Wij volgen het ook. Ik heb mijn vriend bij wijze van al op kunnen vegen omdat hij mij er zo in herkent. Maar ik merk dat ik mijzelf erg heb leren onderdrukken. Klinkt dat herkenbaar? Allemaal systeempjes om er zo min mogelijk last van te hebben.
Ik weet nog dat er tegen mijn ouders vroeger gezegd werd door school dat het kwam door teveel snoep, kleurstof en suiker (eind jaren '80) dat ik zo druk en ongeconcentreerd was. Toen heette het nog MBD (minimal brain damage) en werd het bij meisjes nog niet of nauwelijks gediagnosticeerd. Mijn moeder moest hard lachen, want ik was het enige kind in de klas dat geen snoep lustte of andere suikerrijke spullen. Dat was toen zo'n regeltje, dat wat we nu Adhd noemen geen suiker of kleurstof mocht. Ritalin daarentegen hielp wel voor mij. Totdat ik zwanger was geweest en bevallen was. Toen werkte het heel raar en onregelmatig. Sindsdien gebruik ik niks meer, alleen voor mijn ass
Dat is best lastig ook, aangezien ze bijvoorbeeld bij mijn zoon in de klas al grotendeels werken op 'schermpjes'.
Ach ja. Mensen denken het beter te weten. Mijn zoontje met autisme moet ik ook strenger aanpakken. Dan zou er verder niets aan de hand zijn hè....
Een scherm is zoveel meer dan een scherm. Je kan er zoveel mee. Enkel tv kijken hou ik bijv niet vol, dan pak ik of mijn telefoon of ga ik aan de wandel. Een computer aan de andere kant... Daarmee is het heel makkelijk om een hyperfocus te pakken. Dat vind ik heel ontspannend. Je kan precies doen wat goed voor je voelt qua hoeveelheid prikkels. Van wat lezen over iets waar je interesse in hebt tot het spelen van een game waarbij je geen seconde je concentratie mag verliezen. Je hebt de volledige controle over de prikkels die je binnen krijgt en als iets niet meer interessant is dan kan je zo doorschakelen op het volgende. Ik denk dat het fijn vinden van de computer (bij de mensen met ADHD die ik ken) meer een gevolg dan een oorzaak is.
Herkenbaar. Ik merk ook dat telefoon en tablet een magische, bijna verslavende werking op me hebben. Ik zou soms wel wat minder willen, maar tegelijk is het ook zo onmisbaar. Zowel qua systeem (agenda, reminders etc.) als inderdaad het tot rust komen door de prikkels te kunnen doseren en er even helemaal in op te gaan.