Borderline hebben is zwaar, nog zwaarder wanneer je zwanger bent. Zijn er hier meiden die dit hebben en er ook over willen praten? Ik hoor het graag!
Ik heb borderline. met medicatie en na een aantal trainingen (VERS 1 en 2) kan ik er redelijk goed mee omgaan.
Mag ik vragen wat de borderline zo zwaar maakt voor jou? wanneer heb je er het meeste last van? En hoe komt het dat je het, nu je zwanger bent, nog zwaarder ervaart dan voorheen?
Ik heb het en na een lange zoektocht heb ik eindelijk medicijnen die echt voor mij werken. Gelukkig mag ik die ook blijven slikken van het ziekenhuis als ik zwanger zou raken. Ik weet niet waar je het over wilt hebben maar je mag me altijd een berichtje sturen
Door hormonen worden stemmingswisselingen nog heftiger. En het is natuurlijk een spannende tijd, met allerlei onzekerheden en vragen niet over de toekomst. Dat is voor iedere zwangere zo, maar de gedachten- en reactiepatronen die je als borderliner hebt maken het nog veel heftiger.
De diagnose borderline wordt heel snel gedaan en ook vaak door mensen die er niet eens voor opgeleid zijn om dat zo te diagnosticeren. Omdat je dan ineens een stempel krijgt ga je je ook er zo naar gedragen. Zwart wit denken en stemmingswisselingen hebben veel mensen en is ook gewoon normaal. Maar als je dus denkt ik heb borderline want die en die zegt het dan kan je je er ook zo naar gaan gedragen. Ik wil je gewoon even hiervoor waarschuwen ook omdat je medicatie slikt die gewoon echt slecht is voor jezelf en ook natuurlijk voor je kindje. Men kan wel zeggen dat het geslikt kan worden in een zwangerschap maar wat is er bekend op de lange termijn? Je wilt toch het beste voor je kind lijkt me en geen troep in je lichaam als je zwanger bent. Ik zeg dit omdat een vriendin van mij jarenlang dacht dat ze borderline had omdat haar huisarts haar dat had verteld. Ik heb nooit iets aan haar gemerkt. Wel wat emotioneel misschien en hooggevoelig maar verder een compleet normale leuke enthousiaste vrouw. Door dat stempel werd zij steeds onzekerder en ongelukkiger, begrijpelijk want ja borderline...dat is nog al even wat. Ze slikte ook medicatie, heeft ook in die tijd een aantal miskramen gehad. Daarna was ze er klaar mee en is ze naar een psychiater gegaan omdat ze gewoon zekerheid wilde en die zei na twee keer al dat ze niks mankeerde en een supergezonde normale vrouw was, precies wat ik zelf ook altijd al vond. Ze heeft nu twee gezonde kinderen gekregen. Kom voor jezelf op!
Jee, wat een verhaal. Een huisarts MAG die diagnose helemaal niet stellen. Daarvoor moet hij/zij altijd doorverwijzen voor gedegen onderzoek bij de GGZ. Alleen een psychiater mag dit vaststellen.
Ja dat is zo, maar daarnaast doen ook psychiaters het gewoon te snel. Borderline is net als PDDnos etc een stempel die helaas te snel wordt gegeven op basis van een paar gesprekken en wat testjes in het gunstigste geval. Dan heb je wel dat stempel. Het is helemaal niet raar om zwart wit te denken. Of stemmingswisselingen te hebben, maar dat wordt al heel snel aan borderline gelinkt ook door mensen die er wel voor opgeleid zijn. Dan heb je dat stempel en dat heeft grote invloed ook op je leven en hoe je je dan verder gaat gedragen. Het verhaal dat ik hierboven neerzette is niet het enige dat ik ken. Pas alsjeblieft goed op jezelf. Borderline heb je niet zomaar. Dat is een ernstige psychische aandoening. Ga dus goed na of je het wel hebt en stop alsjeblieft indien mogelijk met alle medicijnen die mogelijk zijn in je zwangerschap, want zooooooo slecht voor je kind
Hier wil ik even op in haken. Dit is natuurlijk niet de normale gang van zaken en ik vraag mij af of dit heel veel gebeurd. Je mag er vanuit gaan als iemand medicatie krijgt dat dit ook is onderzocht door een psychiater. Ik vind dit naar TS toe een beetje kort door de bocht, volgens mij stelt ze niet haar borderline ter discussie. Nu komt het een beetje over alsof het tussen de oren zit. TS sterkte ermee en hopelijk vind je lotgenoten waar je ervaringen mee kan delen. Fijne zwangerschap toegewenst ondanks alles
ik heb borderline en 3 geweldig mooi kindjes soms wel heel zwaar en denk ik het niet goed te doen dat ik faal gebruik medicatie hele lage dosis en dat werkt heel erg goed kindjes zijn altijd heel eerlijk tegen mij als ik beetje boos reageer en dan maak ik altijd mijn excuus maar ik weet nu dat iedereen wel eens kleine foutjes maakt en je daardoor zeker niet goed bent voor je kinderen als moet ik het vaak van mijn ex horen mijn huidige man zegt altijd waren er maar meer mama's als jij altijd zo lief om te horen pept je ook weer op toen ik zwanger was had ik zeker onwijs veel last van buien en hormonen werd er zelf gek van maar het is me gelukt en doe het nog steeds elke dag met veel trots ben zo blij met mijn mooi kinderen durf niet zo goed mijn hele verhaal hier neer te leggen maar pb mag altijd
Weet je wat ook slecht is voor een kindje? Suïcide. Of een poging met daarna crisisopname, waarbij heel wat meer medicatie nodig is om de situatie weer hanteerbaar te maken. Geef alsjeblieft nooit meer het advies om te stoppen met alle medicijnen in een situatie waar je verder helemaal niks van weet. Natuurlijk is het verstandig om na te gaan of diagnoses wel terecht gegeven zijn. Maar misschien heeft ts wel degelijk borderline in een gradatie waarbij medicatie echt nodig is. Hoe denk je dat het dan voelt om te horen dat haar medicatiegebruik zoooooo slecht is voor haar kindje en dat het troep is? En denk je dan even in dat je dat niet tegen een emotioneel stabiel persoon zegt, maar tegen iemand met stemmingswisselingen en problemen met emotieregulatie. Die ook nog onder de hormonen zit door een zwangerschap. Op z'n zachst gezegd niet handig.
Wat een fantastisch advies..... Maar niet heus. Jij bent van heel veel dingen heel erg zeker zeg. Ben jij psychiater , psycholoog of psychiatrisch verpleegkundige????? Als dat niet zo is stop dan onmiddellijk met het geven van dit soort adviezen. Weet je niet hoe kwetsend dit kan overkomen. Ach wat stemmingswisselingen...... En mensen die wel zwanger willen worden of zwanger zijn een schuldgevoel aan te praten. Als je miskraam krijgt dan zal dat wel aan je medicatie liggen. Er zijn mensen die met borderline of een depressie gewoon medicatie nodig hebben en dan redelijk functioneren. Helaas ben ik een van die mensen die een steeds opnieuw een depressie krijgen . Daar zal ik net als van borderline nooit helemaal meer van afkomen. Zonder pillen was de kans dat ik dit kon typen erg klein. Een zwangerschap doet veel met je lijf en hoofd en het is juist goed dat je erkent dat je hulp nodig en lotgenoten contact is dan heel prettig. Op iemand die roept dat je misschien wel helemaal geen borderline hebt zit je niet te wachten.
Misschien moet jij eens na gaan of het slim is dit advies te geven? Wat een belachelijke reacties van jou zeg. TS ik heb geen borderline, wel ervaring ermee maar heb dus verder niks toe te voegen maar ik moest even reageren op dit belachelijke advies.
Mensen die het over "stempels" of "labels" hebben weten 99 van de 100 keer niet eens waar ze het over hebben. Jij bent zeer waarschijnlijk niet de arts/psychiater/psycholoog van ts, hebt dus geen inzage in haar medisch dossier en weet niet wat voor medicatie ze gebruikt met welke reden. Deze post is dus onnodig en onnodig hard. Zorgen uiten kan, maar op deze manier schop je mensen tegen het verkeerde been en zal je dus niet het effect hebben wat je wil. Ts, sterkte en succes. Ik hoop dat je nuttige reacties krijgt.
Even inhakend op de opmerking na een paar gesprekken wordt de diagnose al gesteld. Een huisarts stelt een diagnose binnen 10 minuten. Gesprekken met een psychiater duren gemiddeld driekwartier tot een uur. Vaak worden er nog vragenlijsten ingevuld etc. Dan mag je er toch vanuit gaan dat wanneer er 2 a 3 gesprekken zijn geweest en dus 2-3 uren praten er toch een goed beeld van iemand is gevormd? Bovendien ben ik het met voorgangers eens dat dit heel gevaarlijk is om te stellen dat ze wellicht helemaal geen borderline heeft etc. Je weet niet wat haar achtergrond is. TS heel veel sterkte en wijsheid toegewenst. Ik hoop dat je 'lotgenoten' vind. Wellicht is de POP-poli een optie voor je. Dit is een poli speciaal voor zwangeren met een psychiatrische achtergrond waarmee ze veel meer rekening houden met je diagnose.
Ik ben het hier dus volkomen mee eens!! Heb zelf autisme dus geen borderline maar het lijkt wel op elkaar. Maar mocht ik ooit nog zwanger worden kan ik echt niet zonder medicijnen! lanala nogwat,,ik ben zwanger geweest met medicatie en heb een mk gehad en voel me nog steeds schuldig Dank je. Btw Femke de columniste in Libelle heeft ook een kindje en ze heeft borderline. Misschien is ze wel te googlen om dingen te lezen.
Je vroeg eerder al wat er gebeurt als ik mijn medicijnen niet inneem. Dan wordt ik depressief, heb ik een kort lontje en sla ik om binnen een paar seconden, van boos naar verdrietig in een vingerknip. Ik ben dan onmogelijk om mee te kunnen praten want alles wat je zegt klinkt als een aanval waarop ik me moet beschermen. Ik heb een hele lange tijd me af gevraagd wat gelukkig zijn nou is, en blij. Ondertussen weet ik wat het is om gelukkig te zijn maar ik kan me niet herinneren wanneer ik echt blij was, er zit altijd een grote zwarte wolk boven de 'blije' momenten waardoor ik niet blij kan zijn. Je advies is trouwens echt heel erg kwetsend, ja de meeste mensen hebben stemmingswisselingen dat is normaal. Maar de meeste mensen zien wel grijs. Ipv alleen maar zwart of wit. En de meeste mensen bouwen ook niet hun leven rond 1 persoon. Je wilt diegene zo graag bij je houden dat het pijn doet. En op het moment dat dit verstikkend wordt voor diegene en diegene dit laat merken dan duw je hem (of haar) keihard weg. Want je wil niet gekwetst worden, je wil diegene niet kwijt maar je wil ook niet wachten tot diegene je verlaat. Dus je duwt en duwt. En je moet dan wel een verdomd goede relatie hebben om dat te weerstaan, je moet dan iemand aan je zijde hebben staan die weet wat er aan de hand is en terug blijft vechten. Die niet opgeeft! Want als dit wel gebeurt dan komt je grootste nachtmerrie uit en dan wordt je gevoel weer gesterkt: zie je wel, waarom zou er iemand bij mij blijven? Ik wist dat hij (zij) weg zou gaan dus ik deed er goed aan om het voor te zijn. Ondertussen leef je je nachtmerrie en moet je nu zelf vechten om je hoofd boven water te houden. Het heeft heel veel kracht nodig om niet depressief te raken. Om jezelf weer op te pakken en uiteindelijk weer de liefde aandurven. Zonder medicijnen zat ik hier nu niet. Zonder medicijnen hadden mijn ouders mij jaren geleden al kunnen begraven. Ik was verslaafd aan automutilatie, ik deed het 3x per dag en niet doen was onmogelijk. Nu heb ik jaren niet meer aan de dood gedacht en de automutilatie is ook al jaren geleden. Dus echt, zolang je niet weet hoe het voelt. Zolang je alleen maar verhalen hoort en je niet in kan leven in iemand die niet meer wil leven (en god wat hoop ik dat mensen dat niet kunnen). Zolang je geen idee hebt hoe zwart iemands leven kan zijn. Geef dan nooit meer het advies om de medicijnen weg te gooien, dat zou zomaar iemand het leven kunnen kosten.