Werd jij vroeger gepest op school?

Wat vreselijk dat je thuis misbruikt en verwaarloosd bent,
En dan ook nog gepest op school.

Ik ben vanaf de 1e op de middelbare school gepest(was verlegen, heb rood haar, een lui oog, had een bril, waardoor ze me uitscholden voor schele en rooie en had ook nog een beugel in de 1e klas) t.m de 3e klas die ik 2 keer heb gedaan, omdat het me niets meer kon schelen.
Heb hier paniek in bepaalde situaties aan overgehouden, angst in groepen. Was heel verlegen, maar het ergste was dat er op mijn diploma uitreiking tijdens de toespraak gezegd werd door het afdelingshoofd, dat ik een onbewogen meisje was, terwijl ik op een dag naar huis ben weggelopen en dat mijn moeder naar school heeft gebeld, ik durfde niet meer omdat ik duizelig werd door hyperventilatie. Toen heb ik een heel gesprek gehad met de decaan en dan zeggen ze zo iets voor een hele zaal.
Het gevolg van de jarenlange pesterijen was dat ik aan een vervolgopleiding begon voor activiteitenbegeleiding en na 2 weken al wegvluchtte vanwege paniekaanvallen.
Toen heeft mijn moeder een psychologe ingeschakelt, en bloeide ik weer wat op. Heb uiteindelijk toch nog een opleiding in de zorg gevolgd, met alleen maar aardige mensen om me heen. Maar toch heb ik nog steeds last van onzekerheid.

 

Er is op mij gespuugd, ben voor van alles uitgescholden, buiten gesloten, gedreigd om mij te verkrachten, dreigen met geweld (iemand zou wel even zo hard tegen mijn k*t aan schoppen dat ik voor het eerst ongesteld zou worden etc)

Waarom ik ben gepest geen idee. Ik zie er heel normaal uit ben gezellig en heb een leuke vorm van humor al zeg ik het zelf haha. Ach alles gebeurd met een reden. Als ik niet was gepest was ik misschien nooit depressief geworden -> had ik nooit de behoefte gehad om in een andere stad te wonen -> mijn vriend nooit tegen gekomen -> dit kindje nooit verwacht.

 

Niet gepest, maar er werd wel eens iets naars gezegd(vooral over dat ik zo 'stil'was en 'dikke'lippen heb)of met gym niet snel worden gekozen met balsporten. Met touwtrekken wilden ze mij juist heel graag in hun team, of met iets waarbij je moest hardlopen of met touwklimmen etc.
Ik was niet erg zeker en wat rustig. En ik heb altijd in drukke klassen gezeten.
Ik ben nog steeds wel onzeker en bang dat mensen vinden dat ik raar doe of onhandig.

 

Bah wat een verschrikkelijke verhalen lees ik hier. Heb er helemaal kippenvel van. Ik wil dan ook een dikke knuffel geven aan iedereen die zo erg gepest is. Hopelijk zien jullie (voor degene die daar nog moeite mee hebben) in dat jullie prachtige mensen zijn en de pesters eigenlijk erg zielige personen zijn.

Ikzelf ben niet zo erg gepest als ik hier lees, maar op de basisschool ben ik regelmatig uitgescholden voor dikzak en dikkie dik, omdat ik wat te zwaar was. Ook werd ik regelmatig als laatste gekozen bij gym.

Op de middelbare school ging het de eerste twee jaren ook niet echt geweldig, omdat ik nog steeds wat te zwaar was en goed kon leren. Vanaf de derde heb ik geen last meer gehad van pesten.

Soms heb ik er nog last van dat ik toch wat gepest ben. Voel me dan onzeker, zeker omdat ik nu echt veel te zwaar ben. Ik voel me dan bekeken en heb het idee dat ze achter mijn rug om over mij praten. Ook heb ik weinig (lees geen) vriendinnen. Dit komt hierdoor, maar ook doordat ik in het verleden een paar nare ervaringen heb gehad met vriendschappen waar ik echt in geloofde en alles voor deed en dan toch bleek dat de vriendschap niet zo diep zat bij de ander als bij mij.

 

Jep exact wat ik doe. Gelukkig komt het nog maar af en toe terug ...

 

Ik ben helemaal niet voor terugslaan, maar jemig, met zo'n ongelovelijke rotopmerking vraag je er niet meer om, dan lig je gewoon te smeken om zo'n wraakactie! Goed gedaan dus, dat had die klasgenoot echt stevig verdiend!

Ik ben eind basisschool gepest. Kon altijd nogal goed leren en zat in de klas bij een jongen die heel graag pabo zou willen doen, maar mavo-advies kreeg... Die was nogal jaloers en aangezien de hele klas bang voor hem was...
Zodra ik op de middelbare school zat, was het over: gewoon tussen klasgenoten die vergelijkbaar presteerden als ikzelf, waar ik me weer helemaal thuis voelde en gewoon mezelf kon zijn De oud-klasgenoten die me op de basisschool gepest of gemeden hadden, hoefden daar niet bang meer te zijn voor die ene jongen, dus was het ook van hun kant direct over daar.
Eentje heeft nog ooit geprobeerd me te pesten en die heb ik z'n haren uit z'n kop getrokken. Toen stond ie, als grote sterke knul, wel aardig voor paal, dat het kleinste en fijnste meisje van de klas hem dat had kunnen flikken. Heeft ie dus nooit meer geprobeerd...

 

Nou, inderdaad! Ik voel me ook vreselijk onbelangrijk. In mijn eigen gezin niet, maar op mijn werk wel. Een paar maanden geleden kregen we een "ontwikkelingscan" bij een psycholoog om te zien wat je aan je zelf kunt verbeteren om je ambities waar te maken. Nou, alle ellende kwam boven en ben enorm gezakt in eigenwaarde. Had ik alles de afgelopen jaren verdrongen, nu is het weer volledig in mijn bewustzijn. Ik zit er aan te denken om in therapie te gaan.

Bij mij was het ook een combinatie thuis en op school. Wat een impact kan dat toch hebben..

 

Ik heb even deze uitspraken eruit gehaald, maar even een vraag ook aan de andere dames.
Wat zouden jullie doen als je merkt dat je kind gepest wordt?

Ik kom namelijk niet verder dan dit met mijn kind te bespreken en ook bij de juf aan te kaarten.
Maar het pesten verandert er niet door en blijft gewoon doorgaan.

 

Hier heel erg, op vrijwel elke school, en het was een hel. Ik werd vooral gepest omdat ik te dik was. Jarenlang, dag in dag uit. Op m'n 9e overleed mijn opa, wat echt m'n beste vriend was. Ik ben in therapie gegaan omdat ik het allemaal niet kon verwerken. Vervolgens werd ik dáár weer mee gepest, omdat ik zo vaak huilde in de klas e.d.. Uiteindelijk trok ik het niet meer, wilde liever bij m'n opa zijn en niet meer in deze wereld leven, en toen heb ik dus, als 9-jarig meisje, het stuur van m'n fiets omgegooid, zodat ik onder een auto terecht zou komen (Gelukkig) totaal verkeerd ingeschat, auto kon nog makkelijk remmen. Uiteindelijk ben ik er met die therapie wel weer redelijk bovenop gekomen, maar het pesten bleef doorgaan.

In de eerste klas van de middelbare school (expres naar een school gegaan waar ik maar weinig mensen kende) ook weer ontzettend gepest. Durfde niet meer naar school, en uiteindelijk helemaal niet meer naar school. In therapie gegaan voor straatvrees. School bleef doorzeuren dat ik 'gewoon' moest komen. Als ik zei dat ik het zou proberen dan was dat onzin, 'want iets wat je kunt hoef je niet te proberen, dat doe je gewoon'. Toen ben ik gaan automutileren, ben ik van mijn maatschappelijk werkster doorgestuurd naar een psycholoog. Daar heb ik toen eerst 2 jaar individuele therapie gehad. Hielp voor geen meter. Voelde me totaal onbegrepen daar. Mijn depressie en angsten werden alleen maar groter, durfde nog steeds niet naar buiten. Iedereen bleef maar aan me trekken, ik móést naar school, leerplichtambtenaar die begon te dreigen.. Uiteindelijk een paar keer zelfmoord geprobeerd te plegen door pillen te slikken. Toen heb ik groepstherapie gehad, EMDR, weer individuele therapie, maar het heeft allemaal niet geholpen.

Uiteindelijk bleef ik voor de 2e keer zitten in de 3e klas, wat niet mag, dus werd ik een niveau terug geplaatst. Ik zou toen het volwassen onderwijs gaan volgen. Was pas 16, je moest 18 zijn, maar er werd een uitzondering gemaakt. Ik dacht echt, dít gaat het zijn voor mij, híér ga ik mijn diploma halen.. Maar op het 'volwassen onderwijs' zitten voornamelijk 18jarigen die hun examen verkloot hebben en daar nog een paar vakken willen overdoen.. Ook dáár werd ik dus weer gepest. Heb uiteindelijk wel een paar deelcertificaten kunnen halen, maar nog steeds geen compleet diploma..

En toen.. Toen raakte ik zwanger.. Ben ik gestopt met school, en me eindelijk beter gaan voelen. Ik zeg wel eens dat 'Damiën mijn leven gered heeft', want sinds mijn zwangerschap ben ik positiever gaan denken, had ik weer iets om voor te leven. Ik zou écht niet weten waar ik op dit moment zou zijn als ik Damiën niet had gekregen..

Ik heb nu een eigen bedrijf, kan vanuit huis werken, ik zou niet wéten hoe ik zou functioneren bij een baan met allemaal mensen om me heen. Ik kom nu gelukkig wel weer gewoon buiten, maar vind het nog steeds doodeng om langs een groep met mensen onder de 25 te lopen. Ik loop liever 3 kilometer om, dan dat ik langs een drukke bushalte moet lopen. Gewoon bang om opmerkingen te krijgen..

Uiteindelijk is het allemaal wel weer goed gekomen met mij, ik ben blij met het leven wat ik nu heb, met m'n vriend en met m'n zoon. Ik kan gewoon normaal boodschappen doen en de stad in, maar ik merk toch ook nog elke dag wát al dat pesten met mij gedaan heeft..

 

sorien digi knuf meid wat erg voor je

 

ikben nooit echt gepest geweest maar ik hoorde ook niet ergens bij.
had altijd wel 1 2 of 3 goede vriendinnen op school waar ik e goed bij voelde, meer had ik niet nodig.
ik was wel zeer onzeker over mezelf, vooral bij knappe meiden, hun pesten anderen, ik hoorde er niet bij (wou ik ook niet)en was zeer stil waardoor ik me erg onzeker voelde, als ze wat tegen mij zeiden wist ik nooit wat terug te zeggen, dit heb ik nu nog soms, dat onzekere, geen idee waarom

 

Ik ben nooit gepest. Was ook in alle eerlijkheid 1 van de populairste meisjes van de school. En niet eens omdat ik nu zelfverzekerd was maar meer omdat ik een grote mond had, opzich ook wel mijn uiterlijk mee had en de juiste vrienden had. Nu weet ik dat ik nooit iemand stelselmatig heb gepest. Ik heb nooit een doelwit gehad om mezelf daardoor beter te gaan voelen. Want dat is vaak de reden. Iemand neer halen om je eigen onzekerheid te verbloemen. Maar ik heb wel rake dingen gezegd tegen mensen. Die was altijd naar aanleiding van situaties. Bv als iemand iets lelijks zei dan ging ik daar flink hard overheen. Dit zorgde ervoor dat ik vrij snel buiten ieder schot viel. Gek genoeg hoorde ik laatst van een meisje die zei dat ik haar zo gepest heb op school! Ik ben met haar in gesprek gegaan omdat ik me daar niets bij voor kon stellen en toen we echt de diepte in gingen bleek ik dus twee keer iets bij hun onder een spel te hebben gezegd. Wat? Let eens op en my god, vang eens een bal. Ze was er heel letterlijk in. Voor mij is dit geen pesten, het was een spel. Maar voor haar iets wat dus zoveel jaren later nog vers in het geheugen ligt. Dat vond ik wel heel apart en nog steeds vraag ik me af of er dan toch niet meer mensen zijn die mij herinneren als een pestkop. Ik hoop het niet! Ik vind pesten vreselijk. Maar ben ook realistisch dat kinderen hard kunnen zijn zonder na te denken over verdere consequenties. Ze weten vaak niet beter door een verkeerd voorbeeld thuis. Dat wil ik dus voorkomen door wel een goed voorbeeld te geven. Mijn dochter mag absoluut niet pesten. Als iemand het bij haar probeerd te doen zal ik hier ook heel hard tegen zijn. Hoe? Eerst via de ouders en leerkrachten en als dat niet effectief is via het kind zelf.

 

Ik zou de ouders van het kind dat pest ook aanspreken, als het niet veranderd dan zorg ik er wel voor dat dat kind van school gehaald word .. Er is geen mens op deze aardkloot die aan mijn kind komt, niet met zijn handen en ook niet met woorden.

 

Door mijn vader geestelijk mishandelt (ik kon niks, wist niks en zou nooit wat worden, etc. Als ik maar een vinger verkeerd uitstak zat hij er al boven op met een hoop ruzie en beschuldigingen. Dit kon al een deur dicht doen met geluid zijn. Want ik moest muis stil zijn. Liever had hij niet eens door dat ik er was.)
Mijn moeder deed weinig tot niets hier aan (was niet zo daadkrachtig wat dat betreft. Ook weer door haar verleden) behalve nadat er weer eens wat gebeurt was het aankaarten bij mijn vader waarna hij het "goed" kwam maken met geld of een ijsje ofzo (maar nooit met sorry en nooit zijn leven beteren) wat ik nooit aan heb willen pakken.
Mijn vaders familie kennen we eigenlijk niet omdat hij met 4 jaar uit huis geplaatst is door de kinder bescherming omdat oma hem mishandelde.
Mijn moeders familie had haar als zwarte schaap bestempelt oa omdat ze als eerste ooit in de familie gescheiden is (van een misbruikende man) Dus daar werd ik ook een beetje met de nek aan gekeken behalve door opa.
Daar door een ontzettend weerloos, onzeker, verlegen meisje. Makkelijk mikpunt dus. En dat bleek ook wel. Wat het nog erger maakte is dat ik uiteindelijk toch aansluiting kreeg maar bij een meisje waar het thuis een onmetelijke puinzooi was en die dus ook gepest werd (en haar zus voor haar etc.) Maar ik had een ontzettend goed ontwikkeld loyaliteits gevoel en zij was mijn vriendin. Ondanks dat ze me in vakanties altijd liet zitten en nooit met me speelde behalve als zij niks anders had. Dus bleef ik haar vriendin.
Ben gruwelijk gepest door iedereen in de klas en de hogere klassen op de basis school. Mijn ouders waren van mening dat dit vast mijn eigen schuld zou zijn dus er werd niks aan gedaan. En het enige wat 1 leraar ooit gedaan heeft is zorgen dat degene die me na school in elkaar sloeg dat leerjaar een half uur na mij naar huis ging zodat ik veilig thuis kon komen. Dat hielp tot de regel verslapte en hij weer gewoon tegelijk met de rest naar huis kon en me dus weer onderweg tegen kwam.
Ik was niet geheel hulpeloos want heb op den duur bij hem thuis aangebeld (toen ik wist waar hij woonde) en aan zijn moeder (waar hij bij stond...) met mijn hart in de keel, gevraagd of ze wilden zorgen dat hij mij niet meer sloeg. Dat heeft wat hem betreft geholpen. Gelukkig deden deze ouders wel wat. Helaas zaten er nog 21 andere kinderen in de klas..
Uiteindelijk was ik zo onzeker en had ik flinke (hoezo had?) faalangst waardoor ik havo niveau advies kreeg en naar de mavo gegaan ben want ik kon toch onmogelijk zo'n hoog niveau aan? Ik was te dom om uit mijn ogen te kijken!
(ben met mijn 30ste er achter gekomen dat dat heel erg mee valt met een IQ van 124..)
Op de mavo zou ik volgens mijn moeder niet meer gepest worden want dat waren weer allemaal andere kindjes.
Helaas was dat niet zo want IK was geen ander kindje. Net zo sociaal onhandig (ondertussen) en net zo onzeker als altijd. En ik had mijn vader ook nog steeds die me anders wel weer in prente dat ik niks voorstelde.
En op het VO begin je weer onderaan en degene die van de basis school daar al zaten zorgden er wel voor dat nu alle klassen boven mij inclusief mijn eigen klas mij pesten en in elkaar sloegen en wat niet.
Rond die tijd begon ik te fantaseren hoe ik uit het leven kon stappen. Gelukkig was ik te bang om het te doen want het zou maar eens mislukken. Dat zou en pijn doen EN dan zouden ze me helemaal als gestoorde zien. Ben uiteindelijk op de trap daar eens mijn evenwicht verloren en heb me gewoon laten vallen. Wie weet brak ik mijn nek wel en dan was het ook over. Helaas brak ik alleen het bandje van mijn nieuwe horloge en mijn voortand. En lag heel mijn mond en kin open.
Met mijn grote geluk kreeg ik dan ook nog eens een vriend die me sexueel en lichaamelijk mishandelde en zijn moeder nam het geestelijke voor haar rekening. Ik wilde uiteindelijk met mijn 16e van school gaan omdat ik o.a. het pesten niet meer aan kon. (mentor verzekerde me dat ze zou helpen... dat deed ze ook, de eerste week..)
Ondanks al die ellende ben ik door de mavo heen gefietst zonder al te veel problemen (nogal wiedes want ik hoorde op de havo...) en heb dat diploma dan in ieder geval, al heb je er niks aan. Maar kon het allemaal echt niet meer aan en ben niet verder gegaan.

Of ik er nog last van heb? (even het hele mishandelende vriendje en zijn moeder buiten geschouwing latend hier bij. Want daar heb ik ook nog last van alleen is dat niet wat er gevraagd werd. Al is alles een grote smeldkroes van "last van" geworden uiteraard) Ik heb nog steeds maar Mavo (al heb ik een zelfstudie photoshop en html en css gedaan). Nog steeds faalangst en ben op dit moment maar weer eens begonnen aan de AD.
Maar heb door de jaren heen wel een hele dikke huid gegroeid en ben heel wat zelfverzekerder geworden.
Maar heb soms erge problemen met het feit dat ik heel wat meer in mijn mars had maar door alles mezelf niet dusdanig heb kunnen ontwikkelen en nu dus geen baan heb of kan krijgen. Ik zou hulp kunnen zoeken voor een aantal dingen maar door bepaalde dingen in het verleden (die ik hier niet bij gezet heb) ben ik niet zo blij met dokters en "mensen die er voor geleerd hebben". Ik heb nml niet zo heel bar veel vertrouwen erin dat anderen er echt voor me zullen zijn als het er op aan komt. Zeker geen "vreemden" zoals bvb dokters oid.

Gut en ik denk ik som het even op in een notendoppie... Psych zei ooit dat ik 3 levens geleefd heb maar allemaal in 1 leven gepropt en dat hij het uitzonderlijk vond dat ik niet verslaafd ben ofzo.
Nouja zou boekdelen kunnen schrijven dus. Als dat nou zou verkopen had ik toch nog iets van een baan er door
(humor is niet aangetast door het verleden XD)

 

De hele lagere school:
-gepest
-mishandeld
-gekleineerd
door klasgenoten, en soms vond een juf het leuk om ook even mee te doen.

Ik was hoogbegaafd, praatte niet plat, was erg klein van stuk en motorisch erg onhandig.

In de brugklas meteen geen problemen meer, meer mensen bij wie ik aansluiting vond (qua taalgebruik, qua interesses).

Het idiootste is dat de grootste pesters zeggen zich er niets van te herinneren. Een meisje gooide me altijd in de rozenstruiken, sleepte me dan op de grond en bomde dan met haar billen op mijn buik en mijn gezicht. Haar maatjes stormden vaak arm-in-arm op me af om met te laten omvallen.

En wat zeggen ze op een reunie? Dat ze me zo bewonderden omdat ik altijd van die goede ideeën had en altijd leuke dingen voor de klas wist te organiseren (verjaardagen van de meester en zo). Ik heb ze geconfronteerd (hele klas) met hoe ik dit tijd ervaren heb (en niet alleen ik, mijn ouders, mijn zus, die wisten er ook van). En ze waren zo VERBAASD allemaal! Terwijl mijn moeder echt foto's heeft gemaakt van de schrammen en blauwe plekken en de kleren die kapot gemaakt waren. Tegenwoordig zou je denk ik aangifte doen.

En nee, ik ben er niet beter of sterker van geworden. Het heeft bij mij alleen maar een wegduikreflex ontwikkeld, ik ben vaak bij voorbaat al bang voor er iets gebeurt, ik mis een hoop zelfvertrouwen. Ik kan dagen van de kaart zijn van een rotopmerking.
Zonder die etterbakken had ik denk ik meer bereikt in het leven.

 

zo ervaar ik het ook Dirksmama. Als ik in die tijd niet zo bang geweest was had ik nog een opleiding kunnen doen. Maar ik durfde nergens heen en mijn mond niet open te doen.
Heb nog geprobeert om dan deeltijd te studeren oid. Maar de mensen die de "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" actie zouden moeten ondersteunen konden mij alleen vertellen dat het weg gegooid geld zou zijn als ze mij toelieten want ik zou kinderen krijgen en dan toch niet meer gaan werken.
Van binnen kookte ik maar ik hield mijn mond want durfde niks terug te zeggen.
Terug naar school in de opleiding die ik wilde durfde ik niet ivm mede scholieren en omdat ik wederom omdat ik niet durfde praten met de leraren, niet het juiste vakke[ pakket had gekozen die ik nodig had voor het grafisch lyceum.
Maar die mensen er mee confronteren? Ik denk dat ik dan alleen nog maar bozer zou worden. Want ze zullen zich van de domme houden en net doen (of misschien is het wel zo) alsof ze zich niks herinneren.
Zou mij het gevoel geven alsof ik dus inderdaad niks meer was als een gebruiksvoorwerp waar zij een lolletje mee konden hebben om de sleur van school te doorbreken.

 

Wat zijn er veel die aan zelfmoord ook gedacht hebben en geprobeerd uit te voeren. Een kind zou vrolijk moeten zijn en lekker kunnen spelen. Nou dat gaat niet echt op. Ik herinner me ook alleen dat als ik speelde met barbies ofzo, dat ze dan ruzie hadden of elkaar vermoorden of verkrachten ik was 7 of 8 jaar toen..
Ik heb 2 zussen die deden altijd veel samen, negeerden mij en ik dacht er ook over na om ze te vermoorden zo erg haatte ik ze.

Je blijft er toch een levenlang onzeker over denk ik. Ik kijk overal als een kat uit de boom eerst. Hoe mensen zijn. Ik heb nu een grote mond en niemand zal wat aan me merken hoor maar voel me altijd overal nog buitengesloten, denk nog steeds dat ik niks kan, niet leuk ben, dom ben, lelijk ben etc.
MBO heb ik niet afgemaakt kwam toen in verkeerde kringen terecht zogezegd, alleen maar bezig met zelfdestructie op alle mogelijke manieren..

Als ik nu terug kon gaan in de tijd had ik het zo anders gedaan allemaal. Maar ja, dat kan niet, moet hier nu mee leven.

 

Ja ik ben gepest op de basisschool. Waarom? Omdat mijn moeder lesbisch is sinds ik 3 jaar oud was. Mijn ouders zijn gescheiden en niet veel later werd mijn moeder verliefd op een vrouw. Deze heeft ons samen met mam opgevoed en ze zijn nog altijd samen.

Kinderen noemden mij een vieze pot, want omdat mijn moder dat was, was ik het ook. Vraag me af in hoeverre ze hier zelf opkwamen of dat ze dit thuis zo geleerd werd. Leraren deden er weinig mee. Soms werd er een gesprek met leerlingen aangegaan en dan was het een week stil, maar het begon altijd opnieuw. Ik werd de hoek ingedreven, uitgescholden en ook altijd als laatste gekozen met gym. Durfde niet te douchen erna of me amper om te kleden, want dan werd ik uitgescholden dat ik zou "kijken" naar meisjes

Eenmaal naar de brugklas werd ik door een jongen gepest (die achteraf zelf heel onzeker was). Ik wilde niet weer 4 jaar hel op school en ben toen op 1 dag volledig uit m'n dak gegaan en heb die gozer vol tegen z'n schenen geschopt midden in de gang. Er is toen niemand meer geweest die wat durfde te zeggen en ik kreeg ook al snel vriendinnen.

Ik probeer mijn dochter straks aan te leren dat ze van zichzelf moet afbijten als iemand haar pest. Ze mag van mij niet slaan, maar als ze geslagen wordt dan mag ze van mij een mep teruggeven. Als ze zelf gaat pesten, dan zijn de rapen gaar hier. Dat tolereer ik absoluut niet!

In hoeverre ik er last van heb? Ik ben erg onzeker, ben al gauw bang wat mensen van me vinden. Ga niet gauw een confrontatie aan. Ik ben bang om aan de kant gezet te worden, ondanks dat ik nu toch een paar leuke vriendinnen heb en een lieve vriend en dochter. Maar wat ik wel geleerd heb, is dat ik me absoluut niet schaam voor mijn moeder. Ik ben trots op haar, want het moet voor haar ook zwaar zijn geweest. Mijn dochter groeit op met 2 oma's en is dol op allebei

 

Ja maar ik had er weinig last van omdat het niks was vergeleken met wat ik thuis over me heen kreeg.