Hoe krijg je dat in vredesnaam allemaal ingepland? Nemen de artsen nog wel pauzes en werken die elke dag door tot 20.00 uur ofzo?
Trouwens, complimenten voor alle meeschrijfsters. Het is 1 van de weinige topics die al 4 pagina's duurt zonder dat er sprake is van moddergooien en afzeiken!
Ik werk in een ziekenhuis met zeer complexe zorg Het is zwaar en druk en geen 1 dag is hetzelfde dus plannen is hartstikke leuk bedacht maar niet haalbaar Met sommige collega's werk ik prettiger of we zijn meer op elkaar ingesteld waardoor de enorme werkdruk soms wat meer te verdragen is
Ik denk dat niemand vindt dat dit probleem puur en alleen een planningsprobleem is, dan was het allang opgelost geweest. Daarnaast denk ik ook dat ad hoc situaties in elke branche voorkomen, sowieso waar mensen te vinden zijn (dus overal), dus niet zorgspecifiek. Ik denk dus ook niet dat het 'm daar in zit. EDIT: o te snel verzonden. Ik denk dat we het echt meer moeten zoeken in eigen gedrag. Waarom kan de één wel tijdig grenzen aangeven en de ander niet? En ik geloof écht niet, alleen al naar mezelf kijkend, dat dat met meer of minder passie of hart voor de zaak te maken heeft.
Nee precies, dus ik wil maar zeggen, anders plannen heeft geen invloed. En dat is toch de vraag van TO? Hoe planning invloed heeft op de werkdruk. Hoe de druk van de wachtlijsten ervaren wordt is per collega wel verschillend. En ook hoe je je mannetje kunt staan tegenover veeleisende cliënten.
Ik ervaar weinig werkdruk, maar kan me heel goed voorstellen dat collega’s dat wel zo zien; zeker de jonkies met weinig ervaring. Bij ons is geen dag te plannen omdat er altijd wel iets tussendoor komt. Lees; een uithuisplaatsing van een kind, een kind dat wegloopt uit een pleeggezin, een wegloper uit een instelling, een ontevreden zorgaanbieder, een spoedoverleg, woedende ouders enz enz. Maar dat maakt mijn werk wel heel afwisselend en ik voel me heel vrij. Ga ik op huisbezoek en kom daarna langs een Zeeman? Even naar binnen om te winkelen voor mijn kinderen, zie ik een supermarkt? Even boodschappen doen. Je deelt vaak je eigen tijd in. Maar soms is het wel lastig. Schrijf je net een verzoek aan de rechtbank, gaat je telefoon weer en is het ergens hommeles...
Pauze? Als je heel veel geluk hebt! De praktijk is open van 08u-17u, de meeste dagen is er niemand voor 18u weg. Tenzij er sprake is van een dienst op de hap, dan mag je nog van 17u-23u aan de bak. Daarbij zijn er behalve de patiënten natuurlijk ook nog administratieve taken en de verplichte nascholingen. Maar op sommige dagen is het behalve keihard werken, ook heel dankbaar werk. En op sommige dagen wordt je keihard afgezeken om niets zoals @Anouk2005 al zei.
Op die manier snap ik je, dus in jouw geval niet in dat je een tandje harder moet werken maar de emotionele belasting ervan doordat je steeds hulpbehoevende mensen moet vertellen dat ze echt geen voorrang krijgen terwijl iedereen zijn eigen situatie het meest hulpbehoevend vind?
Staken in de zorg is praktisch onmogelijk. We kunnen niet zomaar onze cliënten geen zorg geven. Zij zijn dan de dupe. Sorry mw, morgen komt er niemand. We gaan staken, dus u moet zelf maar zien hoe u uit bed komt, neem maar een dag geen sondevoeding want we komen niet daarvoor, drains spoelen kan ook wel een dag overslaan. Tja die levensbedreigende infectie moet u maar hopen te overleven. Wij komen niet, wij gaan staken. Nee dat kan niet. Patiënten hebben ten alle tijde recht op zorg, en voor een groot aantal is die zorg het verschil tussen leven en dood. Als het kon, als alle familie dan een dag voor moeder, zus, zoon, broer zou zorgen... Als alle mensen zonder sociaal vangnet zorg van iemand anders zou kunnen krijgen stond ik morgen op de barricade. Maar ik sta morgen zorg te verlenen. Bij kinderen, terminale mensen, bejaarden, jonge mensen die ernstig ziek zijn. En ik droom dat er ooit iets veranderd qua werkdruk. Maar ondanks de werkdruk heb ik de mooiste baan ter wereld. Hoe bijzonder is het, dat je het verschil voor iemand kan maken. Hoe mooi dat je zo dichtbij een ander mens mag zijn.
Dat snap ik maar er moet toch buiten staken om een manier zijn om je te laten horen? Ik vind het schandalig en als ik voor jou/jullie had kunnen staken had ik het gedaan. Echt diep respect voor wat jij doet ♡
Ik werk in de zorg, grotendeels ambulante zorg en ik ben het er mee eens. Het is geen populaire mening onder mijn collega's maar ik vind de werkdruk wel meevallen. Bij ons is een goede planning heel erg belangrijk. De meeste patiënten hebben afspraken die door het secretariaat van de artsen worden gemaakt. Tussendoor komt ook nog regelmatig een "noodgeval", geen ambulance met loeiende sirenes maar wel patiënten die snelle uitgebreide zorg nodig hebben, bijvoorbeeld alle eerste onderzoeken bij druk op de borst, om een hartinfarct (hopelijk) uit te sluiten. Dan is er een strakke planning nodig, maar ook rust om het allemaal niet nog stressvoller te maken. Als laatste moeten we tussendoor nog stationaire patiënten inplannen. Het is vaak behoorlijk aanpoten, maar vaak merk ik ook dat er al snel "stemming" en werkdruk wordt gemaakt. Dan wordt er 's ochtends al zuchtend en steunend naar de patiëntenlijsten gekeken en bepaald dat het een drukke, stressvolle en chaotische dag gaat worden. Ik merk dat de werkdruk heel erg wordt gemaakt door de collega's met wie je werkt, maar dat mag uiteraard niet hardop uitgesproken worden. Ik heb het wel eens in het team gegooid hoe we het personeel beter en efficiënter in kunnen plannen, maar de enige oplossing is altijd meer personeel, dat er voorlopig niet gaat komen.
Wat verfrissend om een keer zo'n reactie te horen van iemand uit de zorg! Ik werk in een grootschalige logistieke omgeving als leidinggevende en je laatste opmerking komt mij ook heel bekend voor: de enige oplossing wanneer er veel werk is, is altijd 'er moet gewoon een mannetje bij' en er kan niets anders bedacht worden (verwijl er van management natuurlijk standaard een mannetje minder ingezet mag worden ). Dat spanningsveld zal er altijd zijn denk ik.
En toch he.... ik begrijp echt dat je bijvoorbeeld als je in de zorg werkt ontzettend kunt worstelen met het idee om cliënten in de kou te laten staan, maar toch, alle voorbeelden die ik hier lees bevestigen mijn idee dat het toch ook voor een groot deel aan jezelf ligt hoeveel druk je hierdoor ervaart. En, zoals @a2cmieux zegt, aan de houding van de collega’s. Het voorbeeld van de man met de pijnlijke knie die met een grote mond op het laatst nog geholpen eist te worden. Tja, heel jammer, en irritant dat hij vervolgens de boel nog bij elkaar scheldt, maar ik zou daar echt niet warm of koud van worden. Of de 300+ mensen die bellen voor een afspraak op een ochtend. Ongelofelijk vervelend om zo te moeten werken en frustrerend dat je het nooit voor hen allemaal op korte termijn op kan lossen, maar wederom: hoe erg ik daar ook van zou balen, ik zou ook dat gewoon los kunnen laten als ik naar huis ga en het probleem bij de organisatie leggen. Hard misschien, maar ik kan het leed van de wereld niet op mijn schouders nemen en doe dat ook echt niet, hoeveel passie ik ook voor mijn werk heb: het blijft mijn werk en mijn privéleven blijft voor mij altijd op 1 staan. Maar dat is karakter en ik kan inderdaad emotioneel goed loskoppelen, dus ik snap dat dat moeilijk gaat als je dat niet kunt. Maar daar lijkt me dan wel echt winstpunt te zitten voor een hoop mensen. Probeer daar hulp bij te krijgen en maak je zelf niet verantwoordelijk voor dat wat je niet eigenhandig kunt veranderen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen en voorbeelden te noemen waar het anders is. Als je bijvoorbeeld ook privé in zwaar weer zit of met andere problemen worstelt, dan kan de situatie op je werk de druppel zijn. Maar van alleen werkdruk zou je niet om horen vallen. Als dat het geval is moet je denk ik echt goed nadenken of het werk dat je doet wel voldoende bij je past. Ik probeer niet ongevoelig te zijn en geloof echt dat het ervaren van zoveel druk juist uit hele goede bedoelingen van gepassioneerde mensen voortkomt, maar op de lange termijn gaat dat je gewoon opbreken. Ik werk niet in de zorg, maar wel mensen die met andere problematiek te maken hebben: criminaliteit, verslaving, mensenhandel; en op wie mijn beslissingen veelal direct bepalen of zij bijvoorbeeld die nacht een dak boven hun hoofd hebben of niet. Ik word regelmatig uitgescholden, bedreigd, om hulp gesmeekt en heb ook al menige keer een vaas oid naar m’n hoofd gehad of de hulp van beveiliging of politie nodig gehad om iemand te verwijderen. Vaak steken zaken ‘s avonds laat de kop op en dan kan ik op komen draven. Ik kom dus ook echt in objectief aardig stressvolle situaties terecht en zoals ik eerder al aangaf: mijn twee voorgangers zijn beide uitgevallen met een burn-out en mijn huidige directe collega’s klagen en zuchten ook wat af. Wij doen hetzelfde werk, met dezelfde passie en dezelfde werkdruk en toch ga ik ‘gewoon’ ontspannen naar huis en heb ik op het werk tussendoor lol met collega’s. Dat is toch echt instelling: verg geen onrealistische dingen van jezelf en doe wat je kan. Meer is niet mogelijk en je doet jezelf (en dus indirect je gezin) daar schade mee.
Ik werk in de zorg in een setting waar veel patiënten acuut binnenkomen. Het is niet te plannen wanneer die ambulance voor de deur staat (of met zn drieën tegelijk) of wanneer een opgenomen patiënt ineens instort. Dus dan kan je rustige dag ineens omslaan. Volgens mij kennen alle takken van zorg wel die vrijdagmiddag patiënt, die hebben wij ook, met een beetje pech wordt hij om vijf uur s nog vol verwachting op je afdeling gedropt vanuit een ander ziekenhuis door de ambulance die geen tijd had hem eerder te brengen. (En de avonddienst heeft zeker geen tijd om zo iemand fatsoenlijk op te nemen en te woord te staan en de lijnen uit te zetten) Ook de poli's zijn gewoon druk als je het goed wilt doen. Veel werk vooraf en achteraf, zeker in onze setting waar de ziektebeelden vaak complex zijn. Dat is zeker planbaarder en in die zin relaxter maar soms zijn de uren in een dag gewoon te weinig, en uitlopen is soms onvermijdelijk maar drukt ook flink op je. Maar het allerbelangrijkste in werkdruk/burn out risico is als je onvoldoende controle kan hebben over je dag. Je kiest niet voor niks een acuut vak, dus dat moet je leuk vinden en gewoon hard werken is prima. Moeilijker wordt het bij chaotische roosters, zonder voorbereidingstijd ergens neergeplant worden, onmogelijke overboekingen zonder overleg, het gevoel dat je voortdurend achter de feiten aan loopt. Killing wordt het als je tegengewerkt wordt door falende ict of apparatuur, bureaucratie, onwilligheid van ondersteunende collega's. Als wat je patiënt nodig is er wel is, maar je het niet kan krijgen. Of als je in je drukte voortdurend wordt gestoord over volstrekt niet spoedeisende of irrelevante zaken.
Dit zet zo de toon van de dag al ... dan wordt je al moe! Wat goed hoe je er mee omgaat en tegenaan kijkt. Hoop dat je dat blijft houden! Dank voor je reactie
Er zijn een aantal dingen denk ik * echte werkdruk * slecht kunnen plannen * karakter Het is natuurlijk niet zo dat iedereen die werkdruk ervaart ook slecht plant. Ook niet alle slechte planners zullen persé werkdruk ervaren. En dan heb je ook nog de mensen die door bepaalde karaktereigenschappen (bijvoorbeeld bang om fouten te maken)gevoeliger zijn voor druk en stress. Ik zie in mijn omgeving dat met name een combinatie van twee, of eventueel alle drie, van deze punten zorgen voor burnouts. Dus én hoge werkdruk én slecht kunnen plannen. Of én perfectionistisch zijn én planningsproblemen hebben.
Ik werk 21 uur, ik begeleid 6 cliënten ambulant (psychiaterie/verslavingszorg). Daarnaast doe ik ook nog de personeels planning voor de locatie. Nouu geloof mij....de werkdruk is enorm. Maar goed....ik maak overuren...en door die overuren heb ik extra vrije tijd. Maar ik denk dat ik zeker wel 4 uur per week meer werk.