Hoi, Na 3 jaar proberen, waarvan 2 jaar met behandelingen, ben ik nu eindelijk na de 5e inseminatieronde dan toch zwanger. Ik ben nu 4,5 week zwanger. Ik kan het bijna niet geloven en denk me er pas echt zeker over te voelen als ik de eerste echo (met 7 weken gelukkig al in het ziekenhuis) heb gezien. Vooral omdat ik vorige week maandag dacht nog gewoon ongesteld te zijn geworden, ik had behoorlijk wat bloedverlies. Wel minder en korter dan normaal tijdens mijn menstruatie, maar ik zat al echt in de modus.... en weer een nieuwe IUI ronde... Tot ik vrijdag toch echt 2 streepjes zag op die test! Ik voel nog nauwelijks iets van dat ik zwanger ben.... wel wat gespannen borsten en steeds wat krampjes en steekjes, wat vaker plassen... maar verder nog niets eigenlijk. Wel heb ik sinds gisteren ineens een beetje bloedverlies.... Gisteren een veegje en vandaag ook een klein veegje. Het is een beetje bruinig. En ik heb er vandaag wat hevigere krampen en steken bij, in mijn vagina, alsof ik continue een aandrang heb om te plassen. Soms zou ik het zelfs branderig kunnen noemen. En omdat alles nieuw is, begin ik me meteen toch wat zorgen te maken. Ik weet dat krampjes, steekjes en soms wat bloedverlies in het eerste trimester (en regelmatig zelfs de hele zwangerschap) er allemaal bij horen en niets is om me zorgen over te maken. Ik weet ook dat ik niet anders kan dan afwachten tot ten minste de 6,5 week voor ze in het ziekenhuis iets kunnen zien of voelen enzo. Maar het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan om niet toch te denken "het zal toch niet he....". Al met al, ik vind het vooralsnog lastig om er echt al helemaal blij mee te zijn en te geloven dat het nu toch echt zo is. Was het alvast maar 17 december...
Volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die NIET zenuwachtig en angstig zijn aan het begin van een zwangerschap. Je bent dus zeker niet de enige. En zeker met zo'n lang voortraject en nu bloedverlies kan ik me voorstellen dat je extra in spanning zit! Ik beloof je dat het vanzelf 17 december wordt... maar het gaat waarschijnlijk wel tergend langzaam! Ik kreeg het advies om afleiding te zoeken en "er niet te veel aan te denken". Ik zou zo'n advies niet durven even, het lukte mij namelijk ook niet. Geen idee hoe je aan iets anders moet denken als je eenmaal weet dat er zo'n wonder plaatsvindt in je buik! Ik vrees dat je niet veel meer kunt doen dan (on)geduldig afwachten. Probeer zoveel mogelijk van het beste uit te gaan. Ik duim voor je. En ik beloof je: ALLES: de spanning, straks misschien misselijkheid of andere klachten, onhandig dikke buik, weeën, hechtingen en weet ik veel wat nog meer - Het is ALLEMAAL de moeite waard als je staks zo'n heerlijk klein mensje bij je mag hebben!
Gefeliciteerd Hier nog een die het ook niet kan geloven.ook niet na 3 testen over verschijdene dagen.Na 5 jaar in de MMM,zal het dan eindelijk gelukt zijn?Ik wacht ook maar mijn eerste echo(7 wkn) af voordat ik daad werkelijk kan geloven dat het echt zo.Ik voel nl helemaal niets en dat is de reden waarom ik het nog niet kan geloven.
Herkenbaar! Al tien jaar bezig zwanger te raken, laatste 5 jaar in de mmm..en ook (weer) zwanger.. Doodeng!! Dat is het voor alle aanstaande mamas, alleen moeten wij vrouwen die via de mmm er veel meer voor doen en laten om zwanger te raken, waardoor het veel beladener is. Ik wil je graag feliciteren en misschien kan je het ziekenhuis bellen gewoon om jezelf gerust te laten stellen! Geniet ervan!
Ukoldaatje dank je wel.'kheb de verpleegkundige gesproken en ze zei dat het mogelijk is dat ik nog geen kwaaltjes heb.die zal ik naar mate de zwangerschap vordert degelijk merken.nu ben ik wel een beetje gerust gesteld maar heb toch liever de echo als bevestiging.
Dank voor jullie felicitaties, doet me ook weer wel een beetje goed. En jullie uiteraard ook allemaal GEFELICITEERD !!! Gelukkig zijn alle steekjes en krampjes vandaag weer ver weg en heb ik absoluut geen bloesverliesjes meer gehad. Dus ik neem aan dat alles nog gewoon goed zit daarbinnen. En weet ik weer even helemaal zeker dat het allemaal ook weer wel goed komt Merrel... Als je niets voelt is het inderdaad niet te geloven he. Maar mijn ervaring is dat het ook komt omdat ik zo nog helemaal in de MMM modus zit. Het is allemaal al zo klinisch geweest en de verrassing is er dan allemaal ver af enzo. Maar we gaan gewoon voor die echo toch !?! Ik merk dat mensen in mijn naaste omgeving al veel enthousiaster reageren dan ik. Ik hou nog een slag om de arm zeg maar. Maar als die echo eenmaal is geweest en ik iets 'tastbaars' heb gezien, dan ga ik ervan uit dat dan het grote genieten gaat beginnen. Leuke babyspulletjes uitzoeken enzo, namen uitzoeken en weet ik veel wat er nog meer allemaal op me af gaat komen. Ik heb er ook wel zin in al...
Gefeliciteerd, ook ik ben onzeker hoor! is wel normaal volgens mij, vooral als je al zo lang bezig bent.
Hoi! Gelukkig dat het herkenbaar is,angst of twijfel! ik ben zwanger geworden met behulp van ICSI. 15 december hebben we de eerste echo.....spannend hoor!
Lieveschat:dat klopt als je niets voeld is het inderdaad niet te geloven.Het is heel erg met mij maar doe zowat om de 3 dagen een test.kan het nog steeds niet geloven maar weet nu echt dat er een kleintje in mij groeit.Ik kan haast niet meer wachten op 21 dec voor mijn echo. Donkervoort:bedankt en ook gefeliciteerd.ik denk dat ik pas bij het zien van de echo van die nare onzekerheid af kom. Marlayne85:gefeliciteerd.ik wacht ook met heel veel spanning op af op mijn eerste echo
Fijn om te lezen dat ik niet de enige onzekere ben. Zit nu op ruim 5 weken en ik heb geen klachten, helemaal niks op wat lichte krampjes na, maar die doen zich vooral 's avonds voor. Maar de testen zijn toch echt duidelijk allemaal, ook die van afgelopen woensdag voor mvm dus we gaan er maar vanuit dat alles okey is hè. Jullie allemaal van harte gefeliciteerd! Er zijn hier een hoop dames die een héél lang traject hebben gehad zie ik, ik hoop dat jullie zwangerschap zonder problemen mag verlopen en dat we volgende zomer allemaal een mooi, gezond kindje hebben.
Hey meid, gefeliciteerd ik weet PRECIES hou jij je voelt. Ook wij zijn 2,5 jaar bezig geweest en als het dan raak is ben je gewoon echt in Shock. Je valt gewoon in een soort van gat, tijdens de behandeling in het ziekenhuis ben je daar zo op gefocusd en richt je alleen maar op het doel wat je wilt bereiken en dat is zwanger worden. En als die tijd van verdriet, teleurstelling, pijn denk je toch van het gaat niet meer lukken en ben je kapot na elke mislukte poging. Als het dan gelukt is na zoveel jaren strijd krijg je toch een klap te verwerken. Ik was dus echt helemaal in paniek de eerste 2/ 3 weken dat ik wist dat ik zwanger was. Ik was helemaal niet blij vond het alleen maar dood eng en degene die het wisten waren heel blij alleen kon ik dat niet delen door mijn angst. Maar dat is toch niet zo gek, mentaal ben je eigenlijk al aardig opgebrand ik had dus eigenlijk helemaal geen energie meer om van een zwangerschap te genieten...........................................maar ik ben nu 10 weken en geloof me IK GENIET. Je zal zien hoe snel je moedergevoelens gaat ontwikkelen en alles voor je kindje gaat doen. Deze week moest ik een wortelkanaalbehandeling die echt een hel was, tijdens de behandeling had ik zoveel pijn en weet je wat er gebeurde toen ik zoveel pijn kreeg. Ik ging met mijn handen naar mijn buik! Geef het de tijd, het is echt niet raar dat je jezelf nu zo voelt. Schrijf in een dagboek wat je voelt ook je angsten, paniek een verdriet de mooie momenten komen vanzelf. Geef de ellende van de afgelopen jaren een plekje, praat erover met je man ouders en laat je niks wijsmaken. Je MOET niks jij bent degene die het allemaal maar wel even heeft gedaan dus jij bent nu ook degene die bepaalt hoe je het nu gaat doen. Zo dat was even mijn peptalk Liefs Griekie
Het is over Zaterdag begon ik alweer bloed te verliezen en toen had ik al het idee dat dat niet goed kon zijn. Zondag bleef het een beetje aanmodderen met dat bloed en sinds gisteravond is het echt aan het doorbloeden met slijm en proppen. Vandaag voel ik me ook enorm ongesteld. Gelukkig heb ik geen pijn ofzo... waar je wel eens over leest. Het is over.... maar beter nu dan pas later in de zwangerschap. Ik baal enorm, mijn gevoel gaat nu even alle kanten op. Maar goed.... mezelf maar weer bij elkaar zien te rapen en op naar de volgende ronde. Ik weet nu in ieder geval wel dat mijn lijf in ieder geval zwanger kan raken, dus dan komt het echt wel een keer goed.... toch?
O, meid wat verschrikkelijk! Ik zat deze topic net te lezen en vond het zo mooi hoe iedereen op elkaar reageerde en ook zo herkenbaar! En nu staat jou berichtje van vandaag onderaan. Ik wil je enorm veel sterkte wensen met dit verlies... Dikke knuff!