Ik ben net 6 weken zwanger en nu al ongelooflijk gefrustreerd. Tijdens mij eerste zwangerschap bereikte de frustratie een piek rond 20 weken - ik weet nog heel goed dat ik zo boos was dat ik me niet meer goed kon concentreren. Ik heb een baan met veel verantwoordelijkheid die ik ontzettend leuk vind. Ik vond het zo moeilijk toe te moeten geven aan alle veranderingen, niet zozeer aan mijn lijf, maar mentaal. En ik zit hier nu met tranen in mijn ogen, want het begint weer! Ik ben mezelf nu al niet meer! Ik moet vanavond eigenlijk een document uitwerken voor een vergadering morgenvroeg. Maar mn lijf stopt er mee, het is zo moe! Ik zeg het, want ik ben voor mn gevoel niet moe in mn hoofd, maar mn lichaam wil de ogen dichtdoen. Ik weet dat iedereen zal zeggen: je moet naar je lichaam luisteren - MAAR DAT WIL IK NIET. Klinkt dat logisch voor iemand? Ik ben goed in wat ik doe en ik wil niet niet goed meer zijn! Ik wil dat document morgenvroeg af hebben. Ik kan normaal goed een avondje doorwerken! Een heel stom probleem dit. Het is ook echt niet zo dat ik niet voor mn ongeboren kindje wil zorgen. Natuurlijk wel. Maar ik snap gewoon niet waarom dit mijn werk in de weg moet gaan zitten. Ik wil gewoon mezelf blijven. Ik was ook zo bang dat dit weer ging gebeuren. Vorige keer duurde het hele proces ongeveer 2 jaar, voordat ik voor mn gevoel weer mezelf was. En ik ben gefrustreerd over de gedachte dat dit weer 2 jaar gaat duren. Zucht, ik moet misschien een psycholoog gaan zoeken om hierover te gaan praten. Want dit is toch niet normaal...
Of het "normaal" is weet ik niet. En dat doet er ook niet zo veel toe toch? Het zit jou in de weg. En dan moet je er wat mee, want weer twee jaar is geen doen, toch? (ik herken het overigens wel, dat "tegen jezelf vechten" maar dan niet in de zwangerschap. En het zuigt.) Sterkte meid.
Ik herken dit ook hoor.. Ik vraag het onmogelijke van mezelf. Maar daardoor heb ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook een stomme fout gemaakt met een aantal nare gesprekken tot gevolg. Dat is ook niet wat je wil. Dus deze keer doe ik het toch maar anders. Ik heb met 8 weken verteld dat ik zwanger ben en dat het even niet lukt. Ik begin 's ochtends later zodat ik niet als een zombie op mijn werk zit maar daadwerkelijk productief ben. Collega's en leidinggevende reageren begripvol en zien dat ik mijn best doe. Ik raad je echt om dit te bespreken met iemand en samen een plan op te stellen wat wél lukt op dit moment. Want je hoofd zit nu ook vol met alle negatieve gedachtes over jezelf. Daar moet je echt iets mee want dat vreet energie.. Heel veel sterkte!
Lieve Ikkannietslapen, Dit is zo herkenbaar! Ik had het gevoel gek te worden. Andere zwangeren lijken zo blij en ik voelde me vaak k*t. Later kwam er bij mij nog schuldgevoel kijken, want ik had toch zelf gekozen voor onze baby?! Ook nam ik in gedachte afstand van ons kind. Ik wilde/durfde niet te hechten, want dat zou betekenen dat ik het accepteer dat er veranderingen aan komen. Veranderingen in mijn leven met mijn chronische aandoening zag ik al helemaal niet zitten. Mijn werk is mijn passie en ik wilde dit niet opgeven. Hoe moest ik dat allemaal doen?! Nog meer frustraties omdat dingen mij niet meer lukte. :x Met al mijn frustraties en verdriet naar de huisarts gegaan. Hij begreep me en sloeg de Spijker op zijn kop... Voor mijn zwangerschap had ik zo hard gewerkt om mijn leven op de rit te krijgen (mentaal en fysiek!) en nu dreigde dat allemaal te verdwijnen. Dit joeg mij angst aan en dat uitte zich in boosheid en verdriet. De hormonen versterken deze gevoelens; ze pakken je op je zwakke plek. Ik kreeg een doorverwijzing naar de pop-poli. Ik ben hier zo blij mee geweest!! En nu nog hoor zoek het maar eens op op het internet als je het niet kent. Nu heb ik nog steeds dagen dat ik gefrustreerd ben, maar ik heb nu meer goede dagen dan slechte en daar ben ik erg blij mee! Blijf hier niet te lang mee rondlopen. Sterkte!
Dank voor het goede advies. Ik hoop dat het gevoel afzwakt binnen een paar weken. Anders moet ik er idd echt iets mee. Mn man moet het ontgelden nu maar ik kan hem gewoon niet zeggen wat er is. Het klinkt ook zo 'dom' als je het onder woorden probeert te brengen...
Het klinkt niet dom! Ik herken je gevoel ook. Bij zowel de oudste als de jongste heb ik stug doorgewerkt hoe misselijk is ook was. Ik wilde toch zwanger zijn, dan hoeft niemand anders daar last van te hebben. Dus stond ik bij de jongste 2-3 keer per dag boven de wcpot, maar ik was niet ziek! Ook nu heb ik gewoon alle uren gemaakt, ondanks misselijkheid, ondanks uitputting. Tot gisteren. Ik kon echt niet meer. Nu bij de derde durf ik eindelijk toe te geven dat het gewoon even op raakt. En geloof me, daar is een heel proces aan vooraf gegaan. En zelfs nu, ik heb vanochtend wel nog even vanuit huis een laatste lijstje weggewerkt. Dat kon ik namelijk toch niet laten liggen. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn werk en wil dat gewoon goed doen, maar als je jezelf en je kind gaat schaden zul je toch wel even ergens aan de bel moeten trekken. Hoe moeilijk dat ook is. En nu ga ik weer even naar bed
Heel herkenbaar. Ik was ongepland zwanger en heb op basis van emotie besloten het te houden. Ben de hele zwangerschap door gerend zonder stil te staan. Met als gevolg dat ik met de dag emotioneler, instabieler en hormonaler werd. En nu nog steeds. Ik kan niet wachten om meer aan het werk te gaan. Heb inmiddels ookal het eea opgepakt. Maar dit doet de sfeer in huis en de relatie met mijn man geen goed. Heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken of op moet lossen. Een stap terug doen voelt als falen, maar die hormonale emotionele buien kan ik missen als kiespijn.
Hoi Kannietslapen, Ben zo blij dat ik niet de enige ben Ik heb een eigen bedrijf en als ik bij klanten zit, dan beginnen ze er steeds over. Zo irritant! Ik kom daar voor zaken, niet voor die basketbal die ik heb ingeslikt, haha. Ik ben ook gewoon bang dat ik de klus niet krijg, omdat ik zwanger ben. Ik kijk echt enorm uit naar dit kindje en ben er superblij mee, maar die zwangerschap zelf mogen ze houden van me. Wil gewoon kunnen vlammen en dat gaat nu niet. Mijn vorige zwangerschap ervaarde ik ook als beperking van fysieke vrijheid.... Dus als iemand een oplossing weet... ik lees even mee
Vanmiddag maar toegegeven en ben direct bij thuiskomst in slaap gevallen en drie uur geslapen Uitgerust kan ik weer relativeren, dat scheelt. @junior1 zou de 'basketbal' in je voordeel kunnen werken misschien? Als de potentiele klant zeld kinderen heeft zal hij/zij zeker je dit niet 'aanrekenen'? En heb je meteen een sociale band Ik hoop dat het goed uitpakt!
Overigens vind ik wel dat ziek/beperkt zijn tijdens je zwangerschap nog best een taboe is. Tenminste ik voel sterk dat ik dat niet wil worden omdat er collegas zijn die dit me aan zouden rekenen. Ook al heb ik nooit iemand direct zoiets horen zeggen, toch is het vaak met een zucht als collega x minder werkt en iets niet kan oppakken omdat ze zwanger is. Maar misschien zit dit in mijn hoofd.
Ok, de reden van mijn vroeg frustratie is duidelijk... ik krijg een tweeling! Geen wonder dat ik zo ziek en moe ben en de hele tijd hoofdpijn heb (ben pas bij 8 weken(. Gelukkig nog niet hoeven overgeven
Hoi kannietslapen. Allereerst gefeliciteerd met de tweeling! Ik herken me enorm in jouw verhaal, ik krijg alleen geen tweeling.. Uit een vorige relatie heb ik 2 heerlijke kinderen. Toen ik mijn huidige vriend ontmoette had ik al besloten, er komen geen kinderen meer. Tot hij opeens van gedachten veranderde. Voor mij was dat behoorlijk slikken, ben al 5 jaar niet meer zwanger geweest. En nu, ontzettend moe!! Zo moe dat ik niet normaal mijn werk kan doen en ik me dus ziek moet melden. Dat is het laatste wat ik wil! Ik had mijn verlofdagen al gehad, ik kon werken aan promotie! Maar nee, naast zwangerschap moet mijn lichaam ook nog eens tegensputteren. Bah! Ik heb ook mijn frustratie momenten, huilen omdat ik het ergens niet accepteer. Mijn lieve vriend helpt me waar nodig, maar ik moet nog zo lang! Wanneer ben ik weer mezelf En inderdaad, het is nog wel een taboe op het werk.
@Ellenore Ik vermoed dat we niet de enigen zijn die er zo over denken. Toch weet ik nog goed dat ik bij mn eerste zwangerschap in mn cursus clubje over de frustratie begon en niemand het herkende :S. Misschien maken we gewoon wat minder roze wolk hormonen aan dan anderen Of zijn we zulke controle freaks dat ook die hormonen ons niet los doen laten? Antwoorden heb ik helaas niet.