Ik ben op dit moment 15 weken zwanger van onze 2e spruit en in februari uitgerekend, ons eerste kindje is dan 2,5 jaar. Met ons zoontje hebben we het erg zwaar gehad de eerste periode, hij heeft koemelkallergie. Ik kijk ergens ook wel een beetje op tegen de eerste weken straks met de baby en hoop stiekem dat het deze keer anders zal lopen en ik toch een roze wolk zal ervaren. Nadat wij wisten dat hij koemelkallergie had ging het snel veel beter met hem en met mij, en begon het genieten! Buiten het bovenstaande om ben ik vooral heel benieuwd hoe jullie de overgang van 1 naar 2 kindjes vonden? Wat heb je bij een 2e(in het begin of in de kraamweek)anders gedaan dan bij de 2e?
Ik vond het ontzettend meevallen. De tweede ging gelijk mee in het gezin. Hij zat veel in de draagzak waardoor ik genoeg vrijheid had om met mijn dochter dingen te doen en het huishouden te doen. Bij het brengen en halen van/naar school sliep hij vaak lekker. Wat ik anders heb gedaan was vooral relaxter zijn. Het gaat zoals het gaat. En blijkt iets niet helemaal handig te zijn dan doe ik het de volgende keer weer anders.
Mijn zoon is inmiddels 8 weken en ik vind het tot nu toe ook erg meevallen. Ik vond de overgang van 0 naar 1 groter dan nu van 1 naar 2. Grotendeels omdat er idd al een soort van ritme is, omdat ik nog een dochter van 4 jaar heb rondlopen, ik nu beter weet wat me te wachten staat (alles is een faseee ) en ik de gebroken nachten nu inmiddels al 4 jaar lang gewend ben. Neemt niet weg dat ik de kraamperiode best weer even zwaar vond hoor, je moet weer even wennen en opnieuw ontdekken, maar dat is denk bij alle kraamperiodes, ongeacht hoeveelste kind het is. Moet ook eerlijk zeggen dat ik niet mag klagen wat betreft mijn zoon. Het is totaal geen huilbaby en een tevreden baby. Wel heb ik best wat struggels met mijn dochter sinds de baby er is, omdat ze toch moet wennen aan het verdelen van van de aandacht. Dit uit zich in veel negatief gedrag, maar is denk ook een beetje vanwege de leeftijd. Net 4 jaar, gelijk vakantieperiode, dus niet naar school kunnen, kortom deze periode is al anderd dan anders en dan is er ineens ook een broertje bij. Denk dat wanneer zij morgen eindelijk naar school gaat dit zich vanzelf ook oplost, er komt wat meer rust in huis, weer meer ritme en dochter heeft wat meer momentjes voor haar zelf. Voor nu heb ik ook een draagdoek/zak aangeschaft, net even wat meer de handen vrij en de eerste weken heb ik bewust even het kraambezoek rustig gehouden (alleen directe familie), zodat we allemaal even rustig aan de nieuwe situatie konden wennen.
Wat fijn om dit te lezen, dus de overgang was minder groot voor jullie dan bij de eerste. Het lijkt mij in het begin ook heel lastig dat je je eerste kindje niet voldoende aandacht kan geven, hoe vonden jullie dat? Het lijkt mij inderdaad prettig dat je al een ritme hebt, al is maar de vraag of je baby daar een beetje in mee gaat. Wij hebben bij zoontje ook een draagzak gekocht, hij moest er niks van hebben maar wie weet komt het nu toch goed van pas. Voor zo'n kleintje is het natuurlijk ook erg wennen dat er een broertje of zusje bij is, lijkt me logisch dat ze misschien even wat meer proberen uit te testen of wat dan ook. Als ik nu aan mijn zoontje vraag of ik een baby in mijn buik heb of dat hij grote broer wordt dan zegt hij steevast NEE! Hahaha dat wordt dus nog wat.
Ik vond juist de overgang van nul naar een veel makkelijker dan van één naar twee. Het scheelde ook wel dat onze tweede iets meer huilde dan de eerste. Nu vind ik overigens de overgang van twee naar drie weer wat makkelijker.
Easy peasy! Ik vond van 0 naar 1 veel heftiger dan van 1 naar 2! Nu was ik al moeder en had ik niet alle onzekerheden. Daarbij hadden we ook al een kind ritme dus ons leven werd niet zo omver gegooid als bij de eerste. En onze eerste was ren huilbaby en de tweede een wolk van een baby dus dat ging ook goed. Nu de jongste een jaar is vind ik het overigens wel wat pittiger worden.
Heel klote om het zo even te zeggen. Heb er aardig wat (kraam)tranen om gelaten. Ik was natuurlijk heel veel bezig met mijn zoontje, mijn dochter heeft zich in het begin ook echt tegen me afgezet, voelde me echt falen als moeder naar haar toe. Maar gelukkig gaat het inmiddels een stuk beter en is het schuldgevoel weg. Het had gewoon voor beide even tijd nodig.
Ja dat snap ik heel goed, lijkt mij ook echt ontzettend moeilijk! Hebben jullie de oudste gewoon naar de gastouder/opvang laten gaan in de kraamweek? Of juist thuis gehouden?
Ik vond van 1 naar 2 heel heftig (2 jaar ertussen); het schuldgevoel naar de oudste en gebroken nachten en ‘s ochtends ook je bed weer uit voor de oudste. De tweede had KMA, dus dat zal meegespeeld hebben in dat ik het als extra pittig heb ervaren. Als ze net zo makkelijk was geweest als haar zus, had ik het vast makkelijker gevonden. Dat schuldgevoel ebt snel weg Denk eigenlijk dat het heel erg ligt aan hoe je kindje straks is, dus maak je nog niet teveel zorgen!
Ik vond de overgang van 0 naar 1 groter! Maar kreeg toen ook een postnatale depressie. Dat maakte het extra zwaar... De 2de is zo’n lieve makkelijke baby! Ik vind het meevallen De eerste was nog net geen 2 en moest echt wel even wennen dat er een baby was. Ze vond het maar niks
Hier heb ik in mijn verlof de oudste de hele tijd naar de opvang laten gaan (2 dagen) dan kon ik kroelen met de baby (want ja je voelt je ook schuldig naar nr 2 dat die de aandacht mist die nr. 1 altijd kreeg) en de oudste bleef in zijn ritme (plus dat als ik mijn plek opgaf ik geen plek meer had) wel was hij 3 weken thuis (invl kraamweek) toen mijn man ook thuis was.
Mijn ervaring is dat het afhangt van je eigen karakter, je gezondheid en het temperament, de ontwikkeling en gezondheid van je kindje(s), steun uit je omgeving, leeftijdsverschil tussen de kindjes, etc. In mijn geval was van 1 naar 2 absoluut het zwaarst. (autistische peuter met ontwikkelingsachterstand en eet-, slaap- en gedragsproblemen gecombineerd met een prikkelgevoelige, behoeftige, slecht slapende baby en BV problemen) Ook het 'verdelen van aandacht' vond ik heel lastig in het begin. Bij de 3e was ik dat al zo gewend dat dit helemaal geen issue is.
Onze dochter was net 3 dagen 4 toen haar broertje werd geboren. De PSZ was dus geeindigd, maar ze mocht helaas ivm de nadere vakantie nog niet naar de basisschool. KDV verblijf maakten wij geen gebruik van, anders hadden we haar idd daar gewoon heen laten gaan. Hier is ze in de kraamweek veel bij opa en oma geweest. Het was super warm weer, dus daar lekker in de tuin wezen spelen. Heel fijn, want zij had lekker veel aandacht daar en wij konden ons even op onze zoon richten. Dus ik zou zeker het normale schema van opvang door laten gaan, juist fijn voir hun dat ritme.
Ik vond van 0 naar 1 veel spannender. De tweede ging hier meteen in het ritme mee, moest ook wel want hij had een zus van 4 jaar en 3 maanden dus direct 3x per dag heen en weer naar school. Het enige drukke vond ik dat dochter dus pas 3 maanden naar school ging en ik ook nog helemaal in het kinderfeestjes/speelafspraakjes gebeuren moest komen en dan met een pasgeboren baby erbij. Maar ook dat ging vanzelf eigenlijk.
Hier dus ongeveer dezelfde ervaring, maar ik denk ook echt wel dat dat te danken is aan het leeftijdsverschil van vier jaar (dat wij ook hebben). Ik kan me eerlijk gezegd echt niet voorstellen dat ik mijn huidige bijna tweejarige zou moeten combineren met een baby. Dat zal ongetwijfeld wel een pak zwaarder zijn dan met een behoorlijke zelfredzame vierjarige kleuter. Het was ook een bewuste keuze van ons om zo lang te wachten, maar desniettemin: respect voor ouders die peuters en baby's combineren.
Ik vond de overgang heel pittig. Onze oudste was ook 2,5 toen de jongste werd geboren. Met name het weer om de 3 uur voeden, de aandacht verdelen etc etc vond ik lastig. Daarbij heb ik wel ruim een half jaar moeten herstellen van de bevalling (fluxus van ruim 3 liter) wat alles ook zwaarder heeft gemaakt. Tussen de 6 maanden-1 jaar was onze jongste een terror slaper (in goed half jaar bijna haar hele gebit gekregen) dus ik was heel blij dat het eerste jaar voorbij was. Toen kon ze ook lopen dus kon ze meekomen met haar grote zus.
Hè zeg dat soort dingen nou niet! Mooi topic @Semmie87! Hier zijn ze dadelijk bijna net zo oud als bij jou.
Ik kreeg nog een huilbaby. Het was drama. Maar dat weet je niet van tevoren en als het gebeurt doe je er ook niets aan behalve overleven. Aandacht verdelen was ook een probleem daardoor maar dat trekt vanzelf rechr. Het is zoeken naar een nieuwe balans. Voor jezelf de baby én de oudste. Als je die eenmaal vindt gaat het min of meer vanzelf