Mama's, Ik heb hier tijdje geleden al eens gepost, maar ik blijf met de twijfel zitten.. Wij hebben nu 3 kinderen van 4, 2j6m en 9m. Ik blijf verlangen naar een vierde kindje, maar weet echt niet van waar dit komt. Mijn hart zegt ja, mijn verstand zegt neen. We moeten dan nieuwe auto aanschaffen, kan ik de kinderen nog alle aandacht geven? Onze oudste heeft dyspraxie en een lichte vorm van autisme. Ik vermoed eenmaal hij in het lager en in het middelbaar gaat zitten, dat hij nog meer ondersteuning zal moeten krijgen. Ik zou heel graag een vierde willen, maar heb schrik dat ik mijn kinderen, en vooral de oudste daarmee te kort ga doen. Dan denk ik ook, nu is het nog niets, ze zijn nog zo klein. Eenmaal de hobby's gaan beginnen, gaan we van her naar der moeten lopen, bij wijze van spreken... Misschien toch maar beter zo laten als het is? Iemand ervaringen?
Ik lees mee, want wij twijfelen ook. Ergens denk ik, het is goed zo, en we hebben het druk genoeg. En ik verlang stiekem ook naar de tijd dat ze straks allemaal op school zitten en ik wat meer mijn handen vrij heb. Maar als ik naar mijn baby (4 maand) kijk en denk, dit is de laatste keer....Dan heb ik het toch moeilijk. En ik zie het al helemaal voor me 4 kindjes..
Ik heb 3 kinderen van bijna 12 9 en 6... Ik heb eigenlijk altijd een vierde gewild maar mijn man niet. Steeds heb ik het gevoel onderdrukt maar afgelopen september ging dat niet meer. Op een avond heb ik mijn man vertelt hoe sterk mijn wens is en na dat gesprek hebben we besloten om voor een vierde te gaan. Ondanks dat ik de afgelopen jaren het gevoel geprobeerd heb te bagatelliseren werd het steeds erger. Ben er niet jonger op geworden en het leeftijdsverschil is nu ook enorm. Heb sinds kort ook een goed lopend bedrijf. En na 5 jaar is het huis af en was de bovenverdieping ook al ingedeeld en ingericht. Zeker niet de beste tijd om aan een vierde te beginnen. Maar ja, achteraf gezien had ik de wens nooit zo moeten onderdrukken.. heeft bij mij dus niet gewerkt. Daarom zou ik zeggen als het emotionele sterker voelt dan het rationele dan gewoon doen. Van een kindje krijgen heb je nooit spijt, van een kindje niet krijgen kun je wel spijt krijgen denk ik! Succes
Hier hetzelfde (gehad). Lang twijfel gehad terwijl de jongste nog maar net 1 is, ik heb bewust genoten van de laatste. Maar toch... Ik wil toch graag nog x zwanger zijn, bevallen en knuffelen met een baby.. Nu naar een jaar een spiraal geplaatst en het min of meer voor mezelf afgesloten. Aandacht is nu nog te verdelen, straks meer vrijheden voor mezelf. En pff als ik al aan oppas denk met 4. Dus geen idee waar het vandaan is gekomen maar ineens was daar de keuze, die eindelijk wel zo goed als vast staat. Dus ja of je er wat aan hebt.. Wrs niet.
Onze oudste van 9,5 heeft autisme. Wij hadden heel lang de wens voor een derde, maar besloten het voor de rust in het gezin niet te doen. Hoe ouder hij wordt hoe intensiever hij begeleidt moet worden. Hij is heel intelligent maar mist gewoon het sociale dat wel steeds belangrijker wordt. Als we nog een kindje hadden gekregem zou dat voor ons als ouders teveel zijn geworden, maar ik denk voor hem ook. Hoe meer kinderen hoe meer prikkels immers.. ik denk dat wij wel degelijk een zekere mate van spijt zouden hebben gevoeld. Zeg niet dat je het niet moet doen maar denk er goed over na. Wij hebben ons gevoel voor een derde niet weggedrukt, dat werkt idd niet zoals 2kanjertjes zegt. We hebben het bewust gevoeld en erom gerouwd, en nu voelt het voor ons goed en we hebben er 100% vrede mee. Succes!
Ik ben momenteel zwanger van onze 4de.. was niet helemaal gepland, maar heel welkom.. we hadden het er eerst best even lastig mee gezien onze jongste pas 1.5 is zat ik er nog niet echt op te wachten.. ze zal net 2 zijn als de baby geboren word. Maar nu we er aan gewend zijn, heb ik et echt weer veel zin in! Nu is kamers en auto bij ons geen probleem omdat we geen nieuwe hoeven aan te schaffen onze auto is groot genoeg.. we hebben een schapenbedrijf met 200 schapen en mijn man werkt full time wat nu al echt aanpoten is met 3 kids en een groot huis, maar ik denk maar zo.. over een aantal jaar worden ze wat zelfstandiger en dan word alles ietsje makkelijker hoop ik
Ik merk dat ik er ook heel regelmatig aan denk, mijn kinderen zijn ongeveer even oud als die van jou he @Jackie87 Mijn man staat er op zich wel open voor. Op dit moment gebeurde echt veel bij ons op het gebied van werk. Mijn man is net een bedrijf aan het opstarten en ik heb net ontslag genomen haha. Ik wil sowieso kijken hoe dat financieel loopt. Niet dat we bang zijn om de kinderen niet zodoende te kunnen bieden, maar met een vierde erbij, wil ik echt wat meer hulp kunnen inhuren als dat nodig zou zijn. Verder heb ik op dit moment nog wel af en toe dagen dat ik merk dat het eigenlijk net wat veel is en dat ik wat snauwerig ben naar de kinderen. Ik heb bij elke kinderwens die ik heb gehad altijd gezegd, zo lang ik nog regelmatig dagen hebt dat het eigenlijk net wat veel is begin ik niet aan een volgend kind en dat vind ik nu ook zo.
Ik heb altijd gezegd dat ik niet zou gaan voor nog meer kinderen als een van de anderen extra zorg en aandacht nodig zou hebben. En er dus medisch/psychisch etc wat zou zijn. Een kind met autisme heeft alleen maar meer aandacht en zorg nodig als ze ouder worden. Nog een kind erbij zorgt voor veel te veel prikkels en minder aandacht om al die extra prikkels te verwerken. Om over zorg en aandacht van de andere 2 nog maar te zwijgen. De verantwoordelijkheid voor bestaande kinderen hoort voor te gaan op de wens voor nog meer. En bedenk dat autisme ook erfelijk is.
Zo zwart wit is het denk ik niet, onze oudste met ass heeft juist veel aan zijn broertje, kijkt veel sociaal gedrag af dus ik ben blij dat we er twee hebben. Maar na een derde een vierde is iets waar je goed over na moet denken. Ass kán erfelijk zijn, ongeveer 25% geloof ik. Hoeft dus niet. Los daarvan ben ik blij dat nog iemand aarzelend reageert, ik vind echt dat er te snel wordt gezegd dat je van een kind nooit spijt krijgt, liefde genoeg is, etc. Nu heb ik bij to dat idee niet trouwens, maar er zijn nu eenmaal situaties waarin je (helaas) soms met je verstand moet beslissen ipv gevoel.