weet niet goed hoe ik alles op moet schrijven maar 1 ding is duidelijk dat ik met mezelf in de knoop zit. ik heb 1 kindje waar ik ongelooflijk blij gelukkig en dankbaar mee ben. ik heb echt al het geluk van de wereld want echt hij is gezond, lief, rustig en super knap. maar wil zo graag een tweede kindje dat dat mijn geluk in de weg staat. iets wat ik haat in mezelf. ik vind dat ik niet verdrietig hoort te zijn, ik merk ook aan mezelf dat ik minder zin heb om het huis uit te gaan. ben bang dat ik zoontje te kort doe door op sommige momenten geen leuke vrolijke moeder te kunnen zijn. we hebben nu 3 icsi pogingen achter de rug, en na elke tp word dit erger. we hebben tot nu vier tp gehad (1 cryo uit de 2de poging wat een miskraam bij 4.4 was) en nu de laatste tp een vroege miskraam bij 5 weken. het valt me zoo zwaar dat het steeds maar mislukt, en het einde nadert. ook al hebben we nog 4 cryo's (dus ja ik weet nog kansen) waar ik blij mee ben. maar ergens is het vertrouwen we, de moed en de hoop. het gevoel is zo dubbel ik ben echt heel dankbaar met onze zoon en ook zo verdrietig dat ik hem geen broertje of zusje kan geven zo lijkt het. en ik mag van mezelf en kan daardoor niet verdrietig zijn waardoor ik depressief van lijkt te worden. wie herkent dit??? nu weet ik dat het ook niet lang meer zal duren dat mijn drie schoonzussen zwanger zullen zijn. (zolang er niks tegen zit natuurlijk). 1 voor derde kindje en 1 voor tweede, andere de eerste. en echt ik gun niemand dit wat ik meemaak. maar merk dat ik echt jaloers ben en bang ben om hun blijde nieuws aan te moeten horen. elke keer als er een 'feestje' is ben ik bang om er heen te gaan. terwijl ik dit echt nooit had. ik gun het hun ook, maar ben dan bang ofzo om te huilen of weet niet hoe ik er ga en moet reageren. zo stom! hoop op herkenning, dat ik niet alleen gek ben of doe. sorry voor lang verhaal. mensen met 1 kindje mogen natuurlijk ook reageren !!!! alleen kan ik begrijpen dat ik misschien met mijn verhaal hun pijn doe omdat ik al 1 zoontje heb.vandaar dat ik het zo geschreven in het onderwerp
Wat rot hè dat gevoel? Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen hoor. Het is helemaal niet gek dat je naar nog zo'n lief kindje verlangt, juist omdat je er al een hebt, weet je wat je gaat krijgen en kan het verlangen heel heel groot zijn. Ik zei ook altijd van deze wil ik er wel 10. Geef ook ruimte aan je verdriet en vervelende gevoelens. Niet wegstoppen maar juist voelen. Kindjes mogen soms best zien dat mama ook wel eens verdrietig is. Geen idee hoe oud je kindje is, maar ik leg het ons zoontje uit als ik sporadisch huil waar hij bij is, waarom ik huil. Toen ik net zwanger was van onze cryo, was ik zelfs nog jaloers op anderen die ook zwanger raakten en dat kwamen vertellen! Terwijl ik ook zwanger was! Ik wilde een soort van unieke positie ofzo, de enige in onze vriendenclub zijn, alleenrcht op zwangerschap geen idee. Zo gek kan gevoel zijn. Nu heb ik dat niet meer, maar de eerste drie maanden vond ik het raar en moeilijk om dat aan te horen. Ik duim heel hard dat er ook bij jullie een cryo tussenzit dit een nestje gaat bouwen in je buik. Geef de hoop niet op!
hooverponic: gefeliciteerd!! bedankt voor je reactie, fijn dat ik niet alleen ben met dit gevoel. ook al weet ik dat het niet gek is en dat ik best verdrietig mag zijn, het lukt me gewoon niet. er is weinig begrip of te wel gewoon niks bij ons in de familie, dat was er wel wat toen we geen kinderen hadden en nu zegt iedereen van je heb er toch 1. vandaar dat ik me niet kan uiten wanneer er straks tegen me word gezegd ja ik ben zwanger. nou ik zou niet weten hoe ik ga en moet reageren. onze zoon word in juli twee. dus zeg ik kan hem dit niet echt uitleggen. maar ik huil eigenlijk nooit waar hij bij is. zelfs dat lukt me niet huilen. heel sporadisch bij men man maar ok bij hem heb ik het gevoel (ook al staat hij er echt wel open voor.) dat ik me aan stel. ik sluit me teveel op, hij weet het denk ik niet eens hoe ik me voel. stom van mij want ik heb een geweldige man. hoop ook dat het goed komt met onze vier cryo's. fijn dat je hier altijd kan schrijven, want soms weet ik niet waar ik naar toe moet met het verdriet en de boosheid. geniet jij van je zwangerschap nog even!!!! zo leuk heerlijk zo'n kleintje weer in huis. geniet ervan hoor!!!
Heel herkenbaar! Ik ben gelukkig gezegend met een snelle tweede zwangerschap (beiden icsi) maar ik weet ook dat een derde er waarschijnlijk niet in zit... aangezien ik altijd een groot gezin heb gewild maakt me dat best verdrietig. . En dat maakt mij echt niet minder gelukkig met wat ik al heb. Ook het stukje 'jaloezie' als iemand tegelijkertijd zwanger was.... ook omdat ik best jaloers kon/kan zijn dat het bij anderen zo makkelijk gaat. Nog steeds, vooral als mensen zeggen : het was meteen raak! Realiseer je ook goed wat de hormonen met je lichaam doen he!
Hoi Babycomp, heel herkenbaar hoor! Een tweede kinderwens kan net zo sterk zijn als een eerste kinderwens en soms zelfs sterker omdat je al zo'n leukerd hebt. Mijn buurvrouw had een hele heftige derde kinderwens Je moet maar zo denken: wat zal dat kindje straks geliefd en gewenst zijn. Meer kan je een kind niet toewensen, toch? Wij waren van de eerste in 3 maanden zwanger en de tweede ging via IUI. Wat duurde dat allemaal lang zeg En ik heb al geen geduld. Wat voor mij hielp, was om het gevoel gewoon te laten zijn. Hoe harder je ertegen vecht, hoe meer energie het krijgt en heftiger het wordt. Klinkt heel zweverig hoor (dat ben ik totaal niet) maar "feeling is healing". Als jouw gevoel een plaats mag hebben, dan zal je zien dat je er veel sneller weer overheen bent. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Heel veel succes in ieder geval en ik hoop dat je gauw weer zwanger mag zijn.
bedankt voor jullie reacties. en junior gefeliciteerd! fijn dat ik niet alleen ben, en ik weet dat het gevoel er moet zijn. maar het lukt me maar niet. ik hoop dat het snel komt. ik herken mezelf er gewoon niet in, wil ook niet zo zijn. ben denk ik ook bang wat de toekomst ons brengt. kijk ik kan nog 4 hele mooie kindjes krijgen (4cryo's nog te gaan) maar ik kan ook nog vier van deze teleurstellingen krijgen, met als klap op de vuur pijl dat het dan voor ons het einde is. we stoppen dan. ik weet zo zeker dat ik dat niet aankan. maar ja we moeten gewoon goede hoop houden en afwachten. misluke waarom zit een derde er niet in?? als ik vragen mag? heel herkenbaar dat grote gezin. soms zo frustrerend en oneerlijk, sommige mensen krijgen 'foutjes'' keer op keer. juist nog degene die niet gemaakt zijn om veel kindjes te krijgen. degene met die van jongs af aan al moeder willen worden en groot gezin wilde komen in de mmm lijkt het soms. ...
Ook hier heel herkenbaar hoor! Ik wilde eigenlijk direct na mn bevalling al wel voor nr 2 gaan. Naarmate het langer duurde werd mijn wens alleen maar sterker en ik voelde me ook vaak schuldig naar mn dochter toe. Zeker toen we weer in de mmm belandden had ik echt het gevoel dat ik bijna geobserdeerd werd door mn sterke wens. Elke maand dat het niet gelukt was, was het weer net zo zwaar als voor ik mn dochter had. Het is echt normaal dat je wens voor een tweede heel erg sterk kan zijn en je moet je hier niet schuldig over voelen! Ik hoop dat je heel snel zwanger mag worden!!
bedankt nana ik hoop ook dat er van de vier 1 blijft zitten. ik kan er op dit moment gewoon niet mee omgaan, zit echt met mezelf in de knoop. en dat wachten grr....
Ook ik herken mezelf hierin. Ik heb al een gezonde dochter rondlopen van 4 jaar na 1 ivf behandeling. Het mooiste dat mij ooit is overkomen. Maar mijn wens voor een 2e kindje is zo intens. Ik heb afgelopen zaterdag een punctie gehad en morgen heb ik de terugplaatsing. Hoop zo dat het goed gaat. En voor een ieder met een wens voor een 1e, 2e, 3e enz kindje hoop ik dat het uitkomt.
Het beleid waar wij behandeld zijn is 2 zwangerschappen. Evt. Cryo's (1 in ons geval) mogen op gemaakt worden, maar opnieuw een traject doen ze niet om ook andere stellen een kans te geven en de wachtlijst niet op te laten lopen. Het zou misschien wel ergens anders kunnen maar daar zitten voor ons weer zoveel haken en ogen aan dat we dat ook niet zien zitten. Nu zijn er misschien die denken dat de wens dan niet groot genoeg is, maar we zijn natuurlijk met z'n tweeën. .. en je moet het natuurlijk samen willen. En ik geloof niet dat mijn man het zou zien zitten
Ik herken het ook! Ik heb ook een zoontje uit 2010 en wij zijn sinds hij 10 maanden is bezig voor de tweede, in het begin 2 miskramen gehad, verder niks meer, wat ook erg frustrerend was omdat beide zonder mmm waren. We zijn nu bezig met de 2e ivf poging. Ik ben ook zo bang dat het niet meer gaat lukken, en ik in de tussentijd niet optimaal van alles heb genoten en dus niet de leuke moeder ben die ik zou willen zijn... Ook het jaloezie verhaal ken ik nog van mijn zoontje, hopelijk is het ons gegund nogmaals een zwangerschap mee te maken!
mis luke: ik snap het helemaal. een goede relatie is minstens zo belangrijk. je moet het samen doen of niet. wel een rare regel vind ik dat een zh er maar twee doen, heb ik echt nog nooit van gehoord. hoop het beste voor jullie toekomst. Nijntje: ook ik voel me zo schuldig en ben bang dat ik niet de goede moeder ben en de leuke vrolijke moeder die ik wil zijn. waar ik ook de hele dag mijn best voor doe. maar als nog ben ik bang dat ik hem te kort doe. ik hoop ook voor jou dat het deze keer zal lukken. scheelt zoveel angst dat het nooit meer goed komt en zo veel boosheid en onbegrip. succes hoor!!
Hi Babycomp, Jouw gevoel klopt helemaal, zo voel ik me ook. Je bent zeker niet de enige en zoals je hier leest zijn er meerdere. Het is een zware en lange weg. Wij wachten nu nog op deze cryo en dan stoppen we ermee. De wens blijft maar de kracht heb ik niet meer. Je bent heel sterk en en ik wens je een goede verloop van de medische molen toe.
myfamilie: volgens mij heb ik jou al eerder gesproken toch soms weet ik het niet meer. echt ik hoop zo dat dit hem voor jullie word! en daarbij vind ik het ook zo enorm dapper dat je al weet dat je stopt. tenminste ik weet het ook dat ik na de vier cryo;s stopt. maar o om me daar bij neer te leggen.... ik vind het dood eng, nooit die wens die uitkomt. altijd naar al die verhalen van anderen luisteren die dood leuk met geweldig nieuws komen. eigenlijk in mijn ogen gelijk oud zijn. straks als zoonlief na school ga alleen thuis te moeten zitten echt vreselijk. en het ergste vind ik nog stel dat er wat met ons gebeurt dat die jongen alleen overblijft. sorry voor al die zeur verhalen van me, maar echt ik kan me er niet overheen zetten hoe graag ik ook wil. men man zegt dat ik (weer) na psychiater moet, wie doet hier nog meer aan?? ik heb er geen zin in en wil gewoon niet zover zijn. myfamilie ik duim voor je en blijf je even volgen!!
Hi, Ik snap je emotie helemaal. Ik ben sinds vorig jaar november ingestort en depressief geworden, het verwerken van ons verlies had ik weg gestopt, ik loop nog steeds bij de psycholoog. Depressief ben ik gelukkig niet meer, maar iets voelde niet goed en nu weet ik wat dat was. Ik wilde stoppen, maar durfde het niet hard op te zeggen, ik was bang voor mijn eigen emotie. Ik huilde hard en nu soms nog steeds, maar het voelt goed en ik wij staan er helemaal achter. De laatste punctie toen wist ik het, die pijn die weg er naar toe, die wilde ik niet meer. Ook wij vinden het moeilijk om een ander te zien met hun tweede of derde kind, blij zijn wij voor hun maar ook wij wilde de extra geluks wens. Onze dochter is ons alles en zo dierbaar... En ja, klopt je heb gereageerd bij mij op een topic, haha We zitten hier allemaal met onze gevoelens en makkelijk is het niet. Dus ja ik snap je helemaal, gooi het eruit en schrijf alles wat je wilt zeggen. Sorry, ik vertelde nu ook wat mij dwars zit...
Hi Hooverphonic. Ik wilde heel even reageren op je stukje van dat je alleen zwanger wilde zijn. Ik snap je, ik had dat bij onze tweede ook (ons sterretje nu dan wel). Ik was zwanger en gelukkig en toen werden er twee andere ook zwanger en daar ging toen ook de aandacht naar toe, ik voelde mij weer alleen en ik leek wel niet meer zwanger te zijn. tot grootte spijt verloor ik ons meisje en voelde ik mij echt alleen, vooral toen de andere bevielen van hun kind, ze waren wel heel lief en aardig voor mij, maar toch die aandacht had ik ook graag voor mij alleen gehad. Klinkt raar toch of niet..
Ik snap je gevoel en ik heb zelfs al 2 mooie kinderen. Maar juist omdat je al een kind (of meer) hebt en weet hoe mooi dat is, is die wens ook zo enorm sterk denk ik. Ik praat mezelf vaak aan dat ik helemaal niet verdrietig mag zijn omdat er zoveel vrouwen zijn die nog niet eens 1 kindje hebben mogen krijgen. Maar toch is het er wel. Ik heb vorige week mijn 6e en klaarste iui gehad en wordt gek bij de gedachte dat er misschien wel geen kindje meer bijkomt. Vooral omdat mijn man nog niet weet of we met IVF moeten beginnen. Pfff... Ik hoop dat een ieders wens mag uitkomen, of het nu om een eerste, tweede, derde of nog meer kindjes gaat. En voor iedereen in de MMM veel succes en sterkte! Xxxx
my familie: ik kan het me zo goed voorstellen jou verdriet, lijkt me vreselijk. ik hoop zo dat ik dat nooit hoeft mee te maken. heel veel sterkte en ik deze keer moet het goed komen, ik zal aan je denken en je volgen dikke knuffel. nikki: kijk dat heb ik nou ook, ik praat mezelf aan dat ik niet mag klagen want ik weet en heb echt een super leven. het enige wat ik eraan zou willen veranderen zijn kindjes. verder heb ik alles wat ik maar wil. ik mag en kan daardoor niet verdrietig of boos zijn en het lijkt soms wel of ik van binnen klap door dat ik alles maar binnen hou. ondanks dat mijn man lief is en me wil helpen heb ik het idee dat hij me niet begrijpt. hij doet echt zijn best. ik hoop dat deze laatste iui bij jou mag lukken. en echt ik kan je man wel heel goed begrijpen. jullie hebben nu al zoveel teleurstellingen gehad, mijn wens is echt heel groot voor een groot gezin maar zelfs ik weet niet of ik mocht het deze keer lukken voor een derde kindje nog heel het traject in ga. ik denk dat het dan tijd is om te genieten van de kindjes die je hebt. sterkte met het maken van de keus en succes hoor!!! duimen draaien.
Oh maar dat snap ik helemaal! Klinkt helemaal niet raar. Lijkt me heel heel moeilijk. Zeker na zo'n groot verlies, vreselijk. Nu ben ik ondertussen wel bijgetrokken. De weg was zo lang, de wens zo groot, kan niet wachten op deze kleine man.
Wat herkenbaar jullie verhalen! Ook ik merk dat het mislukken van de ICSI's voor een brusje steeds zwaarder wordt. En ook ik vind dat ik niet mag zeuren en blij en gelukkig moet zijn met ons grote wonder, maar het verlangen naar een tweede kindje lijkt steeds groter te worden. Ik merk ook dat ik steeds meer moeite heb om het los te laten. En de 'waarom' vraag steekt ook steeds vaker op. Voor onze dochter hebben we 9 ICSI's gehad. Het was een lange zware weg. Maar ondanks die zware weg, ben ik ook dankbaar om die weg, want naast onze prachtige dochter heb ik er ook veel van geleerd. Alleen nu lijkt het erop dat we voor een tweede kindje weer die hele weg af moeten leggen. En die kan ik nu moeilijker accepteren. Waarom moet het weer op deze manier? En omdat ik nu weet dat ik kan zwanger worden, weet ik ook dat ik weer doorga tot het gelukt is. Maar ja, ergens houdt het een keer op. Toch... En het 'alleenrecht' op zwanger zijn herken ik ook wel. Ik vond ook dat ik nu het 'recht' had om als eerste van een volgend kindje zwanger te raken. Maar wederom word ik weer aan alle kanten ingehaald. En wederom maakt me dat jaloers. En naar de buitenwereld hou ik me sterk. Ik heb het meest geweldige kind, dus ik heb niets meer te verlangen... De weg voor een tweede is lang niet zo zwaar als voor de eerste... Een ander heeft een groot gezin, maar ik heb er ook 1 dus ik heb niets te wensen... Ik ben sterk dus ik kan dit dragen... Het verdriet is lang niet zo groot als voor de eerste... Al deze dingen zeg ik als een soort mantra hardop, maar in werkelijkheid voelt het toch anders. De weg is anders, het verdriet is anders, het verlangen is anders, maar ik kan oprecht zeggen dat het niet minder zwaar is.