Hoe kan het dat jij alleen simpele baantjes hebt gehad met weinig inkomen als je wel jarenlang hebt gestudeerd? En zoals hier is aangegeven werk je niet alleen voor salaris maar bouw je ook pensioen op, krijgbje vakantiegeld, wellicht een 13e maand of andere voordelen. En je blijft je kennis en vaardigheden behouden die thuis verloren kunnen gaan. Op deze manier is het lastig om in de toekomst weer op niveau of hoger te komen qua baan. Je partner zou je ook kunnen ondersteunen om verder te komen. Of bijvoorbeeld zelf wat zorgtaken op zich te nemen ipv jou makkelijk bij de deur te laten omdat je alleen "simpel" werk zou doen. Of je salaris toch weinig voorsteld. Hij kan zich wel ontwikkelen en zorgeloos aan zijn toekomst bouwen terwijl jij stilstaat. Salaris zou daarin niet bepalend moeten zijn. Zeker niet aangezien jij wel zou willen werken en het mist.
Maar dit geldt lang niet voor elke situatie natuurlijk. Werken betekent niet meteen dat je die extra's of (financiële) zekerheden hebt. Ik heb zelf bv veel zzp'ers in mijn kennissenkring (van advocaat tot loodgieter) die geen vakantiegeld hebben of pensioen opbouwen of zich verder kunnen ontwikkelen en Nederland kent een grote groep zelfstandige. Ik ben zelf zzp'er geweest en nu huismoeder, maar wij houden maandelijks geld apart voor dat gat in mijn pensioen. We wonen in een bescheiden huis die we volledig aflossen en hebben bewust niet gekozen voor die dromerige woonboerderij met hectaren aan grond die we financieel gezien ook met gemak hadden kunnen kopen. Want in dat geval hadden we nu veel minder of geen geld opzij kunnen zetten voor de toekomst of tijdens wat voor crisis dan ook. Ik vind dit soort onderwerpen snel erg zwart/wit worden en bedoel dan meer reacties die ik in dit topic voorbij heb zien komen. Dat ik huismoeder ben wil niet zeggen dat ik straks met zekerheid minder kansen heb op de arbeidsmarkt, dat wij het financieel gezien niet goed hebben geregeld of dat ik mezelf op welk gebied dan ook niet kan ontwikkelen.
Verschillende factoren, studiekeuze, locatie, persoonlijke omstandigheden uit het verleden, gat op CV etc. Ik heb wel een wo master maar niet de werkervaring voor wat ik zou willen dus dan kom je snel weer op de baantjes met lager niveau en lager salaris. Dat in combi met partner met goed inkomen zorgt ervoor dat je vrij weinig kinderopvangtoeslag krijgt en je nettoloon één op één af kunt dragen. Dat vind ik persoonlijk zonde van mijn tijd. Tevens ook afwegingen die je maakt voor je eigen gemoedsrust. Een baantje ver beneden niveau maakte mij doodongelukkig. Zou ik nu iets op niveau vinden dan was het een ander verhaal. Dan zou ik misschien wel werken voor de opvang kosten omdat dat me mentaal wel meer voldoening brengt.
ik werk deels voor het geld en voor het grootste deel omdat ik er niet gezelliger op wordt als ik alleen maar thuis zit. voor nu heb ik de ideale baan wat betreft de tijden. ik werk gemiddeld 3x per week van 17.00 tot 21.30. toen ik begon was dat van 19.00 tot 22.00 als zorgassistent bij dementerende ouderen. ik ben 5jaar gastouder geweest, maar ik stompte zo af thuis dat ik er echt niet vrolijk van werd. mn motivatie was totaal weg en ik vond dus toen ook dat ik geen goede gastouder meer kon zijn als ik de motivatie niet had. (ik de wel leuke activiteiten ed, maar dat was echt puur voor de kinderen en niet omdat ik daar nou zoveel zin in had) Nu zit ik in tweestrijd over de volgende stap (maar daar heb ik in een ander topic al over geschreven).
Oei, het gaat in ons geval wel makkelijker met 2 salarissen. In zekere zin werk ik wel voor het geld, dat het een leuke uitdagende baan is, is mooi meegenomen. Ik ben thuisgebleven toen de kinderen thuis waren en toen de jongste naar school ging ben ik gaan werken. En het geeft mij eigenlijk ook een goed gevoel dat ik ervoor zorg dat we wat makkelijker dingen kunnen doen. Op alleen het salaris van mijn man werd het spaargeld steeds minder,dat vul ik weer aan. Ik ben wel enorm dankbaar dat ik thuis heb kunnen blijvem