Relatie, maar wil bam moeder worden

De grootste fout die je nu maakt, is dat je denkt dat een kindje misschien een nieuwe kans voor jullie relatie betekend..
Integendeel..! Mensen denken dat een kindje ze dan meer naar elkaar brengt.. Maar vergeten dat je juist een ontzettend sterke basis nodig hebt samen, wil je de gebroken nachten, constante gehuil en chaos overleven.
Ik zou er zelf persoonlijk niet voor kiezen. Waarom niet eerst alles op alles zetten om van jullie relatie weer een toprelatie te maken zodat je straks kan kiezen voor een kindje die ook nog eens een papa en een mama heeft die hem of haar een stabiel en liefdevol gezin kunnen bieden.

 

Vandaag een account aangemaakt en direct zo'n bericht geplaatst... hmmm... zet me toch altijd even aan het denken...


Maar goed, ik ben het met Jewel eens je maakt een hele domme fout als je denkt dat een kindje een nieuwe kans is. Eerst aan je relatie werken en dan pas een kindje op de wereld zetten met elkaar. Kind heeft er niets aan als jullie het toch niet redden

 

Ik sluit me bij Jewel aan.

Je kiest of voor je relatie en vecht daar eerst voor, zodra jullie weer goed op één lijn zitten hopen dat het jullie samen gegund is om een kind te mogen krijgen.
Of je verbreekt de relatie en kiest er bewust voor om alleen moeder te worden.

Maar idd een kind is nooit een manier/reden om een relatie te redden.uiteindelijk zijn in groot deel van de gevallen de kinderen hier de dupe van.

 

Hier ging mijn relatie idd een soort van ten onder na de eerste haha (was ook een moeilijke baby daar niet van, maar toch).

 

Ik lees nergens dat ze een kindje wil om de relatie te redden.(edit: toch wel, )

Echt inderdaad een pittig dilemma.

Ik zou eerst kijken wat de relatie nog voorstelt. Denk je dat de passie ooit terug zal komen? Of is het eigenlijk alleen maar vriendschap.

Als je daar uit bent weet je ook wat je moet doen.

 

ik ben het met de andere vrouwen eens...

 

Weet je vriend dit? Het lijkt mij vrij naief om zomaar te denken dat jullie daarna weer bij elkaar zouden komen na een stop zodat jij van een ander (donor) zwanger kan worden ofzo.... Ik vind het hele verhaal nogal vaag. Je houdt van hem, maar wilt hem wellicht verlaten om een kind te kunnen krijgen want die hoeft niet perse van hem te zijn.

Veel relaties komen in een dip als zwanger worden niet 1,2,3 lukt. Dit betekend niet dat het niet meer goed gaat komen. Als je echt samen ervoor wilt gaan kom je er vaak ook wel weer uit.

Maar het lijkt net of jij niet om de relatie geeft maar gewoon perse een kind wilt (hoe maakt niet uit). En dat lijkt mij geen gezonde manier van denken. Als je alleen bent en je wilt graag een kind is het heel wat anders dan je vriend eruit gooien omdat de relatie in een sleur zit en dan zeggen dat het daarna eventueel wel weer goed kan komen...

 

Ben het ook helemaal eens met jewel.
Ik ben misschien heel ouderwets in dit opzicht, maar wat mij betreft gaat het zo: éérst een goede relatie, dan kinderen.
Al kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die andere keuzes maken en dat wil ik niet veroordelen, maar zelf zou ik er nooit voor gekozen hebben.

Praat met elkaar, waarom het de afgelopen maanden zo moeilijk is geweest, wat je van elkaar nodig hebt. Je zegt dat je nog van hem houdt. Ga uit van die basis en werk eraan! Relaties blijven niet vanzelf gezond, en 'de passie' heeft soms ook veel inzet nodig.

 

ik denk dat je sowieso alles eens voor jezelf op een rijtje moet hebben, voor je verder gaat voor een kindje. Een stabiele basis heeft een kind wel nodig, of dat nu bij 2 ouders is of eentje.

 

Waarom zou je je vriend verlaten om zwanger te worden en daarna weer terug te gaan naar hem? Hij is ook niet gek, neem ik aan.
Als je het traject van een donorvader in gaat. Zul je echt niet eerder zwanger zijn dan als je samen met je vriend iui ondergaan. Het ligt niet aan je vriend dat je nog niet zwanger bent geraakt, maar bij jou is pcos vastgesteld zeg je zelf al.
Ik vind het erg tegenstrijdig en onlogisch als ik eerlijk ben.

 

Sorry maar ik vind je gedachten gang wel wat raar overkomen. Je wilt graag een kindje maar niet perse van hem. Je houd nog wel van hem en de relatie kan wel door gaan maar er is weinig tot geen passie.

Weet je vriend hoe je hier over denkt? Ik zou me knap lullig voelen als ik zijn schoenen zou staan.

Ik zou eerst met hem eens een goed gesprek aangaan. Misschien vind hij de mmm ook geen leuk traject en trekt hij zich daarom wat terug omdat hij niet weet hoe hij zich op moet stellen tegenover jou.

Denk goed na over wat jij ook wil en vooral hoe jij je toekomst ziet. Alleenstaande moeder is natuurlijk ook moeilijk, ook al kies je er bewust voor. Maar voor nu zou ik echt eerst alleen praten praten en nog eens praten met je vriend.

 

De medische mallemolen kan behoorlijk inhakken op een relatie. Ga eerst eens bekijken of jullie nog bij elkaar horen (is er nog liefde, gevoel?) en kijk hierbij niet naar het krijgen van een kind. Als je niet meer van hem houdt, moet je gaan. Houd je wel van hem, dan moet je samen bekijken hoe je de medische mallemolen vol houdt. Het is soms slopend, maar je kunt begeleiding krijgen. Je gebruikt nu 2 maanden Clomid en eigenlijk sta je nog maar aan het begin van de MMM. Er kan nog veel meer komen.

Speelt je leeftijd ook een rol?

Ik wens je wijsheid en sterkte.

 

sorry maar als je zegt dat jij en je vriend al lang vechten voor een fijne realtie...dan lijkt het mij nu niet verstandig om aan kinderen te denken. zou je niet eerst alles goed op orde krijgen?
en daarbij komt ook nog dat jullie/jij het nu heel moeilijk hebben door de medicatie enz. ik snap dan niet waarom je juist nu een kindje zou willen. het is echt niet niks hoor en als je al moeite heb zonder een kindje dan zou je er zeker niet nu aan moeten beginnen. kindjes zijn leuk maar ga het niet romantiseren want er zijn ook doodvermoeiende momenten.

 

Idd

 

Apart ...

Maar het lijkt me dat je misschien eens met de vriend moet praten over hoe hij zich voelt in het hele process. Jullie zitten er samen in, niet "jij zit erin en je vriend moet er maar zijn voor steun". Zo werkt het natuurlijk niet.

En ik heb het met de anderen eens, eerst je relatie dan een kind. En misschien ook je verwachtingen bespreken of bijstellen.

 

Toch snap ik de keuze voor BAM mam niet als je een relatie hebt.
Als het echt zo slecht gaat dan ga je uit elkaar. Maar zou je dan echt al direct het donor proces in gaan?

Volgens mij is hier gewoon sprake van een obsessie om zwanger te worden. Wat enigsinds logisch is als het niet vanzelf gaat, maar het lijkt mij verstandiger om met beide benen op de grond te blijven staan. Wat is een half jaar op een mensenleven om ervoor te zorgen dat je kindje een goede basis krijgt? BAM mama's zullen ongetwijfeld een goede basis hebben voor hun kindjes, maar dat zal niet op deze vreemde manier tot stand gekomen zijn denk ik.

 

heb je al eens hardop tegen je vriend gezegd wat je hier post? dan geef je hem ook de keus er wat mee te doen, nu niet.

 

Dit zou voor mij al genoeg reden zijn om nu niet samen voor een kind te gaan.
Ik heb zelf 2 jaar in de MMM gezeten, en weet wat voor druk dat op je relatie kan zetten, en daarna de slapenloze nachten, kind opvoeden etc. Als je relatie nu al niet goed is dan geef ik het ook weinig kans dat die relatie een MMM traject, zwangerschap en kind opvoeden overleefd.

Lijkt me tegenover je vriend ook wel zo eerlijk om dit ( jouw ideeën, gevoelens etc ) te bespreken.