op 2 kinderen. Ik ben dan ook alleen met de kids en kinderen krijgen hoort voor mij in een relatie. Ik zou zoveel kinderen niet willen en niet aankunnen. Tegelijk hebben mijn kinderen enorm veel neefjes en nichtjes en dat is heel waardevol
Ohhhhh! Hier ook enorme wens voor een 5de in de toekomst! De jongste word volgende maand 1! Het enige wat mij tegen zou houden is mijn lichaam.. maar praktische dingen als kamers etc valt allemaal wel op te lossen lijkt me…
Sorry late reactie . Ik heb inderdaad HG zwangerschappen. Nu bij de 4e heb ik eindelijk toen goed werkzame medicatie gevonden. Ik kon daarmee wat door het huis rondlopen en wat meer voor de kinderen zorgen. Nog steeds hele dag ziek en vaak spugen, maar hoefde niet meer in een donkere kamer te liggen en had geen last meer van uitdroging.
Natuurlijk is het zwaar zo. Maar ik geniet ontzettend van mijn kinderen. De mooiste momenten zijn als ze allemaal bovenop me liggen te knuffen. Ik vind het geweldig om te zien hoe hun karakters zijn en dat iedereen echt zijn eigen persoontje is. Ik vind het prachtig om ze te kunnen begeleiden tot wie ze willen worden. En ik doe mijn best om ze daarin ieder op hun eigen manier te begeleiden. Ieder kind kan gaan studeren als ze dat willen, ze kunnen de hobby's uitoefenen die ze willen en er is ruimte voor hun eigen groei en ontwikkeling. Ik ben niet iemand die tijd voor zichzelf nodig heeft. Al mijn vrije tijd is voor de kinderen en daar heb ik nog nooit een moment spijt van gehad.
Mag ik vragen wat die medicatie is? Het enige wat hier een beetje hielp was Zofran, maar alsnog lag ik hele dagen in bed. Fijn dat je iets hebt gevonden dat voor je werkt!
Zofran hielp hier dus het beste. Keren daarvoor nam ik tot 4 keer daags primperan, maar de laatste keer in de 4e week al begonnen met zofran en doordat ik daar zo vroeg mee begonnen was ging het dit keer beter