Dat klinkt heel onaantrekkelijk... Mijn man werkt ook hard, en in bepaalde periodes nog wat harder. Dan is hij laat thuis (gisteren om 20.30 uur en dat deze week heel vroeg) en moet hij thuis ook nog veel werken. Maar dan weet ik dat het tijdelijk is en dat vinden we beiden prima. En zelfs in die drukke periode kan ik altijd een beroep op hem doen, als dat nodig is voor de gezinssituatie. Dan kan hij zijn agenda blocken en zorgen dat hij er is. Verder dan dit zou ik het niet willen. Maar belangrijkste is misschien dat dit voor ons beiden wel werkt en dat we dit met elkaar hebben afgestemd, voordat hij bepaalde promoties kreeg. Het maakt mij wel nieuwsgierig wat je man voor werk doet. En wat gebeurt er als hij toch een keer nee verkoopt aan zijn baas?
Mijn man heeft ook zo'n functie gehad. Tja als het bij je functie hoort dan is dat zo. Wat voor functie heeft je man. Werk je zelf ook. Maw zou hij een andere baan kunnen zoeken of betaalt zijn inkomen alle rekeningen?
We hebben allemaal andere behoeften in het leven. Sommige mannen hebben de behoefte om iets te betekenen op het werk. Als hij daarvoor bereikbaar moet zijn dan so be it. Ik zou het hem gunnen! Want hij geniet van zijn baan! Bovendien ga ik er vanuit dat hij zelf ook liever niet gebeld wil worden als hij thuis is maar het gewoon accepteert als part of the job. Ik zou het hem dan ook niet nog moeilijker maken. Mijn man is zzp'er en werkt ook veel meer dan de gemiddelde persoon en is ook vaak nog laat 's avonds aan het werk, of moet nog even zijn laptop openen terwijl het een feestdag is of zelfs ergens naartoe om te netwerken. Tjah, "offers brengen" zeggen we dan tegen elkaar. En dan zorg ik dat het extra gezellig is als hij weer thuis is en dat hij kan ontspannen. Eén geruststelling; als jouw man zo door klimt is hij misschien op een dag de baas en dan bepaalt hij zelf of hij opneemt of niet. Dit is mijn mening, die zal niet bij iedereen goed vallen, maar ik ben dan ook echt een cheerleader voor mijn man. Ik support hem 100%, ook in zijn werk en dromen, daar maken we samen offers voor en die support krijg ik ook van hem. Als hij wil opklimmen, geef ik hem een pootje als ik daartoe in staat ben.
Nou dit! Ik snap wel dat je baalt hoor en er moet wel enige tijd zijn waarin je man zou moeten ontspannen en thuis kan zijn. Wellicht is de verdiensten er ook naar en daarbij kan hij ook degene die belt opvoeden, maar dat kost wel tijd. Soms zijn dingen niet belangrijk en dan zegt mijn man ook gewoon, waarom kon dit niet wachten tot morgen? Enige wat hij dan vaak hoort is... eehhhhh weet ik eigenlijk niet! En laten we wel wezen in onze ogen (de vrouwen) zijn deze telefoontjes dan vaak niet belangrijk, wel voor het bedrijf. Ik zou met hem in gesprek gaan dat je het vervelend vindt om de momenten die er toe doen, laat hem zorgen dat zijn vrije dagen (zoals vakantie) ook echt vakantie kunnen zijn (dan bedoel ik geen pasen). En hij heeft het naar zijn zin, dat is ook wat waard, wil je dat 'afnemen'? (zo zwaar is het niet maar zo kan hij dat wel zien). Wij hebben een eigen bedrijf en hiermee de afspraak gemaakt dat hij elke dag tussen 18-20 uur thuis is om te eten en voor de kinderen. Gelukkig ontwikkelt hij zorgsystemen, dus dat kan via de laptop, na 20 uur slingert hij die laptop weer aan en werkt nog een aantal uur. (dan zit hij op de bank, maar eigenlijk is hij er niet hahahaha). Het is geven en nemen...
Ik ben wel heel benieuwd hoeveel ze hem daarvoor betalen dan.... Mijn man heeft een goed salaris en is in principe ook wel buiten werktijden bereikbaar maar neemt hij niet op dan is het ook goed.
Jep hier ook een ding. Man groeit overigens wel door, maar is daarbij naar zijn werkgever heel duidelijk geweest. Familie komt eerst. En overuren zitten bij zijn contract in, dus geen tijd/voor tijd of uitbetaling, daar is zijn salaris ook naar, maar dat wil niet zeggen dat je altijd moet overwerken.
Denk trouwens ook dat de houding van je man een probleem is. "Kun jij lekker winkelen" zou hier niet in goede aarde gevallen zijn.
Promotie, promotie... dat betekent vooral nóg meer klaar staan voor je baas in zulke banen dus ach. Ik werkte voorheen ook 60-70 uur per week en ik ben blij dat ik dat heb opgegeven. Er stond wel een miljoenenjaarsalaris in het verschiet bij promotie op hoogste niveau maar wat heb je eraan als je je kinderen niet ziet? Nou, die zag ik dus nooit. Van het eerste jaar van mijn oudste weet ik niks meer, ik was er ook niet. Voor mannen misschien anders ivm status en eigenwaarde maar ik zou het niet accepteren.
Wat ik me wel afvraag.... hij heeft deze baan pas een jaar. Hebben jullie dit toen besproken bij het overwegen of hij de baan wel of niet zou nemen?
Nou dit dus. Ik vind dit zo ontzettend denigrerend! Tenzij je met je man getrouwd bent voor t geld en idd alleen maar winkelt met zijn geld. Maar dat leek me niet t geval. Waarschijnlijk was dit van te voren bekend, dat dit bij de functie hoort. Dus, of je hebt niet goed gecommuniceerd met je man hierover, of je man's werkgever is hier niet duidelijk over geweest. Een oplossing heb ik niet, het gesprek aangaan met je man lijkt mij de eerste stap.
Hier ook een man die veel werkt en altijd bereikbaar moet zijn. Maar het bedrijf is voor de helft van hem dus dat is logisch. Soms vind ik het zwaar omdat ik het meeste alleen doe. Maar hij vind het werk heel erg leuk dus ik steun hem erbij. Maar hij doet aan de andere kant wel zijn best om zoveel als kan thuis te zijn. Hij werkt nu vaak savonds en zaterdagmiddag thuis zodat hij kan bijspringen als dat nodig is. Maar toen hij bij de 2e in en na de kraamtijd niet eens fatsoenlijk thuis was ben ik wel het gesprek aan gegaan. Dit heb ik wel heel wat keren moeten doen voor het kwartje viel maar uiteindelijk is hij mij ook beter gaan begrijpen. En met de kraamtijd van dochter was hij een stuk meer thuis. Dus mijn advies is: bedenk voor jezelf wat jij acceptabel vind mbt de hoeveelheid werken, bereikbaarheid enzovoorts. En ga dan het gesprek weer aan. Zonder verwijten maar laat hem weten dat je dingen moeilijk vind. En probeer samen een middenweg te vinden die voor beiden acceptabel is. Oh ja, hier hielp het ook om te benoemen dat je wel trots op hem bent dat hij zo hard wil werken en dat hij promotie heeft gekregen.
Ja, maar jij vind het prima. TS niet. Ik zou het ook niet prima vinden. We hebben geen gezin gesticht dat ik in mn eentje moet runnen. Vriend heeft een tijdje gehad dat 'ie 6 dagen per week moest werken. Dat hebben we ook snel afgekapt. Ik wil dat gewoon niet, klaar. Dan maar minder salaris hoor. Ik heb ook mn baan van 34 uur nog. En die wil ik ook zeker niet opgeven voor een zgn carriere van mn vriend.
Ik bedoelde niet alleen mensen met kinderen. Alhoewel het daar op lijkt nu ik mijn reactie teruglees, het was laat toen ik dat bericht typte haha.
Ik denk dat het probleem vooral bij jouw man ligt. Het is voor bepaalde functies inderdaad nodig om ook buiten reguliere werktijden bereikbaar te zijn of in een vakantie of feestdagen in noodgevallen. Maar jouw man lijkt hier volgens mij zelf niet mee te zitten en laat het gebeuren, best lastig als jij het vervelend vind en hij reageert heel laconiek dat jij wel lekker kunt winkelen. Zou toch duidelijk tegen hem zijn dat dit jou stoort.
Mijn man is elke werkdag bereikbaar van 8 tot 18:30 ongeveer. (Daarna is het bedrijf dit dus ideaal hahah) Ook in zijn vakantie/vrijedagen. Helaas krijgt hij hier geen cent extra voor. Daar stoor ik mij soms wel aan. Altijd aan die telefoon maar geen vergoeding. Is hij een dag vrij is het de volgende dag gezeik. En kan hij het weer oplossen kun je nagaan hoe dat is bij een week vakantie. Wat voor bedrijf is het als hij 24/7 bereikbaar moet zijn? En idd over wat voor salaris praat je? Gaat het om een paar 10tjes, of is het 1000(den) extra. Dat zou voor mij namelijk wel een groot verschil zijn.. Praat er nogmaals over met je man en kijk wat er te regelen valt. Bijvoorbeeld na een bepaalde tijd niet meer bellen. Of tussen 17:30 en 19:30 niet bellen. Zoals je man reageert lijkt mij het probleem bij hem te liggen en niet bij zijn baas. Hij vind het allemaal prima volgens mij
Als vrouw zou ik t absoluut niet waarderen. Man en ik hebben er ook duidelijke afspraken over. Al groeit hij nu ook en is zijn werkweek van 32 naar 36 naar 40 uur gegaan en over een maand waarschijnlijk naar 44 a 48 uur. Houd mn hart vast voor volgend jaar, want nu werk ik 12u pw maar dan 20. Als kind: mijn vader was altijd oproepbaar (helaas niet om te groeien in functie ofzo) gewoon omdat dit bij zijn baan hoorde. Ik heb het nooit erg gevonden alleen wel jammer bij bijvoorbeeld het millennium ofzo. En soms wel spannend als hij voor gevaarlijke situaties weg moest.
Mijn man werkt ook heel veel, meestal ook de weekenden en hij heeft al jaren niet meer al zijn vakantiedagen opgenomen. Maar dit is ook wie hij is, als hij van 9 tot 17 zou werken, zou hij heeeel onrustig worden en is het thuis ook niet fijn... We hebben wel afspraken mbt de kinderen, zo legt hij ze om de dag in bed (bad, pyjamaas, nog een spelletje, voorlezen etc). En in het weekend ook een paar uur spelen, bv fietsen, kinderboerderij etc. ‘s Avonds of ‘s ochtends hebben we ook even een uurtje om samen te zitten. Maar voor en na die momenten werkt hij. Hij zegt echt nooooit dat ik daardoir ‘lekker kan winkelen’, dat vind ik heel denigrerend.
Ik begrijp dat iedereen andere behoeftes heeft, maar zijn vrouw en kinderen hebben ook behoeftes. Bijvoorbeeld de behoefte om samen met papa Sinterklaas te vieren of de behoefte aan simpel weg meer tijd samen en van elkaar te genieten. Ik vind het egoïstisch om alleen uit te gaan van je eigen behoeftes en deze voorop te stellen zonder rekening te houding met de behoeftes van anderen. Voor jou werkt het, maar TS heeft duidelijk andere behoeftes. Zij en haar man hebben samen voor een gezin gekozen en dit betekent geven en nemen. Hier hoort bij dat je soms ook moet inleveren en niet alles kan doen, wat je zelf wilt. Ik zou dit persoonlijk ook niet accepteren en hier zou dit ook nooit gebeuren. Voor ons komt ons gezin en onze relatie op de eerste plaats en niet onze carrière. Ik vind mijn werk belangrijk, maar ik zou niet nooit ten kosten laten gaan van het geluk van mijn kinderen en de kwaliteit van mijn relatie.
Mijn man is voor zijn werk als militair altijd 5 dagen per week van huis. In het weekend is hij thuis. Soms is hij een paar weken op oefening of hebben we een uitzending van een paar maanden. Ik sta er het meeste van de tijd alleen voor maar als hij thuis is...is hij ook echt thuis! Hij is niet de vader die op zondag het vlees komt aansnijden. Nee hij weet wat er speelt binnen het gezin en is er in de weekenden ook echt voor ons. Als hij dan nog altijd bereikbaar zou moeten zijn voor het werk...dan was onze relatie snel afgelopen geweest.
Idd hier ook geen overuren extra betaald, maar dat gaat over en weer. Man blijft langer als dat nodig is en toen wij vorige keer om half 5 op school moesten zijn voor dochter dan doen ze daar ook niet moeilijk over.