Wensmama’s

Mooi omschreven zeg!
Jongewensmama, als ik dit zo lees heb je een intens verlangen naar zwanger worden. Wat ik ook begrijp! Het is iets wonderlijks. Ik lees ook het een en ander in deze topic over psychische stabiliteit. Ik weet niet wat er gebeurt is, maar het zijn wel goede tips van de andere dames. Bepaal voor jezelf wat er nodig is om een kindje op te voeden. Is dat een goed sociaal netwerk om je heen, juiste woonomgeving, lekker in je vel voelen. Of juist dit kunnen delen met een partner.
Jouw wens komt echt wel uit! De vraag is alleen in welk tijdsbestek. Het klinkt oud bollig, maar als je jong bent is het nodig om het een en ander te ontdekken over jezelf en welk pad je wilt gaan bewandelen. Vooral al je eigen jeugd niet zo makkelijk is geweest.

 

Is dat het enige dat je uit dit verhaal haalt van @Stphax ? Want dat staat er echt niet. En hoe vinden je ouders het idee dat jij opeens moeder wilt worden terwijl je bij hen in huis woont en bijna geen inkomen hebt? Daar kan je echt geen kind van betalen hoor. Dus dan mogen je ouders straks financieel gaan bijspringen, oppassen als jij werkt en hebben ze opeens een kleinkind. Valt dat wel binnen hun regels? Je kunt en durft nu niet eens met ze praten. Dat is geen basis voor een baby.

 

@Milou94 to heeft zich op het forum maandenlang voorgedaan als zwangere. In een topic tussen zwangere en uitgerekende dames waar men intensief met elkaar meeleefde. Inclusief verzonnen persoonlijke problemen complicaties en alles. Terwijl er daar dames waren die daadwerkelijk complicaties hadden heeft ze alles bij elkaar gelogen om aandacht te krijgen. Tot een forumlid haar heeft ontdekt..

In plaats van daadwerkelijk aan de slag te gaan blijft ze hier plaatsen.

 

Hoe zie je het voor je dan om ooit wel de financiele basis te hebben voor een kindje?

 

In mijn bericht staat er nergens concreet dat je je ouders moet laten vallen of dat je meteen alleen moet gaan wonen. Dat is een grote stap waar vele kleine stapjes aan vooraf gaan. Alleen gaan wonen is inderdaad makkelijk gezegd. Ik denk ook niet per se dat het zo moeilijk is dan jij het jezelf voorstelt, maar ik begrijp zeker dat het in jouw hoofd een hele grote stap is en over de mogelijkheden kan ik me ook niet uitspreken, andere dames uit Nederland hier denken hier wel met je mee hierover. Ik ga me hier ook niet verder over uitspreken want het is niet aan mij om te oordelen hoe makkelijk of moeilijk iets gaat, en dat was ook helemaal niet het doel van mijn bericht

Loskomen van je omgeving en van je verleden is niet iets wat op 1-2-3 gebeurt. Dat is een langzaam proces waar je echt wel wat doorzettingsvermogen voor gaat nodig hebben, maar er zijn in elke situatie (ook als je thuis woont met ouders die je liever wat klein willen houden) al kleine stapjes die je kan zetten. Wat kan je bv deze week al doen om volgende week een stukje sterker in je schoenen te staan? Dat is een denkoefening voor jou. Het antwoord hierop gaat niet zijn: ik moet volgende week alleen wonen. Want dat kan niet, dat weten wij ook.
Wat bv. Wel kan is dat je deze week eens wat hobby's gaat uittesten (wat zou je bv altijd al eens hebben willen doen als kind?), eens kijken wat je zelf leuk vind zonder dat iemand anders zich er mee moeit. Je kan wat motiverende spreuken ophangen in je kamer die je wat moed bieden op moeilijke momenten. Je kan eens proberen om je mooi aan te kleden en op te maken en op je eentje iets lekkers gaan eten in de stad, gewoon omdat het kan. Je kan eens nadenken over je carrière: vind je je job leuk of heb je meer in je mars? Zoja, wat zou je zoal leuk vinden om te doen?

Zo zijn er talloze voorbeelden van hele kleine dingetjes die je stap voor stap kan doen om jezelf beter te leren kennen, om meer tot jezelf te komen en om heel langzaamaan jouw leven aan te kleden zoals jij het graag zou zien.

Welke kleine verandering zou jij deze week kunnen doen om je volgende week fijner in je vel te voelen?

 

Je hebt een inkomen van maar 400 euro. Geeft aan tal van medische kosten te hebben die niet worden vergoed. Maar ondanks dat kan je wel veel sparen. Dat is erg vreemd natuurlijk.

Daarnaast wil je over 2 jaar een woning hebben (groot genoeg voor een kind). Terwijl je dat nu niet kunt betalen. Dan opeens wel terwijl je niet veel kunt werken door al die medische redenen (nog even los van de psychische hulp waaraan wellicht ook kosten zitten). Hoe denk je alleenstaand voor een kind te kunnen zorgen als 20 uur werken nu al teveel is? En daarnaast reken je op tal van toeslagen om het te bekostigen. En op bijzondere huurtoeslag (die bedoeld is voor oa gehandicapten en aangepaste woningen etc).

Verder (klein detail natuurlijk) mis ik in dit verhaal de vader van je toekomstige kind.

 

oh dat is naar

 

Als je huur en je inkomsten binnen huurtoeslaggrens passen, dan kan je het als je zelfstandig woont, gewoon aanvragen. Daar hoeft je geen bijzondere persoonlijke omstandigheden toch voor hebben? Dat je daar nu geen recht op hebt, lijkt me toch logisch aangezien je bij je ouders woont.

 

Focus je op jezelf en je situatie nu.. Ik denk dat 2-3 jaar nogal voorbarig is als je 20 uur kan werken. Een kind is ontzettend zwaar! Daarnaast: wie zegt dat je tegen die tijd een stabiele relatie hebt? Je moet nog iemand tegen komen en daarmee een toekomst opbouwen. Hier gaat vaak ook tijd overheen. Je bent nog jong, ik snap je wens! Maar focus je nu op jezelf en naar andere dingen waar je geluk uit haalt (werk, opleidning, relatie, hobbies etc). Een kindje volgt dan, als het mag lukken, uiteindelijk ook.

 

Je bent nog zó jong. Ik denk inderdaad ook dat 2 - 3 jaar vrij voorbarig is. Je kunt over 8 - 10 jaar óók nog een kind krijgen. Dat geeft je veel meer tijd om eerst een stabiel leven op te bouwen.

 

Maar hoe ga je dan voor een 6-8 jarige zorgen tegen die tijd? Ik heb nu een baby en twee kleuters.. nou geef mij maar een baby hoor qua lichamelijke inspanning. Met een kind van 5/6 ben je constant onderweg. Dan brengen naar school, ophalen van school, speelafspraken, zwemles, verjaardagen, knutselmiddagjes.

Het komt op mij een beetje over alsof je ergens je zinnen op hebt gezet en het daardoor ook maar het liefst zo snel mogelijk moet. En daardoor niet de negatieve kant/impact op je leven en omgeving ziet. Ik herken dat, ben zelf ook zo. Maar vaak zijn het bij mij niet echt goed doordachte kleine dingen en die hebben lang niet zo'n impact als een kind natuurlijk.

 

Wat heb je dan waardoor je nu een kind kan krijgen en later niet meer?

 

Hmm.. maar eerlijk, als je met 20u werken al vermoeid bent, hoe ga je dat dan doen als alleenstaande moeder met een baby? Dat is pas vermoeiend. Ik was dat ook, alleenstaande met ‘n baby op m’n 20e(Nu zijn we alweer 2,5 jaar terug samen gelukkig, lang verhaal) en het is eeeenooorm zwaar. Ondanks het giga vangnet dat ik had/heb. Ik onderschatte het ook.
Hoe weet je dat er een dubbel eitje wordt afgebroken? Het gaat namelijk om je baarmoederslijmvlies dat wordt afgebroken.

 

Ik denk dat het beter is dat we allemaal stoppen met dit onderwerp te voeden. Ik denk dat het een heel goed idee is dat je eerst hulp zoekt en zorgt dat je stabiel wordt voor je, je gaat uitstorten op een forum. Alles wat ik nu ook weer lees, het klopt allemaal van geen kant. Je zegt dingen en vervolgens spreek je, je daarna weer compleet tegen. Ook worden we punten benoemd waarvan ik zeker weet dat het niet klopt (je medische verhaal en de vergoedingen waar je over praat).
Dit ging precies zo toen je je voor deed als zwangere. Ik denk dat het goed is voor jouzelf om eerst te zorgen dat je, je oké voelt voor je van alles op z’n forum dropt ook uit eigen bescherming. Je gaat namelijk weer precies op je oude tour verder…… ik vind dit niet oké @Beheer