Hallo Ik heb een miskraam bij 12.3 weken gehad en weet niet hoe ik emee om kan gaan. Tel de dagen door en zou bijna uitgerekent zijn. Het huilen is minder maar sta er mee op en neem het mee naar bed. Zou een gesprek bij de huisarts hierover goed zijn? Wil graag voor nog een baby maar de angst dat het een miskraam word is zo groot dat dit mij tegenhoud
Hoi Carebear, Allereerst heel vervelend dat je een miskraam hebt gehad, zeker in de 12e week. Ik heb een miskraam gehad met 6 weken, had er ook onwijs veel moeite mee te accepteren dat het zo is. Wou het niet loslaten, en tel (nog) de dagen die voorbij gaan en hoeveel weken ik zou zijn. Maar erover praten met mensen die weten hoe je je voelt is heel goed, zo kun je het beter een plekje geven. Misschien is praten met de huisarts een goede stap, wellicht kan zij jou doorsturen naar een steungroepje voor mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Denk ook dat het goed is dit goed te verwerken voor je opnieuw begint, maar dit is heel persoonlijk. Er kan altijd nog een klap komen later doordat je het niet goed een plekje hebt kunnen geven. Ik heb hier op het foum ook een hoop steun gehad en nog. Zijn mensen die mij begrijpen en precies ook weten hoe je je voelt. En daarbij gaat de 1 er beter mee om dan de andere. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Hoi Carebear, Jammer dat jij hier ook je verhaal moet neerzetten. Ik heb een missed abortion gehad op 10 weken, gevolgd door een curretage. We hebben het slechte nieuw vernomen op 17 juni, curretage op 21 juni. De eerste dag van de zomer... Deze datums staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. We zijn bijna 4 maanden verder en ik denk er nog elke dag aan. Van het moment dat ik opsta tot ik ga slapen. Het zwanger worden/zijn en het verlies spookt elke seconde van de dag door mijn hoofd. De pijn is minder, de scherpe kantjes zijn ervan af. Maar het is een last op mijn schouders die ik niet kwijt raak. In het begin weende ik elke dag, stiekem. Jammergenoeg kon ik er niet met mjin vriend over praten. Voor hem is het een taboe. De eerste keer dat ik terug ongesteld was, was dit een klap in mijn gezicht, een inzinking. Maar je moet verder... je hebt geen keuze. Elke maandag denk ik nog: Vandaag zou ik .... weken geweest zijn. Vele vriendinnnen rondom mij zijn zwanger of net bevallen. Het doet pijn wanneer je zoiets verneemt. Dan denk je onmiddellijk, ik zou nu ook een dikke buik moeten hebben. Ik kan voorlopig niet kijken naar programmas zoals babyboom of tienermoeders... Het doet me teveel pijn en ik word er chagrijnig van. Ik denk dat dit (voor mij) pas zal overgaan als ik opnieuw zwanger ben. Probeer veel te praten met vriend/man, familie of vrienden. Ween wanneer je moet wenen, laat al je emoties vrij. Het heeft geen zin om dit tegen te houden. Ik heb enorm veel steun gehad aan dit forum. De meiden hier hebben mij erdoor geholpen. Zonder hen zou het niet gelukt zijn. Veel sterkte met de verwerking van je miskraam. Groetjes, Daphné
Wat fijn (helaas) om herkenning te lezen. Heb mijn precieze weken neergezet maar 6weken of 10 etcetera, het is erg genoeg. Thuis kan ik er erg goed over praten met mijn man maar met vrouwen is dat toch anders. Hij begrijpt alleen mijn angst niet en is klaar om weer te proberen. Jullie gaan wel meteen al verder? Knap vind ik dat! Hoop doordat ik nu mijn verhaal heb gedaan ik er ook snel weer achter kan staan. Bedankt meiden, jullie ook sterkte en veel succes op naar een nieuw leventje.
hier ook veel moeite gehad met de verwerking, extra moeilijk vond ik de bbz waarbij ze eileider hebben weggehaald. de wens om een kind te krijgen was bijzonder groot, dus hebben we na die bbz geen voorbehoedsmiddelen gebruikt, en wonder boven wonder hadden we na 3 maanden opnieuw een positieve test in ons handen. dat heeft de pijn toch een beetje verzacht! ik moet je niet vertellen hoeveel schrik we niet gehad hebben of het dit keer allemaal goed ging gaan, maar we zijn ondertussen 36 weken ver en tot nu toe is alles goed. ik wil je veel sterkte wensen, en weet op een dag staat het geluk ook aan jullie kant en heb je een goede zwangerschap, want dat is het mooiste wat er is. vergeten doe je het nooit, maar tijd verzacht wel!
@jv23 Wat een heftige periode hebben jij en je man doorstaan. Gefeliciteerd! Nog maar een paar weken en dan mag je de kleine vasthouden! Heb een gesprek gehad vanochtend en ga toch verder hulp zoeken. De hele miskraam heeft impact ook op mijn relatie. Wil pas echt ervoor gaan als ik dit heb afgesloten. Het hele intieme, welke aanraking ook staat op een heel laag pitje nu
Het heeft tijd nodig, en erover praten. Wij hebben bollen geplant die in de periode dat ukkie geboren moest worden opkwamen, omdat we hem/haar niet konden begraven. Dat deed me goed. Uiteindelijk werd het steeds minder pijnlijk, maar de angst zat er bij het begin van deze zwangerschap flink in. Ook dat slijt.
Dank jullie wel dames voor het reageren. Misschien een goed idee om iets symbolisch te doen ja. Ben weer ongesteld, is telkens weer slikken