Financieel gezien zouden we kunnen leven van mijn man zijn inkomen, maar ik hecht heel veel waarde aan dat ik ook mijn helft inbreng, dat dat ons gelijkwaardig maakt. Daarnaast heb ik de intellectuele uitdaging ook echt nodig. Ik vind mijn werk echt heel leuk, maar ik zou het niet gratis willen doen omdat ik net zoveel in ons gezin wil inbrengen als mijn man.
Wat mij wel opvalt is dat er zoveel mensen zeggen op 1 salaris te kunnen leven. Hier zou dat echt niet kunnen. Koophuis en 3 opgroeiende kinderen en alles wat daarbij komt kijken. blijkbaar heel veel rijke mensen hier op ZP
Wij leven op 1 salaris maar goed dat is als snel als alleenstaande ouder. En daar zouden we ook met gemak van kunnen overleven als mijn vriend hier zou wonen. En ik heb echt geen wereld salaris. Zou een kwestie van prioriteiten stellen zijn. Van mijn vriend zijn inkomen zouden we gemakkelijk kunnen leven. Maar dat zeggen klinkt een beetje gek omdat we niet samen wonen.
100% zeker weten wel. We kunnen niet op 1 salaris leven. Maar: ik zou veel minder kunnen werken als ik wil. Alleen.. dat wil ik niet. Ik ben dan toch een materialist denk ik. Heb de zaken graag goed voor elkaar. Ik verdien prima, en zou ook niet minder willen werken. Ik heb de tijd voor mezelf nodig en het geld, tsja, is meer dan welkom!
Nee, absoluut niet. Ik werk kei en kei hard, vind het oprecht leuk. Mede door de opbrengsten. Maar gratis? Oh Lord. Nooit!
Dan is het toch een heel flink salaris. Wij doen geen uitspattingen en gaan niet meerdere keren per jaar met vakantie. Ik zou echt niet weten waar wij op zouden moeten bezuinigen. Er komen juist steeds meer kosten bij lijkt het wel.
Nou en of, mij ook! En dan bruto natuurlijk, want er gaan nog een hoop vanaf! (Je bruto inkomen telt mee voor de belasting)
Ja, dat dacht ik ook. Maar ja dan ga je scheiden. En moet het wel. Ik heb een koophuis (het huis dat ik samen met de ex heb gekocht) en 3 opgroeiende kinderen. Ik verdien rond de 1825 netto pm. Natuurlijk krijg ik kinder alimentatie. Maar verder ben ik dus niet rijk! Je moet je er gewoon op aanpassen, zo simpel is het. Geen dure auto, geen dure kleding. Geen dure spullen voor in huis. Lang leve marktplaats. Dat zijn ook geen keuzes, het is noodzaak. Helaas geen geldboom in de tuin. Achteraf denk ik, hoeveel geld hebben de ex en ik niet uitgegeven.... Hij heeft een prachtig salaris. + dat van mij...Waar ging al dat geld heen?
ik werk in loondienst omdat ik het leuk vind en om mijzelf te blijven ontwikkelen. Zou ik niet werken dan zouden we denk ik 'maar' 1 keer per jaar op vakantie kunnen. Daarnaast ben ik eind vorig jaar een eigen bedrijf gestart, tot nu toe kost dit alleen nog maar geld maar dat zou binnen een jaar anders moeten zijn. Zo niet, dan stop ik er mee. Mijn bedrijf is vooral voor de lol en wordt dus niet meegerekend bij onze inkomsten.
Misschien wel. Al zou ik dan de uren beperken tot de schooltijden van mijn zoon. Hij gaat nu 3 middagen naar de bso.
Ik werk voor het geld en omdat ik het erg leuk vind. Ik kan niet stoppen met werken want dan zouden we net aan niet rondkomen. Ik werk echt graag en thuisblijfmoederen zou mij doodongelukkig maken. Ik ben nu bijna klaar met een werk/leer traject van 2 jaar na een soort van carriereswitch. Ik wilde dit zo graag en ben blij dat ik het gedaan heb. Ik werk 32 uur maar na de geboorte van mijn tweede zoon ga ik 28 uur werken.
Ik werk omdat ik het super belangrijk vind om onafhankelijk te zijn (eigen geld verdienen). Daarnaast heb ik lang gestudeerd dus zou het zonde van al die studiejaren vinden om niet te werken. En ik vind het ook gewoon leuk om te werken. Ik geniet van de contacten met mijn collegas, dingen helemaal doorspitten en lekker kritisch te zijn. Ik zou het gratis niet doen maar dat komt vooral omdat ik vind dat ik het geld waard ben . Ik werk 34 uur en dat vind ik prima. Zou ook niet weten wat ik thuis zou moeten doen de hele dag.
Waarom leeft er nou nooit eens een man hier op het salaris van de vrouw? Zo van “mijn man zou wel kunnen stoppen met werken, ik verdien genoeg, hij verdient wat zodat we wat luxer kunnen leven”, ofzo.
Inmiddels zouden wij rond kunnen komen als ik drie dagen zou werken. Vind het alleen voorlopig nog te belangrijk om een buffer op te bouwen, die is er door een dubbele scheiding en een (inmiddels al een poosje afgesloten) wsnp traject immers niet. Overweging is dus om een paar jaar vier dagen te gaan werken. Momenteel werk ik “gewoon” nog 40 uur. Is gewend en dus prima te doen, maar beetje ademruimte en extra tijd met de kinderen begint ook steeds zwaarder te wegen. Heb onlangs dus verzoek gedaan bij HR om te kijken hoe we een beetje handig mijn recht op ouderschapsverlof kunnen inkleden. Ergo; veel werken is hier logischerwijs pure noodzaak want tja de omvang van het gezin natuurlijk hè. Maar een beetje minder gaat ergens in de nabije toekomst wel kunnen. Onbetaald zou ik enerzijds m’n werk nog steeds leuk vinden maar zou het nooit dóén zonder m’n paycheck aan het einde van de maand.
Ik zou mijn werk ook doen als ik er niet voor betaald kreeg! Ok, in deze tijd natuurlijk niet écht (niet realistisch als ik wel kinderopvang moet betalen) maar denk dat als ik in vroeger tijden had geleefd ik met liefde alle vrouwen in mijn omgeving bij hun bevallingen had geholpen zonder daar persé iets voor terug te krijgen. Ik zou echt zo'n dorpsvroedvrouw zijn geweest die door iedereen (arm of niet) wordt opgetrommeld waarna mijn buren dan vast mijn kinderen wel weer hadden opgevangen