ik ben vóór verplichte tijdelijke anti conceptie.. De schaar erin, vind ik te heftig, te definitief. Die keuze kan mogelijk nog zelf gemaakt worden. Maar als je dat filmpje hebt gezien... *au* hoe kort het stukje ook is, dat laatste stukje.. hartverscheurend eigenlijk.
Bij drugs- en alcoholverslaafden snap ik dit wel (aan de andere kant ook zij kunnen op een gegeven moment besluiten dit probleem aan te pakken en dus lijkt tijdelijke anticonceptie mij veel meer op zijn plaats), maar hoe zie je dat dan voor je bij moeders die bepaalde medicatie gebruiken tijdens de zwangerschap, waarna het kind ook verslaafd aan bepaalde stoffen ter wereld komt en moet afkicken. Denk aan anti-depressiva bijv. Ik snap overigens het idee wel, zeker bij gebleken 'ongeschiktheid' en bijv. uithuisplaatsing. Maar er zijn volgens mij ook heel veel situaties waarin het niet zo zwart-wit ligt.
Ik vind het heel erg moeilijk. Ik ben in principe voor, maar als je dan een soort richtlijn probeert op te stellen, blijkt dat ontzettend moeilijk te zijn. Mijn moeder heeft gewerkt als gezinsvoogd rn kende mensen die gewoon maar baby's bleven maken, net zo lang tot ze er eentje mochten houden - zo zeiden ze dat zelf dus he. Het ene na het andere kind werd uit huis geplaatst. Ze begrepen zelf totaaaal niet waarom, en bleven dus die strijd aan gaan door in totaal 11 kinderen te krijgen. En niemand kon ze tegen houden. Dan was er weer een babytje uit huis geplaatst, en was moeder al weer razendsnel zwanger... En deze situatie was niet uniek, het gebeurt echt vaker. Zo ook situaties met verstandelijk beperkte vrouwen, die wel seksueel actief zijn, een baytje lief vinden.. er zijn ouders die dan 'stiekem' hun dochter met 17 jaar laten steriliseren. Ik weet niet hoe of wat, maar het schijnt dus heeeel moeilijk te zijn om dat voor elkaar te krijgen, terwijl zo'n meisje écht niet in staat is kinderen op te voeden. In zulke situaties moet verplichte anticonceptie (bv prikpil) toch mogelijk zijn zou je zeggen...
Ik snap eigenlijk niet dat er mensen zijn die zo'n regeling moeilijk vinden? Ik bedoel we zijn het er toch allemaal over eens dat ouders die bewezen ongeschikt zijn (al dan niet omdat ze eerder kinderen hebben gekregen), geen kind moeten krijgen? Ik bedoel niemand betwist toch dat een verstandelijk beperkt persoon met een IQ van 70, die 24/7 begeleiding nodig heeft geen kind zou mogen krijgen? En dat een vrouw met bv een neurologische afwijzing (adhd, add oid) die gewoon een leven heeft en voor zichzelf kan zorgen, ook voor een kind kan zorgen? Ik zie dat grijze gebied niet. Om nog maar niet te spreken over de wissel die het trekt op onze hulpverlening. Maar he ... ze hebben het recht dus hup... daar gaat het kind weer in het systeem. Je hebt recht op vrijheid ... totdat je de wet overtreedt, dan verlies je dat recht op vrijheid. Waarom is dat hier anders? Je hebt recht om een kind te krijgen, totdat je bewezen ongeschikt bent, dan verlies je dat recht op een kind ... punt. Een recht is geen vanzelfsprekendheid.
Ik denk dat het vooral heel moeilijk is om een grens te trekken, waar trek je die grens? Iemand die 24/7 begeleiding krijgt mag geen kind krijgen, iemand die 3 uur per dag begeleiding krijgt wel? Wanneer kan je goed voor jezelf zorgen en wanneer niet? Die grens is moeilijk vast te stellen. In sommige gevallen wel duidelijk inderdaad (uithuisplaatsing, mishandeling), maar heel vaak ook niet.
Het zou toch heel simpel kunnen zijn? Net als wanneer jeugdzorg er gegronde redenen voor kan hebben om een kindje voor de geboorte al onder toezichtstelling te plaatsen of zelfs voogdij van de ouders weg te nemen wanneer na grondig onderzoek (sociale kring/prof hulpverleners/etc) het erover eens zijn dat de ouders/moeder in spé de veiligheid van de baby niet kan garanderen zou een rechter op dat moment ook moeten kunnen bepalen dat deze ouders verplicht aan de AC moeten. Voor meervoudig/verstandelijk beperkten geldt in zekere zin hetzelfde: wanneer de directe omgeving/prof hulpverleners van mening zijn dat het beter is dat de persoon in kwestie zich niet voortplant vanwege het risico dat het kindje zou lopen moet er door een rechter kunnen worden bepaald dat er verplicht AC moet worden gebruikt. In het laatste geval zou ik het eigenlijk helemaal niet raar vinden als er bijv standaard met 17 jaar een onderzoek komt. Dergelijke personen en zowel hun professionele als sociale omgeving zijn er na 17 jaar heus wel achter of de persoon in kwestie wel of niet in staat is om voor een kind te kunnen zorgen cq het op te voeden.
Idd, en sommige mensen kunnen wel voor zichzelf zorgen, maar niet voor een baby. Dan kun je wel een vermoeden hebben bv, dat dat echt niet gaat lukken, maar hoe kun je zoiets echt bewijzen en dus tot anticonceptie verplichten? Dat komt vaak pas aan het licht zodra er daadwerkelijk aan baby is...
Ik denk dat de maker van het wetsvoorstel het vrij duidelijk stelt. Zoals hij in het filmpje ook zegt, je moet je beslissing baseren op feiten. Niet op algemene regels. En zo moet het ook. De ene persoon met 3 uur begeleiding is de ander niet. En dan nog vind ik dat er kritisch moet worden gekeken waarom die persoon 3 uur begeleiding krijgt. En is dat enkel om de basisbegeleiding te doen, of zou dat in het geval van een kind, uitgebreid moeten worden, omdat moeder net die zorg voor een anders niet kan uitvoeren? Ik heb het stukje docu zitten kijken, en de interviews van de kinderen van die ouders. Schrijnend. Allemaal geven ze aan dat het misschien wel beter was geweest als hun ouders geen kinderen hadden gehad. ALLE kinderen mankeren iets, en de oudste met eveneens een verstandelijke beperking heeft misschien wel de grootste intelligentie. Die heeft zich gewoon preventief laten steriliseren. En weet je wat krom is, juist omdat ze in het belang van het kind denkt, denk ik dat juist zij wel de juiste instelling zou hebben gehad om voor een kind te zorgen. Ik vind het gewoon niet grijs.
Vaak is dat vrij duidelijk bij de hulpverlening ... vaak zie je dat de ouders van dergelijke mensen ook al zeggen ... alsjeblieft, laat haar niet zwanger raken. Die mensen kennen hun het beste.
En dit vind ik dus wel heel grijs... als een hulpverlener zegt dat iemand niet zwanger zou mogen raken, dan is dat ook zo? Wie mag dat bepalen voor een ander?
Het grijze gebied is dat er mensen zijn met een iq van 70 die best goed functioneren en mensen met een neurologische afwijking die dat niet kunnen. Mijn zoon zit bijvoorbeeld op een zmlk school en is echt veel zwaarder beperkt dan de kinderen met een lichte verstandelijke beperking, terwijl bij mijn zoon het vermoeden bestaat dat hij geen verstandelijke beperking heeft. En daar ga je dan, want volgens jou zou dat kind met een iq van 69 die straks misschien volledig zelfstandig kan wonen geen kind mogen krijgen (en wat als haar/zijn partner een iq van 80 heeft?) en mijn zoon wel, want die heeft alleen maar autisme.
Nou inderdaad, je kunt dat toch niet door de hulpverleners laten bepalen? Ik ben redelijk tevreden over de meeste hulpverleners hoor, maar ik denk niet dat ze met hun mbo/hbo opleiding ook opgeleid zijn om dit soort ethische vraagstukken te beoordelen.
als iemand intensief iemand begeleid, dan ga ik er gevoegelijk vanuit dat die persoon echt wel naar eer en geweten kan aangeven of die persoon wel of geen ouder-materiaal is. Juist die hulpverleners zijn degene die precies weten hoe deze persoon is. Dus ja, als zo iemand tegen mij zegt dat die persoon geen kind moet krijgen, dan geloof ik dat. Dat mag je dan voor een ander bepalen. Sommige mensen zijn namelijk niet in staat om weloveroverwogen beslissingen te nemen, domweg omdat ze dat niet kunnen. Soms moet je dat soort beslissingen aan een ander overlaten. Of vind je "ik ga net zolang door totdat ik een kind mag houden" een juiste overweging om zegt te bepalen of ze een kind krijgen? Ik totaal niet. Weet je ... soms is de realiteit anders dan wat men graag zou willen.
Niet alleen hulpverleners bepalen dat. Dat zou een commissie moeten uitmaken met verschillende deskundigen. Overigens doen de meeste hulpverleners fantastisch werk. Zonder hulpverleners zouden er veel meer mensen in de goot liggen. Dus ik denk dat zij in de eerste plaats HEEL erg aangewezen zijn om hier een advies in te geven. Zij kennen de persoon die ze intensief begeleiden namelijk het beste. Ik vind er niets onethisch aan om een verstandelijk beperkte persoon of een zwaar verslaafde 'het recht' op een kind te ontzeggen. Er is genoeg leed bekend en ik vind dat het recht van het kind moet primeren op een niet-bestaande kinderwens van een persoon die niet eens in staat is verantwoordelijkheid op te nemen. Daarbij gaat het niet om getalletjes, zo van: jij hebt een IQ van 69 dus je mag geen kind, jij hebt een IQ van 70 dus jij wel. Het gaat om het totaalplaatje. Geen situatie en geen mens is hetzelfde. Als er zwakbegaafden zijn die met de juiste steun en hulp toch heel goede ouders kunnen worden, waarom niet? Maar als dit niet kan en er is geen zicht op moet men daar niet over twijfelen.
Kan jij, als je heel eerlijk tegen jezelf bent en diep in je hart kijkt, zeggen dat je kind later goed oudermateriaal is? Dat hij in staat is om beslissingen te maken die in het belang zijn van het kind? Zelfstandig wonen zegt niets over een goede ouder zijn. er zijn mensen met een IQ van 120 waar ook per direct de knoop in mag. Ik snap dat het controversieel is hoor maar zoals de man in het filmpje ook zegt ... dat moet op feiten bepaald worden, niet op algemene regelgeving.
In België is er ook een arts die pleit voor gedwongen anticonceptie. Overigens na een verschrikkelijke situatie, als ik het hier moet typen ga ik weer zitten janken. Ik las dat in de krant en ik ben er echt dagen niet goed van geweest. Het gaat om een 7 maanden oude baby die na zware mishandeling gestikt is. Systematische mishandeling vanaf de geboorte. De ouders waren niet de slimsten, maar niet zwakbegaafd. Wel narcisten met allerlei persoonlijkheidsstoornissen. Ze zijn tot levenslang veroordeeld. Hun twee kinderen waren eerder al uit huis geplaatst, maar ze mochten hun baby houden. Met de dood van dat kind tot gevolg. Nee, dan is het voor mij de schaar. En levenslang opsluiten.
Precies. Zeker als je kijkt hoeveel zaken er al verkeerd gaan in de zorg, hoeveel er vaak gedaan moet worden in een veel te korte tijd, hoe kort de contactmomenten zijn met mensen die ambulante begeleiding krijgen etc. etc. dan is echt absoluut niet iedere hulpverlener in staat dit juist vast te stellen. Het gaat dan alleen maar over een subjectieve beleving van een hulpverlener. Wie weet zegt een andere hulpverlener dan wel heel iets anders. Richtlijnen kunnen daarbij uiteraard helpen, maar ook dan.. Iedere persoon is anders, zowel de (mogelijke) ouders als hulpverleners en iedere situatie ook. Er zijn ook genoeg ouders zonder daadwerkelijk vastgestelde (of reeds bekende!) 'problematiek' die dramatische ouders zijn of een omgeving creëren waarvan je je af kunt vragen of een kind daar beter van wordt (of zelfs serieuze problemen krijgt door zo'n situatie). Misschien maar een algemene check dan voordat men zwanger wil worden
Vaststaat dat hier een flinke investering moet worden gedaan. Er moet een deskundige commissie zijn, de hulpverleners moeten ruim tijd en middelen beschikbaar hebben, etc. etc. Maar als dit er komt denk ik dat er heel wat onnodig leed bespaart kan worden, en dan ook de druk op de zorg minder wordt.