Ik vraag me af hoe jullie dat doen. Ik ben net moeder geworden van een leuk kindje (nu 23 week oud). Nu staan er vaak veel keuzes aan en mijn man en ik zijn ons er vaak niet in eens. Hij heeft naar mijn mening vaste voorstellingen hoe een opvoeding heeft te zijn en ik kijk veel naar ons baby'tje en wat mijn gevoel is. Hierdoor vind hij snel dat ik haar verwen en ik vind wederom dat hij te weinig naar haar luistert. Vaak zitten wij er dus niet op een lijn. Hoe doen jullie dat? Overleggen jullie alles of is er wel iemand die de beslissingen uiteindelijk neemt? Ik wil niet zeggen dat ik het allemaal beter weet maar ik denk soms dat toch de moeders het betere gevoel hebben voor hun kindje. Ik ben benieuwd wat jullie vinden..
Je moet toch proberen om samen op 1 lijn te komen, hoe moeilijk dat ook is. Tuurlijk moet je zeker naar je moedergevoel luisteren, dat is het belangrijkste wat er is. Maar probeer het ook soms vanuit de kant van je man te bekijken want hij heeft ook het beste met jullie kindje voor. Samen erover praten en goede argumenten benoemen. Samen beslissingen nemen en altijd blijven praten. Het is niet altijd makkelijk, maar als je stopt met praten dan ga je beide twee verschillende kanten. Jullie willen beide het beste voor jullie kindje.
Meestal wint mijn moedergevoel het maar ik probeer dit ook altijd te onderbouwen. Ik vind het belangrijk dat mijn man ook kan bepalen hoe wij ons kindje opvoeden en geef hem ook zeker die ruimte. Zo vond hij bijvoorbeeld dat ons zoontje zonder slaapzak moest slapen maar onder een deken (ons zoontje schuift omhoog en ligt dan dus de helft van de nacht niet meer onder de deken). Meerdere keren heb ik mijn man dit proberen duidelijk te maken maar hij luisterde niet, toen heb ik gezegd dat hij het dan maar moet proberen en kwam er na 1 nacht achter dat een slaapzak beter was! Zo zijn er nog een aantal verschillen en probeer ze altijd duidelijk te krijgen door hem het gewoon te laten proberen (baat het niet dan schaad het niet). Ik denk dat moeders vaak (denken) gelijk te hebben omdat ze vaker bij hun kind zijn en daardoor weten wat werkt maar dat wil niet zeggen dat de manier van de vader verkeerd is. Ik denk daarom dat het gezond is om ook eens dingen los te laten en het op de manier van papa te doen.
Ik herken je verhaal helemaal. Zeker de eerste weken. Toen was alles nog helemaal nieuw en wennen. Ik merkte dat, doordat ik haar de hele dag om me heen had, haar beter leerde kennen dan mijn vriend. Hij zag haar alleen na het werk. Soms hadden we dan die avonden wel eens meningsverschillen. Hij deed dan dingen waarvan ik dacht dat hij het anders moest doen. Ik vond het heel moeilijk om hem hetbmaar te laten doen. Dit liep wel eens uit op een kleine ruzie. Echt niet leuk. We verweten elkaar dingen, waar we beiden spijt van hadden achteraf. Door eens echt goed erover te praten met elkaar kwamen we tot de conclusie dat we allebei ons best doen. Hij gaf mij wel gelijk dat ik haar beter kende en ook sneller doorhad hoe we dingen het beste konden aanpakken. Maar hij gaf ook aan dat hij het ook wil leren en dat hij het ook zelf moet ontdekken. Ik vond het erg lastig om hem 'los' te laten en maar te laten doen. Want ik zag dan dingen waarvan ik wist dat het op een andere manier beter kon. Bijvoorbeeld hoe ze getroost wil worden. Maar goed, hier is hij zelf ook achter gekomen. Wat ik dus wil zeggen is dat we allemaal ons best doen, maar datbik denk dat het als moeder soms best lastig is om het los te laten. Tenminste dat ervaar ik.
Bedankt voor jullie reacties! Ik denk dat ik bij ons het moedergevoel juist te veel onderdruk, vandaar dat ik een beetje oriëntatie zoek hoe veel is normaal en wanneer kan ik er wat van zeggen. Mij maakt het b.v. niet uit of we nu vaste voeding doen of later, hoe we haar in bed leggen of dergelijke dingen. Hier kunnen we prima overleggen en laat ik mijn man ook graag zijn gang gaan (hij me ook trouwens). Moeilijk heb ik het met situaties waar ons baby'tje erg begint te huilen, b.v. als het naar zijn mening moet drinken op momenten dat het geen fles wil. Mijn man kan er prima tegen en vind dat ons kindje moet leren dat het niet zijn wil krijgt. Ik daar in tegen vind dat ons kindje van 5 maand nog te klein is om tot dingen te dwingen die het niet wil. En het doet me pijn om haar te zien huilen en overstuur gaan. Ga ik ertussen word hij boos dat ik zijn aanpak niet vertrouw, doe ik niets voel ik me nog dagen slecht dat mijn kindje zo ongelukkig was... Overleg ik met hem achteraf is hij het niet met mij eens en vind dat het met mijn aanpak later een verwend kindje word. Daarnaast wil ik hem ook niet dat gevoel geven dat hij het slecht doet....
Heel je bericht is echt herkenbaar. Hier werd het echt beter naarmate we meer vastigheid kregen. Het vertrouwen in elkaar groeit wel.
Ik heb hier de geboorteakte van ons kind liggen én de formulieren die VL even in moet vullen om gezag te krijgen van onze zoon. Ook hoorde ik dat je tegenwoordig het gezag al via DigiD aan kunt vragen. Ons kind is elf weken oud en mijn vriend heeft nog niet de tijd/interesse getoond of zelfs maar gevraagd naar het gezag (terwijl hij hier verdraaid goed van op de hoogte is, want ik heb hem dat gedurende de hele zwangerschap verteld/gezegd/aangereikt op een presenteerblaadje!!!!) maar zolang hij weigert om dat te doen; beslis ik over alles wat mijn zoon toekomt. Echt over alles heb ik de eindbeslissing. Wanneer je niet gewoon even een paar formulieren kunt ondertekenen en opsturen als bekwaam volwassen Nederlandstalig persoon, dan kun je wat mij betreft de boom in en neem ik je niet serieus als ouder ook Dan kun je de verantwoordelijkheid niet aan. Ik heb potverdikkie het baby'tje gebaard en zorg ik dag in, dag uit voor - je bent ouder of je bent het niet. Geen gelegenheidsouder... Maar goed Dit blijft mijn standpunt totdat hij de formulieren ondertekent, in een envelop doet, frankeert en opstuurt. Doet hij dat, dan hebben we allebei wat te zeggen
Hey Eesje, fijn om te horen dat dit niet gek is. Ik hoop dan maar dat het beter gaat worden. Op zich ben ik ook wel blij dat hij mee wil bepalen en niet alles aan mij over laat, alleen schiet hij soms wel erg door... @Joycy: Erg jammer dat je vriend niet zo veel interesse toont in het duidelijk maken van zijn vaderschap hoe jij had gehoopt. Is hij voor de rest wel trots en blij met jullie kindje? Dat is toch het meest belangrijk! Gezag is volgens mij toch alleen dat hij ook mag bepalen over opvoeding en financiën etc. van zijn kind? Dat hebben wij trouwens ook nog niet geregeld en ik vind dat ook niet zo belangrijk (we willen misschien nog gaan trouwen of dergelijk en dan hoeft dat ook niet meer). Recht op zijn kind en financiële zekerheid is door de vaderschap al wel geregeld en die heeft hij hopelijk voor jullie wel erkent?
Heel eerlijk??? Ik bepaal hier het meeste vooral de eerste jaren. Ik ben bv erg tegen laten huilen in bed. Mijn man denkt dat het soms niet erg is, maar ik doe dan dus wat ik wil, want ik kan het gewoon niet over mn hart verkrijgen. Zo ook met bepaalde etenswaren, de eerste 1,5 jaar bv geen toegevoegde suikers..mijn man vindt dat allemaal een beetje overdreven en zegt dat "kinderen niet dood gaan van een beetje suiker" en dat is vast ook zo, maar ik wil het nog steeds niet hebben..moet zeggen dat hij dan ook zoiets heeft van: o oke Als ze ouder worden heb ik er minder moeite mee met het loslaten enz. En nu merk ik juist dat mijn man weer veel voorzichtiger is met onze dochter.
Ooh wat erg. Ik zou 'm buitenschoppen en niet eerder terug laten komen voordat hij volwassen wordt en zijn verantwoording als vader neemt. Maar volgens mij ben jij ook wel een pittige tante die hem daar vaak genoeg aan herinnert? hihi
Tja hoe doen wij dat hier, zoveel mogelijk samen. Maar ook soms even oren en ogen afdraaien en mijn man zijn gang laten gaan. Want ook al pakt hij dingen anders aan dan als ik dat zou doen, het wil niet per definitie zeggen dat zijn aanpak niet werkt. Nu met de jaren zijn we er achter dat mijn aanpak het beste werkt op onze zoon maar dat zijn aanpak het beste werkt met onze dochter
Ik bepaal ook het meest, denk ik. Maar ik ben ook fulltime thuis met mijn dochter, en als er iets gebeurt, ga ik niet eerst mijn man bellen om te vragen hoe ik het moet aan pakken. Sowieso wint mijn aanpak het meestal, omdat ik het 9 van de 10 keer moet uit voeren, die ene keer dat hij het moet doen, doet hij het dus maar op mijn manier Dat klinkt misschien wat gemeen ofzo, maar in de praktijk liggen we toch wel erg op 1 lijn. Overigens benadert hij haar wel duidelijk op zijn manier en ik op mijn manier, dat is misschien niet altijd consequent, maar mensen zijn nu eenmaal in hun gedrag niet altijd consequent; papa is iemand anders dan mama, en opa is weer iemand anders, en de buurman ook. Ik vind dat dus juist positief omdat het realistisch is. Maar wij verschillen dus ook niet enorm in onze aanpak, waardoor het geen verschil van dag en nacht is. Maar ik ben vaak wel wat meegaander; ze mag van mij best een bakje rozijntjes op de bank eten. Van papa niet, eten doe je aan tafel, ook rozijntjes. En dat snapt ze ook wel, bij papa gaat ze meteen al aan haar eigen tafeltje zitten, en bij mij niet. Maar dat zijn dus maar kleine dingetjes...
We zijn het zeker niet altijd eens. Maar ik ben er inmiddels wel achter dat moeders manier zeker niet altijd het beste is. Juist doordat ik vaak de neiging heb om dingen zielig te vinden zat ik er te snel op. Jan liet het eventjes gaan en waarempel... na een minuutje brullen is de baby stil! Juist de combinatie van moeders mantel der liefde en vaders rationelere benadering is denk ik heel goed voor kinderen (waarbij het soms ook andersom isttrouwens). Dus allebei een beetje toegeven en loslaten. Zoek naar een middenweg die voor beiden acceptabel is. Dit gezegd hebbende, heel lang laten huilen doen we beide niet, zeker niet bij een baby . Misschien een keer een avondje uit plannen en ondrr het genot van een lekker etentje en wijntje dit rustig bespreken? Werkt hier vaak beter dan ad hoc doscussies...
Hey Tuc, Ohja...dat thema laten huilen komt mij ook heel erg bekend voor. Net als jij ben ik er ook niet voor en ook net als bij jou vind mijn man dat dit geen kwaad kan. En zo graag ik over alles wel wil overleggen zijn er gewoon onderwerpen waar ik geen compromis wil ingaan. Het verschil bij ons is alleen dat hij heel strikt is in zijn mening en boos word als ik niet naar luister en b.v. als nog naartoe ga (wat ik trouwens toch doe... alleen daarna met dikke ruzie).
Wat hier trouwens ook werkt is elkaar soms even afwisselen; ik een weekendje weg, hij een weekendje weg. Zo wouden wij dolgraag de speen afleren bij mijn dochter, maar het kwam er op neer dat ik overdag met een doodmoe kind zat dat heel driftig werd, echt driftbuien van ruim een uur. Dus ik wilde het opgeven, het was nog te vroeg. Maar mijn man vond dat we door moesten zetten; prima, zijn idee, dus hij mocht 't doen. En na 1 dag met een zeer driftig kind, gaf ook hij toe dat dit niet goed was voor haar. Nu heeft ze dus weer een speentje 's nachts Maar andersom heeft hij ook al vaak gelijk gekregen hoor. Maar daarvoor is afstand wel fijn, anders ga ik me er te veel mee bemoeien
Hier thuis zitten wij redelijk op een lijn. Mijn man laat veel aan mij over en ik heb meestal het laatste woord wat de kinderen betreft.
Manlief zei dat een paar minuten huilen echt geen kwaad kan. En nee, dat geloof ik. Maar ik ging er altijd sneller naar toe, en zeker toen ze pas geboren was. Ik ging er als een havik op af, ik wilde haar tegen alles en iedereen beschermen. Nu zijn we het over het algemeen eens. Vaak vraagt hij: mag ze al een stukje frikandel? Nee dus. Teveel rommel. En dan luistert hij ook. Hij heeft nl zoiets van: ach dat ene stukje?! De grote dingen beslissen we samen, bijv. het weggaan naar familie, wat meenemen, welk tijdstip, wat is handig, ed. Kleine dingen komen van mij.
Hier ook wat kleine dingen verschil. Ik meer moeite met zoetigheid, hij ziet niet zoveel kwaad in dat ene hapje/stukje/snoepje. Hij laat wat makkelijker huilen, ik ben vrij anti. Maar als ik s avonds te onrustig ben om te troosten en het niet voor elkaar krijg, lukt het hem vaak wel terwijl hij het slechtst tegen gehuil kan. Ik kan er beter tegen maar hou ze dan wel bij me. Verder heeft hij bij de jongste soms de neiging om van een afstandje te roepen als ze iets doet wat gevaarlijk is of steeds de tv uitzet. Maar ik betrap me er zelf ook wel eens op. Bij de oudste heeft hij het gevoel wat strenger te moeten zijn terwijl ik tot 3 tel en bij 1 komt ze al naar me toe. Anders moet ze even op de trap zitten. Meestal niet zozeer als straf maar hier om dramabuien/niet voor rede vatbaar momenten even te onderbreken. Hij roept/schreeuwt dan wat sneller naar haar maar dat heeft hij zelf niet echt door. Voor hem is het meer z'n stem verheffen maar dat mag wel iets zachter als het maar gewoon duidelijk is. Aan de andere kant verlies ik vaak wat sneller m'n geduld bij ze. In de meeste dingen heb ik het laatste woord omdat ik meer thuis ben bij ze en meer waarde hecht aan gezond eten.
Hey leuk allemaal de verschillen bij iedereen thuis te lezen! Grappig vind ik wel dat bij de meeste toch juist de vaders wat minder moeilijk doen om dingen, zoals b.v. eten. Dan snap ik op zich ook dat men het als vrouw iets makkelijker heeft zijn wensen en meningen om te kunnen zetten. Bij ons is het meer andersom. Hij let juist erg op haar voeding en hij kijkt meer op de klok met gaan slapen. Ik vind dat op zich goed, 4 ogen zien meer als 2 en toch ben ik een beetje meer op het kind gericht. Ik wil bij voorbeeld wel dat ze genoeg slaap krijgt, maar als het even tegen zit, dan zit ik niet over in. Als zij even slechter drinkt, ok, volgende keer weer gaat het vast weer beter. Hij maakt zich er juist druk om en wil zijn wil dan doordrukken en dat werkt na mijn mening juist tegen. Het baby begint dan ook te huilen, ik voel me onprettig en ga er uiteindelijk dan tussen en hij is boos. Maar misschien moeten we dit gewoon nog even leren. Elkaar te vertrouwen en beide wat rustiger er na te kijken en ja misschien werkt ook een avondje uit en overleggen
Dat hebben wij gehad met de fles geven. Ik gewoon lekker relaxed op een stoel, kind lekker dicht tegen me aan en de fles erin. Manlief, rechtop in de stoel, kind precies zo leggen dat het in een hoek van zoveel graden ligt. Hoofd moet recht, fles moet precies op 45 graden en dan compleet in de stress raken wanneer het kind zich beweegt. Omdat dit voor man en voor kind zoveel stress opleverde heb ik dus gewoon dat deel overgenomen. En zo is het nu ook dat mijn man mijn dochter veel beter uit 1 van haar driftbuien kan krijgen dan ik dat kan. Dus als het even kan doet papa dat.