nav twee scheidingen bij ons in de familie van mn schoonzus en zwager (allebei in 3 jaar tijd) vraag ik me af hoe dat nu allemaal gaat. ok je hebt de beslissing genomen om te scheiden en dan... waarom zijn jullie gescheiden,hoe hebben jullie bv de omgangsregeling geregeld. waren je kinderen er snel aangewend. zijn ze er door veranderd, hebben ze erg moeten wennen. ben jij of je exman verhuisd. hoe vond en vind je het nu zelf, heb je spijt van je beslissing of voel je je nu gelukkiger etc etc etc. ik ben erg benieuwd. ik kan het helaas allemaal niet aan mn schoonzus vragen want daar heb ik sinds paar maanden geen contact meer mee door andere omstandigheden. en met mn zwager heb ik niet zo veel. ben erg benieuwd naar de reacties... sorry trouwens voor het ontbreken van de vraagtekens maar ik ben hem kwijt op mn toetsenbord namens mn jongste
Hm klinkt alsof je er zelf over piekert....maar ik na me vergissen natuurlijk Je kan ook bij "alleenstaande moeders" kijken daar vind je ook een hoop terug.
Ik vraag me dat ook wel eens af en dan vooral hoe ik zou reageren als mijn man een ander ontmoet en ik de kinderen bij hem en haar moet achterlaten, lijkt me echt vreselijk. Ik kan mijn dochter sowieso al niet goed loslaten, laat staan in zo'n situatie.
Tatum Dagelet heeft er recent een boek over geschreven. Ik heb zelf getwijfeld of mijn man en ik moesten scheiden maar gelukkig niet gedaan.
nee ik zelf ben zeer tevreden met mn vent en kinderen gelukkig..... en de derde op komst. ik vraag het meer omdat de het gezin van mn schoonzus helemaal uit elkaar ligt. twee kinderen van haar komen niet meer bij haar en de dochter niet meer bij haar vader. deze zijn allemaal al wel volwassen hoor maar ik vraag me dit dus af of het bij jongere kinderen dan allemaal makkelijker gaat zeg maar. en ikzelf denk vaak dat mn schoonzus spijt heeft van haar beslissing om bij dr vent weg te gaan omdat ze sinds dat ze gescheiden is helemaal ontspoort
Ik ben volgens mij niet helemaal een goed voorbeeld, maar bij ons gaat t allemaal prima. Sterker nog, we hebben nu een betere band dan toen we getrouwd waren en zijn echt vrienden. Dochter woont bij mij, maar gaat om t weekend en op dinsdag na school naar papa. We zijn beiden heel flexibel met ruilen en schuiven of extra dagen bij de een of de ander. Nooit mot of gedoe gehad mbt omgangsregeling, alimentatie, zorg of wat dan ook. Het eerste jaar heb ik met dochter in de echtelijke woning gewoond en hij in een zomerhuisje, toen vond ik een flatje en ben verhuisd en hij is terug in het (koop)huis gegaan. Bij ons dus totaal geen strijd of vechtscheiding gelukkig. Ik moet er wel bij zeggen, er zijn hier nog geen nieuwe partners in t spel, dan wordt t wellicht nog weer anders.
Tja scheiden is nooit leuk natuurlijk. Mijn vriendin heeft gescheiden ouders en zij vond het altijd vreselijk. Maar hoe of wat, daar sprak ze nooit zo heel graag over... Denk dat het soms beter is om gelukkig te zijn alleen, dan ongelukkig met 2 maar ja, wie ben ik...
Ik heb er -gelukkig- helemaal geen ervaring mee. Niemand in mijn familie is gescheiden en volgens mij is dat vrij uniek tegenwoordig. Maar ik vraag het mij idd ook wel eens af...wanneer besluit je dat je huwelijk mislukt is. Wanneer besluit je dat je uit elkaar gaat...helemaal als er kinderen in het spel zijn. Het lijkt me echt super moeilijk.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 17 was en mijn broertje 16.. Dit is in goede harmonie gegaan, althans zo heb ik het zeker ervaren en wij waren oud genoeg om te merken of het anders was. Wij zijn beide bij onze vader blijven wonen, aangezien we hier zijn opgegroeid, naar school ging en vrienden hadden. Wel zagen we mama zeker 1 of meerdere keren per week en nu nog steeds. Ik ga nu uit huis, broertje blijft nog bij papa. Enige wat lastig is (was, want gaat steeds beter), is dat mijn vader het moeilijk vond dat mama een nieuwe vriend kreeg, dus dat er altijd keuzes werden gemaakt wie naar een feestje ging. Vaak werd door familie/vrienden dan aan mij gevraagd of ik wilde kijken of papa of mama kan.. Hele moeilijke en oneerlijke keuze, want ik vind dat ik als kind niet hoef te kiezen. Mijn ouders hebben trouwens beide ook nog goed contact met de wederzijdse families..
Mijn ouders hebben zelf een echte vechtscheiding gehad ... het was echt akelig en heeft jaren geduurd. In 2010 is mijn zus gaan scheiden. Ik moet zeggen ze hebben het samen vrij snel geregeld maar gemakkeiljk gaat het toch allemaal niet. Mijn ex-zwanger heeft volledige het gezag opgegeven maar dit betekent natuurlijk niet dat hij er niet meer is. Het is en blijft de papa van mijn neefje (10). Die relatie is natuurlijk heel belangrijk en moet wel in stand blijven op een goeie manier. Dat maakt het ook extra moeilijk. Hij is niet de meest geweldige vader en toch moet je daar mee dealen. Je hebt gewoon niet zo veel keuze. De directe aanleiding voor de scheiding speelt door het geheel heen. Mijn zwager had altijd al een beetje moeilijk gedrag maar dat zit nu helemaal geen rem meer op. Dat maakt het natuurlijk ook best eng als je wel samen een kind hebt. Mijn zus en neefje hebben toch zeker 1,5 jaar echt nodig gehad om weer een beetje in te regelen en soms is dat nog steeds moeilijk maar het gaat wel. Het allerbelangrijkste is dat vrij snel samen tot een 'nieuwe gewone situatie' zijn gekomen en van daaruit zijn gaan werken. Dat is dus niet makkelijk maar nee, vechten doen ze niet. Neefje heeft wel negatief gedrag laten zien van niet zo ernstig tot vrij ernstig. Dat heeft wel de nodige begeleiding nodig gehad (en nog). De scheiding is daarin een grote factor maar zeker niet de enige (ook prepuberaal gedrag, extreem hoge intelligentie etc). Mijn zus heeft mee gemaakt hoe het niet moet en probeert dit netjes te doen. Ook mijn zwager probeert het belang van zijn kind voorop te zetten (soms is dat erg moeilijk en mijn zus is wel eens te overbezorgd..). Ze doen recht aan het feit dat ze wel 12 jaar samen zijn geweest.. dat was niet allemaal kommer en kwel!
Yep, hier een 'gescheiden vrouw'. Het is inmiddels alweer 7 jaar geleden, officiëel dan, bijna 8 jaar geleden dat we besloten uit elkaar te gaan. Het was na 7 jaar huwelijk en na een relatie van 16 jaar, dus we zijn niet over 1 nacht ijs gegaan toen we de beslissing namen. Er waren geen kinderen in het spel overigens, we hadden het in goede tijden wel een poos geprobeerd om een kindje te krijgen maar dat was niet gelukt. We hadden wel een Golden Retriever samen... dat was ons kindje. Er waren geen andere liefdes in het spel, en hoewel ik het een vreselijke uitdrukking vind was het bij ons wel zo; we waren uit elkaar gegroeid. Natuurlijk gaat zoiets geleidelijk, bij ons was één van de oorzaken dat we niet bij elkaar terecht konden toen mijn vader overleed in 2003. Ik had een hele sterke band met mijn vader en mijn ex ook, toch rouwden we niet samen. Ik wilde meer thuis zijn, meer 'cocoonen' en eventjes niet teveel mensen zien, mijn ex koos ervoor om juist meer te gaan sporten (deed op hoog niveau aan karate incl. wedstrijden en demonstraties), meer vrienden op te zoeken etc. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn en iedereen rouwt op z'n eigen manier maar na een tijdje toen het weer wat beter ging waren we ineens best veranderd en onze relatie ook. We probeerden er weer iets van te maken maar dat lukte niet echt. We hadden allebei andere verwachtingen en we konden het niet waarmaken tegenover elkaar. Een jaar later zocht ik ook de 'vrijheid' op door o.a. veel naar Engeland af te reizen naar vriendinnen, ik voelde me daar meer thuis dan thuis zeg maar. Een tijdje later hebben we toen besloten om uit elkaar te gaan, het werkte gewoon niet meer. Ik bleef in ons huis wonen, mijn ex eerst ook en dat was een tè rare situatie, ik vond het vreselijk om hem 's avonds wel thuis te zien komen uit z'n werk, nog voor 'm te koken zelfs soms en vervolgens niets meer samen te delen of te doen. Dat heeft ook maar eventjes geduurd, hij is toen tijdelijk bij zijn ouders ingetrokken. We waren al een tijdje uit elkaar (maar nog niet gescheiden) en toen kreeg hij een relatie met de vrouw van z'n beste vriend.... tja. Een huwelijk met 2 kinderen dat daardoor ook op de klippen liep. Ik leerde intussen een Engelsman kennen waar ik 9 maanden een relatie mee had, dus ik kan niet zeggen dat ik het heel erg naar vond dat mijn ex een relatie kreeg met iemand anders. Ik beschouwde toen alles als een nieuw begin en had geen spijt of wat dan ook. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet heb gehad, hoe goed de beslissing ook voelde, ik miste mijn ex vreselijk de eerste tijd en hij mij gaf hij regelmatig aan. We waren ook elkaars maatjes en dat was ineens ook weg. Hoezeer je ook denkt dat je vrienden kunt blijven... ik geloof er niet in. Je hebt een half leven samen gedeeld, daar stap je niet zomaar even overheen, ook niet als vrienden. Bovendien kwam hij nog regelmatig even voor de hond, die moest hij missen want die bleef bij mij. En dat waren hoe dan ook altijd maar verdrietige momenten. Ik viel in die periode heel snel 15 kilo af en maatje 36 was nog te groot voor me. Geloof me, ik ben nu heel blij met m'n maatje 40 als ik zie hoe ongelukkig ik toen was en hoe gelukkig nu. In 2006 leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij was ook gescheiden en had een zoontje uit dat huwelijk die toen 6 jaar was. Hij had ook een nare tijd gehad maar klom ook weer uit het dal. Gelukkig ging het vanaf de eerste minuut geweldig tussen zijn zoontje en mij hoewel het best even wat aanpassingen vroeg. Inmiddels was de relatie met zijn ex ook zodanig dat alles gewoon besproken kon worden en waren er geen heftige meningsverschillen, op een paar na. Ik ben nu inderdaad gelukkiger dan ik heel lang ben geweest, vooral omdat we nu samen nog een zoontje hebben mogen krijgen. Dat maakt alles voor mij wel compleet. Natuurlijk was ik in het begin met mijn ex ook heel erg gelukkig, anders blijf je geen 16 jaar samen en ga je niet trouwen. Maar ik weet inmiddels ook dat het niet voor eeuwig hoeft te zijn dus ik sta veel bewuster in mijn huidige relatie en we zorgen ervoor dat we elkaar niet uit het oog verliezen. Dat is wel heel belangrijk ben ik achter gekomen! *edit* Ik heb nu overigens geen contact meer met m'n ex op een jaarlijks mailtje na waarin hij vraagt hoe het met de hond gaat (die is inmiddels bijna 14 jaar) en mede doordat ik 300 km. verderop ben gaan wonen bij m'n vriend.
mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2was. in de weekenden was ik bij mijn vader en door de weeks bij mijn moeder. ze zijn als vrienden uit elkaar gegaan en mijn vader is in het huis blijven wonen. nu 24jaar later zijn het nog steeds goede vrienden. komen zelfs bij elkaars familie op bezoek
Ik ben gescheiden toen mijn dochter 7 maanden was. Mijn ex wilde weer terug naar zijn ex. Dit was na een relatie van 3 jaar waarvan nog net geen half jaar getrouwd. Mijn dochter is met mij mee bij mijn ouders gaan wonen. En ziet in haar vader over het algemeen om de week. Een vechtscheiding is het bij ons niet geworden daar ik overal (behalve van mijn dochter, haar spullen en mijn eigen kleding) afstand van heb gedaan. We hadden een huurhuis en geen spaargeld dus dat was makkelijk. Maar wat hier wel speelt is dat de vader zijn verplichtingen niet nakomt met betrekking tot de bezoekregeling en alimimentatie. De keren dat ik met mijn dochter op hem heb staan wachten zijn niet op 1 hand te tellen.
fijn dat het bij de meeste toch wel redelijk goed gaat allemaal. en dat de kinderen er niet teveel de dupe van zijn geraakt.
Hier is het een zegen gebleken dat we uit elkaar zijn gegaan (zijn niet getrouwd geweest) na 8 jaar samenzijn. Zowel ex als dochtertje als ik zitten lekker in ons velletje nu. Ex had enorm veel moeite met het functioneren binnen een relatie, hoorde min of meer dagelijks dat hij liever alleen was en stootte mij van zich af. Ik voelde me doodongelukkig en alleen in mijn relatie met hem. Zijn een keer eerder (toen er nog geen kindje was) uit elkaar geweest, 3/4 jaar, en toen bloeide onze relatie geweldig op want toen hoefde hij me niet meer van zich weg te duwen en in zichzelf terug te trekken. Maar al vrij snel nadat we weer bij elkaar waren (en ik gelijk zwanger werd) begon het hele gedoe weer op nieuw. En nu....is er rust. Gaan we als vrienden met elkaar om, wat IN de relatie nog geen dag gelukt is. En zijn we alle 3 gelukkig met de situatie zoals deze is. Zijn flexibel in het omgaan met verschuivingen in de dagen die we voor ons dochtertje van 4 zorgen en gunnen elkaar beiden alle geluk, ook in de liefde.