Graag wil ik jullie een vraag voorleggen waar ik niet uitkom. Ik heb er al veel over nagedacht en met mijn vriend over gepraat. Ons dochtertje is na 24 weken zwangerschap levenloos geboren. Mijn werkgever heeft daarop direct zwangerschapsverlof voor mij aangevraagd. Het UWV heeft dit toegekend (de grens ligt bij 24 weken; daarvoor krijg je niets, daarna alles). Ik heb dus officieel recht op 16 weken zwangerschapsverlof: tot 15 juli! De gynaecoloog raadde ons beiden (ook mijn vriend) aan om minstens 6 weken niet te gaan werken en om daarna te kijken of het wel/niet ging. Mijn vriend is gisteren weer halve dagen gaan werken, maar niet zijn normale werk. Hij doet nu tijdelijk onderzoek en geen veeleisend project. Ik voel me inmiddels veel beter (ruim 4 weken na de bevalling en 5 weken nadat we wisten dat Sterre niet meer leefde), al komt het verdriet wel af en toe opzetten. Ik ben er nog wel veel mee bezig. Maar ik heb het idee dat ik wel zou kunnen werken. Ik heb er echter weinig zin in, maar dat is weer wat anders. Het is ook niet echt nieuw voor mij; ik kan gewoon heel goed thuis zijn en met mijn eigen dingen bezig zijn zonder dat ik tegen de muren opvlieg. Het is ook mooi weer; dat scheelt. Ik had al min of meer besloten om ruim 6 weken na de bevalling weer halve dagen te gaan werken en het dan langzaam op te bouwen. Ik weet dat ik recht heb op dat verlof, maar is het moreel verantwoord om dat helemaal op te maken? Het zou een soort zomervakantiegevoel geven... Alsof ik spijbel. En ik denk dat mijn werkgever niet verwacht dat ik het opmaak. Maar nu zegt een collega weer dat ik die tijd moet nemen om het te verwerken en dat 12 weken nog niets is om dat te doen. En ze zegt dat het heel druk is, dus ik zou dan hard moeten werken (natuurlijk vallen daar afspraken over te maken, lijkt me. Beter op halve kracht dan niet werken). Mijn baas zegt me de tijd te nemen, maar hij liet wel min of meer doorschemeren dat hij me al eerder terugverwacht had. Dat gevoel kreeg ik althans. Maar die collega zei weer dat mijn baas een gat in de lucht zou springen voor elke week die ik eerder terug ben... Ik werk bij een psychologisch adviesbureau (ben zelf ook bedrijfspsycholoog) dus mijn baas en nog een collega zijn psychologen. De andere collega's zijn moeder. Er is dus veel begrip en medeleven, dat wel. Maar het is een heel klein bedrijf, dus mijn 2 collega-psychologen werken nu samen voor 3. Tijdelijke krachten inhuren kan niet; pas na 1/2 jaar ben je een beetje ingewerkt omdat het heel specialistisch is. Als je al een ervaren psycholoog kunt vinden die het tijdelijk zou willen doen. Wat vinden jullie van dit dilemma? Heeft 1 van jullie ervaring met zwangerschapsverlof na een doodgeboren kindje en wat hebben jullie zelf gedaan? En waarom hebben jullie die keuze gemaakt?
lieve meid, ik heb geen ervaring hiermee, maar ik ben wel net sinds maandag mijn 11 weken oude kindje verloren... Ik zit nu te wachten tot de vruchtzak af komt, en zo niet dan moet ik volgende week naar ziekenhuis... Ik heb 1 ding geleerd tijdens mijn kortdurende zwangerschap (ik ben nl. door bloedverlies met 6 weken al een keertje 2,5 week thuisgebleven) dat niets belangrijker is dan je eigen gezondheid. Hoe goed ik je schuldgevoel ook kan begrijpen naar je werk toe, je hebt recht op die 12 weken, en als jij er nog niet klaar voor bent, dan ben je er nog niet klaar voor, en dan (sorry dat het zo bot over komt) is het eigenlijk niet jouw probleem dat er geen extra krachten ingehuurd mogen worden (wel vreemd overigens). Meid, jij hebt je tijd nodig, je kindje verliezen is niet niks, neem je tijd, want weet je wat het is, als jouw baas een vrouw zou zijn en dit zou overkomen, zou hij ook deze tijd nodig hebben gehad. Laat het los meid, jij bent nu het belangrijkst... heel veel sterkte met het verwerken van je verlies...
Als je de kans krijgt van je werkgever dan zou ik zeggen pak de kans. Er zijn zat werkgevers die zeggen meld je maar ziek en als je je goed voelt kom maar werken. Je baas krijgt gewoon betaald voor de tijd dat jij verlof hebt. 5 weken is nog maar heel kort er kan nog vanalles komen. Het is niet dat je profiteert, tis niet niks dta je hebt meegemaakt!
Ten eerste wil ik je zeggen dat ik het heel erg voor jullie vind dat jullie dochtertje na een zwangerschap van 24 weken levenloos is geboren. Zelf zou ik nu nog niet weten hoe ik dat verlies zou moeten verwerken. Daarnaast zou ik je adviseren om gebruik te maken van je rechten. Neem "gewoon" die 16 weken verlof die je zijn toegekend. Het zou zo jammer zijn als je nu weer te snel je gewone leventje oppakt en er dan later misschien toch spijt van krijgt. Ik snap wel dat je zegt dat je je best goed voelt en dat het als een soort vakantie voelt, maar ik denk echt dat je deze tijd nodig hebt om alles te verwerken. Ook om straks een keer weer de stap te durven zetten om weer zwanger te worden. (als jullie dat willen natuurlijk) Persoonlijk denk ik dat je het nog best moeilijk gaat krijgen als je jezelf nu al weer terugplaats in het arbeidsproces. Het blijft natuurlijk altijd je eigen mening en keuze. Jij voelt jezelf het beste en het is voor buitenstaanders moeilijk om jou daarin te adviseren. Als ik voor me zelf mag praten (ik weet natuurlijk niet hoe het voelt om dit mee te maken) dan zou ik thuis blijven en proberen te genieten van kleine dingetjes en van elkaar en je vrienden en familie. Het leven gaat al zo snel en als je later op deze periode terug kijkt zul je zien dat die 16 weken dat jij er niet was op je werk echt geen levensgroot verschil maken voor de buitenwereld. Maar wellicht voor jou! Ik wens je in ieder geval heel veel succes met je keuzes en met het verwerken van je/jullie grote verlies. Liefs, Dolfijn
Allereerst natuurlijk nog gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje! Misschien is het een idee om op een soort therapeutische basis een aantal uurtjes per week te werken? Je spreekt bijv. af dat je een aantal momenten in de week probeert aanwezig te zijn en wat werk te doen, maar wel met de vrijheid om af te bellen als het niet lukt... Heel veel succes met het verwerken van dit alles en met het terugkeren op je werk! Groetjes, Anakin.
Gecondoleerd met het verlies van je dochtertje. Hoe prettig het is om thuis te zitten , als psycholoog weet je waarschijnljkwel dat het aangeraden wordt om een vast dag ritme in te brengen en vrij snel weer op "therapeutische" basis te gaan werken. Als je het emotioneel gezien aankan, zou ik even doorbijten en weer heel rustig aan beginnen. Ik heb geen ervaring met een doodgeboren kindje, kan je verdriet dus moeilijk echt invoelen, maar zoals je klinkt en wat je zelf aangeeft zou ik weer wat gaan doen.
Allemaal hartelijk dank voor jullie antwoorden. Het is trouwens niet zo dat er geen andere kracht mag worden ingehuurd, het kan echt niet. Een nieuwe collega kost minstens een half jaar om in te werken. Voor die tijd heb je er alleen maar last van. Ik vind ook dat ze hun eigen probleem moeten oplossen - dat doen ze dan ook dapper, hoor. Geen verwijten. Het is meer het idee van: wat is reëel? En ik voel me dus best goed, al besef ik dat dit is in een situatie waarin er geen druk op mij wordt gelegd. Is er iemand die het zelf heeft meegemaakt? Hoe lang zijn jullie thuis geweest? Hebben jullie je hele verlof "opgemaakt" of niet?
Gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje. Iemand die je misschien meer kan vertellen over verlof bij doodgeboorte is Meliske, zij verloor haar dochtertje in januari bij 26 weken. Misschien heb je daar iets aan. Heel erg veel sterkte en succes.
Gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje, ik wens je heel veel sterkte om alles een plekje te geven. Ik heb geen ervaring met verlof maar uit jouw bericht haal ik wel een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk, wat ik overigens goed begrijp, op dit moment vind ik persoonlijk niet dat je kan beslissen of je het hele verlof op gaat nemen. Dat het UWV het hele verlof heeft toegekend wil niet zeggen dat je dan ook verplicht bent het op te nemen, maar ze moeten wel de beslissing maken om het toe te kennen en bji zwangerschapsverlof ligt de duur eenmaal op zoveel weken, dus ik zou me niet druk maken over de vraag: neem ik dat verlof wel of niet als jij weer gaat werken dan stoppen ze die uitkering gewoon weer Als ik je mag aanraden, luister heel goed naar jezelf, alleen jij weet wat je wel of niet kan, en omdat ik denk dat jij net zo'n verantwoordelijkheids-slaaf bent als ik voor je werk, vind ik dat je nu even niet aan je werk moet denken, jij gaat gewoon even voor nu, dat is zo belangrijk! Als je straks wat verder bent kan je in goed overleg met je werk op arbeidstherapeutische basis beginnen te werken, of meld je jezelf voor halve dagen beter en halve dagen ziek bijv. ik noem maar wat maar ga je zelf NIET opjagen door verantwoordeljikheid of verplichting omdat die UWV-uitkering is toegezegd voor zoveel weken of omdat het op je werk zo druk is sorry voor het lange antwoord, maar dit is zo belangrijk echt waar succes met het niet nemen van deze beslissing (en ik bedoel echt: niet nemen) veel liefs,
Gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje, ik wens je heel veel sterkte om alles een plekje te geven. Ik heb geen ervaring met verlof maar uit jouw bericht haal ik wel een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk, wat ik overigens goed begrijp, op dit moment vind ik persoonlijk niet dat je kan beslissen of je het hele verlof op gaat nemen. Dat het UWV het hele verlof heeft toegekend wil niet zeggen dat je dan ook verplicht bent het op te nemen, maar ze moeten wel de beslissing maken om het toe te kennen en bji zwangerschapsverlof ligt de duur eenmaal op zoveel weken, dus ik zou me niet druk maken over de vraag: neem ik dat verlof wel of niet als jij weer gaat werken dan stoppen ze die uitkering gewoon weer Als ik je mag aanraden, luister heel goed naar jezelf, alleen jij weet wat je wel of niet kan, en omdat ik denk dat jij net zo'n verantwoordelijkheids-slaaf bent als ik voor je werk, vind ik dat je nu even niet aan je werk moet denken, jij gaat gewoon even voor nu, dat is zo belangrijk! Als je straks wat verder bent kan je in goed overleg met je werk op arbeidstherapeutische basis beginnen te werken, of meld je jezelf voor halve dagen beter en halve dagen ziek bijv. ik noem maar wat maar ga je zelf NIET opjagen door verantwoordeljikheid of verplichting omdat die UWV-uitkering is toegezegd voor zoveel weken of omdat het op je werk zo druk is sorry voor het lange antwoord, maar dit is zo belangrijk echt waar succes met het niet nemen van deze beslissing (en ik bedoel echt: niet nemen) veel liefs
Hallo Mandarijn, Juist heel erg bedankt voor je uitgebreide antwoord. Ik zal de beslissing dan ook nog maar even uitstellen. Overigens had mijn dochtertje trisomie 18, net als jouw kindje.
ook trisomie 18 wat erg, wisten jullie het al vroeg? bij mij kon je het heel goed zien op de echo met 10 weken, het vocht in de 13e week heb ik een opgewekte miskraam gehad ik ga je denk ik een pb sturen als je het goed vind?
Ik vind het heel erg vervelend voor je wat er is gebeurd! Ik zelf heb een "miskraam" gehad met 16 weken. Tijdens de eerste echo kwamen we erachter dat het een meerling was en na een reductie hebben ze het alledrie niet overleeft. Ik heb op dat moment geen verlof gekregen, wel ben ik van baan gewisseld en heb ik een maandje thuis gezeten omdat het ook echt even niet meer ging. Ik merkte wel na die maand dat ik er aan toe was weer wat werk te doen. Dit heeft me ook heel erg goed gedaan, omdat je toch onder de mensen bent en je niet in je verdriet blijft hangen. Voor mij was dit in ieder geval wel zo. Luister goed naar jezelf en naar je lichaam. Wat ik zou doen in jouw situatie is 1 dag in de week beginnen met werken b.v. per half mei. En dat langzaam een beetje opbouwen door bijvoorbeeld in juni 2 dagen te gaan werken zodat als je weer moet beginnen niet 5 dagen erg zwaar worden. Ook heb je dan minder een schuldgevoel omdat je toch werkt in een periode die je vrij had mogen nemen. Maar luister goed naar jezelf, gaat het niet dan gaat het niet!
Hartelijk dank voor al jullie antwoorden! Mandarijn, natuurlijk kun je me een PB sturen. Ik zat er ook over te denken om jou een PB te sturen. Wij wisten lange tijd niet dat Sterre trisomie 18 had. Bij ons was niets te zien op de echo van 10 weken. Het hartje klopte toen vrolijk. Alles leek goed. Ik heb dan ook geen nekplooimeting gehad, want ik had sterk het gevoel dat het kindje gezond was. Ik was dan ook heel bang dat ik (voor niets) een vruchtwaterpunctie zou moeten door een verdikte nekplooi met kans op een miskraam. We hebben toen besloten om het niet te doen. Bij de 20 weken echo hadden ze veel moeite om het hartje goed te zien. De echo duurde wel anderhalf uur. Het hartje leek toen uiteindelijk goed. Sterre bleef wel achter in groei, mn. de kleine hersenen. We moesten terugkomen na 3 weken, maar we mochten ons geen zorgen maken. Na 3 weken was ze nog verder achtergebleven in groei en toen gingen ze ook weer naar het hartje kijken. Ze bleek een gat in haar hart te hebben. In combinatie met de achterblijvende groei dachten ze toen aan trisomie 18 of aan het syndroom van DiGeorge. Omdat ik al 23 weken en een paar dagen was, hebben ze toen een vruchtwater- en een navelstrengpunctie gedaan. Met een navelstrengpunctie weet je namelijk de uitslag na een paar dagen i.p.v. na een paar weken. Na de punctie is ze gestorven. Waarschijnlijk was ze te zwak voor deze punctie. (Een navelstrengpunctie wordt trouwens bijna nooit gedaan, alleen in noodgevallen waarbij men echt snel de uitslag wil hebben. Het is ook gevaarlijker dan een normale vruchtwaterpunctie). Na een week werd de bevalling opgewekt en is ze ter wereld gekomen.
Wat vreselijk dat jullie ook je kindje zijn verloren. Helaas weet ik maar al te goed in welk schuitje nu zit. Wij zijn zelf ons eerste kindje verloren met 23 weken en 4 dagen. Dus net niet de grens van 24 weken gehaald, dus ook geen zwangerschapsverlof toegekend gekregen. Ook ons kindje had trisomie 18. Hier kwamen we pas na de geboorte achter, op de echo met 22 weken hadden ze gezien dat ons kindje een open schedeldakje had en nooit levensvatbaar zou zijn. Hierop is een week later de bevalling ingeleid. Het is bij ons nu bijna een jaar geleden. Ik ben (als ik je berichtjes zo lees) net zo'n verantwoordelijk typeje zoals jij. Neem echt je tijd, dat heb je nodig. Ik kon op een gegeven moment thuis wel weer m'n draai vinden, maar toen ik eenmaal weer wat ging werken merkte ik al snel dat m'n concentratie veel minder was dan ik gedacht had. En zeker in jouw werk lijkt me dat toch best belangrijk. Ik ben uiteindelijk begonnen met 2 uur per week (!) op AT-basis, ook op advies van de bedrijfsarts. Ik denk dat dat zo'n 12-16 weken na de bevalling was. Halve dagen is al best behoorlijk wat om weer mee te beginnen, zeker zo snel al. Ook heb ik de eerste tijd geen extern contact gehad, om zo goed mogelijk weer in m'n werk te kunnen komen. Al met al is dat rustige opbouwen heel goed geweest, ik heb geen noemenswaardige last gehad van terugslagen in m'n werk. Luister echt goed naar je gevoel, en wees voorzichtig. De terugslagen komen namelijk harder aan dan je zou denken. En dipjes hou je (ook na een jaar en een broertje of zusje voor je kindje in je buik). Dus laat je niet opjagen door mensen die zeggen dat " als je het emotioneel aankan, zou ik even doorbijten" (sorry wannabe, jij hebt het niet meegemaakt, dus ik neem het je ook niet kwalijk), of een baas die je weer erg graag ziet komen. Je collega's en baas hebben er echt niets aan als jij straks een terugslag krijgt doordat je te vroeg bent begonnen of te hard van stapel ben gelopen. Je bent bevallen en hebt ook nog eens een enorm verlies meegemaakt. Ik zou dus als ik jou was gewoon het verlof gebruiken. Heel veel sterkte ! veel liefs, pooh P.S. Je mag me ook altijd PB-en hoor!
Tjonge allemaal veel sterkte met het verlies en de verwerking, zover dit mogelijk is. Niet helemaal te vergelijken, maar mijn moeder stierf een aantal jaar zeer plotseling, vrij jong. Ze stierf in het buitenland en ik werkte toen op een alarmcentrale voor mensen die in het buitenland hulp nodig hadden. Ik heb toen een dossier (op basis van haar ziektekostenverzekering) laten maken bij mijn eigen collega's voor het terughalen naar NL van het stoffelijk overschot. Een merkwaardige situatie. Ik werd drie weken uit het rooster gehaald en kreeg te horen dat ik thuis moest blijven om het eerste verdriet een beetje te verwerken, en als ik meer nodig had dat ik dan moest bellen, ook al zou het maanden duren. Uiteindelijk ben ik na twee weken aan het werk gegaan, het verdriet vloog me thuis aan en ik kon beter weer wat gaan doen. Ik ben langzaam weer begonnen. Ik ben "blij" dat ik weer wat kon gaan doen en niet thuis hoefde te blijven. Ieder heeft zijn eigen gevoel hierin, hoewel ik je volledig begrijp in je dillema, volg je eigen hart! Je eigen kindje verliezen lijkt me zeer ingrijpend en je moet dan ook doen wat JOU goed lijkt en waar je je goed bij voelt. Sterkte!
Lieve dames, Allemaal hartelijk dank voor jullie antwoorden. @Pooh, vreselijk dat jij het ook meegemaakt heb. Het lijkt wel of trisomie 18 meer voorkomt dan in de boekjes staat... Om eens te kijken wat er gebeurt als ik mezelf een beetje onder druk zet, heb ik 2 dierbare vrienden te eten gevraagd. We hebben sinds het verlies van Sterre wel af en toe bij vrienden gegeten, maar we waren zelf nog niet de gastheer en -vrouw geweest. De vrienden brachten het voor- en nagerecht mee, dus ik hoefde alleen het hoofdgerecht maar te maken. Toen de pan voor de asperges te klein bleek, raakte ik toch meer in paniek dan normaal. Ik merkte dat het echt een druk op me legde om te moeten 'presteren' al was het maar in de keuken (ik kook heel graag namelijk) Onze vrienden hadden een CD bij zich met muziek die ze wilden laten horen. De tekst bleek iets in de trant van "She never knew you couldn't dance" te zijn. We zaten er allebei wezenloos naar te luisteren omdat ons meisje nooit zou dansen. Dus ik moest huilen... kennelijk gaat het toch minder goed dan ik dacht. Ik zal het inderdaad maar langzaam opbouwen. Ook werd mij door een collega gevraagd om te bellen of een mailtje te sturen naar een man die ik een aantal maanden geleden voor een onderzoek heb gehad. De uitslag van dit onderzoek was negatief, maar ik vond dat hij zich wel kon ontwikkelen. Hij had er nu weer vragen over. Dat hij er nu weer over ging zeiken riep bij mij een ernorme agressie op. Uiteindelijk heb ik hem gemaild en niet gebeld omdat ik wist dat ik er niet tegen zou kunnen als hij me ook maar 1x in de rede viel. En het was zo'n type dat je nooit laat uitspreken
Lieve Aquilegia, Toevallig zat ik dat pas ook al te denken, dat het meer voor lijkt te komen dan de kansberekeningen aangeven. Tja, je denkt af en toe dat je al heel aardig op weg bent, maar dan is het gewoon weer even 2 stappen terug. Dat hoort er helaas bij ben ik achter. Neem je tijd en luister goed naar je gevoel. Maar volgens mij kwam je daar van de week al achter. Goed dat je die man alleen gemaild heb (vind ik trouwens nog heel wat hoor). Ik heb het zelfs nu nog wel eens, dat ik merk dat ik niet zo goed tegen mensen kan die "zeuren". En op je werk is dat best lastig Ik laat het dan meestal een collega oplossen, daar is de klant ook weer bij gebaat Heel veel sterkte! Veel liefs, pooh