Ik weet het, ik weet het niet bepaald het vrolijkste onderwerp maar ik werd er toch maar weer even mee geconfronteerd.. Mijn neef van 28 jaar oud heeft een zeer agressieve vorm van melanomen (huidkanker) en inmiddels zoveel uitzaaiingen (grote en kleine hersenen, darmen, lever, botten) dat zelfs met behandeling de verwachte tijd 6 maanden zal zijn. Hij heeft een dochtertje van 5 jaar oud.... Verschillende dingen is hij al het regelen.... Natuurlijk ga je hierdoor over dingen nadenken en als je roept tijdens een gesprek al gauw: als ik dit te horen krijg, ga ik er nog even flink van genieten en het ervan nemen en alles doen wat ik leuk vind. WAT DAN????? Ik zou mijn man en kids vastpakken en nooit meer loslaten. Ik zou de hele boel bij elkaar gillen en schreeuwen en huilen.... Daarna zou ik idd mijn eigen begrafenis gaan regelen en hopen,bidden,duimen,smeken dat ik niet veel pijn ga lijden. En dan hopen/bidden/smeken/duimen dat ik na mijn dood af en toe nog een glimpje mag opvangen van mijn dierbaren... Zou dat kunnen????? Weet niet wat ik hiermee wilde zeggen, moest het gewoon even opschrijven....
Jeetje wat verschrikkelijk. Zou niet weten wat ik nog zou doen in de resterende tijd, als je al iets zou kunnen door de pijn.
sterkte meid!! Vreselijk. Ik heb er ook wel eens overgedacht, ik denk dat ik het nooit zou kunnen accepteren. Ik hoor wel eens van mensen die dan allerlei dingen oppakken enz. Volgens mij zou ik te zwak zijn om dat op te kunnen brengen.
Oh, wat erg! Lijkt me heel erg moeilijk, zeker om van dichtbij mee te maken. En wat erg voor zijn kindje (en vrouw...??). Ik wil jou in ieder geval heel veel sterkte wensen! Ik denk ook niet dat ik het zou kunnen accepteren, ik zou het zo verschrikkelijk oneerlijk vinden... En ja.. echt genieten van dingen in die laatste maanden lijkt me heel erg moeilijk! Liefs...
ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. ik zou je neef zo veel mogelijk opzoeken en lekker knuffelen samen en de leuke herinneringen bespreken wat jullie hebben samen voor alle nabestaande zal het nu maar straks heel zwaar zijn en dan die kleine meid nog eens ik weet zelf hoe het is om zonder 1 ouder te moeten leven(was 7) hier een dikke knuf voor je
Kan me er helemaal in vinden wat jij schrijft TS, vooral het laatste van dat je daarna nog iets mee mag krijgen. Zou het toch zo oneindig erg vinden als ik m'n kindjes niet groot kan zien worden....
Och lieve Luckey, ik krijg spontaan een brok in mijn keel, wat vreselijk voor zijn dochter, vrouw? en voor jullie...bah... Ik zou echt niet weten hoe ik zou reageren als het ons overkwam, echt niet, maar zoals eerder geschreven: ik zou het zo vreselijk vinden mijn kindjes niet meer te zien opgroeien... Heel veel sterkte
Wat verschrikkelijk. Ontzettend veel sterkte de komende tijd! Ik zou eerlijk waar niet weten wat te doen, vooraf zeggen de meeste indd dat ze zoveel mogelijk willen genieten zolang dat nog kan maar ik denk dat als het je echt overkomt, je heel andere prioriteiten stelt. Zou zoveel mogelijk tijd bij mijn dierbaren doorbrengen en er maar het beste van hopen. Dingen regelen voor de crematie, dingen regelen voor mijn dochter.. Bha dat zijn dingen waar je echt niet aan denken wil maar zo lees je maar weer dat er genoeg mensen zijn die hier helaas dagelijks mee geconfronteerd worden .
ik zou denk ik hetzelfde doen. en daarnaast ook echt genieten van elke dag die ik dan nog mag krijgen. als je er over nadenkt laat mij dan maar gewoon in een klap weg zijn.
heftig hoor pffff... ik zou m'n tijd druk besteden met het 'maken van herinneringen' voor m'n dochters....foto's, filmpjes etc... ik merkte toen ik diep in m'n depressie zat, dat ik daar ook mee bezig. Als ik niet sterk genoeg was om mezelf tegen te houden dan hadden m'n meiden tenminste nog positieve herinneringen. Toen ik besefte dat ik dat ik dat deed, schrok ik wel hoor. Maar ik denk dat ik bij zoiets dus hetzelfde zou doen. sterkte in elk voor jou Ts..
Ik zou niet weten wat ik zou doen. Dat weet je pas als je er zelf middenin zit, en dat hoopt natuurlijk niemand... Maar veel sterkte ts.
dat lijkt me echt verschrikkelijk moeilijk!!! Zou het ook verschrikkelijk vinden te moeten weten dat ik mijn kindjes moet verlaten en mijn man alleen achter zou blijven. Ik denk dat ik erg veel zou huilen en idd geen minuut willen spenderen zonder mijn geliefde!
Ow, wat een verschrikkelijk nieuws zeg! Pff, heel veel sterkte voor jullie allemaal! Ik heb echt geen idee wat ik zou doen als mij dit zou overkomen, ja huilen en schreeuwen waarschijnlijk en heel veel met Milan en Isabelle en met mijn vriend knuffelen en zoveel mogelijk bij ze zijn. Maar verder, ik denk dat je er weinig over kan zeggen totdat het je zelf overkomt. Ik zou wel graag zoveel mogelijk herinneren voor ze achterlaten. Veel filmpjes en foto's maken en brieven voor ze schrijven. En bijv. cadeautjes kopen voor hun 18e verjaardag ofzo. Zodat je er met die mijlpalen toch een klein beetje bij kan zijn.
Thanx voor jullie medeleven. Hij was uit elkaar met zijn vriendin en woonde sinds zijn ziekte (ruim een jaar nu) weer bij zijn ouders. Zijn dochtertje ziet hij wel regelmatig en hij is super gek op haar. Zelf zag ik hem eigenlijk bijna nooit, op feesten ed alleen. Je kunt zelfs zeggen dat ik geen band met hem heb. Toch raakt het me ontzettend diep nu..... Hij is gewoon dezelfde leeftijd als mijn zusje, moet er niet aan denken om haar te moeten missen. En dan zijn dochtertje.... omg...... Wat Linda zegt... kadootjes kopen voor de 18e verjaardag ed... Idd een herinneringsdoos maken (zoals in "Komt een vrouw bij de dokter") met kadootjes voor eindexamen school, 18e verjaardag, trouwdag enzovoorts. maar of je daar in die periode aan denkt????? Ik heb hem (nou ja zijn moeder hij komt bij niemand aan de telefoon) gebeld en een berichtje gestuurd op facebook. Vind het ook zo dubbel om opeens op bezoek te gaan, terwijl ik er eigenlijk nooit kom..... Over zoiets moet je eigenlijk helemaal niet nadenken, tranen schieten gewoon in mijn ogen als ik te diep erover nadenken mijn man of kindjes (en ouders/zusje) nooit meer te kunnen zien....
Als ik dan zou mogen kiezen dan zou ik het wel graag van te voren willen weten zodat ik afscheid kan nemen van mijn dierbaren. Vorige week stierf de neef van mijn man onverwachts, hij was 43 en net een kindje van 4 maanden, hij heeft niks in de gaten gehad, was bezig in de varkenschuur en ze waren mest aan het uitrijden, hij deed een bepaalde handeling en daarbij is een soort gas vrijgekomen, hij heeft er niks van gemerkt, echt heel vreselijk
als ik weet dat ik dood ga en niet meer behandeld kan worden wil ik per direct naar huis want ik ben toch uitbehandeld en sterf liever thuis dan in een kille ziekenhuis
Heel veel sterkte toegewenst. Zijn kindje heeft de leeftijd dat ze het al beginnen te snappen. een herinneringen doosje is wel leuk idee zou ik wel doen denk ik. Toen mijn neef (30) overleed na een autoongeluk liet hij 2 zoons van 1 en 3 achter die van 3 vertelde steeds dat papa aan het slapen was in die kist, hij snapte het echt niet.
he bah wat naar om zoiets te lezen veel te jong ook verschikkelijk als je ouder bent daar niet van, maar zon jong kind nog hebben en dan zoiets meemaken bah krijg daar kippenvel van moet er niet aan denken.. wat ik dan zou doen geen idee denk idd proberen zoveel mogelijk mooie herinneren nog te maken met familie en vrienden en maar hopen dat het allemaal niet met teveel pijn gepaard zal gaan sterkte in deze rottijd !