Ik zit met een probleempje.. Afgelopen oktober ben ik geopereerd aan een tumor in mijn nek. Daardoor heb ik tot 1 december helemaal niet kunnen werken, daarna 30%, vanaf 1 jan 50%, vanaf 1 feb. 70% en vanaf half maart 100%. Nu ben ik dus vanaf 1 april naar 90% gegaan, mijn contract gewoon terug laten zetten. Nu ben ik zwanger en heb enorm last van mijn heup/bekken. Dit komt voornamelijk door mij hypermobiliteit. Ik krijg fysiotherapie, maar mijn therapeut zegt ook dat ik het echt rustiger aan moet gaan doen, maar ik vind zelf dat ik het echt niet kan maken om nu weer minder te gaan werken of desnoods niets te doen. Ik heb een kantoorbaan, dus naar mijn idee maakt het niet uit of ik nou thuis zit of op mijn werk. Ik heb nog een Arboarts van mijn vorige afwezigheid en wil sowieso vragen wat hij ervan denkt.. Hoe denken jullie erover? Wat zouden jullie doen? Overigens is mijn "officiele" leidinggevende er niet, zij is zelf met verlof en komt 1 sep. terug.
Waarom vind je dat je het 'niet kunt maken' om minder te gaan werken nu? Als het voor jouw gezondheid (en wellicht voor de baby) beter is om minder te gaan werken, is dat toch belangrijker dan wat de baas ervan vindt? Bovendien: jouw klachten zijn zwangerschapsgerelateerd. Dat betekent concreet dat het UWV de kosten voor jouw minder-werken op zich neemt, en niet je baas. Financieel maakt het voor je baas dus niet uit, maar er moeten wel wat formulieren voor worden ingevuld en er moet natuurlijk vervanging voor jou gezocht worden.
Vind idd dat je dat zeker wel moet doen. Je gezondheid en die van de baby is nu het belangrijkst. Snap wel dat je het moeilijk vindt, maar het is even niet anders. Denk dat het toch erg belangrijk is dat je het rustig aan doet. Je baas moet zich daar zal toch wel begrijpen dat dit even belangrijker is? En zo niet, pech voor hem.
Ik zit met een soort zelfde probleem. Ik ben 1,5 jaar bezig geweest te revalideren v.w reuma en sinds vorige jaar Juli pas weer 'volledig' aan het werk. Ik heb wel mijn contract terug laten zetten van 32uur naar 24uur. Ruim een half jaar daarna zwanger en sinds week 5 al aan het klooien met klachten v.w de zwangerschap. Nu ben ik nog maar 40% aan het werk en voelde me in het begin heel erg schuldig, vooral ook naar mijn collega's toe maar ik heb ondertussen wel gemerkt dat ik me daar eigenlijk helemaal geen zorgen over hoef te maken. Ze hebben er wel begrip voor en mijn baas (is zowieso een eikel) heeft gewoon pech hoor. Hij neemt voor mij niemand anders aan voor die uren dus zo erg is het allemaal niet. Jouw lichaam en jouw kindje zijn het belangrijkst en daar gaat het om. Probeer toch je schuldgevoel los te laten en geniet van deze mooie tijd.
ik kan me voorstellen dat je je bezwaard voelt. ook al sta je in je recht, leuk is anders. als je echt minder moet gaan werken kun je natuurlijk wel goede wil tonen, dus door bijv. vervangend werk (als dat kan voor jou) te accepteren of zodra het beter gaat wel weer meer te gaan werken. ik voelde me ook schuldig omdat ik bepaalde dingen niet meer kon maar heb geen enkele beslissing genomen zonder eerst met baas en collega's te overleggen. op die manier wisten ze dat ik er echt van baalde en echt mijn best deed gewoon te werken.
Nja ik weet dus nog steeds niet zo goed wat ik ermee moet. Ik krijg al meer last met zitten en ik kom al beroerder uit mijn werk vandaan. Het probleem is dan ook dat mijn bazin, waar ik overigens wel goed met over weg kan, nu ook met verlof is. Morgen heb ik een telefonische afspraak staan met de arbo arts en vrijdag met de fysio, maar ik vrees gewoon nu al het ergste.. Ik wil zo het bedrijf niet laten zitten.. En er zijn voor mij geen andere werkzaamheden. Vanuit huis werken is overigens wel een optie, omdat ik in de IT/ICT sector werk.