Ik kan er lastig over praten met mijn naaste omgeving omdat geen vrienden of familie jonge kinderen heeft en geen tweeling, daarom hoop ik hier herkenning te vinden. Ik vraag me af of ik al afscheid moet gaan nemen van een eventuele kinderwens? Niets moet natuurlijk, maar ik weet niet goed raad met mijn gevoelens. Onze meiden zijn geboren in 2013, vrij snel daarna hebben we toch het gevoel gehad nog een derde kindje te willen, door de jaren heen is dit gevoel steeds minder geworden. Een gezin met 2 kinderen heb ik altijd prima gevonden, ik ben namelijk geen moeder om meerdere kinderen te hebben, dat klinkt heel raar dat weet ik maar zo voel ik het toch. Er zijn van die echte moeder moeders die gewoon heel makkelijk veel kinderen kunnen verzorgen en opvoeden, ze hebben het in zich, maar voor mij is dat niet echt weggelegd. Het is heel moeilijk omdat je met een tweeling alles maar 1 keer doormaakt, 1x zwanger, 1x een bevalling en 1x dezelfde leeftijdfases (dan wel dubbel natuurlijk). Ik zou het allemaal wel graag nog een keer meegemaakt willen hebben maar nu komt het, niet als er al 2 van die doerakken rond lopen, dat lijkt me zo'n ontzettend zware combinatie. Ook zie ik veel beren op de weg bij een derde kindje, praktisch gezien maar ook emotioneel. En toch komt er altijd een soort van kriebel, jaloerse steek opzetten als ik zie of hoor dat iemand zwanger is of is bevallen, gek eigenlijk he. Verdwijnt dit nog of wordt het alleen maar erger? Ik ben nu nog jong en ik weet dat ik nog best een aantal jaren kan wachten om te zien of we er misschien nog wel aan toe zijn, maar als ik terug kijk dan wordt mijn gevoel juist sterker van: " het is goed zo, we krijgen steeds meer vrijheid en met een baby verdwijnt dat weer", maar dan toch ineens komt die steek weer opzetten. Herkenbaar?
Hi niekepiek. Ik herken het heel goed. Mijn meiden zijn ook nog eens veel te vroeg geboren. Soms vraag ik me af of ik een derde zou willen omdat we nog niet compleet zijn, of om alles nog eens mee te maken 'zoals het hoort'. Dus 1 kindje en dan zwangerschap uitdragen, thuis bevallen ed. Hoewel ik het voor nu niet zou willen sluit ik het voor de toekomst nog niet uit. Gr iris
Een en al herkenning Al verklaren veel mensen mij nu nog voor gek en ligt het vast nog aan mijn hormonen. Ik wilde altijd drie kindjes. En dacht dus drie zwangerschappen. Nu heb ik 3 kindjes waaronder ook een tweeling. Kraamtijd was ontzettend klote en er zijn dingen die ik nog moet verwerken en een plekje moet geven. Ergens denk ik dat dit ook meespeelt in het gevoel van een vierde willen. Om nu wel voor het laatst hopelijk te kunnen genieten van een goede zwangerschap en fijne kraamtijd. Daarnaast voelt dit gwn nog niet compleet maar zijn er ook zat momenten dat het loeizwaar is en ik realiseer dat dit zo ook gewoon goed en fijn is. Maar idd die steek...er zijn er nu opeens veel zwanger in mijn omgeving en oh wat ben ik jaloers. Vreselijk! Dat wil ik helemaal niet maar ben het wel. Het is allemaal zo dubbel. Wij hebben min of meer besloten een evt vierde kindje aan het lot over te laten. Zijn altijd afhankelijk geweest van de mmm. Nog een x mmm zie ik eigenlijk niet zitten want weer een tweeling wil ik echt niet. We gebruiken nu geen voorbehoedsmiddelen en we zien het wel. De kans is zeer klein Door mijn pcos. We zullen zien wat er voor ons nog in de sterren geschreven staat Heb je het er met je man over gehad? Wat vindt hij?
Fijn dat het herkenbaar is meiden! En inderdaad Iris86, die laatste zin is erg treffend. Ik denk dat het bij mij vooral ook is om het allemaal nog een keer mee te maken i.p.v. het gevoel van nog niet compleet te zijn. Ik vraag me af of dat ook nog gaat veranderen, tot nu toe wordt het gevoel alleen maar sterker van het juist compleet te zijn maar toch dan afentoe komt die steek om de hoek kijken. Krullie85, ik snap je helemaal, het is ook ontzettend zwaar, en dan soms zie ik andere moeders bij wie het allemaal vanzelf en makkelijk gaat en gerust een groot gezin makkelijk kunnen grootbrengen maar als ik aan een derde denk dan is die combinatie van twee peuters/kleuters en een baby erg veel. Maar ik zou het allemaal nog zo graag een keer mee willen maken, het was en is zo ontzettend bijzonder. Soms denk ik weleens: was het er één geweest i.p.v. twee, dan waren we er allang weer voor gegaan, maar het zijn er twee en dat is helemaal geweldig maar je hebt er wel gelijk je handen vol aan. En ook die vrijheid die we nu weer terug hebben, de avonden en nachten lekker doorslapen, zou ik moeilijk vinden om op te geven. Ik heb het er regelmatig met mijn man over, en hij staat er hetzelfde in als ik. Hij vindt het ook erg druk en begint steeds meer te beseffen dat het misschien wel goed is zo. Hij heeft altijd nog sterker het gevoel van een derde kindje gehad maar dat is het laatste jaar wel wat verdwenen door alle drukte. Ik weet zeker dat als ik een derde zou willen, dat hij er ook helemaal achter zou staan en het geweldig zou vinden, voor hem zou er ook niet super veel veranderen want hij werkt fulltime en hij weet dat ik de kar moet trekken, ik denk dat dat hem tegenhoudt.
Misschien dat jullie er anders nu nog niet aan toe zijn maar over een paar jaar wel? Hoor je vaker; als de oudste of oudsten op school zitten. Ik las een blog over twijfels voor een derde en eigenlijk moet je bij twijfels er gewoon voor gaan. Omdat je nooit spijt zult krijgen van een derde kindje (ja miss die eerste slopende en slapeloze nachten maar ach dat ben je snel vergeten zodra ze doorslapen ) maar je wel spijt kunt krijgen als je straks bijv te oud bent en het echt niet meer gaat/lukt. Je man is ook open minded dus wel. Maar ja dat is ook iets anders als hij fulltime werkt. Hier hebben we de eerste jaren samen gedaan en allebei verlof opgenomen om ook alleen thuis met ze te zijn. Nu ga ik fulltime werken en is mijn man 3 dagen Door de week thuis om voor de kids te zorgen. Helemaal zijn ding Maar we hebben het zwaar gehad met de tweeling hoor en toen zeiden we ook never ever nooit meer. Maar nu heeft iedereen in t gezin zn plekje gevonden en slapen de twins Door en hebben we ook weer de avonden voor onszelf en zijn we die dikke 2 maanden ellende al vergeten. Kijk het rustig aan de komende tijd. Maar laat vooral je gevoel spreken
Heel herkenbaar!!! Hier wel 2 zwangerschappen en 2 kinderen, maar nu is een collega zwanger en begint het ook te kriebelen. En een soort steekje jaloezie ofzo, kan het niet plaatsen want ik heb mijn tijd toch al wel gehad , maar toch. Wil het allemaal zo graag nog een keer meemaken, ook omdat het bij de jongste allemaal niet zo lekker liep (borstvoeding liep meteen goed, toen door reflux en virus opeens gestopt met drinken en een half jaar volledige sondevoeding). Maar wil ik 3 kinderen? Ik denk het eigenlijk niet . Ben net als jij niet zo'n moeder moeder . Daarbij is mijn man ook altijd heel duidelijk geweest dat 2 kinderen genoeg is. En eerlijk gezegd is het gewoon ook heel ideaal zo met 2 kinderen!
Oh en over geen spijt krijgen van een derde kindje... ik ben altijd bang dat een derde kindje dan iets mankeert en ons lekker lopende gezinnetje overhoop haal en de oudsten tekort doe. Dat had ik bij de jongste al in het begin (huilbaby, sondevoeding, ging gewoon veel tijd in zitten en was dus niet eens zo ernstig).
Ik moet bekennen: ik wilde altijd 3 kinderen, mijn man maar 2... Daar moet ik me bij neerleggen. En inmiddels gaat dat steeds beter. Nu de kinderen naar school gaan en een stuk zelfstandigheid hebben, krijg ik zoveel vrijheid terug. Nu heb ik die ook wel nodig door de chronische vermoeidheid- en oke, door de clubjes etc is het nog wel druk. Maar nog een baby?? Omdat ik zo graag nog een keer wil bevallen en zwanger zijn? Nee... toch maar niet geloof ik.. Mijn 2e bevalling was zo mooi(nét niet perfect) dat ik dat nog eens mee wil maken - maarja, wie zegt dat het weer mooi wordt? Dat het nu écht áf is? Dus hoewel met wat weemoed; sta ik er wel echt achter nu. Het is genoeg zo. Ook al zit de 3e meisjesnaam nog steeds in mijn hoofd en ook al mag mijn man zich écht nog niet laten steriliseren (wat hij wel zou willen!) . Misschien hoop ik stiekem nog wel op een 'oeps' ....