Hoi dames, ik ben opzoek naar meiden die een beetje in dezelfde situatie zitten. Wij zijn sinds augustus 2012 bezig in de mmm voor ons eerste wonder maar staan helaas nog steeds met lege handen. Iedereen leeft bij ons erg mee maar nu we al een hele tijd bezig zijn merk ik dat mensen het "gewoon" zijn gaan vinden, er word niet meer zo naar gevraagd terwijl het voor mij/ons alleen maar moeilijker word (als jullie een beetje snappen wat ik bedoel). Ik heb al in verschillende topics meegekletst maar dat gaat vaak vrij specifiek over bepaalde behandelingen, ook zijn de meesten inmiddels zwanger of zelfs al bezig voor een 2e. Ook in mijn persoonlijke omgeving kom ik dit tegen, iedereen om me heen raakt zwanger. Begrijp me niet verkeerd ik gun het iedereen ontzettend! Maar ik vind het steeds lastiger om steun te vinden. Er zijn vast meerdere dames in dezelfde situatie en het lijkt me fijn en gezellig om elkaar door deze tijd heen te helpen en te steunen.
Ik herken je gevoel heel erg... Voor mij is het nu anders, maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen. Het is soms gewoon zwaar en oneerlijk! Reacties van anderen, of het gebrek aan, zijn ook erg lastig. Het kan zijn dat men het 'gewoon' vindt, maar het kan ook heel goed zijn dat ze het moeilijk vinden om er over te beginnen. Dikke knuffel!
Ik ken het gevoel ook heel erg. Wij zijn bezig van september 2011. We maakten er van in het begin geen geheim van dat we graag kinderen wilden. Helaas kwamen die dus niet... We zijn altijd openlijk blijven spreken over onze kinderwens en naderhand ook over de behandelingen die we volgden. Het ergste is de onzekerheid: je weet niet of en wanneer je ooit zwanger wordt en blijft. Ik ben pril zwanger en we hoorden deze week voor het eerst een hartje kloppen. Je mag de moed echt niet opgeven! Succes!
Hi Mama Lucy, ik sta net als jij nog steeds met lege handen. Wij hebben in januari 2012 de eerste onderzoeken gehad en hebben sinds november 2012 9 IUI's en 2 ICSI's gehad. En net als jij heb ik vorig jaar een miskraam gehad. Wat een nare, lange weg is het hè? Zeker als iedereen om je heen, zowel online als in het echte leven, uiteindelijk zwanger wordt. Ik krijg gelukkig nog wel veel steun uit mijn omgeving en niemand vindt het 'gewoon' worden. Ze zijn juist nog meer betrokken en bezorgd naarmate het langer duurt. Wat verdrietig voor jou dat dit bij jou niet het geval is! Ik herken het gevoel dat Summerfeeling omschrijft heel erg, het niet weten of het ooit gaat lukken is slopend. Summerfeeling, van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat geweldig dat het eindelijk gelukt is! Wat ik vooral heel moeilijk vind, is om me weer op te laden voor de laatste poging(en). Het is zo moeilijk om positief te blijven en hoop te houden! Hoe sta jij hierin? En gaan jullie nog door met behandelen? Wat heb jij voor behandelingen gehad? Ik heb hier vandaag een topic over geopend, misschien vind je het leuk om daar ook mee te komen kletsen? Hopelijk kunnen we elkaar er doorheen helpen! Veel sterkte! Liefs, Miss