Ik heb het ook gehad hoor. De eerste dagen nadat we wisten dat ik zwanger was, was ik echt niet van die roze wolk te meppen.. Maar na een paar dagen, voelde ik gewoon...het gaat niet gebeuren...2 weken later kreeg ik een miskraam... Sterkte iedereen. Lieve groet van Chantal
Wij zijn met de zwangerschap ook steeds erg terughoudend geweest. Niet superblij. Steeds een soort buffer voor jezelf inbouwen. Met 9 weken begon ik te bloeden en ik wist dat het voorbij was. Bij de echo bleek dat het met 6 weken al was overleden. Toen ik terugrekende kwam ik tot de conclusie dat ik in die week veel extreme huilbuien heb gehad. Ik was zó verdrietig. Ik geloof er wel in, vrouwelijke intuitie. Maar mijn man had ook steeds hetzelfde gevoel....
Ook ik wist dat het niet goed zat. In het begin verwachtte ik steeds bloed te zien als ik naar het toilet ging. Ik was heel terughoudend en we hebben bijna niemand verteld dat we in verwachting waren. Maar week na week gingen voorbij en ik begon bijna te geloven dat het goed kwam toen op de 12 weken echo bleek dat het helemaal niet goed ging met ons kindje. Er was veel te veel vocht in het lichaampje te zien en na een vlokkentest bleek dat ze ook een chromosomenafwijking had. Alles bij elkaar was de kans dat ze levend en wel geboren zou worden nihil. Op dat moment hebben we besloten de zwangerschap af te breken. Heel verdrietig, maar eigenlijk wist ik het al... Heel raar!
Wij waren al bijna een jaar aan het klussen, de week voor nod wist ik zeker dat ik zwanger was, ik "voelde"het gewoon. Toch heb ik tot bijna een week na nod gewacht met testen. Test was positief. Op dat moment was ik blij, een uur later zei ik, het gaat vast mis. Mn man heeft me heel erg geprobeerd gerust te stellen, maar de onrust ging pas weg toen ik op 3 mei begon te vloeien. De vk dacht nog aan een innesteling, maar ik wist zeker dat t foute boel was. Vanaf t eerste moment geweten dat t niet goed zat dus....