Nee natuurlijk is mijn kind zoals het er nu naar uit ziet geen oudermateriaal, en als hij volwassen is en dan nog steeds zo is, vind ik het inderdaad beter dat hij geen kinderen krijgt. Ik hoef daarvoor niet diep in mijn hart te kijken hoor, dat kan ik zo wel zeggen. Uiteraard hoop ik dat hij zich zo gaat ontwikkelen dat dat over 10 jaar anders is, maar voor nu lijkt dat er nog niet op. En hulpverleners om mensen erom heen kunnen hier uiteraard adviezen geven, maar mijn zoon is absoluut geen twijfelgeval, het gaat mij juist om de mensen waarbij wel twijfel is, ik vind niet dat je daar een afvinklijstje kunt maken, zo van dit maakt je een goede ouder en dit niet. Je kunt toch niet zo zwart/wit denken dat je daar geen grijs gebied ziet? En dan heb ik het niet over de mensen die al meerdere kinderen hebben die allemaal afgenomen worden, ik hoop dat daar wel regels voor kunnen komen, zodat ze niet nog meer kinderen krijgen.
Maar wie heeft het over afvinklijstjes? Het 'oordeel' zal ook niet op het gezichtspunt van een hulpverlener worden gebaseerd.
Maar wie bepaalt het dan wel, een ethische commissie? En hoe goed is hun glazen bol? Want daar gaat het mij om, er zijn genoeg mensen waarbij het gewoon niet vantevoren te voorspellen is hoe het ouderschap gaat uitpakken. Ik vind dan verplichte (en al helemaal permanente) anti-conceptie een veel te grote stap te ver. Ik vind overigens wel dat instanties het dan wel goed in de gaten moeten houden en als blijkt dat ze ongeschikte ouders zijn, er wel mogelijkheden moeten zijn om meer kinderen te voorkomen. Maar dat laatste had ik al eerder gezegd.
okee - dan ga ik de vraag omkeren ... Hoe zouden jullie dat dan ingevuld zien? Als een wet niet de oplossing is, wat dan wel?
Zoals Strijkkraal ook al zei, de realiteit is niet altijd wat we zouden willen. Het is leed voorkomen, niet leed aandoen. Bij 'twijfelgevallen' zou je bijv. niet hoeven kiezen voor permanente anticonceptie, maar er wel voor zorgen dat er op dat moment geen kinderen komen. Tot bijv. de verslavingsproblemen onder controle zijn. Bij zwaardere gevallen van zwakbegaafdheid en niet zelfstandig zijn begrijp ik dat ouders zelf nadenken en zorgen dat hun kind anticonceptie gebruikt.
Nou het stukje van de wet dat zou gaan om tijdelijke anti-conceptie in geval van bijvoorbeeld verslaving van de vrouw, daar ben ik zeker voor. Maar ik vind drugsgebruik tijdens de zwangerschap ook kindermishandeling, dus als dat voorkomen kan worden... Maar ik heb vooral moeite dat andere mensen zouden moeten voorspellen of mensen met een beperking geschikte ouders zijn. En dat geldt overigens ook voor de ouders van die mensen. In het geval van een volwassen kind dat absoluut niet zelfstandig is, hebben ouders misschien zeggenschap, maar bij de twijfelgevallen niet. Verder staan ouders ook snel weer te dichtbij om te kunnen oordelen.
De kwestie hier is dat als twee zwakbegaafde ouders een normaal begaafd kind krijgen, er toch heel vaak problemen zijn. Stel, je bent een kind van 8 jaar en je bent je ouders al vooruit. Geen ideale situatie he? Als je de volwassen kinderen van deze ouders soms hoort praten, kunnen we alleen maar een voorstelling maken van hoe zoiets moet zijn. Dan laten we verkeerde beslissingen door een beperkt oordeelsvermogen, evt. verwaarlozing en mishandeling nog buiten beschouwing.
Ok, maar dan kom je toch weer met een afvinklijstje, want vanaf welk iq mag je dan een kind krijgen en wat als de ene ouder een hoger iq heeft dan de andere? Het is niet dat ik het er niet mee eens ben dat sommige mensen beter geen kinderen kunnen krijgen, ik ben het er niet mee eens dat we in twijfelgevallen hen dat recht over eigen lichaam kunnen ontnemen.
Als dat twijfelgeval tijdelijk is, heb ik toch liever tijdelijke anticonceptie dan een kindje dat het later enorm zwaar gaat hebben. Je kan dat recht afnemen, maar dat hoeft niet onomkeerbaar te zijn. De kwestie zwakbegaafde ouders is een heel moeilijke, hier kan je gewoon geen vergelijkingen maken. Als er bijv. andere opvoeders in beeld zijn, grootouders bijv., vind ik het een ander verhaal dan als zo'n koppel helemaal op zichzelf is aangewezen. Het laatste lijkt me verre van ideaal.
Dat is dus bij onze buren gebeurd. En geloof me, die ouders hielden heel vele van hun kind hoor, maar toen ze idd rond de 8 was, oversteeg ze de intelligentie van haar ouders. En toen ging het finaal mis. De ouders konden haar niet meer aan, niet ondersteunen, niet er zijn voor haar, want ze begrepen elkaar gewoonweg niet meer. dan kunnen de ouders nog steeds heel veel liefde voor het kind hebben, en alle goede bedoelingen van dien hebben, het kind mist gewoon de ouders. In het belang van het kind was het dus uiteindelijk niet.
In twijfelgevallen mag je van mij tijdelijk "het recht over eigen lichaam" ontnemen als daarmee duidelijk uitgezocht kan worden of een kind nou wel zo'n goed idee is. Ik vind het namelijk onverteerbaar dat we een kind geboren moeten laten worden met alle problemen van dient en, god forbid, erger moeten meemaken, alleen maar om een punt te maken dat het idd misschien niet zo'n goed idee was. Dan is het te laat en is het kind de dupe geworden van het feit dat een hele zwik volwassen mensen de beslissing niet durfden te nemen.
En ik begrijp je punt hoor, ik vind het zeker beter als deze mensen dan niet aan kinderen waren begonnen. Ik vind alleen dat je in deze gevallen niet hun rechten af mag nemen, zelfs als het vermoeden bestaat dat het in de toekomst tot problemen gaat komen. Dat maakt een wet ook lastig, hoewel je misschien de extremere gevallen (waarbij vantevoren 100 procent zeker is dat het kind meteen bij de geboorte afgenomen gaat worden) wel in een wet kunt vangen.
De grootouders zijn nog een tijdje in beeld geweest. Aardige mensen, maar op leeftijd en die hadden op een gegeven moment ook lichamelijk problemen om ze bij te staan. Er was een leger aan hulpverleners bij hoor, voorzover dat toen (lees 30 jaar geleden) mogelijk was. Voor de buitenwereld leken ze hun zaakjes voor elkaar te hebben, maar het was slecht uiterlijk vertoon, grotendeels door de ouders geregeld. Het was echt sneu ... we vermoeden dat het meisje uiteindelijk uit huis is geplaatst, want we zagen haar op een gegeven moment niet meer...
Maar hier stel je dus het belang van ouders (die niet in staat zijn beslissingen te nemen en een heel ander beeld hebben van verantwoordelijkheid) boven dat van een toekomstig kind. Ik vind dat hier het belang van het kind voorop gaat. En die mensen mag je wel (tijdelijk) uit hun rechten ontzetten. Totdat meer duidelijk wordt, bijv. krijgen ze hulp? Zijn er andere zaken die kunnen bijdragen aan het goed grootbrengen van een kindje? Of zijn die zaken er gewoon niet?
Daar verschillen we fundamenteel van mening. Het was voor het meisje wellicht beter geweest als ze niet bij deze ouders was geboren. Ze is er wss behoorlijk door geschaadt en dat weegt voor mij veel meer dan een eventueel recht van de ouders. Maar ik vind dan ook het het een VOORrecht is om ouder te worden ... geen RECHT
Dan nogmaals: hoe bepaal je dat die ouders ongeschikt zijn dan? Daar ligt volgens mij een probleem, zolang niet 100 procent zeker is dat ze ongeschikt zijn, heb je niet het recht om te zeggen dat ze geen kinderen mogen krijgen. Jij gaat er vanuit dat je vantevoren weet dat ze ongeschikt gaan zijn, ik zeg dat daar een te groot grijs gebied is en dat je deze mensen niet hun rechten mag ontnemen, ik denk dat we het eens zijn dat het in bepaalde gevallen niet wenselijk is om kinderen te krijgen. Overigens ken ik iemand in mijn directe familiekring, die denk ik wel goed genoeg een kind zou kunnen verzorgen, maar ik denk door autisme niet voldoende emotioneel zou kunnen steunen, dus ik vind het goed dat ze geen kinderen heeft. Echter, als ze wel kinderen zou willen, vind ik niet dat iemand het recht heeft om te bepalen of zij wel/niet een geschikte ouder zou zijn. Met een partner zonder dezelfde problematiek zou dat denk ik ook prima wel kunnen. En zo heeft denk ik iedereen wel mensen in hun omgeving die beter niet aan kinderen kunnen beginnen, maar de mogelijkheid ontnemen, hoe kun je daar bepalen wanneer dat terecht is?
En de discussie gaat al jaren door en door ... en elke keer wordt weer duidelijk hoe moeilijk het is om die grens te bepalen, omdat zoveel factoren meewegen en ondertussen gebeurt er niets. En het zal ook echt moeilijk zijn die grens te bepalen, maar ik vind het echt verschrikkelijk hoe in al die jaren niet wordt ingegrepen bij die mensen waar wel heel erg duidelijk is dat zij niet voor een kind kunnen zorgen. Wanneer een kind bijvoorbeeld uit huis is geplaatst lijkt me gedwongen anticonceptie het juiste totdat blijkt dat diegene weer voor haar eigen kind kan zorgen.
Advocaat vd duivel hier: maar geldt dit dan ook voor jouw man? Hij is alcohol verslaafd maar je kreeg wel een kind met hem. Was dat ook in haar voordeel? Wat is haar recht in deze? Je reageert zelf namelijk heel fel maar is jullie situatie dan toch anders?
Deze zie ik vaker voorbij komen als argument. Heb je een bron van de hoeveelheid zwangerschappen die afgebroken worden op basis van een schisis?