Ohh mijn lieve papa, wat heeft hij zich zelf aan gedaan? Mijn vader is diabeet, zijn nieren werken nog maar voor 16%. Hij is al meer als een jaar aan het tobben met zijn gezondheid. Heeft begin van het jaar bijna 3 weken in het ziekenhuis gelegen vanwege een bacterie in zijn bloed. Maar mijn lieve vadertje knapte maar langzaam op. Kreeg een maand of 3/4 geleden wonden aan zijn kuiten. Eerst ontkennen dat er wat is, "ik voel me wel okee". Uiteindelijk heeft mijn zusje kunnen kijken naar de wonden (ze werkt in de thuiszorg), en heeft toen met de huisarts gebeld. Langzaam aan groeiden de wonden dicht, het einde kwam in zicht gelukkig zo vlak voor de vakantie. Op vakantie heeft hij angstvallig zijn sokken aangehouden, hij had last van een teen maar hield het wel in de gaten.. Ik had beter moeten weten.. 1x vlak voor het einde heb ik gezegd dat hij de huisarts alvast moest bellen zodat hij gelijk terecht kon na de vakantie, dat zou hij doen.. en weer had ik beter moeten weten. Uiteindelijk is vandaag de huisarts geweest, die mijn vader gelijk doorstuurde naar het ziekenhuis. Mijn lieve vadertje wordt morgen geopereerd, de 2 kleinste tenen worden geamputeerd, en als hij pech heeft nog een stuk maar dat weten ze vlak voor de operatie pas.. Mijn lieve vadertje.. wees niet meer zo eigenwijs.. en vecht voor jezelf! Sorry.. moest dit even kwijt.. Frustratie.. onmacht.. Had ik niet..?
Oh knuffel voor jou! Dit is zo herkenbaar... heb het helaas bij allebei mijn ouders meegemaakt ... Je moet jezelf echt niks kwalijk nemen, je houdt van je vader, maar hij is echt zelf verantwoordelijk. Je kunt hem slechts iedere week van top tot teen inspecteren... Mijn moeder had ook diabetes en heeft een infectie aan haar been verzwegen. Uiteindelijk leidde dit helaas tot amputatie van haar onderbeen. Mijn vader heeft ook infecties verzwegen en nu houdt hij ookal weken krampachtig zn sokken hoog opgetrokken, dus ik maak me ook zorgen. Maar ik probeer wel mijn eigen grens te bewaken, als hij niet naar een dokter wil of mij niks wil vertellen is dat zijn eigen keus en zal hij zelf met de consequenties moeten leven.
Ik weet ook dat je gelijk hebt.. maar toch.. Mijn moeder is bijna 20 jaar geleden overleden.. Dus het voelt alsof we een beetje voor hem 'moeten zorgen' Wat heftig van je ouders! Hopelijk bedenkt je vader zich en gaat hij snel naar de dokter. Ook een dikke knuffel voor jou!
Ja ik snap het helemaal, mijn moeder is vorig jaar overleden, dus ik heb ook sterk het gevoel voor mijn vader te moeten zorgen. Dat rare idee dat je dingen moet verzwijgen en vooral niet naar een dokter moet gaan, dat is zo hardnekkig bij die generatie. Ik weet niet goed hoe je dat moet doorbreken en toch hun privacy respecteren. Mijn vader kan echt boos worden als ik te veel doorvraag over zijn gezondheid. Heel veel sterkte met de operatie. Let goed op dat de wondverzorging er na goed gaat, dat de thuiszorg goed geregeld is. Ik weet niet of hij al huishoudelijke hulp heeft, maar het is belangrijk dat alles een beetje schoon blijft. Wij hebben nu ook een speciale pedicure die iedere maand langs komt en een oogje in het zeil houdt.
Mijn vader kan er inderdaad ook boos om worden. Of het een generatie ding is weet ik niet. Hier wel een familie ding in ieder geval.. Thuiszorg komt wel goed. Het stomme is dat die wonden begonnen toen hij met die bacterie plat lag. Maar niemand in het ziekenhuis die er toen naar keek, thuiszorg kwam alleen langs voor de antibiotica in te spuiten. Ik vind wel ergens dat de huisarts een steek heeft laten vallen. Als je daar komt met 1 wond op je kuit en er daarna een stukje onder ook een wond komt dan ga je toch de voeten ook bekijken? Ik snap dat je het niet zomaar kan 'ruiken' als arts maar bij een diabeet let je toch juist wat meer op? Die pedicure moeten we inderdaad wel achter aan. Alhoewel mijn opa er ook 1 had maar die kwam op een gegeven moment niet meer opdagen.. Dus we zoeken een ander
Mijn moeder ging naar een podoloog voor diabetische voetverzorging. Alleen die kwam niet aan huis, dus als mijn moeder niet in staat was om te lopen ging de afspraak niet door, terwijl ze hem dan juist nodig had... hoe krom. Nu hebben we een pedicure die gespecialiseerd is in diabetes en ze komt gewoon aan huis. Waarschijnlijk kan ze wel minder doen dan de podoloog, maar ze kan het in elk geval signaleren als er iets niet goed gaat. Maar misschien dat jouw vader nog wel naar een podoloog kan? Komt hij nog zelfstandig buiten de deur?
Ja dat is inderdaad heel krom.. Bij mijn pa missen ze wel meer.. Toen hij zo ziek was door de bacterie (wat we toen nog niet wisten) had hij s'ochtends een afspraak bij de internist. Mijn zusje is mee gegaan, hij moest met een rolstoel naar binnen want zijn lichaam was een wrak. Die arts wou hem naar de controle van de nieren gewoon naar huis sturen Toen is mijn zusje los gegaan tegen die arts en mocht mijn vader naar spoed. Wat maar goed ook was want als hij wat later was gegaan was het anders afgelopen.. Je bent tegenwoordig echt een nummer en geen patiënt meer.. o jij komt voor je nieren? Daar kijk ik alleen naar en de rest is niet mijn probleem. De diëtist kijkt alleen of je aankomt. Oh je hebt geen energie? Je krijgt flesjes met meer calorieën. Alles werkt langs elkaar heen en dat is voor niemand goed.. Nou veel verder dan 100 meter liep hij niet.. Dus er zal iemand aan huis moeten komen. Is denk ik sowieso een betere stok achter de deur voor hem.
Echt het is helemaal waar wat je schrijft... zo herkenbaar!!! mn vader ging het ziekenhuis in met een ontsteking aan zn been (dik been vol vocht) ab-kuur, week later weer naar huis. Krijgt hij thuis zware hartaanval, dagen op ic gelegen... ja zeiden ze daar .. uw vader heeft zware hartproblemen, daarom had hij zo'n dik been. Hij had een week in het ziekenhuis gelegen, maar niemand was op het idee gekomen even te onderzoeken waarom dat been dik was...
Dat klopt.. en dat weet hij ook heel goed. Maar toch een soort angst of iets.. Ik weet het niet precies.. en hij zelf waarschijnlijk ook niet. Een hele harde les hoop ik voor hem.
zal wel hoor. maar helaas komt nu zijn angst uit. al valt het soms gewoon niet tegen te houden. ook al ben je er gelijk bij. ik hoop het.
Wat naar! Hopelijk ziet hij na de operatie " het licht" en zorgt hij beter voor zich zelf. Vaak moet het goed mis gaan voor het besef komt.
Beterschap! Als hij genezen is, kan hij ook een x-aantal keer per jaar naar een pedicure met aantekening voor de diabetische voet, dan wordt dat vergoed in de meeste gevallen. Zo kan zij helpen bij zijn voetverzorgen en houdt iemand het in de gaten. Maar inderdaad, nu eerst genezen, is een rottige combinatie, diabetes en voetproblemen.
Maar van een dik been kunnen ze echt niet op maken dat hij een infarct gaat krijgen. Mensen met een zwak hart houden nou eenmaal sneller vocht vast. Dat is geen voorbode van een infarct. Wist je vader niet dat hij een zwak hart heeft dan? Slikt geen medicatie?
Ik snap dat ze niet konden zien dat hij een infarct ging krijgen, maar wel dat hij een zwak hart had. Dat wisten we op dat moment nog niet, hij slikte geen enkele medicatie. Pas na het infarct heeft hij medicatie gekregen.
Poeh heftig te lezen dit. Mijn moeder had diabetes, en had afstervende plekken op haar voet. We hadden op dinsdag een afspraak bij de arts, kon echt niet eerder, de huisarts heeft nog gebeld. De zondag daarvoor is ze gestorven, waarschijnlijk een hartaanval... We zullen nooit weten waar het precies door komt, ik heb er voor gekozen om het niet te laten onderzoeken, maar ik zal het me altijd afvragen. Echt hoor, het is zo belangrijk om zorgvuldig te zijn met je lijf. Maar ik snap de angst en de tegenstand tegen nog meer doktersbezoekjes zo goed.