heb altijd geroepen jong moeder te willen worden met het idee dat het misschien niet gaat lukken en dan ruim optijd zou zijn voor hulp in te schakkelen. we woonde nog maar net samen toen ik tegen me vriend zij "zo en nu gaat de pil de kast in" hij vond het meteen een leuk idee en hadden het redelijk voor elkaar om de stap te wagen en hadden toen 4,5 jaar een relatie, goed inkomen en een plekje voor onzelf. na 6 maanden was het raak maar dit werd helaas een mk met 11 weken en dat deed ons bijde veel pijn. we besloten toch door te gaan en dit keer duurde het weer 6 maanden maar uiteindelijk kregen we in september 2007 onze dochter en woonde toen alweer bijna 2 jaar samen. Mijn vriend wilde het bij 1 houden en ik twijfelde nog. toen mijn dochter 1 werd besloten we er toch voor te gaan en tot onze verbazing was het meteen raak en hadden dit echt niet verwacht. we hadden in augustus een huisje gekocht en 2 maanden later moest ik aan het idee wenne dat we weer ouders gingen worden en ben nu nog niet gewent moet ik zeggen. het gaat allemaal zo snel voorbij maar zijn er nu over uit. het blijft bij 2 kids en daar zijn we het bijde over eens. ik denk trouwens als ik er nooit over begonne was we nu nog geen kinderen hadden gehad. hij is echter een super vader die trots is op zijn dochter en dat straalt er van af
Wij wouden allebei heel graag en vroeg kinderen. Toen wij net ons huisje hadden toen kwam mijn vriend ermee om een kindje te 'maken'. Ik vond het wel raar in het begin om de pil weg te gooien . Maar ik ben blij dat we het toen besloten hebben om nu een kindje te willen . Groetjes Stacey
Mijn vriend riep al vanaf toen wij 18 waren dat hij graag kinderen wilde, maar we hadden nog geen huisje en ik wilde eerst een huisje voor ons biden en een goed inkomen, zodat we goed voor ons kindje zouden kunnen zorgen. Toen we 21 waren zijn we op onszelf gaan wonen en 2 maanden daarna, toen ik 22 was geworden had ik wel zoiets van nu wil ik het wel, dus we zaten op balkon te praten over vakantie en waar hij nog allemaal naartoe wilde en toen zei ik dus oh, maar ik d8 dat je ook een kindje wilde dan gaat dat allemaal niet lukken en toen was hij gelijk helemaal blij, heb gelijk de pil weggegooid en de maand erna was ik zwanger, en dit was dus helaas ook een mk met 11 weken daarna werd ik de 1e ronde weer zwanger en nu hebben we een zoontje en de 2e op komst.
Hey hoi, Die van mij kwam er mee af, en ik moet zegge daarvoor had ik er eigenlijk nog ni echt over nagedacht maar toen hij dat zei wel en ik wou ook onmiddellijk aan de slag gaan grtz
Ik heb altijd geroepen dat ik jong moeder wilden worden. Hier ben ik later op terug gekomen. Eerst een lange relatie die niet helemaal lekker zat, en daarna kwam mijn huidige vriend. We hebben een super relatie, en vinden dat we een fijn leven hebben. Eigenlijk geen plek voor een kindje. Toch begon het de laatste maanden steeds meer door mijn hoofd heen te spoken. Zelf vind ik dat ik toch wel een beetje op de leeftijd kom, om eens te kijken of er een kinderwens aanwezig is. Stel dat het niet lukt, en we komen in het medische circuit, dan ben ik ook de jongste niet meer. Als er dan nog een 2de komt, al helemaal niet meer (voorop gesteld dat dit wel natuurlijk zou lukken). Na een paar goede gesprekken, toch gestopt met de pil. Komt het, is het meer dan welkom, laat het nog even op zich wachten ook goed. Iemand heeft wel eens tegen mij gezegd dat het voor mij jammer is dat kinderen krijgen voor mij helaas leeftijd gebonden is, anders was er de komende 10 jaar nog geen kind gekomen: Daar heeft ze helemaal gelijk in.
Bij de eerste ben ik er over begonnen , maar toen was manlief er nog niet aan toe. Ik heb hem gezegd dat als hij er aan toe was , hij er dan maar over moest beginnen omdat ik geen druk wilde leggen zeg maar. Na 2 maanden kreeg ik een cadeautje van hem. Het was een doosje foliumzuur, dit was zijn manier om te vertellen dat ook hij voor een kindje wilde gaan. Ik heb toen mijn pil nog opgemaakt en in dec 2006 was ik toen direct zwanger. Nu zijn we aan het knutselen voor een 2de. Mijn pil was zo goed als op. En we wilde alleen twee wel een 2de kindje. Ik heb hem toen gevraagd wat ga ik doen bestel ik een nieuwe of laten we de natuur zijn gang gaan.
nou...bij mij was het ook mijn toekomstige... Eigenlijk wilde ik nog een half jaar de pil verder nemen en dan stoppen... Maar hij wilde het zo snel mogelijk proberen... Toen heb ik eens een beetje op internet gekeken, en gelezen over het fenomeen ontpillen, en dat het toch wel minstens een half jaar duurt voordat 50% zwanger is, en heb toen besloten maar meteen te stoppen... En kijk...we zijn nu al in ronde 5, en nog geen kindje in zicht...en achteraf ben ik dus errug blij dat ik het meteen gedaan heb... Alleen het klussen op commando vind manlief niet zo leuk...
Hier eigenlijk ook een beetje gelijktijdig. We hadden het wel eens over kinderen gehad. Lekker een beetje over aan het fantaseren hoe het zou zijn als we kinderen zouden hebben. We zijn toen ook vrij snel gestopt met de pil. En nu dus afwachten. Spannend! Groetjes, Droombeebje
Hier was het mijn vriend die erover begon. We zaten in de auto en hij legde zijn hand op mijn buik. Ondertussen begon hij een beetje te lachen en ik vroeg aan hem, wat is er? Toen zei hij, voel je hem of haar al schoppen. Dus ik moest lachen en zei, zou je nu al graag kinderen willen? Toen zei hij terug ja zeker ! (we hadden het er verder nooit over gehad samen omdat we nog niet jaren bij elkaar zijn ofzo) Dus uiteindelijk na vele gesprekken erover hebben we besloten om op moederdag te stoppen met de pil !
Bij ons verliep het heel soepel. We wisten van elkaar dat er een grote kinderwens is, dus niet één van ons hoefte de knoop door te hakken. Groetjes
Wij waren toen al 7 jaar samen en ik was er best aan toe, maar had nog geen wild zwaaiende eierstokken. Mijn man vroeg het ineens aan mij (op moederdag 2006) en ik verslikte zowat in mijn patatje. Hij is 9 jaar ouder dan ik en wilde blijkbaar al eerder, maar wilde echt op mij wachten dat ik er ook klaar voor was. Helaas na 1 maand proberen erachter gekomen dat mijn nier niet meer werkte waarna een heel medisch circuit volgde. Eind november 2006 ben ik geopereerd en toen we een maand later 'er voor mochten gaan' was ik ook meteen zwanger. Ik was 29 jaar toen ik beviel van onze zoon en mijn man 38 jaar. Nu ben ik 31 en mijn man 40 jaar en we verwachten alweer onze nummer 2.
hij was bang dat ik mss mijn baan zou kwijt raken... hahaha alsof ik gelijk zwanger zou zijn dus toen heb ik even alles nagekeken en toen wou hij toch wel heeeeel graag hihihi