Nieuw en enthousiast!

Hallo allemaal,

Ik ben sinds vandaag nieuw hier. Zocht iets op internet en kwam hier terecht. Sindsdien al de hele dag berichten aan het posten en beantwoorden!

Mijn naam is Chantal, ik ben 27 jaar en sinds 17 augustus 2008 mama van Mr. T, Tygo Finn. Eén brok liefde van 7,5 kilo en 5,5 mnd oud.
Het is een stoer kereltje. Hij kijkt er helder al vanaf zn geboorte, mensen staan er versteld van. Hij kijkt mensen meestal heel bedenkelijk aan, wat natuurlijk stoer is , maar hij kan de dames ook goed charmeren met zn lach!

Ik woon sinds anderhalf jaar in Goor met mijn vriend. Ik kom zelf uit Enschede. Dat is een hele aanpassing. Na al die tijd, nog steeds geen vrienden gemaakt hier, niet erg makkelijk in zo'n kleine plaats, ons kent ons.

Ik ben de eerste in mijn vriendinnenkring met een kindje, dus alles is nieuw en voor het eerst.

Mijn zwangerschap was niet zonder strubbelingen. Heb in het begin 2 bloedingen gehad, maar gelukkig niets aan de hand. Nadat ik in de 12de week mijn werkgever geïnformeerd heb, groeide mijn buik alsof er pokon op gestrooid werd.... Ik groeide goed, zo goed dat ze bang waren voor zwangerschapssuiker. Dus vrij vroeg in mijn zwangerschap werd ik al onder controle gesteld van de gynaecoloog. Hier was het altijd kantje boord met de resultaten van de bloeddruk en mn urine, dus ik moest maar steeds terug blijven komen. Tot de laatste maand geen striemen gehad, wonder boven wonder, goed gesmeerd. Maar helaas, toen moest ik er toch aan geloven... Ik ben een klein meisje en mijn buik groeide en groeide.... Ik was bijna net zo diep als ik lang was! Vond het erg merkwaardig dat ik niet voorover viel.... Ik had veel vruchtwater en Tygo waarschijnlijk een groot kindje. Daarnaast liep ik ook nog is 2 wken over tijd...

Zaterdags liep ik uitgebreid te shoppen met mijn lieftallige adonis, wel 4 uur lang, normaal hield ik het nooit zo lang uit! Voelde me lekker, het was gezellig... Toen werd ik snachts wakker met pijn in mn buik. Ik dacht dat ik naar de wc moest, ik plassen, kon niet poepen. Dus ik weer naar bed. Na 5 minuten deed het nog steeds pijn, ik dacht: ik moet echt poepen, dus ik weer naar de wc, zo gezegd, zo gedaan. Ik weer naar bed, ging liggen.... Verrek, de pijn is nog steeds niet weg.... Ik weer uit bed, wilde mn vriend ook niet wakker maken met mijn gedraai. Dus beneden, op de bank zitten, liggen, op de trap zitten, tegen het aanrecht aan leunen, nee, nee, nee, allemaal geen fijne posities. Ik had een aanhoudende pijn en elke 5 min. leek ie net even iets erger te worden. Maar de verloskundige zei tegen mij, als je weeën hebt, dan merk je het wel, dan twijfel je niet. Dus ik dacht, nou menstruatiepijn heeft wel is meer pijn gedaan, buikgriep ook, dus het gaat nog goed. Bovendien was mn water ook niet gebroken. Na drie kwartier was het niet over, dus toen wilde ik toch maar ns het ziekenhuis bellen wat ik het beste kon doen.

Ik moet nog even wat werk verrichten, ga morgen verder!

 

Hallo allemaal,

Ik ben sinds vandaag nieuw hier. Zocht iets op internet en kwam hier terecht. Sindsdien al de hele dag berichten aan het posten en beantwoorden!

Mijn naam is Chantal, ik ben 27 jaar en sinds 17 augustus 2008 mama van Mr. T, Tygo Finn. Eén brok liefde van 7,5 kilo en 5,5 mnd oud.
Het is een stoer kereltje. Hij kijkt er helder al vanaf zn geboorte, mensen staan er versteld van. Hij kijkt mensen meestal heel bedenkelijk aan, wat natuurlijk stoer is , maar hij kan de dames ook goed charmeren met zn lach!

Ik woon sinds anderhalf jaar in Goor met mijn vriend. Ik kom zelf uit Enschede. Dat is een hele aanpassing. Na al die tijd, nog steeds geen vrienden gemaakt hier, niet erg makkelijk in zo'n kleine plaats, ons kent ons.

Ik ben de eerste in mijn vriendinnenkring met een kindje, dus alles is nieuw en voor het eerst.

Mijn zwangerschap was niet zonder strubbelingen. Heb in het begin 2 bloedingen gehad, maar gelukkig niets aan de hand. Nadat ik in de 12de week mijn werkgever geïnformeerd heb, groeide mijn buik alsof er pokon op gestrooid werd.... Ik groeide goed, zo goed dat ze bang waren voor zwangerschapssuiker. Dus vrij vroeg in mijn zwangerschap werd ik al onder controle gesteld van de gynaecoloog. Hier was het altijd kantje boord met de resultaten van de bloeddruk en mn urine, dus ik moest maar steeds terug blijven komen. Tot de laatste maand geen striemen gehad, wonder boven wonder, goed gesmeerd. Maar helaas, toen moest ik er toch aan geloven... Ik ben een klein meisje en mijn buik groeide en groeide.... Ik was bijna net zo diep als ik lang was! Vond het erg merkwaardig dat ik niet voorover viel.... Ik had veel vruchtwater en Tygo waarschijnlijk een groot kindje. Daarnaast liep ik ook nog is 2 wken over tijd...

Zaterdags liep ik uitgebreid te shoppen met mijn lieftallige adonis, wel 4 uur lang, normaal hield ik het nooit zo lang uit! Voelde me lekker, het was gezellig... Toen werd ik snachts wakker met pijn in mn buik. Ik dacht dat ik naar de wc moest, ik plassen, kon niet poepen. Dus ik weer naar bed. Na 5 minuten deed het nog steeds pijn, ik dacht: ik moet echt poepen, dus ik weer naar de wc, zo gezegd, zo gedaan. Ik weer naar bed, ging liggen.... Verrek, de pijn is nog steeds niet weg.... Ik weer uit bed, wilde mn vriend ook niet wakker maken met mijn gedraai. Dus beneden, op de bank zitten, liggen, op de trap zitten, tegen het aanrecht aan leunen, nee, nee, nee, allemaal geen fijne posities. Ik had een aanhoudende pijn en elke 5 min. leek ie net even iets erger te worden. Maar de verloskundige zei tegen mij, als je weeën hebt, dan merk je het wel, dan twijfel je niet. Dus ik dacht, nou menstruatiepijn heeft wel is meer pijn gedaan, buikgriep ook, dus het gaat nog goed. Bovendien was mn water ook niet gebroken. Na drie kwartier was het niet over, dus toen wilde ik toch maar ns het ziekenhuis bellen wat ik het beste kon doen.

Ik moet nog even wat werk verrichten, ga morgen verder!

VERVOLG!

Ok, ik wilde dus het ziekenhuis bellen, maar natuurlijk had ik de papieren in de auto liggen.... Nou ik was niet van plan om in mn badjas met niks eronder en een dikke zwangere buik midden in de nacht naar buiten te gaan. Dus toch maar mijn vriend wakker gemaakt. Hij de papieren pakken en heeft een bad voor me vol laten lopen, ik dacht misschien zakt de pijn dan af. Dus ik zit in dat bad, mijn vriend zat beneden en om de 5 min, riep ie me om te kijken of ik nog wel antwoordde, hahaha! Nou na een half uur in bad te hebben gezeten, dacht ik fuck it, dan ben ik maar een zeur, maar ik ga het ziekenhuis bellen... Dus ik uit bad, voor ik me kon aankleden heb ik eerst nog op de grond gezeten, want dat lukte me allemaal niet achter elkaar. Ziekenhuis zei dat ik toch maar moest langs komen en voor de zekerheid wat spulletjes meenmenem. Mijn vriend vroeg wat ie allemaal moest pakken, ik lekker eigenwijs, ah doe ma alleen dat en dat, ik hoef toch niet te blijven ....
Toen we bij het ziekenhuis kwamen (midden in de nacht he) moesten we een roltrap op, want deze stond stil. Dus ik stond met een wee tegen de leuning aan te hijgen. Ik keek een keer omhoog, de nachtwakers keken angstig naar mij, ik keek naar mn vriend. Ook hem stond de paniek over zn gezicht geschreven, hahaha (hoewel hij dit al 3 keer heeft meegemaakt, hij heeft al kinderen). Ik zeg: die roltrap, dat gaat um niet worden. 1 van die nachtwakers rent naar de lift toe om dat knopje in te drukken . Dankjewel meneer. Dus mijn vriend vraagt, of ik een rolstoel toch maar wil (hebben we het meerdere keren over gehad, ik hoef niet in zo'n achterlijke rolstoel die gang over geleurd te worden), ik kijk hem bedenkelijk aan.... Tegelijkertijd besef ik dat ik geen stap meer kan verzetten.... Ok!

Nou in het rode rolstoeltje naar de afdeling, daar wordt ik meteen in een verloskamer gegooid aan de monitor. En het was bal! Maar ik had geen ontsluiting, dus wachten maar....
Ik mocht kiezen of ik in bad wilde of een spuitje in mn been om de ergste pijn weg te nemen, dus ik wilde lekker in een warm bad. Toen ik op wilde staan viel ik bijna flauw, dus hup terug op het bed en dan maar een spuitje. Ik moest nogal is plassen, dus dat was drama... Uit bed stappen als een wee wegtrok (inmiddels had ik elke 5 min. 2 weeën)dan stond ik, daar kwam weer een wee, ook een paar pasjes aan de arm van mn vriend lopen (je voelt je net zo'n bejaarde!) bijna bij de wc, wacht wacht wacht..... Weer een wee.... Ok plassuh.... Opstaan? Nee, nee, weer een wee... Ok, opstaan en weer terug.... PFieuw...

Ik was zo zo moe, dus ik heb gewoon op het bed gelegen, in het begin heeft mn vriend nog geprobeerd om mij te troosten door mn hoofd te strelen en mn hand vast te houden, lief maar... Donder op!
Na 5 uur gingen mijn weeën over in persweeën, het fijne ervan was, dat de pijn weg was. Ik had geen pijn meer. Maar die persweeën die komen vanuit je tenen! Ik lag te stuiptrekken om dat bed, ik kon ze niet opvangen, wat een geweld. Dus ik lach ook een beetje binnensmonds te grommen zeg maar. Mijn vriend in een hoek van de kamer aan een tafeltje, krantje erbij, kopje koffie... Soms zwaaide ik zo van ik wil wat water of ik wil naar de wc, maar verder lag ik daar met de ogen dichten, de minuten af te tellen. En zelfs om 7 uur sochtends nog maar 2cm ontsluiting ofzo, come on! Mijn vriend kreeg een lekker ontbijtje aangeboden, mevrouw wilt u wat eten... Nou uh nee, dankje... 10 uur sochtends, 4 cm ontsluiting.. Ging niet zo hard als normaal is, normaal hoor je in ieder geval 1 cm per uur te hebben, dat had ik niet. Ze lieten me daarom op mn zij liggen, dan zou het wat sneller moeten gaan. God, die weeën werden wel erger, maar aan het eind van de rit toen ze keken hoever mn ontsluiting was, was hier niets veranderd!

Om 2 uur smiddags besloten ze alvast om de gynaecoloog op de hoogte te stellen, mn weeën zakten af en na zelf een paar keer te hebben geperst zagen ze dat hij er niet vanzelf uit kwam. De gynaecoloog zou komen om het eerst met de vacuumpomp proberen en anders zou ik direct naar de operatiekamer gebracht worden voor een keizersnee. Toen ze er was, zei ze tegen me:Ok, we gaan het drie keer proberen, als het niet lukt, gaan we naar boven. Ok... Ik had al bijna geen persweeën meer, ik voelde geen buikkramp dus inmiddels was het erg moeillijk voor mij om te weten wanneer ik moest persen. Dus ik persen (ook pers 1) en zij maar heen en weer trekken en duwen met die vaccuumpomp, ok (pers 2) hierna nog 1 keer en dan een keizersnee, ik vind het helemaal prima.... Kijk papa, je kan het haar al zien kom maar kijken, ik deed even mn ogen open en ik zag haar weer tekeer gaan met die vaccuumpomp, hmm, kan beter mn ogen dichthouden....Ok nog een keer persen (pers 3), dit is de laatste en dan mag ik naar boven. Ok hier komt de knip! Knip... Dat was niet de afspraak... Maar ik voelde geen pijn... Ok nog een keer persen riep ze... Ik dacht nee, je zei 3 keer, ik heb 3 keer geperst, ik mocht naar boven, fuck, fuck, fuck. Ok, laatste keer hoor, echt de laatste... Pers 4 en daar is ie! Ik weet niet meer helemaal hoe het eruit zag, denk dat ik het ook niet wil weten, maar hij zat nog half in me, toen ze zeiden dat ik moest kijken naar mijn zoon en ik mocht hem er zelf verder uithalen zeg maar. Dat is een beetje op autom. piloot gegaan, boog voorover, pakte hem onder zn armpjes en trok hem op mn buik. WAT EEN BENDE... Oh oh oh... Maar die knapperd lag huilend op mn borst, YES ik heb het zelf gedaan, ik heb het helemaal zelf gedaan!
Terwijl de verloskundige Tygo Finn meenam voor controle, herhaalde de gynaecoloog een paar keer dat ik het heel goed had gedaan en dat weinig vrouwen me dit zouden nadoen.

Tygo woog 4260 gram, zijn lengte was moeillijk te bepalen vanwege zijn hoofd (conehead vanwege de vaccuumpomp), maar ik schat nu op 53-54cm vanwege zijn eerste meting bij het consultatieburo. Zijn hoofdomtrek was 34 cm, dat is gemiddeld zo'n 3cm meer als andere kindjes. Daarnaast zat zijn rechter arm voor zijn keel langs, naast zijn hoofdje omhoog, dus hij kwam 'zwaaiend' de wereld in! Dus ff denken 3cm meer hoofdomtrek en een handje erbij, wat er tegelijk uitkwam is.... Erg grote knip....

Toen ze de placenta eruit wilden halen, spoot ineens het bloed eruit, niet normaal, het was maar goed dat mn vriend met Tygo naast me zat! De hele kamer (het was geen klein kamertje) zat onder, de verloskundige zat onder... Het was een bloedbad... Zei zo, ok mijn schuld. Ik helemaal verbaasd, uh... Hoort dat...? Nou na een half uur, nog steeds besmeurd met alles en een open poes daar te liggen, nog een keer de placenta proberen. Ze was nog bezig met wat dingen opruimen en de prullenbak pakken en toen voelde ik iets. Ik zo: Mag ik al, het komt eraan en voor ik uitgepraat was vloog het eruit, ze kon net op tijd de prullenbak eronder schuiven en met de placenta weer een gigantische bende bloed. Ze kon de verloskamer weer gaan schoonmaken en zichzelf.... De verpleegkundige kwam op dat moment binnen (de eerste keer had ze ook geholpen met schoonmaken) en die schoot in de lach, wat ben jij nou aan het doen?!

Degene die me kwam hechten wilde me niet vertellen hoeveel hechtingen ik had. Raar vond ik dat. Ik merkte voor de bevalling al, dat dat iets is wat mensen vragen, waarom weet ik ook niet, maar goed ik wilde antwoord kunnen geven, maar ze bleef er omheen draaien en zij later maar dat ze niet geteld had.... Misschien kan ik daaruit opmaken dat het er veel waren?

Achteraf vertelden ze me, dat ik mijn vruchtwater bij binnenkomst in het ziekenhuis al kwijt was, daarom werd ik blijkbaar ook meteen in een verloskamer gelegd in plaats van een gewone kamer. Maar mijn vliezen zijn niet gebroken, ik heb geen moment gehad, dat ik wat voelde knappen en dat er vruchtwater uitliep en aangezien ik veel vruchtwater had, had het toch wel echt merkbaar moeten zijn. Dus om deze reden en omdat Tygo met de vaccuumpomp is gekomen moesten we blijven. Er bestond nl. infectiegevaar voor ons allebei omdat ze niet wisten hoe lang ik al geen vruchtwater meer had. We werden continue getemperatuurd en bloedtests werden genomen. De eerste dag ging het goed, behalve een opgezwollen gezicht van het persen, zag ik er goed uit, mooi gebruind, mn huid klaarde meteen al op van de Acne (thank god), maar savonds had ik een beetje hoofdpijn (dit was maandag) dus ik wilde aspirine. Die kreeg ik maar de verloskundige wilde toch nog weer even testen. Prima, test maar een end weg....

Ik lag alleen op de kamer en om 10 uur savonds ging inees de lamp aan, mijn gordijntje zat dicht tegen de tocht en het mannetje lag naast me, dus ik dacht, wat krijgen we nou dan?
Gordijn werd aan de kanten geschoven en daar stonden ze, 3 man sterk! De gynaecoloog, verloskundige en verpleegkundige. Mijn HB was 3,7..... Dit is erg erg laag... Maar ze vonden het vreemd dat ik er nog zo goed uitzag en ik ging ook zelfstandig naar de wc, dat was een goed teken ( ik viel niet flauw ofzo). Aangezien ze over mijn aanzicht en gedrag niet bezorgd waren, besloten ze op dat moment niets te doen en het sochtends weer te prikken. Betekende dat ik nog een dag moest blijven (hell no!).... Dinsdagochtend, ik wilde naar huis. Ik zat te wachten tot ze kwamen om mn bloed te prikken. Als die boven de 4 was hoefde ik geen bloedtransfusie, daaronder dus wel. Wonder boven wonder, was ie 4.... Dat is een erg snelle stijging, maar dat kon ook liggen aan waar er bloed word afgenomen dus ze twijfelden nog.... Maar ik wilde naar huis... Dus ze stemden uiteindelijk in... Joeppieeee!

Toen we bij de uitgang van het ziekenhuis stonden, mijn vriend ging de auto halen, kwamen er zoveel mensen langs, even kijken bij Tygo, voelde me net een kermisattractie. Ja hij is leuk, ja hij is schattig, ja het is een jongetje, ja dankjewel.... People.... Ik ben net bevallen van een tientonner en sta met ontelbare hechtingen in mn vlamoes te wachten op een auto, give me some space....

Om half 12 zat ik op mn eigen bank, met Tygo in zijn prachtige wieg, die beneden stond. De brandweer (mijn vriend zit bij de vrijwillige brandweer) kwam versieren en ook de straat versierde, dus ik had 2 ooievaren in de tuin, wat een lelijke dingen, maar lief bedoeld...
Ik was zoooooo happy, iedereen kwam even binnen, even feliciteren en kijken... De dagen ernaa knapte ik af.... Door de bloedarmoede. Heb een zwaar herstel gehad en ben nog steeds aan het herstellen. Maar dames, wat is dat kindje in je armen mooi, nietwaar? Wauw....

Om mijn verhaal compleet te maken, speelde er op de zijlijn ( voor mij althans, omdat ik met de bevalling bezig was ) ook wat anders mee. Mijn schoonvader lag al een tijd in het ziekenhuis, de eerste week van mijn zwangerschapsverlof is hij het ziekenhuis in gegaan. Eerst met onschuldige klachten. Daarna moesten ze een beslissing maken. Hij was al hartpatient sinds zijn 40ste en had moeite met ademhalen, zijn conditie was erg slecht. Ze wilden hem opereren. Dat hebben ze toen gedaan. Hierna is hij zo goed als niet meer helder geweest. Hij kon ineens niet meer schrijven, er kwamen korte woorden uit en omdat hij zoveel pijn had, hebben ze hem maar in slaap gehouden. Ze hebben van alles geprobeerd, maar op de dag dat ik bevallen ben van Tygo, hebben ze mijn schoonmoeder gebeld dat ze met haar familie naar het ziekenhuis moest komen om te praten. Ze konden niets meer voor hem doen. De verpleegster van mijn schoonvader wisten dat ik hoogzwanger was, ze praatten ook veel tegen hem daarover om hem moed in te praten. Ik ben daar nooit geweest, hij lag op de IC en had aan het eind infecties en bacteriën, dus er was teveel besmettingsgevaar. Ik wilde er ook niet teveel over nadenken, want ik was bang dat ik hierdoor misschien te gestresst zou raken en daardoor Tygo in gevaar zou brengen of te vroeg zou bevallen. Toen mijn schoonmoeder naar het ziekenhuis ging, vertelde ze dat ik 1 etage lager bezig was met de bevalling. De arts en de verpleegsters hebben toen alles op alles gezet om hem die dag er doorheen te slepen, zodat Tygo's geboorte dag niet zijn opa's sterfdag zou zijn. Een dag later heeft de familie besloten de apparaten uit te zetten en hij stierf vrij snel.

Zondags ben ik bevallen, dinsdags was ik thuis en zaterdags stond ik in het zwart gekleed bij zijn begraafplaats. Hoewel ik toen in een andere wereld zat, ik denk ook uit zelfbescherming, kom ik mezelf nu weer tegen. Alles wat ik toen niet voelde, komt er nu uit. Je moet er toch een keer aan geloven...!

Tygo is prachtig. Hij keek al vanaf zijn geboorte heel helder en hij kijkt iedereen fronsend aan, wat heel schattig is. En als hij lacht.... Dan lacht hij ook echt, hij lacht met zn hele gezicht. Hij brabbelde al heel snel (begon al in de 2 wk!) en steeds meer. Als iets hem niet aan staat, klaagt hij. En eigenwijs is hij ook al... Kan ook niet anders met zijn ouders...

Dit is mijn verhaal en ik vind het fijn om die met jullie te kunnen delen...
Veel liefs van deze mama

 

@ zethu; dankjewel... Dit is de eerste keer ook dat ik het echt zo vertel en hoe ik me erbij voel.

Ik zie dat je misschien zwanger bent, maar je tests blijven negatief...?

Vandaag de afspraak... Spannend!

 

@ allemaal: dankjulliewel voor jullie reacties!
Ben ik erg blij mee...

Ik geniet zeker van mijn ventje, het is echt een prachtmannetje.... Kan bijna niet stoppen met knuffelen soms... Kind zal later wel gek van me worden!
xxx