Denk dat je het verkeerd begrijpt. Want ik werd heel graag. En liefst ga ik door en door en dus over mijn grenzen. Ik heb ook nog helemaal niks met mijn baas of collega’s besproken over met verlof gaan. Maar is vooral zoals ik eerder zei. De angst. Wat als het niet meer mocht gaan. Dan breekt de hel los bij die planner. Ik hoop ook zover mogelijk te komen. Die instelling heb ik zeker. Ik kan niet zonder mijn werk en vind thuis zitten vreselijk. Dus over die instelling zit het wel goed.
Ja precies! Ik herken je gevoel wel echt van mijzelf. Ik ben zelf een juf met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Maar het is echt zoals je zegt: je moet aan jezelf en aan je kleintje denken nu. Dat is het allerbelangrijkste! Zo’n nare collega is bijzaak.
De Makkelijker gezegd dan gedaan maar laat die angst los, het is niet jouw verantwoordelijkheid of de planning rond komt. Als het zover is moet je baas hier maar inspringen. Alle energie die het nu kost, levert niks op!
Die collega van jou gaat volledig buiten haar boekje. Dit soort dingen alleen communiceren met je leidinggevende en zodra zij jou zo behandeld haar doorverwijzen naar je leidinggevende met de mededeling dat je niet zo behandeld wil worden. En ook al dit soort dingen melden aan je leidinggevende! Misschien wordt het tijd om iemand anders het rooster te laten maken. Wat betreft je werkzaamheden. Ik zou het allemaal even afwachten. Als het aan de orde is, dan is het vroeg genoeg om het te bespreken!