Ik wil graag een 3e maar mijn man niet. Intens verdriet

Nee, ooit was er wel een wens voor een derde en na een spontane zwangerschap en mk wel geprobeerd. Toen hebben we een einddatum eraan gegeven en was het klaar en het is niet gelukt.

Ik begrijp dat je wens er ineens was, waardoor is dat gekomen?
Na een babytijd is er sowieso afscheid nemen van een tijd die geweest is en nooit meer terugkomt, zou het niet kunnen zijn dat je daar meer moeite mee hebt?

 

Ik herken het wel. Niet zo erg dat ik er dagelijks om moest huilen, maar wel dat ik me naar voelde en niet begrepen. Uiteindelijk heb ik alles hoe het voor mij voelt op papier gezet en mijn man laten lezen. Vervolgens het een poos laten rusten terwijl we allebei over het idee van de ander zouden nadenken. Uiteindelijk gaf mijn man aan dat hij ervoor open staat. Wel met een aantal afspraken. Zo gaan we niet meer de medische molen in en geven we het een jaar de tijd. Lukt het niet, dan blijft het bij twee kanjers. Overigens had ik echt niet gedacht dat man overstag zou gaan. Hij was al jaren erg stellig.
Het is erg naar en verwarrend om je zo te voelen. Ondanks dat het voor mij voelde als een luxeprobleem, had het veel invloed op mijn gemoedstoestand.

 

Ik herken het, al was het bij mij om een andere reden en uiteindelijk is toch alles goed gekomen.
Maar toen mijn vriend en ik relatieproblemen hadden, zag ik ook mijn wens in rook opgaan. Inderdaad het intense gevoel niet compleet te zijn. Ik heb mezelf echt de tijd gegeven om te rouwen. Natuurlijk was ik blij met mijn 2 prachtige kinderen, maar dat wil niet zeggen dat ik niet verdrietig mocht zijn over dat een derde kindje niet zou komen.
Omdat ik het verdriet toeliet, kon ik het gaan verwerken en heb ik het toen een plaats kunnen geven. Heeft denk ik zeker een jaar geduurd.
Uiteindelijk hebben mijn vriend en ik onze relatieproblemen gelukkig overwonnen en toen bleek er toch ruimte voor een derde kindje. Daarom zit er nu wel wat leeftijdsverschil tussen nr 2 en 3, maar dat geeft eigenlijk meer voordeel dan nadeel.
En daarna bleek er onverwacht nog een wens voor een vierde, dus die hopen we in juli te verwelkomen

Ik denk dat het belangrijk is dat je er met elkaar over blijft praten. Dat je je gevoel kwijt kan bij iemand, je man, een moeder of vriendin, of evt professioneel. Hopelijk komen jullie er samen uit, gaan jullie toch voor een derde of kan jij je gevoel een plekje gaan geven.

 

Ja, natuurlijk is het niet raar dat je verdrietig bent omdat jij nog een kinderwens hebt en je man niet. En af en toe eens een traantje wegpinken vind ik dan ook niet zo gek. Maar 'hele dagen huilen' vind ik persoonlijk wel erg ver gaan. Ik zou dan denken dat je het perspectief een beetje kwijt bent en me afvragen of daar niet een oorzaak voor kan zijn (zoals bijvoorbeeld de hormonen van de pil ofzo).

 

Mijn man twijfelde heel erg. Voor mij was het al in kraanweek van de tweede zo klaar als een klontje dat ik nog een kindje wilde.
Soms neigde hij heel erg naar niet. Als we in zo'n gesprek zaten, kreeg ik echt fysiek pijn in mijn buik.

Ik begrijp je dus heel goed! Mijn man is uiteindelijk overstag gegaan en staat nu helemaal achter de keuze. We gaan er weer voor!

Ooit kreeg ik van iemand de tip om een tijd af te spreken om het er niet over te hebben. Bijv: de komende twee maanden zeker niet. Na die periode kan je dan weer evalueren. Dat zou voorkomen dat je er de hele tijd mee bezig bent.

 

Bij mij hielp om een periode veel met mezelf bezig te zijn. Ik ben gaan hardlopen, 15kilo afgevallen, veel met vriendinnen afgesproken en opgeschreven welke dromen ik nog meer had naast mijn kinderwens. Hierdoor waren in elk geval de eindeloze discussies, opmerkingen en teleurstellingen niet meer dagelijkse kost en kon ik het veel beter loslaten.

Wij gebruikten geen voorbehoedsmiddelen (condoom rond de eisprong)en ik ben altijd eerlijk geweest over mijn cyclus geweest tegen mijn vriend. Nu zijn we onverwachts toch zwanger van nummer 3. Vriend heeft echt even moeten wennen en uiteindelijk toch bedacht dat zijn dromen nog steeds te verwezenlijken waren. Ik wist niet of ik heel blij moest zijn of heel hard huilen omdat het kindje niet gewenst was door beide. Nu dik een maand verder zijn we gewend en merk ik aan dingen dat hij echt wel heel begaan is met de baby en dat het kindje absoluut gewenst is door ons beide.

 

Er is een topic hiervoor misschien wil je eens mee lezen
http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden-clubs/630831-on-geduldig-wachttopic-mbt-zwanger-worden-161.html#post20370259

 

Ik herken hiervan wel veel. Mijn man wilde in eerste instantie niet. Toen hij van de zomer aangaf toch voor een derde kindje te willen gaan was ik echt zo blij. Nu hebben we alleen in december vrij heftige diagnoses (niets levensbedreigends ofzo, maar wel dingen die intensief gaan zijn en blijven) over onze dochters gehad, waardoor ons toekomstbeeld wat veranderd is. Zo weten we nu dat het niet tijdelijk is dat zij en wij het af en toe heel zwaar hebben. Daarnaast is de kans behoorlijk aanwezig dat nr 3 het ook pittig zou hebben (en wij dus ook). Dit heeft ervoor gezorgd dat mijn man heeft besloten toch geen derde kindje te willen. Iets wat ik rationeel helemaal begrijp, maar wat wel echt vreselijk moeilijk was. Voor mijn gevoel hoorde het derde kindje er al bij, we moesten alleen nog wachten wanneer het zover was. En nu is mijn toekomtbeeld helemaal omgegooid.
Ik ben nog niet zover dat ik het al kan accepteren, ik heb het echt heel moeilijk. Hopelijk duurt dat niet zo lang

 

Herkenbaar!
Ik wil(de?) ook heel graag een 3e, maar de oudste is zeer autistisch en heeft een forse ontwikkelingsachterstand. Dit betekent een leven lang zorg voor ons. De jongste loopt redelijk achter in taal maar "mankeert" verder niks. Toekomstbeeld nog onduidelijk.

Dit zorgt ervoor dat we een 3e niet aan kunnen/durven.
Wanneer onze kinderen zich normaal ontwikkeld zouden hebben dan hadden we zeker een 3e (misschien 4e) gewild, maar nu kiezen we er inderdaad met verstand voor om het niet te doen. Toch blijft het moeilijk. Accepteren dat je kind niet en nooit zo zal zijn als alle anderen, dat het plaatje van "een gezin hebben" wat je vroeger in je hoofd had, bij ons altijd heel anders zal zijn EN dat je daardoor de wens voor meer kinderen ook niet kan vervullen. Dubbel rouwproces.

 

Ja, er zit ook wat frustratie: als ik nou 'gewoon' zwanger was geworden ergens in de afgelopen 6 maanden dan was het hele dilemma er niet geweest. En ik ben 7 keer in 1 keer zwanger geworden (wel miskramen gehad), dus ik snap ook nog steeds niet waarom het niet gelukt is. Maar extra frustrerend als het dan ineens 'afgepakt' wordt.


Het is nog niet helemaal duidelijk trouwens, wat de kinderen 'hebben'.
In elk geval heeft de oudste leer- en concentratieproblemen (gigantische performaal-verbaal kloof en ADHD). Mogelijk iets van autisme nog, maar zijn we nog mee bezig. Daarnaast denken ze aan een chromosomale afwijking. Ze heeft het iig heel moeilijk vaak: verdrietig en soms boos.
Jongste heeft vergelijkbare problematiek, maar is nog niet onderzocht verder.