Wat wil je met dit topic bereiken dan? Je zegt dat je te horen hebt gekregen dat je niet mee mag met baby's naar de ok...dan licht je toe dat t een spoed operatie was en nu zeg je dat je wel mee mocht naaar de ok...wat heeft t dan voor zin om die vraag zo te stellen? Ben je er niet tevreden mee hoe t is gegaan? Wat ik aan je vraag uitmaak is dat je t vervelend vind dat je NIET mee mocht naar de ok...dus daarom reacties dat t wel begrijpelijk is bij een spoed reactie dat dat vaak niet kan. Kan zijn dat ik t volledig verkeerd opvat maar ik snap m niet helemaal...
Vroeg ik me ook af. Kan alleen bedenken aan de eerste vraag dat het traumatisch was en ze wil weten of ze eigenlijk niet naar binnen had gemogen?
Ik ben met Noor meegeweest toen ze 4 maanden was. Ik mocht mee tot ze sliep en dan op de verkoever er gelijk weer bij. Het is denk maar net hoe je er zelf in staat. Ik vond het niet heftig. Nu was het ook geen grote ingreep en werk ik zelf in de zorg.
Volgens mij heeft TS het over twee operaties. Eentje toen hij 5 dagen oud was, en eentje van vandaag.
Ik ben ook mee geweest tot aan de narcose. Mijn knulletje begon het laatste stukje van de narcose te spartelen. Eenmaal buiten stonden de tranen me in mijn ogen. Ben ik eerst even 2 minuten apart gaan zitten met een verpleegster (het ging overigens om de neusamandel; niet bepaalt traumatisch ofzo, maar ik ben overgevoelig wanneer het op hem aankomt; hij auw, ik auw). Om vervolgens na een paar minuten te hebben gewacht in de algemene familiekamer en ik helemaal uitgejankt was, mijn mannetje vanaf de OK te horen huilen/krijsen/schreeuwen en helemaal uit zijn plaat te gaan - kortom; ik begon weer. En hij bleef een paar uur aan de gang, en ik ook. Haha. Dat was zó ontzettend heftig en dat hoop ik nooit meer te hoeven meemaken.
Ik ben bezig met EMDR speciaal voor trauma's is dat. Ik ga dan weer die dag opnieuw beleven. Die dag (dat hij vijf dagen oud was) is voor mij heel traumatisch geweest. Ik heb een keer eerder een topic daarover geopend. Ik ben bezig met verwerken. En ik krijg ook een gesprek met die artsen van de dag. Omdat er meerdere dingen zijn fout gegaan. Nu kreeg ik te horen van iemand dat mee naar de OK gaan niet gebruikelijk is en zeker niet als ze jong zijn. Nu wilde ik graag weten of iemand hier op dit forum het fijne daarvan wist. Omdat ik binnenkort dat gesprek krijg en ik mijn vragen wil voorbereiden.
http://www.zwangerschapspagina.nl/mama-gezin/567460-liefst-verdwijn-even-de-aardbodem.html Voor degene die het hele verhaal willen weten. Sorry voor de onduidelijkheid
Oké dat is wat meer info die je beter eerst had kunnen vertellen. Ik vind t heel vervelend voor je dat de situatie traumatisch voor je is en hoop dat je het met de gesprekken het een plekje kan geven.
Wat heftig allemaal. Goed dat je EMDR doet en een gesprek met de artsen gaat krijgen. Ik begrijp alleen nog steeds niet helemaal wat je met je vraag over meegaan op de OK bedoelt? Wil je alsnog een keer de OK op, als deel van je verwerkingsproces? Wil je je kindje dan meenemen? Even om met je mee te kunnen denken...
Ik krijg binnenkort een gesprek met die artsen die dag werkte van de operatie. Nu hoor ik dat je als ouders niet mee de OK op mag omdat ze zo klein zijn dat het heftig is voor de ouders. Nu is dat speculeren of dat echt zo is. Dus ik daarom hier of iemand dat weet. Morgen spreek ik iemand van het ziekenhuis en stel ik deze vraag opnieuw. Mocht dus zo zijn dat het niet hoort, dat ouders niet mee mogen. Stel ik deze vraag binnenkort in het gesprek met de artsen. Waarom??? Waarom dat zo is gegaan. Mede doordat ik op die OK stond naast mijn kind, baby, vijf dagen oud, compleet overstuur was hij, heb ik nu last van ptss.
Terwijl hij overstuur was krijg hij een kapje op zijn gezicht zodat hij onder narcose ging. Vreselijk gezicht. Ik moest zijn armen vasthouden omdat hij in paniek was. Was net of hij stikte. Ik was zo overrompeld dat ik naast hem op de ok stond. Alles ging zo snel
O, lees het al. Nee, dit is normaal, dat je erbij bent tot je kindje slaapt. Dat dat door het plotselinge allemaal heel heftig is geweest, kan ik begrijpen, maar het is dus wel normaal dat je meegaat en bij je kindje bent. Daarin is de artsen niet iets te verwijten. Bij geplande operaties kun je er over nadenken of je het wilt, en zie je nog wel eens dat een ouder ervoor kiest niet mee te gaan en dat dan de andere ouder mee gaat, omdat het voor de een te heftig is. Maar die tijd was er bij jullie niet en dan vind ik het op zichzelf wel goed dat ze je mee hebben laten gaan: voor je kindje heb je daarmee een stuk veiligheid kunnen bieden. Dat lijkt misschien niet zo, omdat hij zo overstuur was, maar de meeste kindjes die dat kapje op krijgen en onder narcose worden gebracht, raken daarvan overstuur. Dat is op zichzelf dus normaal.
Denk dat ik het nu deels begrijp. Ook na het andere stuk. Niet om het speciaal over mij te hebben maar ergens begrijp ik je denk ik wel. Tijdens de bevalling van mijn zoon ging er iets niet zo heel goed. Van het een kwam het ander. Ben echt jaren en jaren bezig geweest met dit deel om het te kunnen verwerken. Voor mij is het traumatisch geweest. Geen EMDR gehad! Weet pas de laatste jaren dat dit bestaat. Het trauma heb ik ergens een plekje kunnen geven. En toch soms als ik het er over heb dan kan ik nog in een emotie terecht komen die niet wenselijk is. Uit eindelijk heb ik wel een gesprek gehad met de gyn over mijn bevalling. Het heeft deels geholpen. Achteraf kun je best stellen dat ik ook echt helemaal onderste boven was. Wat jij hebt mee gemaakt is zeer ( heftig) Het voelt als of je onrecht is aan gedaan, je staat daar bij en kijkt er naar. Bij jouw was het je kind. Wat voel je je dan machteloos boos angstig gevoelens die je niet kunt beschrijven. Je leeft nu in een soort boogspanning. zo kan ik het het beste uit leggen. Je lichaam en geest zijn nog altijd in de hoogste staat van paraatheid. Je kunt de spanning niet van je aflaten geleiden om dat je overmand woord door wat er gebeurt is je leeft nog letterlijk in die angst. Het is normaal om boos te zijn, Ik hoop dat EMDR voor jou die hulp kan zijn. En je eens een gesprek aan kunt gaan met de behandelende artsen. Of ze iets fout gedaan hebben, door je verkeert te informeren of je bezorgdheid weg te wuiven. Dan voel je je niet serieus genomen. En dan in eens een spoed operatie voor jou kindje van uit het niets. De grootste angst. Van elke ouder.Je komt letterlijk onder hoogspanning te staan! Als dat niet weg vloeit blijft die spanning hangen. Bekijk het als je daar aan toe bent ook van af de andere kant. Dat heb ik op een gegeven moment gedaan. Om het van uit alleen mijn standpunt te bekijken daar hielp ik mij zelf niet mee. En nog sommige dingen hebben echt veel tijd nodig jou situatie is daar een van. Als je er voor openstaat om het te kunnen laten afvloeien je spanning emoties ect ect. Kan je op een gegeven moment langzaam aan weer gaan genieten van bepaalde dingen. Ook moet het vertrouwen terug komen. Neem je tijd geen haast denk na en doe wat wil doen om van dit trauma af te komen. Helemaal weg gaan zal het niet. Wel kan het slijten. Maar persoonlijk kan ik je vertellen sommige dingen slijten maar ergens blijft er altijd iets zitten. Veel sterkte gewenst. En kracht.