He ladies, Ik schijn het allemaal te moeilijk te vinden om gewoon normaal te leven. Ik ben bijna 12 jaar geleden begonnen met een behoorlijke burn out, bang voor mensen ( werkgerelateerd) , huilen/slapen/ alleen maar uit een raam staren/ in slaap vallen achter het stuur/altijd boos etc. de hele sjabang.. oplossing: niets doen-->psycholoog--> zelf ergens lunchen ( wat een overwinning)--. huis helpen bouwwn van zusje en zwager.. dit heeft me het allerbeste gedaan. langzaam weer werken nadat ik eerst te snel was gaan werken en me verschool in het magazijn. (detailhandel) . toen 8 jaar geleden ging ik weer, slechte ralatie voorbij, woonde samen met nu mijn man , alles kwam in rustiger vaarwater .. en hoppa. weer hartkloppingen/paniekaanvallen/huilen etc --> medicijnen--> psycholoog --> rust , veel naast mijn man (toen vriend) in de auto zitten en langzaam kwam ik weer terug , toe verhuizen en ik mocht weer klussen.. dat ging prima 3 jaar geleden weer een enorme dip, maar niet over het randje en met rust, man en ruval extra forte er weer bovenop. En nu , ik voel het al af en aan aankomen vanaf half vorig jaar, nu ga ik weer, huilen, hartkloppingen, paniekaanvallen, niet blij, altijd geirriteerd, schreeuw veel te veel en dus ben ook nog een een stomme mama, rusteloos, balen van mijn lijf( klachten) , voel me nutteloos, voel me gedwongen in een rol die ik niet wil , ik ben niet gemaakt om alleen voor de kids te zorgen en het huishouden te doen. ga dan werken zou je zeggen.. ja , ik doe de admin van mijn mans bedrijf en dan ben ik blij, kan ik voor mijn gevoel wel 7 dagen per week doen.. wil ook gaan kijken of ik website kan gaan maken ( ict bedrijf) . maar :x ik ben chronisch rugpatient, heb zenuwschade in mijn been, loop dus met een orthese en kruk(ken) of rolstoel voor de langere stukken, heb een beperkte hoeveelheid energie. en allemaal gaan simpelweg niet.. en de kinderen ( zoon adhd en veel onrust in zijn koppie, dochter stront eigenwijs)_ en het huishouden gaan voor, dat kan niet niet gedaan worden, dus waar ga ik de acceptatie vandaan halen dat ik wel zal moeten en dat ik geluk kan ervaren? wie heeft een training gedaan die hielp? wie weet wat ik moet doen...
oh meid wat herken ik een deel van je verhaal.. Ikzelf heb moeten accepteren dat ik niet de mama kan zijn die ik wou/wil zijn. Ik heb een spierziekte waardoor ik geen grote stukken kan lopen, niet kan voetballen geen tikkertje kan spelen of gewoonweg even achter de kindern aanrennen zoals ik soms ouders zie doen.. Op een slechte dag kan ik verrekte weinig en kost ze ophalen van school al enorm veel moeite. het huishouden is dan onwijs zwaar. Ik heb het nog steeds niet helemaal geaccepteerd maar ik heb voor mezelf een lijst gemaakt met wat ik wel kan.. klinkt stom maar die hangt op de koelkast en elke dag kijk ik er even naar en weet ik weer dat het allemaal zo slecht nog niet is. Tuurlijk vind ik het nog steeds balen dat ik niet kan rennen enzo maar daarintegen probeer ik spelletjes te doen boekjes te lezen of te knutselen. Ook hier een koppige 4 jarige en een giga eigenwijze dame van bijna 7 die een erg grote mond heeft de laatste tijd. Mijn 4 jarige heeft een terug val met zijn zindelijkheid en volgt gedwee zijn zus op met de brutale mond. Ik zorg dat ik als de kinderen op school zijn genoeg rust neem en ook echt tijd voor mezelf. Het huishouden op mijn tempo en als ik het niet red huur ik 1 of 2 malig iemand in die dan weer even het huis op orde maakt als mijn man dit niet red. Succes meid.. Je mag altijd pben!
Helaas heb ik geen antwoorden op je vragen. Maar ik wilde je toch even sterkte wensen. Ik hoop dat je de antwoorden op die vragen kan vinden en dat je gelukkig word in datgene wat je kan doen. Hopelijk vind je het geluk weer terug, zodat je weer lekker in je vel kan zitten!
hulp zoeken is denk ik wel goed. Maar ik wil je wel waarschuwen dat je niet te emotioneel je verhaal gaat doen met veel details bij "de verkeerde mensen" zoals het wijkteam bijvoorbeeld of wellicht je huisarts. Voor je het weet spelen ze het door naar Veilig Thuis en krijg je er enorm veel stress bij, namelijk kans op OTS of UHT, veel gesprekken enz. In plaats van tot rust te komen drijf je dan steeds verder weg. Mijn schoonzusje heeft dit meegemaakt, heel zielig.
Lijkt misschien een gekke vraag, maar is je schildklier wel eens gecontroleerd? Als deze niet goed werkt kan je ook al die klachten hebben die je omschrijft. Dus mijn advies : laat je bloed eens goed controleren. Sterkte!
Mijn psycholoog vroeg op een gegeven moment aan mij: "waar word jij nou rustig van". Ik dacht na en zei: de sauna. Toen ben ik eens per week naar de sauna gegaan en nu doe ik dat nog steeds om de week. Eerst vond ik het heel moeilijk om daar alleen te zijn, maar dat werd al snel beter en nu ga ik nog steeds om de week. Het ligt wel helemaal aan jezelf en je moet zelf zoeken wat voor jou een 'pauze/rustmoment' of zelfs een helder nadenk moment kan zijn, maar de sauna heeft mij geholpen. (En een goede psycholoog natuurlijk).
newdreams : is geen gekke vraag. Ja die is gecheckt. Ik krijg maandelijk B12 injecties en vit D 50.000 eenheden per maand. Ik loop ook bij maag darm lever arts omdat ik meerdere malen( afeglopen jaren) veel ben afgevallen en bijna niet kan eten dan vanwege pijn in mijn maag streek. \ Alvlees is goed , maar zitten ) ct scan) veel kleine lymfe klieren naast mijn linker nier. Woensdag weer ct scan omdat ik rechts in mijn buik last blijf houden en ze gaan vergelijken.
Het gekke is het dingen als niet kunnen qua rennen etc daar heb ik geen moeite mee. wel met niet lang kunnen wandelen en niet echt uitgaan. Als ik gezond was en het zou kunnen zou ik fulltime of meer willen werken en mijn man voor de kinderen zorgen. dat is wel lastig. ik ben zo niet gemaakt voor huismama maar ik zal wel moeten en dat vind ik heel lastig
Je bent een mens en geen robot. Vaak gebeurt dit met mensen die hier extra gevoelig voor zijn. Daarom is het belangrijk om je grenzen te weten en aan te geven. Luister naar je lichaam het geeft signalen genoeg. Durf vaker nee te zeggen tegen mensen, jij ben het belangrijkste . Zeker als je kinderen hebt moet je goed voor jezelf zorgen en moet je jezelf soms voorop zetten. Want als het met jou niet goed gaat, gaat het met je kinderen ook niet goed. Want jij moet de boel draaiende houden. Zorg voor voldoende ontspanning, rust en structuur. Ik zeg tegen mezelf "'iets minder is ook goed genoeg"' Dit heb ik ook moeten leren en dat kost tijd. Maar geef het de tijd en vraag hulp van je naasten. Veel kracht gewenst voor jou en je gezin
thephantom: dan k je wel! lannanana : met onze zoon met ADHD diagnose en mijn fysieke beperkingen moet het heel gek gaan willen ze wat anders als puur hulp geven. We zijn al bekend en "in orde "bevonden . youtan: ja waar word ik rustig van.. eerder wist ik het wel.. nu zou ik zeggen werken.. werken en werken. sauna vind ik fijn ( ook wel alleen geweest) maar nu heb ik daar de rust niet voor. wandelen zou ik zeggen maar dat word toch een lastig verhaal fysiek. ik ben ook echt zoekende naar wat ik wel kan qua fysieke inspanning nu, maar ben dan tegelijk bang dat het weer zoveel energie neemt dat ik de rest wat gewoon moet niet kan..
Lastig hoor! Omdat je zegt dat werken je rustig maakt, misschien toch daar wat meer in investeren? Want het is ook zo, niet iedereen is geschikt om fulltime mama te zijn. Ik zou dat zelf ook niet kunnen, als ik dat toch zou doen zou ik denk ik ook problemen krijgen omdat ik iets doe dat tegen 'mijn aard' ingaat. Heel veel sterkte! Ik hoop dat je snel weer de zon mag zien!
Misschien kun je inderdaad toch iets qua werk buitenshuis zoeken? Als je daar energie door krijgt, dan levert het uiteindelijk ook wat op. En buitenshuis werken is heel anders dan de administratie van je mans bedrijf, het geeft behalve wat om handen ook sociale contacten ed. Als betaald werk niet kan, misschien dan vrijwilligerswerk? Geen idee hoe jullie financiële situatie is, maar misschien is het ook wel een idee om een paar uurtjes in de week of desnoods om de week een schoonmaakster te nemen? Scheelt jou energie ed en je hebt een lekker schoon huis. Hopelijk vind je een manier om er uit te komen! Door iets te veranderen of door te accepteren dat het is zoals het is. Ik hoor goede verhalen over mindfulness, maar zelf geen ervaring mee...
Dat gaan we ook proberen, maar dat zal dan onder schooltijd zijn , want met een opstartend bedrijf ( die van mijn man) en ik word in deze markt simpelweg niet aangenomen ergens anders. Mijn man weet dat als ik het een dag niet red ( er zijn dagen dat ik bijna niets kan) dat ik het wel inhaal zo snel als ik kan en financiele admin kan ik ook liggend in bed. echt een werkgever zoeken gaat heel moeilijk worden, mijn rolstoel of krukken schrikken al af., ik heb een absolute uren max van 24 uur. ben ook 80-100% afgekeurd overigens, maar dat wil ik eigenlijk simpelweg niet horen. dus alle bedrijven zijn bang van me, want - tja zoveel afgekeurd,, zal ze wel vaak ziek zijn of zielig.. terwijl mijn motivatie en wil om te werken enorm is.. gelukkig doe ik de admin wel echt op kantoor en dat is niet thuis. maar in een bedrijven verzamel gebouw, waar dus ook meer volwassen rondlopen .. jeeejjj . eens over iets anders hebben als transformers/ lego/poppen/school, het eten en de boodschappen. ergens denk ik als ik het nog 6 jaar volhou zijn de kinderen zo groot dat ze makkelijker even alleen thuis kunnen zijn of langer op school of even bij iemand kunnen blijven. dan kan het wel misschien . nu kan ik de donderdag voor mezelf nemen en dan wekr ik dus meestal nu, ik breng 'sochtends de kids incl neef naar school en s middags is het oma dag. dan doet mijn man het eten en kan ik rustig aan doen s avonds
Het blijft moeilijk, zeker als je gevoelig bent voor overbelasting (I know ). Gezien ook het aandeel van fysieke (blijvende?) klachten, zou je misschien eens kunnen denken aan een revalidatietraject? Klinkt misschien 'zwaar' maar ik ken verschillende mensen die hier veel baat bij hebben gehad, omdat je dan vanuit meerdere disciplines tegelijk begeleid wordt (arts, fysio, ergotherapie, psychologie, groepsessies) Een vriendin van mij was chronisch moe, zonder medische oorzaak, en moest 'hier mee leren leven'. Zij heeft een revalidatietraject gedaan, waarbij ze veel heeft geleerd over verdelen van energie, opladen, balans energiegevers-vreters etc, etc. Mijn schoonzusje heeft chronische bekkenpijn en moest hier ook 'mee leren leven'. Ook zij heeft een revalidatietraject gedaan waarin ze veel geleerd heeft over doseren van activiteiten, anders tegen dingen aankijken, efficiëntere manier om bijv huishouden te doen, etc. Een collega van mij (op werk) kampt met een onbegrepen medisch beeld, waarbij ze weinig energie heeft en last van spierzwakte. Is op alle mogelijke manieren binnenste buiten gekeerd en doorloopt nu ook een revalidatietraject. Zij krijgt in het bijzonder ACT (Acceptance and Commitment Therapy), wat echt gericht is op accepteren en wat (blijkbaar) tegenwoordig veel wordt gebruikt in revalidatie.
Ik moestook meteen aan een revalidatietraject denken. Het voordeel is dat vaak een fysio, rev arts psycholoog en ergotherapeut samen werken. Heb je wel een soort gerouwd over je afkeuring? Ik ben ook 80/100% afgekeurd ivm uitvalverschijnselen,orthese aan voet/been, bekken klachten en steeds terugkerende depressies incl. opnames. Ik ben geen thuisblijfmama van nature. Ben nu na weer een opname bezig om meer buiten de deur af te spreken niet alleen mijn beschikbare energie in het huishouden te steken ( lukt toch niet om een geordend huis te gooien). Ik probeer meer per moment te bekijken wat ik nodig heb. Vorige week na een pittige therapie sessie zo maar een diepvriespizza in de oven gegooid . Het is zwaar klote dat er verschillende dingen zijn die je zo kwetsbaar maken. Daar mag je ook heel boos om zijn!!! En ondanks een aantal (spoed)opnames, begeleiding thuis wanneer dat nodig is en heel veel therapie zijn mijn kinderen niet onder ots geplaatst of uit huis. Krijg juist te horen dat we ondanks alles zo goed doen. We zijn altijd open over de situatie en er staan heel veel lieve mensen klaar die koken, oppassen en chauffeuren wanneer dat nodig is.
Meid je bent hier niet alleen in. Eerste keer overspannen toen ik 19 was. Tweede keer toen ik 24 was, en 2 jaar geleden kreeg ik een burnout. Net toen ik dacht, he het gaat weer, werd ik depressief. In Januari ben ik begonnen met medicatie tegen de depressie. En wat was dat een openbaring! Heb jij al eens aan medicatie gedacht? Verder doe ik nu een cursus mindfullness, maar ik denk dat je daar aan moet beginnen als je al wat rustig bent in je hoofd. Want het kost wel wat tijd en energie.
Even kort al 2 revalidatie trajecten achter de rug. Qua fysiek ga ik beter als ooit voor mogenlijk gehouden. Zenuwschade/ 3 wervels vastgezet/ bekken problemen en si gewricht is hronisch overbelast/ ontstoken. Daar is geen resultaat meer te behalen . Fysio / osteo geven ook asn in dagelijks leven weet jj feilloos wat je kan en wat je helpt qua oefeningen. Ben vanaf mijn 12 e rugpatient, op 19 voor eerst geopereerd/ 23 weer en 28 vastgezet .
Ik wil inderdaad proberen geen opname nodig te hebben. Medicatie inderdaad al eens gedaan, maar mij maag pikt niets nu . Paracetamol en de diazepam ( spier ontspannend) die ik heb doen al zeer. Nig een revalidatie gaat overigens nit vergoed worden ivm duidelijk is dat ik bergen meer kan verbeteren. Mindfullnes is dus nog best intensief?? Hmm nog andere ideeën ?? Het volt alsof ik alles bombardeer wat jullie aandragen , dat is absoluut niet de bedoeling. We gaan nu eerst met zijn vieren een half uurtje huishouden doen!! Op idee van jullie om mezelf te ontlasten en samen met man besloten . Een aantal x samen een half uurtje bezig dat zal al schelen