Wij konden altijd al wel dan thuiswerken dus een van ons deed dat dan. We keken samen in de agenda wie dat kon. Als beide echt niet mogelijk was dan mijn ouders. En nu werken we vol thuis dus ja…
Ja dat is langdurig zorgverlof als je kind of partner echt heel ziek is. Er is ook een kortdurend zorgverlof dat je gewoon voor de griep in kunt zetten
Ja, dat zie ik nu ook. En dat had ik de vorige keer ook wel aangevinkt, maar was dus niet goedgekeurd. Ik ga het verder uitzoeken!
Mijn kinderen zijn allebei nog nooit ziek geweest, maar anders hebben wij allebei een flexibele werkgever. We kunnen allebei wel (deels) vanuit huis werken en ik kan mijn werk ook makkelijk op een ander tijdstip ('s avonds, vrij dag, weekend) afmaken/inhalen.
We kunnen beide thuiswerken (doen we inmiddels bijna 2 jaar volledig maar voor die tijd ook enkele dagen per week), dus geen probleem. We wisselen de zorg samen af en halen indien nodig ‘s avonds wat werk in. We hebben beide gelukkig een hele flexibele baan én hele begripvolle werkgevers.
Het is altijd een puzzel en sinds de herfstvakantie zijn de kinderen ongeveer iedere week ziek. Als mijn man thuis kan werken, blijven ze bij hem. Gaat dat niet, dan krijg ik zorgverlof. Gelukkig doet mijn werkgever niet moeilijk. Ze weten dat ik het probeer te beperken. Ben mijn man wel super dankbaar. Hij heeft deze week weer de hele week gewerkt met een peuter om zich heen. Maar hij zegt dat het goed gaat.
Mijn man nam dan zorgverlof op, en dan ging ik proberen wat te ruilen qua werk. In zijn huidige baan werkt hij dan thuis.
Hier ging dat dus niet en 1 van de redenen waarom ik ben gestopt met werken. Ik kreeg het niet meer verantwoord op mijn werk (ik kon toen ook niet thuiswerken, man ook niet).
Dit.. Alleen konden wij beide niet thuis werken.. Ik begon om 05:15 en man om 06:00. Op gegeven moment de keuze gemaakt te stoppen met werken.. Het viel niet meer te behappen ook voor dochter niet die elke morgen om 05:00 uit bed gehaald moest worden
Ja, dat is dan altijd even crisis. We werken allebei in het onderwijs. Ik PO, man VO. Wij bekijken het dan per dag. En daarmee is het uitgangspunt dat lessen zo veel mogelijk door moeten gaan. Waarbij we mijn lessen (meestal) iets zwaarder laten tellen, als er geen vervanging is. Man geeft niet zo veel lessen meer. Dus bij hem vallen er dan op een dag 1 of 2 lesuren uit. Terwijl bij mij dan ren klas de hele dag thuis zou komen zitten. Maar het is dan altijd echt even kijken: is er vervanging voor mijn groep? Zit mijn man met een klas vlak voor een belangrijke toets of examen? Wat staat er verder op het programma. Afhankelijk daarvan proberen we zo goed mogelijk een keuze te maken, zodat de school die er het meest onder zou lijden, zo veel mogelijk ontzien wordt. Is het voor beide scholen problematisch, dan kijken we wie de laatste keer de sjaak was. Soms kan het ook zijn dat we halverwege de dag wisselen. We hebben wel eens een ziek kind naar de grootouders gebracht. Ze doen het met liefde. Maar al 2x gehad dat ze daarna zelf ziek waren. Dus dat doen we nu gewoon liever niet meer. Ze zijn inmiddels nog weer wat ouder natuurlijk.
O echt geen vakantieuren opnemen hoor! Hiervoor is calamiteitenverlof (op de dag zelf) of kortdurend zorgverlof (resterende dagen) voor. Niet schuldig voelen, ook niet denken dat je door een vakantieverlof op te nemen, je loyaler bent. Deze soorten verlof zijn ervoor bedoeld om gezin en werk goed met elkaar te kunnen combineren (met als doel dat (vooral) vrouwen niet stoppen met werken om het een gedoe wordt om iets te regelen; arbeidsparticipatie wordt belangrijk gevonden. Hier verdelen we het 50/50. Dat is ook wel wat werkgevers willen zien: dat jij niet de enige bent die de zorgtaken op zich neemt.
Ik werk thuis dus ik kan de kinderen altijd opvangen. Gebeurt eigenlijk zelden. Lijkt me lastig aks je buiten de deur moet werken en een kind is ziek. Toen ik nog buiten de deur werkte kregen we de tweede en zij was vaak ziek. Veel bezoekjes aan de kinderarts, niet groeien, telkens tegen een opname aan etc. Toen kreeg ik het niet meer rond en moest vaak vrij vragen en dat voegde niet meer. Toen ben ik er ook mee gestopt. Ik had altijd een schuldgevoel. Of naar mjnn collega's of naar mijn kind dat ze toch ziekig naar de gastouder moest.
Ik ben alleenstaand en ik krijg calamiteitenverlof wanneer m'n kinderen ziek zijn. Overigens nog nooit nodig gehad. Keren dat m'n kinderen in die bijna 11 ziek waren zijn werkelijk op 1 hand te tellen.
Als er Corona-klachten zijn en ze getest moet worden of ze Corona heeft, dan blijven wij thuis. Om en om. We zitten beiden in het onderwijs en officieel hebben wij per persoon 4 dagen per jaar voor dit soort calamiteiten. Als het ‘gewoon’ ziek is komt mijn moeder in huis. Als dat niet zou kunnen dan blijven we zelf ook thuis. Ik zou haar niet naar een gastouder of een oppas brengen (opa of oma vind ik anders).
Mijn man kán 4 van de 5 dagen thuis werken mocht dit noodzakelijk zijn en hij geen afspraken heeft, die dag dat hij echt aanwezig moet zijn is nu mijn vaste vrije dag. Verder hebben wij een hele grote achterban, beide ouders, onze zussen, broertje, een tante, gelukkig nog nooit een probleem gehad.
Soms naar oma, als ik echt iets belangrijks heb en anders blijf ik thuis. Heb een relaxte werkgever en kan makkelijk thuis wat dingen verwerken en zo. En heb altijd een overschot aan vrije dagen. Manlief kan minder makkelijk thuisblijven.
Ik was altijd de Sjaak. Mijn man is de hele week van huis en zit regelmatig ergens in Frankrijk. Die kon niet zomaar even naar huis komen. Mijn werk ging er steeds lastiger over doen en met kinderen die regelmatig ziek zijn en (toen) een vierde kindje onderweg zag ik het niet meer zitten. Ik ben tegenwoordig thuis en wat een verademing. Zeker met de quarantaine ellende.
Toen wij nog in NL woonde kwam mijn moeder oppassen. Nu hebben wij die luxe niet. Dus ik werk dan thuis. Soms moet ik echt naar kantoor of een client bezoeken en dan moet mijn man echt een aantal uur opnemen.