Tjonge Mien, wat en ik blij te lezen dat je follikel er toch nog zat! Wat zul jij in de stress hebben gezeten zeg! Toke, even snel een positief bericht voor jou: Ik kan je zeggen dat IVF ook heel erg mee kan vallen. Ik hoop steeds maar dat ik niemand voor het hoofd stoot als ik zeg dat ik het lichamelijke deel met twee vingers in de neus heb gedaan. Totaal geen last van de hormonen tijdens de stimulatie en ook amper iets gevoeld van de punctie. Er zijn idd zat andere verhalen, maar het schijnt toch echt dat het overgrote deel van de vrouwen de punctie best wel mee vinden vallen. Tegenwoordig zijn er ook zat verschillende mogelijkheden voor verdoving. In sommige ziekenhuizen kun je zelfs onder narcose je punctie laten doen! Mentaal vond/vind ik het niet altijd even makkelijk. Het is toch elke keer weer razend spannend: Hoeveel eitjes? Worden ze wel bevrucht? Heb ik wel of geen cryo's? Raak ik wel of niet zwanger? En tot slot: blijf ik wel zwanger? (omdat de kans op miskraam bij IVf groter is dan op de natuurlijke manier). Maar, zoals ik ook tegen Groen heb gezegd: dit is een goed topic! Als je hier schrijft dan is dat succes-verzekerd
Nou, fijn te lezen dat het ook enorm mee kan vallen! En natuurlijk ook: fijn te lezen dat je er zwanger mee bent geworden. Gefeliciteerd joh! Dat er een verhoogde kans is op een mk met IVF wist ik niet. Waar ligt dat eigenlijk aan? Ik kan me voorstellen dat dat is omdat je er bij een tp vanuit gaat dat je zwanger bent, want er zit tenslotte een embryo, maar dat het natuurlijk ook mis kan gaan met innestelen. Met een gewone bevruchting gaat het evengoed mis, maar had je gewoon niet geweten van de bevruchting?.... Of zit ik nou iets hoopvol krom te kletsen wat toch echt recht is?
Daar zijn verschillende verhalen over. Het ziekenhuis AZM (Maastricht) beweert dat de kans helemaal niet groter is, maar dat dat alleen maar zo lijkt. Dit omdat je bij een spontane zwangerschap er vaak pas (veel) later achter komt dat je zwanger bent. Je mist dan de hele vroege miskramen, omdat je toch gewoon ongesteld wordt, al is het dan iets later. Bij IVF zitten de meeste vrouwen natuurlijk al met een testje klaar, nog voordat ze eigenlijk mogen testen. Een miskraam wordt trouwens pas gerekend nadat je een positieve test hebt gehad (dus na de innesteling), dus niet zoals jij zegt omdat je na een terugplaatsing aanneemt dat je zwanger bent... Andere verhalen zeggen dat je bij IVF toch een verminderde 'natuurlijke selectie' hebt en er dus meer 'kneusjes' ontstaan. Die kunnen er onder de microscoop prima uitzien, maar hebben toch genetische afwijkingen. Ook is er vaak al iets mis met bv het sperma (verminderd vruchtbaar). Hier komen ook meer genetische afwijkingen voor, wat dus een niet levensvatbaar vruchtje oplevert. Maar goed... er kan zo veel mis. Soms denk ik wel eens dat het eigenlijk een wonder is dat er uberhaupt nog kinderen worden geboren. Zo zit ik op het moment heel erg in de rats over Down syndroom. Ben al 34. De zus van mijn partner is ooit zwanger geweest van een kindje met down, dus ik ben zo bang dat mijn kansen hierdoor ook verhoogd zijn... En wat als? Eerst had ik zoiets van: kind is kind. ik kan van ieder kind houden (mijn man denkt daar overigens anders over, vandaar misschien ook mijn zorg), maar nu ik meer gelezen heb erover realiseer ik me ook dat je dan niet alleen een kind hebt dat er iets anders uit ziet dan een ander kind en heel veel zorg nodig heeft, maar dat deze kinderen meestal talloze andere medische problemen hebben. Zo heeft 50% van de down-kinderen ernstige hartafwijkingen... Sorry meiden, wil niemand opzadelen met een naar gevoel, maar moet gewoon even mn gedachten kwijt...
Geen sorry hoor, wat mij betreft, het is hier voor ieder z'n verhaal. Wat doe je inderdaad; doorga je alle testen (met bijbehorende kleine risico's?). Ik stel de vragen niet aan jou hoor, eerder aan mijzelf voor (hoop ik) in de toekomst. Ik moet natuurlijk eerst zien zwanger te worden. Vriendin van me van bijna 38 is net zwanger en moet daar serieus over nadenken. En nu je het zo schrijft, natuurlijk is er pas een zwangerschap met een positieve test! Dat had ik natuurlijk kunnen weten.
Ik loop natuurlijk op allerlei zaken vooruit (1 van mijn vele slechte eigenschappen), maar vind toch dat je daar over na moet denken. Ga je inderdaad al die testen doen met risico? (vruchtwaterpuctie gaat trouwens nog maar 1 op de 300 mis, dacht dat dat meer was). Maar wat doe je met de kennis die je daaruit verkrijgt? Ik denk dat ik alleen al die testen zou willen om rustig te kunnen slapen en in geval van een negatieve uitslag te kunnen dealen met de situatie. Maar wat is 'dealen met'? Is dat jezelf voorbereiden op een kind met beperkingen of is dat overwegen om het weg te laten halen? Je (bedoel 'je' als in algemeen) zit toch niet 3 jaar in de MMM en als je dan eindelijk zwanger bent, het weg te laten halen omdat het niet het kind is waar je op zat te wachten? En wat nu als mijn man dat wel wil? Ben ik dan baas in eigen buik of heb ik ook aan mijn huwelijk te denken en compromissen sluiten? Lastig hoor. Moet vrijdag voor het eerst naar de VK. Komt dat ook ter sprake. Mijn man zegt nu: we komen er samen wel uit. Maar ik weet diep in mijn hart hoe hij er over denkt...
En Merah, los van je man.... Hoe denk jij er over? Ik denk dat daarin elk gevoel en elke mening er mag zijn. Het is vast fijn om voor jeelf er ook een gevoel over te hebben... niet dat dat eenvoudig is
Hoe ik er over denk... Ik hik op zo veel benen... Tuurlijk wil je een gezond kind. Wie niet denk ik dan. En ergens (het klinkt vast heel dom wat ik nu schrijf) vind ik ook dat ik dat wel verdiend heb. Niet zo zeer vanwege de MMM, het is veel omvattender. Mijn leven heeft veel diepe dalen gekend. En eigenlijk vind ik dat ik dit stukje geluk nu gewoon verdien. Je kunt een mening over deze stelling hebben, dat mag, maar het is gewoon mn eerlijke gevoel. Ik geloof in een God. En soms denk ik in een situatie: Stel dat ik God zou zijn, dan zou ik.... In mijn geval zou God denken: Dat meisje heeft al zo veel meegemaakt in haar leven, dit ga ik goed voor haar maken. Echter, door diezelfde God vind ik dat elk leven telt. Genetisch volmaakt of met een handicap. Alles wat geboren wordt is het waard om te leven. Uit die overtuiging en de realisatie dat uberhaupt zwanger raken een kadootje is, zou ik het bijna niet over m'n hart kunnen krijgen om zo'n kindje weg te laten halen. M'n andere been denkt aan mijn man. Een kind moet je samen grootbrengen. Als mijn man niet ten volle van het kind zal kunnen houden, wat maak ik dan kapot door het wel te willen houden. Weer een ander been denkt: kan ik dat wel aan. Weer een ander denkt: ja, maar buiten Down zijn er nog zo veel andere hindernissen die op je pad kunnen komen. Neem bijvoorbeeld de bevalling: het kind moet er ook nog uit! Ook niet zonder risico. En dan heb je een kind. En ben je dan zonder zorgen? Alles behalve. Mijn nichtje heeft een zoontje van 3. Kreeg een half jaar geleden te horen dat het leukemie heeft met een hele slechte prognose. Pffff, soms denk ik harder dan ik schrijven kan...
Jeetje wat een kopzorgen merah. Het is zeker lastig(understatement) dat jij en je partner er niet hetzelfde over denken. Misschien dat t allemaal wel mee valt, maar als je dit te wel te horen krijgt, dan ben je al zo gehecht aan je kindje denk ik dat je partner er ms ook anders over gaat denken. Het ligt denk ik ook aan de aandoening van het kindje. Ik zou er vooralsnog niet vanuit gaan dat dit kindje niet gezond is. Ik zou er wel van proberen te genieten. Als ik te horen zou krijgen dat wij een zwaar gehandicapt kindje of een kindje met Down zouden krijgen, dan kiezen mijn en ik er wel voor om t weg te laten halen(denk ik nu). Misschien ego maar door mijn ziekte hebben mijn man en ik t soms al zwaar en dit gaat in de toekomst alleen maar zwaarder worden. Dus een kindje met een dergelijke afwijking zouden wij echt niet aan kunnen. Maar weet natuurlijk niet hoe wij er over zouden denken als t daadwerkelijk zo is. Moeilijk, moeilijk, moeilijk!!! Wat verschrikkelijk van je nichtje, hoe gaat t nu dan met je achterneefje?
Morgenvroeg worden wij gebeld of we een tp hebben of niet. Ik hoop zooooo dat we een topemmy hebben. Spannend!!!!!!!
Ja, dat hoppen op verschillende benen ken ik. Volgens mij blijf je dat net zo lang doen tot je het van alle kanten bekeken hebt en dat er daarna een soort van conclusie volgt. Aleen moet je nu voor bepaalde datums een keuze maken, dat maakt het niet echt ontspannen. Ik geloof dat ik, bij een verontrustende uitslag van het ene onderzoek toch een volgend onderzoek zou laten doen. En als er dan echt duidelijk een gehandicapt kindje in mijn buik zou zitten, dat is dan weer een (joekel van een) zorg voor dan. Zo ben ik ook die hele MMM ingerold. Vooraf weet je niet wat je tegen gaat komen en je kunt er bijna niet op voorhand een beslissing in nemen, omdat je niet weet wat je voelt als je er echt voor staat. En dan nog iets.... hoe zeker zijn ze als de uitslagen slecht zijn? Dat lijkt mij ook geen 100%.....pittig!
Hoi Mien, ik had je al gezien in de berichten. Sinds gisteren klets ik ook wat mee. Spannend voor je hoor. Ik duim voor je!
Zekeer als je zelf niet gezond bent kan ik me voorstellen dat je eerder overweegt het weg te laten halen. Het blijft erg lastig. Ik probeer maar niet te veel op de zaken vooruit te lopen. Stel we hebben verhoogde kans (bv 1:100), dan nog steeds maken 99 mensen zich onterecht zorgen. Mien, ik duim heel hard voor je!!!! Dat de cellen maar niet zo snel gaan als de vorige keer
Dank jullie wel lieve meiden. Ben wel erg zenuwachtig aaaaah!!! Merah, ik las op je eigen topic dat je weer een echo hebt gehad. Lijkt me prachtig om te zien en er werd zelfs naar je gezwaaid, geweldig!!!!!
Hallo dames en welkom Toke Wat een heftige maar wel interssante discussie! Volgens mij is dit een zorg die hoort bij vele aanstaande moeders. Natuurlijk wil en gun je iedereen een gezond kind. Niet alleen voor de ouders die zorg hebben maar zeker ook voor de kinderen met handicapt zelf. Maar besef wel dat er veel meer handicaps bestaan dan je van de 'buitenkant' kunt zien, de garantie heb je nooit. Zelf zou ik niet weten waar de grens ligt en zou bij de mogelijkheid ook niet kiezen voor testen (denk ik nu). Er zijn zoveel gehandicapten die een hartstikke gelukkig leven hebben in hun kunnen! Heb zelf een tijd in de gahandicaptenzorg gewerkt en het is onvoorstelbaar wat voor vrolijke sfeer je daar proeft en hoe zij hun leven inrichten. Het is een van de baantjes die ik in de gezondheidszorg heb gehad waar je het meest wordt gewaardeerd. Begrijp me niet verkeerd, met alle respect natuurlijk voor de keuzes die ouders maken op het moment dat je een negatieve uitslag hebt!!! maar wilde ook even de andere kant belichten Ps, Mien...duim duim duim duim voor je!
Daar zit ik idd ook mee Manousch, je test misschien op Down en ziet dat als een verschrikking, maar er is nog zo veel meer wat er mis kan zijn, met allemaal gradaties in ernst. En ook inderdaad: wat is kwaliteit van leven? Heb niet het idee dat mensen met Down ongelukkig zijn bv. Dan is het misschien ook deels een heel egoistische keus: ik zie het niet zitten, het gaat me te veel moeite kosten, dus ik laat het weghalen. Mien, begrijp me heel goed, ik bedoel jullie hier niet mee (over 'het kost me te veel moeite')! Er zijn zeker situaties waarbij je voor jezelf MOET kiezen. Dit doet een arts ook, als er een situatie ontstaat waarbij het leven van de moeder op het spel komt te staan. Dan gaat het leven van de moeder voor.
Merah, dat heb je mooi gezegd! Zeker moet je jezelf niet voorbij streven. Ieder voelt zelf heel goed aan waar zijn grens van kunnen en willen ligt. En het is goed dat die keuze dan niet ligt bij een ander maar dat we zelf deze zeggenschap hebben. En eerlijk gezegd weet je nooit van te voren wat je doet tot het moment dat je voor deze situatie staat. Anderen hebben altijd wel hun mening klaar maar zich 'verplaatsen' in de situatie is heel iets anders dan de situatie werkelijk beleven. Ik hoop dat we allemaal niet in deze situatie terecht komen en de allerliefste, mooiste en gezondste kindjes krijgen
Manousch wanneer moet jij ook al weer heen voor echo? Is het niet aanstaande dinsdag? Wat kruipt de tijd nu voorbij.... wij worden tussen 9 en 10 gebeld, maar heb het gevoel dat het niet goed is. Daarentegen weet mijn man zeker dat we een tp hebben. Ik hoop dat hij gelijk heeft. Groen, hoe gaat t met jou?
Helaas geen goed nieuws. Emmy weer uiteen gevallen. Arts weet ook niet hoe t kan en ze gaan t nu bespreken. Ms nog 1 of 2x en daarna gewone ivf. Ben er zo klaar mee... Wil zo graag weten waar t aan kan liggen en of we er wat aan kunnen doen. Gaat onze wens ooit nog in vervulling??? Liefs van een verdrietige mien