Ik denk dat er maar heel weinig kinderen de diagnose krijgen puur om concentratieproblemen. Dat is bij de oudste ook het voornaamste probleem, maar vaak speelt er veel meer mee. En als minder schermtijd hier de oplossing was had ik die met beide handen aangepakt.
Je betrekt het op jezelf, dat begrijp ik, maar ik heb het eigenlijk meer over het beleid/de aanpak hier omtrent. Er gaan steeds meer geluiden op bij beleidsmakers, dat de oplossing bij ziekte/stoornissen eerst in lifestyle veranderingen moeten worden gezocht en pas daarna in medicatie. Bijvoorbeeld een patiënt die bij een arts binnenkomt met hoge bloeddruk, diabetestype twee, Of hartklachten kan medicatie voorgeschreven worden. Echter kan ook eerst gekeken worden wat het effect is van meer bewegen, gezonder eten en minder stress. De aanpak hier in verschilt heel erg van arts tot arts. Er wordt nu langzaam aan ook een verandering aangebracht in de opleiding van artsen om de focus meer te gaan leggen op lifestyle aanpassingen als eerste remedie.
Dat gebeurd dus wat ik zie bij ons en in de omgeving als eerste. Het traject na een diagnose voor medicatie is niet een kwestie van een verwijzing. Ik zie juist mensen die hun hele ritme, gewoonten en gezinsleven aanpassen. Want ik ga er toch vanuit dat geen enkele ouder dit graag geeft. Wij krijgen ook veel commentaar dat we dit geven, terwijl het echt een laatste redmiddel is hier. Al het andere is al geprobeerd.
Het is toch niet raar dat ze het op zichzelf betrekt? De manier waarop je het schrijft (misschien niet bewust), impliceert dat er heel veel kinderen onterecht een diagnose krijgen. En ze zullen er vast zijn, maar dat is denk ik meer uitzondering. Overigens ben ik met je eens dat medicatie een laatste redmiddel is, maar zoals hier al meerdere malen is geschreven, is er eerst ook van alles geprobeerd. Zelf heb ik geen ervaring met medicatie bij adhd, maar mijn zoon gebruikt wel een antipsychoticum, dat geef je toch ook niet zomaar aan je kind. Als iemand dan het diagnosetraject en het geven van medicatie in twijfel gaat trekken, dan kun je verwachten dat ouders je dat niet in dank afnemen. Misschien moet je eens kritsch kijken naar de manier waarop je dit hebt verwoord (niet de post die ik heb gequote, maar degenen daarvoor). Want ik denk oprecht dat je het goed bedoelt door de post waar ik hier op reageer (en ik het ook mee eens ben).
Wij hebben het zo lang mogelijk geprobeerd zonder medicatie. Hoe je dat thuis aanpakt, staat zo ver van hoe je het moet doen als het normaal loopt, dat het heel moeilijk is om uit te leggen. Maar laat ons zeggen dat je vooral voor energie, structuur, geduld, geduld en ohja geduld nodig hebt. Op school : Samen gezeten met school en study buddy, koptelefoon, rekker een de voeten, tangle, stressbal, bal om op te zitten, extra rondlopen toestaan, briefjes laten rond dragen, duidelijk zijn met afspraken, extra tijd tijdens toetsen, grote leesteksten vooraf mee naar huis, heel veel in de agenda schrijven en communiceren met de leerkacht, ook melden als het een hele slechte ochtend was,.... Sport : toch wel wat begrip vragen. In ons geval teamsport ook echt moeten schrappen want dat was niet meer te doen. Psychologen inschakelen. Thuis observatie, school observatie, ouder gesprekken, gesprekken met de zoon, gesprekken met de broer. Aangesloten bij vzw zit stil. Praten met mensen indezelfde situatie. Tips uitwisselen. Kinderpsychiater gesprekken. IQ test laten doen. En dan alle testen laten doen. Testen ivm sociaal vlak, emotioneel, communicatie, concentratie, impulsiviteit, doorzetting,... En toen kwam onze zoon op de leeftijd dag hij zag dat hij zich anders gedroeg, hij had moeite met vrienden maken, die heel aanwezige jongen, werd als lastpak gezien, geen uitnodigingen meer voor te spelen, geen aansluiting bij kindjes van de klas , veel verdriet, emoties die niet onder controle waren (zowel in hoogtes als laagtes), slapen werd een ramp, school werd een ramp. Dat was de moment dat onze zoon zelf last kreeg (ervoor waren het wss vaak anderen die er last van hadden). En dan hebben wij gezegd en nu heeft hijzelf er echt last van en nu gaan we kijken wat medicatie voor hem kon betekeken. Dus terug naar de kinderpsychiater voor gesprekken en dan de opstart van medicatie stilaan opbouwen. Bij ons kwam tv/ tablet, computer wel aan bod. Op de moment zelf kan het eventjes voor rust zorgen maar erna moeten ze ook al die prikkels verwerken. En dat is met veel zo. Op de moment zelf ok en erna de verwerking.
Ik heb me groen en geel zitten ergeren aan de mevrouw van het onderzoek in een filmpje wat ik vandaag zag... Ze had het over adhd’ers die alleen wat drukker waren, en over 1,5 jaar een heel traject doorlopen zonder medicatie alsof dat niks zou zijn en nog wat van dat soort uitspraken. Ze heeft vast verstand van de wetenschappelijke kant mbt tot adhd en de relatie met voeding, maar hoe het is om met een kind met een gedragsprobleem te leven een stuk minder lijkt mij... Daar komt nog bij dat het initiële onderzoek zo’n €1500 kost, waarvan de verzekering maar €500 ophoest. Dus €1000 om een zeer zware tijd door te maken en dan alsnog erachter komen dat er bij je kind toch geen relatie is tussen voeding en adhd, gaat mij wat te ver. Of er is wel een realtie met voeding, maar je kind werkt daar niet bepaald aan mee, tja dan houdt het ook op. Het wordt dan ook veel te simpel voorgesteld door die dame. ik geef mijn dochter schaamteloos zware medicijnen om haar te helpen met haar adhd om te gaan én om ons gezinsleven enigszins gezond te houden en ik zie dat totaal niet al het geven van een pijnstiller voor een splinter (zoals deze onderzoeker zo ‘leuk’ stelde). En mijn dochter heeft nog het allerminst last van haar drukke gedrag (wat ze wel is zonder medicatie, een stuiterbal is er niks bij...) Het is juist het concentratieprobleem wat haar parten speelt op school en het impulsieve wat het allergrootste probleem is. Was ze alleen maar een beetje druk...
nee, een kind kan echt niet diagnose ADHD krijgen alleen op basis van veel schermtijd. van veel schermtijd kan concentratie minder worden maar echt niet zo erg dat het jarenlang, iemands leven beinvloed. dat iemand jarenlang concentratie problemen heeft. en AD(H)D gaat niet alleen over concentratie. je krijgt op basis van alleen concentratie problemen geen diagnose ADHD. Adhd omvat meerdere problemen. o.a. druk zijn, impulsief zijn, vaak problemen met motoriek, tics, problemen met teveel prikkels, slaapproblemen enz. En tijdens het onderzoeksstadium krijg je zoveel vragen en testen.... die gaan echt niet alleen over concentratie. die vragen ook over signalen uit babytijd, peutertijd enz. en bij mensen met bijv ADHD zie je rond die tijd al signalen die bij ADHD kunnen horen. vlieger van teveel schermtijd gaat dan niet op. ik heb zelf add. valt onder adhd en heb ook moeite met concentreren. bij mij waren er vroeger al signalen. en aan de schermtijd kan het echt echt niet gelegen hebben omdat we een half uurtje sesamstraat mochten kijken en verder niet... neefje heeft adhd en dit was rond peuter/kleutertijd al duidelijk. kind keek nauwelijks naar schermen. en hoe verklaar je dan dat adhd erfelijk is? dat er vaak een vader of moeder is die het ook heeft? heeft dan niks met schermtijd te maken...
Precies! Wij gingen in de onderzoeken terug naar de zwangerschap en babytijd. Achteraf vallen er heel wat dingen op zn plek. Maar toen zaten ze hier nog niet achter schermpjes.
Pfff ik had niks hoeven zeggen in dit topic, jij omschrijft exact mijn gedachten en gevoelens. Deze vrouw kent alleen de medische benadering, maar snapt weinig van de praktijk
dit. en het leuke: ik kan me tijdens schermtijd JUIST concentreren en ontprikkelen en ben dan super rustig in mn hoofd dus schermtijd kan ook voordelen hebben
Mijn kinderen ook. Het enige moment waarop ze zich echt af kunnen sluiten van de rest van de wereld. En dat vind ik voor hen superbelangrijk een uurtje per dag.
En hebben ze erna niet net meer last? Dat is toch echt wel iets dat bij ons aanwezig was en ook wel iets dat bij de vzw waar we zitten aan bod komt. De hyper focus kan dan op de tablet zijn en erna gaat die weg en moeten ze die overvloed aan prikkels verwerken.
Ik weet om eerlijk te zijn niet hoe ze al deze aannames niet op zichzelf kan betrekken. Je speculeert zonder ook maar iets van feitelijke onderbouwing of cijfers te hebben.
Ik denk niet dat ik jou als arts zou willen. Iemand komt binnen met seieuze klachten en je gaat eerst lifestyle onder de loep nemen? In sommige gevallen kan dat slecht aflopen. Dat er medicatie gegeven wordt maar ook naar lifestyle gekeken wordt en daar dan veranderingen aan te brengen daar ben ik wel mee akkoord. Hier doen mensen trouwens heel makkelijk over hun kinderen medicatie geven voor adhd. Mijn oudste heeft autisme en ouders van kinderen met adhd kijken me vaak met medelijden aan of vragen hoe ik het allemaal doe en uithoud. En gelijk erachter aan had hij maar adhd dan geef je een pilletje en klaar. Of kind heeft geen adhd maar iemand in de familie wel en die krijgt medicatie dan gaan ze daar een pilletje halen want hun kind (zonder adhd) is vandaag wel heel hyper over zijn verjaardagsfeestje of uitstap of weet ik veel wat. Daar kan ik niet tegen. Maar zoals in dit topic als er al alles geprobeerd is en niet te vergeten de tijd dat het duurt om zover te komen brengt ook al heel wat stress en ongemak voor het hele gezin mee, en dan besluiten ze om medicatie te proberen dan heb ik daar geen enkel probleem mee.
Zo ging dat bij mijn man wel hoor in eerste instantie, ook adhd. Voor ze medicatie voor wilden schrijven, kreeg hij eerst verschillende informatie aangereikt over hoe hij zijn levenstijl kon aanpassen om klachten te voorkomen. Dus bv hulp bij leren plannen, overzicht houden, maar ook bv voedingsadviezen en sportadviezen. Dus zo raar is het helemaal niet dat een arts over lifestyle zou beginnen, daar beweert ook niemand mee dat dat alles maar op zal lossen. Hij heeft medicatie gebruikt, maar had het idee daarmee juist ook positieve kanten van zijn adhd te verliezen, dus nu doet hij het zonder medicatie en met veel lifestyle-aanpassingen. Eerder in het topic werd ook diabetes genoemd, en daarbij zijn ze ook verschillende programma’s gestart die zich richten op het veranderen van de lifestyle onder begeleiding van een arts, heel vaak kan medicatie zo zelfs voorkomen worden. Een arts die eerst naar lifestyle kijkt, is geen arts die de klachten niet serieus neemt.
Ik kom op mijn eerdere uitspraak terug. Wij kijken adhdennis. En zie toch echt nog altijd veel kenmerken. Ik denk dat het ons minder opval omdat we beiden er problemen mee hebben. Mijn man adhd en ik add. Waar door het voor ons een soort normaal is of klinkt dit nu heel gek?
Nee helemaal niet gek. Pas geleden is het ook bij de jongste vastgesteld. Zowel uit het onderzoek, als uit de observaties en de vragenlijsten van de juf kwam overduidelijk ADHD. Uit de gesprekken die ik met orthopedagoog heb gehad bleek ook dat we problemen ervaren, maar uit mijn vragenlijst kwam dat zijn gedrag in de "normale" parameters viel. Dat klopt helemaal niet natuurlijk. Maar na het bespreken met de orthopedagoog bleek dat ik veel typisch ADHD gedrag al als normaal ben gaan zien omdat onze oudste het ook heeft en ons gezinsleven er helemaal op in gesteld is
Gebeurt helaas met heel veel dingen. Die vanaf papier en onderzoek ideaal lijken maar in de praktijk toch echt niet zo simpel te stellen zijn. Helaas creeer je daarmee een groep die uit gaat van de onderzoeken op papier en daardoor minder begrip krijgen voor de echte praktijk. Niet iedereen is volgens de boekjes en richtlijnen en door dit soort uitspraken vallen ze daar nog verder buiten en word het onbegrip nog groter. Gevaarlijke ontwikkeling. Dit onderzoek lijkt mij een stap terug in de tijd voor onwetenden die nu weer bevestiging krijgen dat het een kwestie is van suikers en kleurstoffen minderen en daarmee is het probleem opgelost.